ตามหัวข้อกระทู้เลยคะ เราอายุ 21  ปี  เราเรียนเก่งมาตลอด  เรียนได้ที่ 1 ของห้องมาตลอดอ ารมณ์ดีร่าเริง  จนกระทั่งพ่อกับแม่หย่ากันตอนเราอายุ 12  ผลการเรียนเราต่ำลง จากที่ 1 ก็ได้ที่ 6    แม่ให้เราเลือกอยู่กับแม่ เราก็เชื่อแม่  เราไม่มีความสุขเลย เราคิดถึงพ่อตลอด พอเราอายุ 15 ปี (ม.3)  แม่มีพ่อเลี้ยง แม่ถามเราว่า  เรารับได้มั้ย  แน่นอน. เรารับไม่ได้  แต่แม่ก็ยังเอาพ่อเลี้ยงเข้าบ้าน  เราไม่เข้าใจว่าแม่จะถามเราทำไม ถามไปแม่ก็เอามันเข้าบ้านอยู่ดี จนกระทั่งเราจบม.3 เราเอาผลการเรียนที่เราภูมิใจ มาให้แม่ดู  แต่แม่วิ่งมาตบเรา เพราะพ่อเลี้ยงบอกแม่ว่า  โรงเรียนเลิกตอนเที่ยง   แต่เราเพิ่งมาถึงบ้านตอนบ่าย  คือวันนี้เป็นวันเรียนวันสุดท้าย ก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่น เราเลยนั่งรถตุ้กๆไปบ้านเพื่อนสนิท เพื่อไปนั่งเล่นกันเฉยๆ ตามประสาผู้หญิง  แต่แม่ดันไม่ถามเราสักคำ แถมตบเราอีกด้วย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แม่ไม่เคยตีเราเลยตั้งแต่เกิดมา  มันเป็นความแค้นฝังใจอะคะ มันยากที่จะลืม หลังจากนั้นเราเลยมาเรียนต่อที่ภูเก็ต       พอเรามาเรียนที่นี่ได้พักนึง แม่ก็ลำบาก เพราะพ่อเลี้ยงขับรถไปชนรถยุโรป ซึ่งเราต้องจ่ายให้เค้าในราคาที่สูง  จนแม่ต้องยกเลิกการดาวน์บ้านไป และค้างค่างวดรถยนต์อีกต่างหาก  เรายังไม่รู้เรื่องนี้ จนกระทั่งเราโทรไปขอค่าเทอม เทอมแรก 8,000  บาท แต่แม่บอกว่าขอเวลาหน่อย เดี่ยวแม่โอนไปให้ เราก็เลยรู้ว่าแม่ลำบาก  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราอยากได้อะไร เราก็จะได้ เราเริ่มรุ้ตัวว่าเราต้องช่วยตัวเองเรื่องเรียนแล้ว เราเลยหางานทำ เราจ่ายค่าเทอมไป 6,000  แต่เรายังค้างค่าเทอมอยู่ 2,000  อาจารย์ไม่ให้เราเข้าห้องสอบ เพราะเราจ่ายไม่ครบ เรานั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องสอบ จนกระทั่งอาจารย์ประจำชั้น (ปวช1)  อนุญาตให้เราเข้าสอบได้ เราดีใจมาก หลังจากนั้นเราก็ทำงานจ่ายค่าเทอมเองมาตลอด โดยมีน้าสาวเราคอยช่วยดูแลเรื่องอื่นๆ   (ขอบคุณนะคะ)   จนกระทั่งเราจบ ปวช.3 เราต้องหยุดเรียนหนึ่งปีเพื่อหาทุนมาเรียนต่อ มหาวิทยาลัย  จนกระทั่งตอนนี้ เราเรียนอยู่ปี 2 ที่ภูเก็ต แม่กับพ่อเลี้ยงมาอยู่ที่นี่ด้วย เราอึดอัดมาก แม่มีลูกใหม่ 1 คน เป็นผู้ชาย เรารักน้อง เราไม่ได้รังเกียจน้อง แต่เราเกลียดพ่อเลี้ยง แม่เรายังลำบากเหมือนเดิม มันไม่อะไรดีขึ้นเลย เรากับแม่ไม่ค่อยลงรอยกันตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เราก็ส่งเงินให้แม่อยู่บ้างตอนแม่ไม่มีเงิน  พ่อเลี้ยงมันเลี้ยงแม่เราไม่ได้อะ มันเป็นตัวถ่วงชีวิตแม่เราอะ ขนาดเรายังเด็กเรายังรับผิดชอบตัวเองได้เลย เราบอกแม่แล้ว ให้ทิ้งมันไป ให้อยู่กับเรากับน้อง แต่แม่ก็บอกว่าจะทำ แต่ก็ไม่เคยทำสักที ตอนนี้เราอยืบ้านหลังเดียวกันกับแม่กับน้องกับพ่อเลี้ยง  เราควรออกมาดีมั้ย  เราทะเลาะกับแม่บ่อย เราถามแม่ว่า ถ้าวันนึงเรามีบ้าน แม่จะมาอยู่กับเรามั้ย แม่เงียบไปเลยคะ เรางงมาก เราร้องไห้เลย ยังไงๆแม่ก็ไม่เลือกเรา  เราเคยลำบากขนาดกินมาม่าประทังชีวิตอะ แม่ก็ไม่ได้มารับรู้นะ แม่ไม่เคยส่งให้เราเรียนตลอดที่เราอยู่ที่นี่เลย ส่วนพ่อแท้ๆของเรา ก็อยู่กับแม่เลี้ยงที่นครศรีธรรมราช ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูเราเหมือนกัน สักบาทเดียวก็ไม่เคย โทรมายังไม่โทรเลย. เราอยากถามเพื่อนๆนะคะ ว่าเราควรทำไงดี เราควรปล่อยให้แม่อยู่กับพ่อเลี้ยงแบบนี้หรอ เราไม่อยากติดต่อใครทั้งสิ้น เราอยากสร้างชีวิตส่วนตัวของเรา ทำตามความฝันของเรา โดยที่ไม่เก็บอะไรมาคิดทั้งนั้น เพราะตอนนี้เราเครียดมาก ปวดหัวไปหมด อยากตายด้วยซ้ำ แต่เรามีเป้าหมายชัดเจน คือเรียนจบ สร้างเนื้อสร้างตัว พาแม่มาอยู่กับเรา แล้วเฉดหัวพ่อเลี้ยงออกไป รึไม่ก็จ้างยิงมันซะ ยังไงก็ได้ ให้มันตายไปแบบไม่มีร่องรอย