...เมื่อก่อนหนูเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะ ยอมไม่ได้ถ้าไม่ผิดก็คือไม่ผิด เป็นคนหัวแข็ง ดื้อมาก โตมาด้วยตัวเองค่ะเลยเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ แต่ปัจจุบันถูกลำเอียง ถูกโยนความผิดให้จนเอือมระอา เลยเงียบ ทำได้แค่ถอนหายใจเดินเข้ามาในห้องฟังเพลงหาอะไรตลกๆดูไม่ให้เครียดหรือโกรธไปกว่านั้น
...เหตุเกิด เพราะแม่มีแฟนใหม่ตอนอยู่ ป.2ค่ะ (ตอนนี้อยู่ ม.6 แล้ว) ก่อนที่แม่จะมีแฟนใหม่ก็อยู่กับแม่ปกติสุขดีค่ะ [แม่ท้องหนูตอนจบ ม.6ค่ะ อายุห่างกับแม่ 17 ปี] ปกติของหนูในที่นี้คือ แม่ก็ทำงานตอนนั้นแม่เป็นพนักงานในเทศบาลค่ะ พออยู่พอกินกันสองแม่ลูก ไม่ได้ขอเงินอะไรแม่มาก ตอนนั้นกินข้าวที่โรงอาหารโรงเรียนฟรี เอาเงินไปโรงเรียนก็วันละ 10-15บาท ไปฝากออมทรัพย์ประจำห้องกับซื้อขนม ตอนนั้นแม่ยังวัยรุ่นอยู่แม่ก็ไปกินเหล้ากับเพื่อนที่ทำงาน (ตั้งวงกินกันที่บ้านเพื่อนแม่) ถ้าไปบ้านเพื่อนจะเอาหนูไปนั่งเล่นดูทีวีรอแม่ในบ้านเพื่อนแม่ หรือบางครั้งแม่ก็ไปร้านเหล้าบ้างจะได้รอเปิดประตูให้แม่ที่บ้าน วันไหนแม่ไม่กินก็กลับบ้านเร็ว เจอหน้ากันแค่ตอนเย็น ตอนเช้าตื่นเช้าไปโรงเรียนเช้ามากๆค่ะ 6:45 ก็ไม่เห็นเงาที่บ้านแล้ว ชอบบรรยากาศตอนปั่นจักรยานไปโรงเรียนเช้าๆ รถไม่เยอะหมาไม่ไล่ ถึงโรงเรียนคนแรก ส่งการบ้านคนแรก แฮปปี้ค่ะ ชีวิตส่วนใหญ่จะอยู่กับตัวเองมากกว่า ทำอะไรด้วยตัวเอง..
จนวันหนึ่งอยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานอนที่บ้าน ซึ่งตอนนั้นหนูคิดว่าคงเป็นเพื่อนแม่เมามานอนที่บ้านเพราะตอนนั้นเขานอนที่โซฟา แล้วผ่านมาหลายวันเขามานอนที่บ้านค่อยๆมีเสื้อผ้า มีของใช้ จนสุดท้ายย้ายมาอยู่ด้วยจากที่เคยนอนกับแม่เลยต้องนอนคนเดียวซึ่งก็ชินแล้วค่ะ เพราะก่อนหน้านี้ก่อนที่จะมาอยู่บ้านกับแม่สองคนเคยอยู่บ้านของป้าแม่ นอนคนเดียวตลอด(ตอนนั้นมองย้อนไปแล้วดราม่ามาก แม่ยังไม่ได้ทำงานเทศบาลทำงานอยู่สถานีโทรทัศน์เข้าเวรกลางคืน ตอนนั้นไม่ได้เจอหน้าแม่เลยเพราะเช้ามาแม่ก็นอนคลุมโปงเย็นมาแม่ก็ไปแล้ว)
ก็เฉยๆกับการที่เขาเข้ามาในบ้าน แต่ก็รู้สึกไม่ชินบ้างที่ต้องมีคนมาเพิ่ม แม่ให้หนูเรียกเขาว่า ป๊า คือเป็นอะไรที่ไม่ถนัดปากมากๆ แม่มีแฟนก่อนหน้านี้เรียกแค่พี่แล้วก็ตามด้วยชื่อ เลยไม่ค่อยเรียก ไม่ค่อยคุยด้วยค่ะ ไม่คุ้นคงเป็นเพราะตอนนั้นเขาสูบบุหรี่ด้วยเลยไม่อยากเข้าใกล้ได้กลิ่นแล้วเจ็บหน้าอก เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนมีวันหนึ่ง แม่ซื้อโดมิโน่มาให้ ดีใจมากๆ นานๆทีจะได้ของจากแม่เพราะถ้าอยากได้อะไรต้องเก็บเงินซื้อเองตลอด (ชอบเข้าซีเอ็ดค่ะ ตอนนั้นชอบซื้อสมุดระบายสีที่มีสติ๊กเกอร์)
พอได้มาแล้วก็ชวนแม่เล่นตอนนั้นเลย แม่ก็สอนเล่น ว่าสีนี้แต้มแบบนี้ต้องต่อกันยังไงเล่นกันสนุก แล้วแฟนแม่เขากลับมาบ้านแล้วมาเล่นด้วย ก็เล่นไปเรื่อยๆ หนูก็แพ้ตลอดตอนหลังๆเลยไม่อยากเล่นแล้วเลยนอยด์ๆเขาก็ว่าเราแพ้จะร้องไห้แล้ว อืยๆ อีขี้แพ้ คือได้ยินแล้วรู้สึกโกรธ ลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนล็อกประตู ดูการตูนคนเดียวไปเลย กว่าจะออกจากห้องนอนอีกทีก็ตอนดึกๆ ออกมากินข้าว อาบน้ำกลับเข้าไปนอน
หลังจากนั้นมาก็มีคำด่ามาเรื่อยๆ เท่าที่จำได้**มีตอนดูการ์ตูนจบจะเข้าไปนอนในห้อง เขาตะโกนมาว่าเรา อีแรดๆๆ ตอนนั้นไม่เข้าใจทำไมต้องด่า โกรธตอบกลับทันทีด่าทำไม เขาก็ด่ามาอีแรดๆ เราก็ตอบแค่ด่าทำไมๆ จนแม่รำคาญเลยบอกให้เราหยุด (ตอนนั้นเป็นทอม บอยมากๆ โดนด่าแรดงงสุด)
..คำด่าคำว่ามีมาเรื่อยๆ จนมีเรื่องของพัง เขาโทษเราว่าเราเป็นคนทำ ทั้งๆที่เราไม่เคยแตะต้องสิ่งของนั้นเลย หรือเห็นเราอยู่ไกล้ มีอะไรขึ้นมาโทษเราทันที เลยรู้สึกน้อยใจแม่มากแม่ไม่ยอมเชื่อเราเลย เชื่อเขาอย่างเดียวไม่เคยฟังอะไรเรา
..วันหนึ่งแม่ไปบ้านยาย ส่วนหนูไปนอนบ้านป้าแม่ที่เลี้ยงหนูตอนเด็กๆแกกลับมาจากเมกาแกให้ไปนอนด้วย หนูกลับมาเอาของที่บ้าน ซึ่งก็ต้องตกใจกับที่บ้าน ควันบุหรี่เต็มไปหมด เขาเอาเพื่อนมาที่บ้าน นั่งกินเหล้าเล่นการพนันบอลในคอม สูบบุหรี่ฟุ้งไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกลิ่นบุหรี่ หนูรีบเอาของแล้ววิ่งออกมานอกบ้านเจ็บหน้าอกมากไม่อยากตอบคำถามที่เขาถามว่ามาทำไม เดินออกมาดื้อๆ เข้าไปในรถป้าถามว่าเป็นอะไรทำไมร้องไห้ หนูก็ได้แค่บอกเจ็บหน้าอกเหม็นบุหรี่โกรธที่โดนด่าตามหลังด้วยว่าถามก็ไม่ตอบอีเ_ย ทุกๆอย่างค่อยๆแย่ขึ้น มีเรื่องมากขึ้นทุกวัน หนูก็เก็บตัว ไม่พูดกับใครในบ้านมากขึ้น ความรู้สึกค่อยๆด้านชาไปเลย จนตอนขึ้น ม1 แม่ท้องเขาเลยยอมเลิกบุหรี่ แล้วน้องคลอดต้องดูแล เขาเลยคุยดีด้วยพักหนึ่งที่ต้องช่วยกันเลี้ยงน้อง..
