เราอายุแค่17 แต่มีความคิดอยากหนีออกจากบ้านมันผิดไหมคะ แม่คือคนที่เป็นพลังลบในชีวิตเรามากๆ เราดูถูกเรา กดเรา ใช้เราเยี่ยงทาส เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขา คือตั้งแต่เด็กมาเขารักลูกไม่เท่ากัน(เข้าใจค่ะว่ามันอาจจะมีบ้างแหละ)แต่ว่าอันนี้เขาเหมือนมองไม่เห็นว่าเราเป็นลูก มีเหตุการณ์หนึ่งที่กำลังนั่งรถกลับบ้านสไตส์ครอบครัวปกติ มีพ่อ แม่ เรา น้อง เราคุยเล่นกันปกติ จำไม่ได้ว่าคุยไรเพราะตอนนั้นยังเป็นเด็ก อยู่ดีๆก็เข้าเรื่องว่าน้องรักใครมากกว่าระหว่างพ่อกับแม่ แน่นอนด้วยความเป็นลูกสาวก็จะติดพ่อ น้องเลยตอบว่ารักพ่อมากกว่า เรามองแม่เลยกลัวแม่จะน้อยใจเราเลยกอดแม่แล้วบอกไม่เป็นไร หนูรักแม่นะแต่แม่ก็แกะมือเราออกแล้วก็เงียบไปเลย พอเริ่มโตแม่ก็เริ่มใช้งานเราให้เราทำงานบ้าน(จริงๆเราทำมาตั้งแต่อ.3แล้ว) ตอนนั้นเราทั้งกวาดบ้าน ล้างจาน หุงข้าว ซักผ้าให้คนทั้งบ้านมาตลอดจนป.6 ตอนนั้นเราตื่นสายแล้วพี่ที่มาเป็นลูกจ้าง(เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องที่มาทำงานหาเงิน ที่บ้านเรามีธุรกิจของตัวเองค่ะ)พี่เขาทอดเฟรนฟรายไว้แล้วเรากับพี่เขาก็ไปนั่งกินแล้วก็พูดคุย เราลืมดูเวลา ปกติแม่จะกลับจากที่ทำงานตอนเที่ยงวันนั้นเรามั่วแต่คุยเลยลืมไปว่าเราต้องไปซักผ้าเหมือนที่เราทำทุกวัน พอแม่มาแม่ก็ถามว่าเราได้ซักผ้าไหม เราเลยตอบไปว่ายังไม่ได้ซัก แต่เดี๋ยวขึ้นไปเอาผ้ามาซัก เราพูดจบกินเสร็จเราก็ไปเอาผ้า ระหว่างที่เราแยกผ้าอยู่จู่ๆแม่ก็มาถีบเรา เราล้มใส่ตะกร้าแรงมากจนตะกร้ามันหัก แล้วด่าแม่ก็เรา ซักพักแกก็ตบหน้าเรา บอกตรงๆตอนนั้นหน้าชามากแบบนิ่งไปเลย ด้วยความที่เป็นคนตาดูเลยเผลอมองแรงใส่แก แกก็เลยชี้หน้าด่าเรา เหมือนแม่จะโกรธที่เราไม่ซักผ้า(จริงๆปัญหามันเล็กน้อยมากเลย -_-) แต่ตอนนั้นยังเด็กเราเลยไม่ค่อยอะไรกับแก่ จนเริ่มโตขึ้นเรารู้สึกว่ามันหนักขึ้น เราโดนบังคับให้ไปทำงานตั้ง8ชม. ยืนขายของซึ่งไม่ได้ค่าจ้างเลย(ถ้าทำงานแล้วไม่ได้เงินก็คงไม่มีใครอยากทำหรอกจริงไหม) เราไม่ไปแกก็ด่า แถมชอบบอกว่าทำให้ครอบครังแค่นี้ไม่ได้เหรอ ขอเงินก็ไม่ได้ เราเลยยอมทำให้ นับวันแกยิ่งทำให้เรางานเยอะขึ้นทุกวันๆ จนตอนนี้เราเหนื่อยจากเรียนกลับมาถึงบ้านเราก็ต้องทำงานในส่วนของหลังบ้านอีกจนค่ำ เสาร์อาทิตย์ก็ไปขายของแทบไม่ว่าง ทำงานหนักแล้วก็ไม่มีอิสระ แม่ไม่ปล่อยเราไปเที่ยว ชอบอ้างว่าเดี๋ยวจะโดนจับไปข่มขืน ขนาดเราจะไปกับเพื่อนแกยังบอกว่าเราเพื่อนเอาเราไปขายให้เขาข่มขืน เรางงกับแม่มาก
