สวัสดีค่ะ อยากจะถามว่า มันผิดไหมค่ะที่จะเกลียดพ่อเลี้ยงตัวเอง อยากให้แม่เราเลิกกับเค้าไปสักที

ครอบครัวทางฝั่งพ่อเลี้ยงเราก็ดูไม่ได้เอ็นดูแม่เราเท่าไหร่ อาจจะเพราะมีลูกติดอย่างเรา อย่างปีที่แล้วคลอดน้องชาย อาม่าก็ไม่มาดูดำดูดี มันแอบสงสัยไม่ได้ค่ะ ว่าจริงๆแล้วเพเาคงรังเกียจพวกเราแน่ๆ

สิ่งที่เราไม่ชอบในตัวพ่อเลี้ยงมีอยู่เยอะมากค่ะ พูดตรงๆค่ะว่าเราไม่ชอบคนที่พูดจาในแง่ลบ พาลทุกอย่างแล้วก็บอกว่าตัวเองถูกที่สุด มันแปลกมากๆเลยตรงที่ว่าสิ่งที่เราเกลียดทุกอย่างบนโลกนี้มันประกอบกันขึ้นมาเป็นเค้า
เค้าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากๆ นิสัยเหมือนเด็ก (ลืมบอกไปค่ะ อายุเค้าประมาณ30ต้นๆ ซึ่งแม่เรา40แล้ว) แม่เราเป็นคนเปิดค่ะ แต่เค้าเป็นคนที่หัวโบราณมากๆ ชอบยึดติดกับสิ้งที่มันเกิดขึ้นนานมาแล้ว อย่างเช่น ถ้าเพื่อนยิมเงินแล้วเชิดไป เค้าก็ไม่ไปทวงแต่จะพูดด่าให้พวกเราฟังอยู่นั้น คือบางทีฟังเค้าด่าคนๆมากๆแล้วจิตมันก็ตกอ่ะค่ะ นึกออกไหมค่ะ เค้าเป็นคนที่ไม่เคยขอร้องใคร เพราะเป็นเด็กบ้านคนรวยมาก่อน อีโก้สูงลิบลิ้ว ขี้เกียจเป็นที่หนึ่ง แล้วมาบอกว่าอยากจะสอนให้เราช่วยเหลือตัวเอง แต่มันใช่เหรอค่ะที่เค้าจะมางอมืองอเท้าแล้วให้เราทำงานบ้านให้ทุกอย่าง แล้วเค้าบอกว่ามันเป็นหน้าที่เรา หน้าที่ของเด็กอายุ15ไม่ใช่ตั้งใจเรียนหนังสือเหรอค่ะ
เค้าไม่เคยขอบคุณทุกคนในบ้านสักครั้งเดียวที่คอยอยู่กับเค้า ทั้งๆที่เค้างี่เง่ามาก

เค้าด่าแม่เราด้วยนะค่ะ แล้วก็ชกกำแพงด้วย กิริยาที่แย่มากค่ะรึบไม่ได้

อันนี้ไม่ได้โอเวอร์นะค่ะ แต่ทุกวันนี้ต้องรีบกินข้าวในครัวแล้วรีบเข้าห้อง รู้สึกขยะแขยง เห็นหน้าเค้าแล้วอยากจะอาเจียน ความเครียดมันจาขึ้นมา เราอยากให้แม่เราเลิกกับเค้า แม่เราเหมาะสมกับสิ่งที่ดีกว่าอ่ะค่ะ แต่แม่เรารักเค้ามาก แล้วก็จงรักภักดีเหลือเกิน

ปีหน้าเราก็จะย้ายออกมาแล้วค่ะ เพราะเข้ามหาลัย

คิดว่าควรบอกแม่ให้เลิกกับเค้าดีไหมค่ะ
ขอบคุณค่ะ