**วันหนึ่งตอน ม.3 จำได้ขึ้นใจมากๆ กำลังตากผ้าอยู่แล้วเถียงกับแม่เรื่องคอมพัง ซึ่งคงเป็นเพราะเขาเล่นพนันบอลแล้วไวรัสเข้าเช่น เคย เราใช้คอมมากสุดแค่พิมงานในword ตัดต่อphotoshop ก็เถียงกับแม่ว่าไม่ได้ทำๆ ใช้แค่พิมงานจะพังเลยหรอ เขากลับมาจากเอาคอมไปไว้ร้านได้ยินเราเถียงกับแม่ตะโกนมาจากบันใดข้างล่างบ้าน 'มึ_ไม่ต้องมาเถียง มึ_นั่นแหล่ะทำ ใช้ยังไงให้พังเข้าไปเล่นนงเล่นเนตพัง แม่_หมด' สารพัดคำด่า ด้วยความไม่ยอม ไม่ผิดไม่ยอม เลยเถียงไปค่ะโมโหเลือดขึ้นหน้ามากตอนนั้น 'ก็ไม่ได้ทำ ก็คือไม่ได้ทำ แค่พิมงานมันจะพังได้ไงใช้แป๊บเดียว' เขาก็ชี้หน้าเราจะเข้ามาตบแล้วมองไปที่แม่แล้วว่าแม่ ดูลูกมึ_เลี้ยงมายังไงเถียงคำไม่ตกฝาก สันดา_เ_ยๆตอนนั้นยิ่งโกรธไปใหญ่ที่มาด่าแม่อีกเลย ด่ากลับไปเลย Guเอามาจากมึ_นั่นแหล่ะ เป็นกระจกสะท้อนให้เห็นเลยไม่เห็นหรอ เขาเข้ามาจะตบหน้าเรา เราจ้องหน้าเขาไม่กระพริบตา ตอนนั้นสู้สุดชีวิต จะตบก็เอาสิ จ้องเข้าไปในตา แม่ก็ยืนมองไม่อะไรเลย เขาก็ชี้หน้าเราแล้วหันหลังไปหยิบปืนเอาปืนมาจ่อที่หน้าผาก. ตอนนั้นใจไม่กลัวตายเลย ต้องชนะให้ได้ครั้งนี้จะไม่ยอมแพ้อีกแล้วโกรธมากๆ โกรธเขาที่โยนความผิดพวกนี้ให้เรา โกรธแม่ที่ไม่ทำอะไรเลยเข้าข้างแต่เขา ไม่สนใจเรา ตอนนั้นจ้องหน้าแล้วพูดตะโกนออกมาอยากยิงก็ยิงเลย กล้ามากก็ยิง ไม่กลัวอะไรเลยตอนนั้น แล้วแม่ก็ตะโกนด่าให้เราหยุดเข้าไปในห้อง ตอนนั้นไม่ร้องไห้เพราะกลัวหรือเสียใจ อต่น้ำตาไหลเพราะโกรธแล้วแค้นมากๆ ชีวิตนี้ไม่เคยโกรธเกลียดใครเลย ชัดเจนมากๆคือวันนั้นรู้สึกเกลียดมากๆ เราได้แค่นั่งเงียบๆบ่นกับตัวเองคน้ดียวในห้อง ฟังเสียงเขาด่าเราให้แม่ฟัง จนมีประโยคหนึ่งบอกแม่ให้ไล่เราออกไปจากบ้าน เราโกรธหน้ามืดไปหมดเดินออกมาจากห้อง มึ_ไม่มีสิทไล่gu guมาก่อน อยู่กับแม่มาก่อน มีสิทธิอะไรมาไล่พ่อก็ไม่ใช่ เขาก็เดินเข้ามาจะตบเราอีกแม่เลยเดินเขามาผลักเราเข้าไปในห้อง แล้วเขาก็ออกไปข้างนอกกัน สักพักยายกับพี่ของแม่ก็มารับไปอยู่ด้วยที่ต่างอำเภอ ตอนนั้นรู้ตีวว่าแม่ไม่เลือกเราแม่เลือกเขา ก็เข้าใจว่าแม่รักเขา เขาคือคนรักแต่เรามันส่วนเกินเราเกิดมาในเวลาที่เขาไม่ต้องการ เตือนตัวเองแบบนี้ตลอด หลังจากย้ายไปอยู่บ้านยายต่างอำเภอ สองสามวันครูที่โรงเรียนก็รู้เรื่อง เข้ามาามว่าโอเคมั้ย ตอนนั้นไม่รู้ว่าครูรู้ได้ยังไง เราก็ได้แค่บอกว่าโอเค หนูทนมาตั้งแต่ ป2 แล้วหนูชินแล้วหนูรู้ว่าต้องมีสักวันที่ต้องออกมา (มีต่อ)
เกลียดพ่อเลี้ยงจนตอนนี้กลัวว่าจะเกลียดแม่ตัวเองไปด้วยค่ะ
...เหตุเกิด เพราะแม่มีแฟนใหม่ตอนอยู่ ป.2ค่ะ (ตอนนี้อยู่ ม.6 แล้ว) ก่อนที่แม่จะมีแฟนใหม่ก็อยู่กับแม่ปกติสุขดีค่ะ [แม่ท้องหนูตอนจบ ม.6ค่ะ อายุห่างกับแม่ 17 ปี] ปกติของหนูในที่นี้คือ แม่ก็ทำงานตอนนั้นแม่เป็นพนักงานในเทศบาลค่ะ พออยู่พอกินกันสองแม่ลูก ไม่ได้ขอเงินอะไรแม่มาก ตอนนั้นกินข้าวที่โรงอาหารโรงเรียนฟรี เอาเงินไปโรงเรียนก็วันละ 10-15บาท ไปฝากออมทรัพย์ประจำห้องกับซื้อขนม ตอนนั้นแม่ยังวัยรุ่นอยู่แม่ก็ไปกินเหล้ากับเพื่อนที่ทำงาน (ตั้งวงกินกันที่บ้านเพื่อนแม่) ถ้าไปบ้านเพื่อนจะเอาหนูไปนั่งเล่นดูทีวีรอแม่ในบ้านเพื่อนแม่ หรือบางครั้งแม่ก็ไปร้านเหล้าบ้างจะได้รอเปิดประตูให้แม่ที่บ้าน วันไหนแม่ไม่กินก็กลับบ้านเร็ว เจอหน้ากันแค่ตอนเย็น ตอนเช้าตื่นเช้าไปโรงเรียนเช้ามากๆค่ะ 6:45 ก็ไม่เห็นเงาที่บ้านแล้ว ชอบบรรยากาศตอนปั่นจักรยานไปโรงเรียนเช้าๆ รถไม่เยอะหมาไม่ไล่ ถึงโรงเรียนคนแรก ส่งการบ้านคนแรก แฮปปี้ค่ะ ชีวิตส่วนใหญ่จะอยู่กับตัวเองมากกว่า ทำอะไรด้วยตัวเอง..
จนวันหนึ่งอยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานอนที่บ้าน ซึ่งตอนนั้นหนูคิดว่าคงเป็นเพื่อนแม่เมามานอนที่บ้านเพราะตอนนั้นเขานอนที่โซฟา แล้วผ่านมาหลายวันเขามานอนที่บ้านค่อยๆมีเสื้อผ้า มีของใช้ จนสุดท้ายย้ายมาอยู่ด้วยจากที่เคยนอนกับแม่เลยต้องนอนคนเดียวซึ่งก็ชินแล้วค่ะ เพราะก่อนหน้านี้ก่อนที่จะมาอยู่บ้านกับแม่สองคนเคยอยู่บ้านของป้าแม่ นอนคนเดียวตลอด(ตอนนั้นมองย้อนไปแล้วดราม่ามาก แม่ยังไม่ได้ทำงานเทศบาลทำงานอยู่สถานีโทรทัศน์เข้าเวรกลางคืน ตอนนั้นไม่ได้เจอหน้าแม่เลยเพราะเช้ามาแม่ก็นอนคลุมโปงเย็นมาแม่ก็ไปแล้ว)
ก็เฉยๆกับการที่เขาเข้ามาในบ้าน แต่ก็รู้สึกไม่ชินบ้างที่ต้องมีคนมาเพิ่ม แม่ให้หนูเรียกเขาว่า ป๊า คือเป็นอะไรที่ไม่ถนัดปากมากๆ แม่มีแฟนก่อนหน้านี้เรียกแค่พี่แล้วก็ตามด้วยชื่อ เลยไม่ค่อยเรียก ไม่ค่อยคุยด้วยค่ะ ไม่คุ้นคงเป็นเพราะตอนนั้นเขาสูบบุหรี่ด้วยเลยไม่อยากเข้าใกล้ได้กลิ่นแล้วเจ็บหน้าอก เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนมีวันหนึ่ง แม่ซื้อโดมิโน่มาให้ ดีใจมากๆ นานๆทีจะได้ของจากแม่เพราะถ้าอยากได้อะไรต้องเก็บเงินซื้อเองตลอด (ชอบเข้าซีเอ็ดค่ะ ตอนนั้นชอบซื้อสมุดระบายสีที่มีสติ๊กเกอร์)
พอได้มาแล้วก็ชวนแม่เล่นตอนนั้นเลย แม่ก็สอนเล่น ว่าสีนี้แต้มแบบนี้ต้องต่อกันยังไงเล่นกันสนุก แล้วแฟนแม่เขากลับมาบ้านแล้วมาเล่นด้วย ก็เล่นไปเรื่อยๆ หนูก็แพ้ตลอดตอนหลังๆเลยไม่อยากเล่นแล้วเลยนอยด์ๆเขาก็ว่าเราแพ้จะร้องไห้แล้ว อืยๆ อีขี้แพ้ คือได้ยินแล้วรู้สึกโกรธ ลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนล็อกประตู ดูการตูนคนเดียวไปเลย กว่าจะออกจากห้องนอนอีกทีก็ตอนดึกๆ ออกมากินข้าว อาบน้ำกลับเข้าไปนอน
หลังจากนั้นมาก็มีคำด่ามาเรื่อยๆ เท่าที่จำได้**มีตอนดูการ์ตูนจบจะเข้าไปนอนในห้อง เขาตะโกนมาว่าเรา อีแรดๆๆ ตอนนั้นไม่เข้าใจทำไมต้องด่า โกรธตอบกลับทันทีด่าทำไม เขาก็ด่ามาอีแรดๆ เราก็ตอบแค่ด่าทำไมๆ จนแม่รำคาญเลยบอกให้เราหยุด (ตอนนั้นเป็นทอม บอยมากๆ โดนด่าแรดงงสุด)
..คำด่าคำว่ามีมาเรื่อยๆ จนมีเรื่องของพัง เขาโทษเราว่าเราเป็นคนทำ ทั้งๆที่เราไม่เคยแตะต้องสิ่งของนั้นเลย หรือเห็นเราอยู่ไกล้ มีอะไรขึ้นมาโทษเราทันที เลยรู้สึกน้อยใจแม่มากแม่ไม่ยอมเชื่อเราเลย เชื่อเขาอย่างเดียวไม่เคยฟังอะไรเรา
..วันหนึ่งแม่ไปบ้านยาย ส่วนหนูไปนอนบ้านป้าแม่ที่เลี้ยงหนูตอนเด็กๆแกกลับมาจากเมกาแกให้ไปนอนด้วย หนูกลับมาเอาของที่บ้าน ซึ่งก็ต้องตกใจกับที่บ้าน ควันบุหรี่เต็มไปหมด เขาเอาเพื่อนมาที่บ้าน นั่งกินเหล้าเล่นการพนันบอลในคอม สูบบุหรี่ฟุ้งไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกลิ่นบุหรี่ หนูรีบเอาของแล้ววิ่งออกมานอกบ้านเจ็บหน้าอกมากไม่อยากตอบคำถามที่เขาถามว่ามาทำไม เดินออกมาดื้อๆ เข้าไปในรถป้าถามว่าเป็นอะไรทำไมร้องไห้ หนูก็ได้แค่บอกเจ็บหน้าอกเหม็นบุหรี่โกรธที่โดนด่าตามหลังด้วยว่าถามก็ไม่ตอบอีเ_ย ทุกๆอย่างค่อยๆแย่ขึ้น มีเรื่องมากขึ้นทุกวัน หนูก็เก็บตัว ไม่พูดกับใครในบ้านมากขึ้น ความรู้สึกค่อยๆด้านชาไปเลย จนตอนขึ้น ม1 แม่ท้องเขาเลยยอมเลิกบุหรี่ แล้วน้องคลอดต้องดูแล เขาเลยคุยดีด้วยพักหนึ่งที่ต้องช่วยกันเลี้ยงน้อง..
**วันหนึ่งตอน ม.3 จำได้ขึ้นใจมากๆ กำลังตากผ้าอยู่แล้วเถียงกับแม่เรื่องคอมพัง ซึ่งคงเป็นเพราะเขาเล่นพนันบอลแล้วไวรัสเข้าเช่น เคย เราใช้คอมมากสุดแค่พิมงานในword ตัดต่อphotoshop ก็เถียงกับแม่ว่าไม่ได้ทำๆ ใช้แค่พิมงานจะพังเลยหรอ เขากลับมาจากเอาคอมไปไว้ร้านได้ยินเราเถียงกับแม่ตะโกนมาจากบันใดข้างล่างบ้าน 'มึ_ไม่ต้องมาเถียง มึ_นั่นแหล่ะทำ ใช้ยังไงให้พังเข้าไปเล่นนงเล่นเนตพัง แม่_หมด' สารพัดคำด่า ด้วยความไม่ยอม ไม่ผิดไม่ยอม เลยเถียงไปค่ะโมโหเลือดขึ้นหน้ามากตอนนั้น 'ก็ไม่ได้ทำ ก็คือไม่ได้ทำ แค่พิมงานมันจะพังได้ไงใช้แป๊บเดียว' เขาก็ชี้หน้าเราจะเข้ามาตบแล้วมองไปที่แม่แล้วว่าแม่ ดูลูกมึ_เลี้ยงมายังไงเถียงคำไม่ตกฝาก สันดา_เ_ยๆตอนนั้นยิ่งโกรธไปใหญ่ที่มาด่าแม่อีกเลย ด่ากลับไปเลย Guเอามาจากมึ_นั่นแหล่ะ เป็นกระจกสะท้อนให้เห็นเลยไม่เห็นหรอ เขาเข้ามาจะตบหน้าเรา เราจ้องหน้าเขาไม่กระพริบตา ตอนนั้นสู้สุดชีวิต จะตบก็เอาสิ จ้องเข้าไปในตา แม่ก็ยืนมองไม่อะไรเลย เขาก็ชี้หน้าเราแล้วหันหลังไปหยิบปืนเอาปืนมาจ่อที่หน้าผาก. ตอนนั้นใจไม่กลัวตายเลย ต้องชนะให้ได้ครั้งนี้จะไม่ยอมแพ้อีกแล้วโกรธมากๆ โกรธเขาที่โยนความผิดพวกนี้ให้เรา โกรธแม่ที่ไม่ทำอะไรเลยเข้าข้างแต่เขา ไม่สนใจเรา ตอนนั้นจ้องหน้าแล้วพูดตะโกนออกมาอยากยิงก็ยิงเลย กล้ามากก็ยิง ไม่กลัวอะไรเลยตอนนั้น แล้วแม่ก็ตะโกนด่าให้เราหยุดเข้าไปในห้อง ตอนนั้นไม่ร้องไห้เพราะกลัวหรือเสียใจ อต่น้ำตาไหลเพราะโกรธแล้วแค้นมากๆ ชีวิตนี้ไม่เคยโกรธเกลียดใครเลย ชัดเจนมากๆคือวันนั้นรู้สึกเกลียดมากๆ เราได้แค่นั่งเงียบๆบ่นกับตัวเองคน้ดียวในห้อง ฟังเสียงเขาด่าเราให้แม่ฟัง จนมีประโยคหนึ่งบอกแม่ให้ไล่เราออกไปจากบ้าน เราโกรธหน้ามืดไปหมดเดินออกมาจากห้อง มึ_ไม่มีสิทไล่gu guมาก่อน อยู่กับแม่มาก่อน มีสิทธิอะไรมาไล่พ่อก็ไม่ใช่ เขาก็เดินเข้ามาจะตบเราอีกแม่เลยเดินเขามาผลักเราเข้าไปในห้อง แล้วเขาก็ออกไปข้างนอกกัน สักพักยายกับพี่ของแม่ก็มารับไปอยู่ด้วยที่ต่างอำเภอ ตอนนั้นรู้ตีวว่าแม่ไม่เลือกเราแม่เลือกเขา ก็เข้าใจว่าแม่รักเขา เขาคือคนรักแต่เรามันส่วนเกินเราเกิดมาในเวลาที่เขาไม่ต้องการ เตือนตัวเองแบบนี้ตลอด หลังจากย้ายไปอยู่บ้านยายต่างอำเภอ สองสามวันครูที่โรงเรียนก็รู้เรื่อง เข้ามาามว่าโอเคมั้ย ตอนนั้นไม่รู้ว่าครูรู้ได้ยังไง เราก็ได้แค่บอกว่าโอเค หนูทนมาตั้งแต่ ป2 แล้วหนูชินแล้วหนูรู้ว่าต้องมีสักวันที่ต้องออกมา (มีต่อ)