เอาไงดี!! วันนี้เราโดนพ่อด่าจนเรารับไม่ไหวแต่เราไม่สามารถที่จะปล่อยน้ำตาออกมาตรงนั้นได้ เราพยายามใจแข็ง อดทนเพื่อที่จะไปแอบร้องให้คนเดียวที่อื่น แต่เราทำไม่ได้ เราเผลอปล่อยน้ำตาตรงนั้น ภาพทุกอย่างมันมัวไปหมดเพราะเราร้องให้ แต่เค้าไม่รู้ เพราะเราก้มหน้าฟังคำด่าเค้า เราพยายามทำตัวปกติทำเหมือนว่าเราไม่ได้ร้องให้ เราร้องให้แบบไม่มีสะอึกสะอื้น ร้องให้แบบปล่อยน้ำตาออกมาเฉยๆ พอเราไม่ได้อยู่กับเค้า เราแอบร้องให้คนเดียว เราแอบเช็ดน้ำตาคนเดียว เราปล่อยมาหมดเลย ทั้งเสียงสะอื้น ทั้งน้ำตาท่วมหน้า ทั้งหมดนี้มันคือเราพยายามเข้มแข็งแล้ว เราไม่อยากออนแอ่ต่อหน้าเค้า เพราะเราโดนด่าบ่อยที่สุด และคำด่าของเค้าแรงมากๆ บางทีเราก็น้อยใจว่าเราทำผิดอะไรนักหนา ความผิดของเรามันเกินเยียวยาขนาดนั้นเลยเหรอ เราน้อยใจจัง เราเคยคิดว่าเราอยากหายไปไม่อยากอยู่ต่อไปอีกแล้ว แต่เชื่อมั้ยคะ สิ่งที่เราเหลืออยู่ และทำให้เราล้มเลิกความคิดนั้นคือหมาของเรา เราแค่คิดว่า ถ้าเราไม่อยู่ เค้าจะกินข้าวยังไง จะมีใครให้ข้าวเค้ามั้ย จะมีคนเล่นกับเค้ามั้ย เพราะคนในครอบครัวเราไม่ค่อยสนใจใยดีหมาค่ะ หมาเรามีแค่เรา และเราก็มีแค่หมา เราเข้าใจของความโดดเดี่ยวถ้าไม่มีใครสนใจ เราไม่รู้ทำไมเราถึงได้เป็นคนน้อยใจอะไรขนาดนี้ เราน้อยฝจมากๆเลย เราไม่มีใครคอยรับฟังเรื่องของเรา เราถึงชอบมาระบายตามโซเซียล หรือโน๊ตไว้สมุทบันทึก เราเสียใจจังเลยค่ะ เรากลัวการอยู่คนเดียวนะคะ แต่เราต้องอยู่ให้ได้ เราต้องเป็นคนเก่ง เราต้องสู้เพื่อน้องหมาของเรา เราจะตายก่อนเค้าไม่ได้ ไม่งั้นเค้าจะไม่เหลือใคร