กระทู้นี้ยาวหน่อยนะคะ ㅠㅠ สวัสดีค่ะ เราไม่แน่ใจว่ายังมีคนเล่นพันทิปอยู่รึป่าว ( เพราะหลายทวิตเวลามาหาข้อมูลอ่านมักจะโพสไว้หลายปีแล้ว ) พอดีเรามีอาการมากมายมาปรึกษาค่ะ เราไม่รู้จะไปพูดกับใครดี เราไม่ค่อยไว้ใจใครเพราะเคยเล่าแล้วสุดท้ายก็โดนด่ามันเลยฝังใจค่ะ หรือบางทีพอมานึกย้อนก็รู้สึกว่าที่เล่าไปมันดูเบียวมากเลยไม่น่าเล่าออกไป แต่ว่าเราเห็นที่นี้ไม่จำเป็นต้องรู้ตัวตนกันเลยพอสบายใจมากกว่านิดหน่อยค่ะ ( หากรู้สึกกลับมาไม่สบายใจหรือรู้สึกอาย กระทู้นี้ก็อาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้ค่ะ ㅠㅠ )
เริ่มแรกเลยเราโดนบุลลี่มาตั้งแต่เด็กๆ ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยมีใครคบ ส่วนครอบครัวตอนเด็กก็ทะเลาะหนักๆกันบ่อยค่ะ เกือบทุกวันเลยจนสุดท้ายพ่อกับแม่เราก็เลิกกันไป ตอนเด็กๆเรามักชอบดูการ์ตูนหรือพวกดาราเกาหลีเยอะต่างจากคนอื่นเลยโดนล้อบ่อยๆค่ะ แล้วเราเป็นคนอ้วนด้วยค่ะ ไม่ได้ขาว หน้าตาไม่ได้ดี เลยโดนบูลลี่หนักมากๆ ทั้งรุ่นน้อง เพื่อน พี่ รุมล้อเรากันหมดเลยค่ะ มีกระดาษเขียนด่า มีการใช้การกระทำต่างๆล้อเลียน รวมถึงการใช้ความรุนแรงด้วยค่ะ ( แต่ยังไม่หนักมาก ) เราชอบวาดรูปก็โดนเอารูปที่วาดไปเขียนด่าทับหรือฉีกทิ้ง เราเคยโดนใส่ร้ายว่าเขียนด่าเพื่อนทั้งๆที่เราไม่ได้ทำเลยยิ่งโดนเกลียดเข้าไปใหญ่ค่ะ( ตอนนั้นมันเป็นแบบอุปทานหมู่ไหมนะ เราไม่แน่ใจแต่เหมือนเป็นการที่เพื่อนเกลียดใครเราเกลียดตามไปด้วยงี้อ่ะค่ะ ) + กับเวลาอยู่กับแม่แล้วทะเลาะกันชอบใช้คำพูดที่รุนแรง จริงๆอาจจะไม่มากแต่สำหรับเด็กประถมคนนึงตอนนั้นเราก็เสียใจอยู่ค่ะ เวลาไปอยู่กับพ่อ(พ่อแม่เลิกกันแล้วและเราไปนอนกับพ่อทุกเสาร์อาทิตย์)เค้าก็ชอบทิ้งเราไว้ที่บ้านคนเดียว กลับบ้านมาตอนดึกๆยิ่งทำให้เราเสียใจค่ะ ตอนเด็กมันใช้ชีวิตไม่เป็นค่ะ5555 บ้านก็ค่อนข้างเปลี่ยว ช่วงประถมถือว่าหนักมากๆเลยค่ะ แต่ด้วยความเป็นเด็กเราพยายามคิดว่ามันจะไม่เป็นไร เลยอดทนมาเรื่อยๆ กดตัวเองไว้ว่าไม่เป็นไร


พอขึ้นม.ปลาย เราคาดหวังมาตลอดว่ามันจะดีค่ะ ด้วยความที่เป็นรร.ประจำจังหวัด เด็กที่นี่ดูค่อนข้างโตเลยค่ะเลยคิดว่าทัศนคติคนที่นี่จะดี เราอยากมีเพื่อน อยากมีสังคมค่ะ อยากเล่นอยากไปเที่ยวกับเพื่อน ยอมทิ้งความกลัวแล้วลองเริ่มใหม่ แต่มันไม่ดีตั้งแต่วันแรกเลยค่ะ5555 โตจริงแต่หมายถึงการบูลลี่กันแบบโตๆนะคะ เรากลับมาโดนบูลลี่อีกครั้ง โดนนินทา โดนรุมด่า โดนทิ้ง ( จริงๆมีเหตุการณ์เกิดขึ้นเยอะมากๆเลยค่ะ แต่คงเล่าได้ไม่หมดมันคงจะยาวมากๆๆๆค่ะ55555 ) เราเริ่มมีความคิดอยากฆตต.ตั้งแต่ช่วงแรกของม.4 แบบว่าอยากเดินไปให้รถชนจัง อยากโดดลงมาจากที่สูงบ้าง จริงๆตอนเด็กก็มีช่วงที่อยากตายนะคะแบบว่า ว่างเปล่าจนอยากตาย แต่ตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรมากค่ะ สังคมเพื่อนมันเริ่มแย่ไปเรื่อยๆ+กับตอนนี้ทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆค่ะ ทุกคำพูดเราเสียใจมากเพราะมันออกมาจากปากคนที่รัก มีตั้งแต่เบาๆไปจนถึงคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลยค่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ เราพูดอะไรกับเค้าเกี่ยวกับสิ่งที่เราเป็นไม่ได้เลย เราเคยลองแล้วไม่ใช่ไม่ลอง มันออกมาแย่มากๆค่ะ ญาติก็มีคนเป็นซึมเศร้าเค้ายังไม่เข้าใจดีเลยค่ะ เวลาเราเป็นอะไรเราไม่เคยร้องไห้เลย อาจจะเป็นเพราะเราเก็บมาตั้งแต่เด็ก เราไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็นค่ะ ตอนเด็กจะร้องก็ต้องแอบ พอยิ่งโตเลยยิ่งเก็บ เวลาเศร้าร้องไห้ไม่ออกเลยค่ะแต่รส.แย่มากจริงๆ ทุกอย่างหนักขึ้นมากทุกวันๆ เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยค่ะ เหมือนมันหาตัวเองไม่เจอ เราเป็นใคร จริงๆแล้วเป็นแบบไหน ต้องการอะไร มืดมนมากค่ะ เพราะเหมือนเราต้องคอยกดตัวเองให้เป็นไปในแบบที่คนต้องการและเข้าใจ เราเริ่มรู้สึกหดหู่ในทุกๆวัน เหม่อลอย เศร้ามากๆ อยากตาย ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคุยกับใคร นอนไม่หลับ ( เราไม่แน่ใจว่าทำไม มันดูมีหลายเหตุผลแต่เหตุผลที่เราพอรู้คือเรารู้สึกกลัวความฝันค่ะ เราชอบฝันซ้อนฝันไม่ยอมตื่น ฝันว่าถูกไล่ล่าหรือตามฆ่า อันนี้บ่อยมากๆค่ะ ผีบ้างหรือคนที่รักตายบ้าง มันบ่อยมากๆจนกลัวว่าถ้านอนจะฝันอีก ยังไงก็ตามอันนี้เป็นแค่ช่วงที่ฝันร้าย ช่วงอื่นไม่แน่ใจเหตุผลค่ะ เป็นตั้งแต่ช่วงม.3 ยาวมาถึงตอนนี้เลยค่ะ จะมีหลับง่ายบ้างแต่เป็นช่วงที่มาเรียนแล้วต้องใช้กำลังหลายๆด้านเยอะค่ะ )กินน้อยเกินบ้าง เยอะเกินบ้าง รู้สึกหดหู่กับทุกที่ที่ไปเลยค่ะ แม้แต่ในห้องนอนของตัวเอง รู้สึกไม่มีที่ปลอดภัยเลย เราเริ่มมีภาพหลอนในหัวที่ชัดๆเลยคือมันรู้สึกว่ามีกลุ่มคนพยายามจะเข้าหาเรา ตลอดเวลา พวกเค้าพยายามยื่นมือเข้ามาจะจับเราและยืนล้อมเราอยู่รอบๆมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่แต่ละร่างก็ให้ความรู้สึกที่ต่างกันไปค่ะ เรารู้สึกอันตรายหนักมากเวลาอยู่คนเดียวหรือเวลาดิ่งมากๆ ( แล้วก็แปลกเวลาตัวเองไม่โอเคยิ่งชอบหาอะไรที่ไม่โอเคมาคอยเสพ5555 ) ได้ยินเสียงในหัว แต่เรารู้ว่าไม่ใช่ผีค่ะ ยังไงก็ตามเราใช้ชีวิตยากมากเพราะระแวงอยู่ตลอด จะดีหน่อยเวลามีคนคอยพาทำอะไรให้ลืมเรื่องนี้ไปสักพัก แต่อย่างที่บอกค่ะ เรามีปัญหากับที่รร.และกับครอบครัวทุกวัน ทั้งจากแม่บ้างหรือบางทีก็กับพ่อเวลาโทรกันบ้างค่ะ อารมณ์ไม่คงที่ บางวันเราก็ลั้นลาดีค่ะ เอเนอจี้เยอะมากๆจนงง แต่ก็โดนทักหมดว่าเหมือนคนไม่เคยได้ปลดปล่อยอารมณ์แล้วเพิ่งมาระเบิด5555 บางวันก็ซึมมากๆจนไม่อยากทำอะไรไม่คุยกับใครแบบไม่มีเหตุผล ทำร้ายตัวเองด้วยค่ะ ทำมาตลอดแต่จะหนักช่วงอารมณ์ที่ดิ่งค่ะ เราห้ามไม่ได้เลย ใจนึงเราไม่อยากทำ แต่อีกใจมันเหมือนสั่งให้ทำ อยากเจ็บอีก อยากทำอีก อยากมีแผล แล้วซึ่งใจนี้มันชนะใจที่รักตัวเองค่ะ เริ่มมีครูบางคนทักบ่อยๆเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปค่ะ แต่เราตอบไปตลอดว่าไม่มีอะไร เราพยายามยกเรื่องซึมเศร้ามาลองเกริ่นๆกับแม่ สุดท้ายก็ทะเลาะกันตลอดค่ะ เค้าจะยกเรื่องตอนเด็กของเค้าที่ไม่ดีมา แล้วก็ชอบบอกว่าชีวิตดีขนาดนี้มีอะไรจะให้เป็นซึมเศร้า เรียกร้องความสนใจมากกว่า รับความจริงไม่ได้เหมือนพ่อต้องคอยยกยอสรรเสริญตลอด ต้องคอยโอ๋ เราเลยไม่เคยเล่าให้เค้าฟังเลยจริงๆ จนรอบที่ทะเลาะหนักๆล่าสุด เราแอบได้ยินเค้าด่าเราให้พี่ฟัง ประโยคที่ทำให้เสียใจที่สุดคือ เค้าบอกว่าเป็นอะไรก็ยกมาแต่ซึมเศร้า กูตอนเด็กลำบากกว่าอีก คนจะเป็นไม่มานั่งชีวิตดีแบบหรอก เป็นห่าอะไรก็อ้างซึมเศร้า รับชีวิตไม่ได้มากก็เป็นซึมเศร้าตายห่าไปเลยไป จุกๆค่ะเป็นครั้งแรกเลยที่เริ่มร้องไห้ เหม่อจริงๆค่ะ อาการทุกอย่างหนักกว่าเดิมอีก  ก็ยอมรับว่าตอนดีๆมันเป็นครอบครัวที่ดีมาก แต่ตอนทะเลาะกันมันทำให้เราลงเหวมากๆค่ะ ( แล้วก็ดันทะเลาะกันเยอะกว่าตอนดีกัน + กับเราเป็นคนชอบเก็บทุกอย่างมาคิดค่ะ เรามีวิธีเก็บทุกเรื่องมาแต่ไม่มีวิธีเอาออกค่ะ ทุกอย่างจะวนในหัวเราตลอดเวลา พฤติกรรมต่างๆ คำด่าเสียงด่า หรือเหตุการณ์นั้นๆจะวนอยู่ในหัวและทำให้วิตกกังวลอยู่ตลอดเวลา เรียกย้ำคิดย้ำทำไหมไม่แน่ใจค่ะอันนี้ แต่นอกจากเรื่องนี้ก็กังวลอย่างอื่นด้วยเช่น คิดมากกับสิ่งที่ยังไม่เกิดวนไปมา หรือคิดว่าปิดไฟหรือยัง ปิดน้ำหรือยัง แล้วก็จะเดินไปดู พอเช็คมั่นใจว่าปิดแล้ว ก็จะกลับมาคิดใหม่และเดินไปเช็คซ้ำอยู่อย่างนั้นค่ะ เป็นแบบนี้กับประมาณ70-80%ในชีวิตเลยค่ะ ) แล้วก็ไม่กล้าเข้าสังคมด้วยค่ะเพิ่งนึกออกเลย เราจะมีอาการตัวสั่น หายใจไม่ค่อยออก และวิตกกังวลมากๆๆ เป็นแบบนี้บ่อยเวลาอยู่ในสถานการณ์ที่กดดัน วิตกกังวลหรือกลัวค่ะ

จนตอนนี้เราก็ยังรู้สึกว่าไม่มีพื้นที่ปลอดภัยให้อยู่อีกเลยค่ะ นอกจากเรื่องพวกนี้ก็ยังมีอาการอีกหลายอย่างที่เกิดขึ้นเลยค่ะ แต่คิดว่ายังไม่สำคัญเท่าไหร่เลยขอปล่อยผ่านก่อนนะคะ แหะ 💀💀

ใดๆก็ตามช่วงที่เคยกล้าบอกคนอื่น (คนใกล้ตัวเท่านั้นเช่นเพื่อนที่ไว้ใจได้) คนอื่นบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรค่ะ อาจจะแค่เศร้าเสียใจอย่างเดียว แต่เราอยากได้ความเห็นจากคนอื่นๆวงกว้างกว่านี้หน่อยด้วยค่ะ เราขอโทษที่อาจจะพิมพ์ไม่น่าอ่าน อ่านไม่เข้าใจ หรือสื่ออารมณ์ไปให้ไม่ถึงนะคะ เราไม่เคยเล่าอะไรยาวๆแบบนี้เลยค่ะ ค่อนข้างกังวล เล่าไม่เป็นค่ะ 555

เราไม่กล้าหาหมอด้วยค่ะ เรากลัวที่จะเล่าไปเรากลัวความคิดทั้งตัวเองและคนอื่นค่ะ อายุเราไม่ถึงด้วย ที่บ้านก็ไม่เข้าใจ จะโทรไปเราก็คงไม่กล้าพูด55555 เราแค่อยากรู้เฉยๆค่ะว่ามันเข้าค่ายอะไรบ้างไหม จะไม่รักษาหรือกดตัวเองว่าไม่ได้เป็นอะไรต่อก็ไม่เป็นไรค่ะ  จริงๆในนี้กว่าเราจะกล้าพิมพ์ก็ใช้เวลาเป็นเดือนเลย สับสนอยู่ค่ะ ใครมาอ่านคงจะงงว่า ไอนี่กล้าเล่าลงเน็ตทำไมไม่กล้าเล่าให้หมอ  เราไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้จริงๆ อยากที่เราบอกในนี้ไม่มีใครรู้จักเรา เลยพอกล้ากว่า ( วิธีบอกหมอไม่ให้รู้ตัวตนก็คงมีแต่ขอโทษทุกคนที่ไม่กล้าอีกนั่นแหละค่ะㅠㅠ )

ยังไงก็ตาม ขอรู้ความเห็นคนอื่นหน่อยนะคะ