  แม่ทำกับเราเหมือนเราไม่ใช่ลูกเลย เราฝึกขายของตั้งแต่อ.3แล้วก็ทำงานตั้งแต่ตอนนั้นทำมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบัน อยากเล่าเหตุการณ์ตอนนี้ด้วยตอนนั้นเรายังเด็กอ.3ได้มั้ง แม่เราและพวกป้าๆไปเที่ยว ส่วนเราที่เป็นเด็กกับพวกลูกพี่ลูกน้องอยู่ที่บ้านยาย พอพวกแม่ป้ากลับมา เรามองเพื่อนๆได้ของเล่นกัน นึกว่าเราจะได้ด้วย แต่เปล่าเลย แม่เราไม่ได้ซื้อให้แต่ซื้อให้ลูกคนอื่น แล้วบอกเราว่าเราโตแล้วไม่ต้องเล่น เราเลยทำได้แค่ดูเพื่อนๆเขาเล่น(เราไม่กล้าเข้าไปเล่นด้วยกลัวจะโดนด่า เพราะตอนนั้นแม่มองเราเหมือนไม่อยากให้เราไปเล่นกับลูกเขา) หลังจากนั้นเริ่มโตเราก็เริ่มโดนแม่กดดันเรื่อยๆตั้งแต่เรื่องอนาคต เรื่องเรียน จนเรื่องที่บังคับให้เราต้องรับธุรกิจต่อจากเขา แต่เราไม่ได้ทำ เราอยากลองทำอย่างอื่นมากกว่า(เราโดนบังคับให้ทำตั้งแต่เด็กมันกลายเป็นว่าเราเกลียดธุรกิจที่บ้านตัวเองไปเลย) ตอนนี้ปัจจุบัน เราเพิ่งโดนแม่ดูถูกมาเพราะว่าเรามีแฟน โดนดูถูกว่าแม่ย่าเขาจะเอารึเปล่าสันดานนิสัยแบบเราทำอะไรไม่เป็นเลยเขาจะไม่รังเกียจตายเหรอ บอกเราว่าไม่ต้องไปจริงจังกับเขา(แต่เราไม่ได้จริงจังกับเขามากอยู่แล้ว) ยังไงโตไปก็ไม่ได้แต่งเพราะแม่จะจับเราคลุมถุงชนกับคนในศาสนาเดียวกัน แม่พูดดูถูกคนรอบตัวเราซึ่งคือเพื่อนและแฟนว่าคนพุธส่วนใหญ่ที่นี่เขาติดการพนันติดสุรา ไหนจะประเพณีที่ไม่เหมือนกัน รับได้เหรอ แล้วเขาจะยอมเลิกของพวกนี้ให้เราเหรอ แต่แฟนเราเป็นคนที่เลิกดื่มของพวกนี้นานแล้ว แล้วแม่ก็พูดเหมือนกับว่ากำหนดอนาคตไว้ให้เราแล้วเราต้งทำตาม ไม่มีทางเลือกเป็นของตัวเอง จริงๆเขาดูถูกทำร้ายเราเยอะมากกว่านี้แต่ขอเล่าแค่นี้ค่ะ
เราไม่ไหวกับสภาพแวดล้อมตอนนี้มากๆมันกดดันจนเราจะเป็นบ้าแล้ว พ่อกับน้องก็ไม่ได้ช่วยอะไรเรา มีแต่เราต้องพึ่งพาตัวเอง ซึ่งเราต่อต้านอะไร้ขาไม่ได้เลยเพราะเขายึดหลักความคิดเขาเอง เราคิดเอาไว้ว่า ถ้าเราเรียนจบสูงตามที่แม่ต้องการแล้ว จบไปสักหน่อยเราจะหนีออกจากบ้าน แล้วทิ้งจดหมายระบายความในใจไว้และขอให้เขาปล่อยเราไปใช้ชีวิตของตัวเองไม่ต้องตามหาเรา

อยากรู้ว่าแบบนี้ทำได้ไหมคะ ตอนนี้มืดแปดด้านเลยค่ะคิดว่าวิธีนี้ดีสุดที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากนรก