ตอนที่แล้ว  ตอนที่ 11  https://ppantip.com/topic/40820803/comment5-2

ตอนที่ 12  รีบทำหน้าฉันให้เหมือนเดิมเซ่!

                ปริมามองหนุ่มผมยาวส่งเสียงร้องแหกปากดังลั่นฟังไม่ได้ศัพท์ พลางยกมือขึ้นปิดหูอย่างรำคาญ  ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเรื่องขนาดนี้

                “หาในกูเกิ้ลสิ”  ปรามบอกน้องสาว 

                “มีปัญญาแกล้งเขา  ก็ต้องมีปัญญาแก้ปัญหาด้วย!” แล้วหันไปมองหน้าเพื่อน  พยายามเก๊กหน้าจะไม่ขำ  แต่ก็ยังอดขำไม่ได้  น้องสาวของเขาแสบจริง ๆ  เขาแค่จะแวะมาดูความเรียบร้อย  ไหงกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้  

                ปฏิการชี้หน้าเพื่อนซี้  ปรามด้วยสายตาห้ามหัวเราะเยาะ 
                ‘เดี๋ยวเหอะ! มีเคืองแน่!’

                “ให้การกินรางจืดหรือยัง?”  ปรามหันไปถามน้องสาวอย่างเป็นการเป็นงาน เมื่อเห็นเธอพยักหน้ารับจึงพูดต่อไป 
                “พี่จะต้องกลับไปดูลูกค้าต่อ  กลับมาอีกทีหน้าไอ้การต้องปกติ  เข้าใจนะ”  ปรามกำชับน้องสาวตัวดีอีกครั้ง

                “พี่ปราม!  ถ้าคราวหน้านายปฏิการเมามาอีก พี่ต้องจับโยนออกไปนอกรั้วเลยนะ  ห้ามพาเข้ามาในบ้านอีกเด็ดขาด” เธอพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง  จะไม่ยอมให้พี่ชายพาคนเมาเข้าบ้านอีกแล้ว

                ปรามมองหน้าน้องสาวอย่างฉุกคิด  เขาลืมคิดถึงความปลอดภัยของเธอเสียสนิทเลย
                “ได้เลย”  ปรามตบแขนน้องสาวอย่างเห็นด้วย

                “พี่รับปากแล้วนะ”  เสียงขุ่นเคืองของคนเป็นน้องอ่อนลง ค่อยยิ้มออกมาได้
                “แน่นอน พี่ชายพูดแล้วไม่คืนคำ”  เขายกมือโครงหัวน้องสาวเขย่าเบา ๆ

                “ได้ยินแล้วใช่มั้ย!”  ปริมาหันไปบอกเพื่อนพี่ชาย

                “แกจะจับข้าโยนออกไปจริงเหรอ...”  ปฏิการถามเพื่อนเสียงอ่อย  แม้จะรู้ดีว่าเพื่อนเป็นคนที่พูดจริงทำจริงเสมอ

                “จริง!  อย่าเมามาอีก  จำไว้!” น้ำเสียงของปรามจริงจังมาก  เขาควรคำนึงถึงความปลอดภัยของน้องสาวมากกว่าสิ่งอื่นใด คนเมายังไงก็ไว้ใจไม่ได้  แม้ว่า...เพื่อนหน้าหวานจะไม่เคยมีเรื่องเสียหายกับผู้หญิงมาก่อนก็ตาม

                หนุ่มผมยาวทำปากยื่นหน้างอไม่มีใครเข้าข้างเลย           

                “นี่! หาอะไรมาให้กินด้วย  หิวมาก  ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”  คนเมาพยายามตะเบ็งเสียงแหบ ๆ บอกยัยตัวแสบเมื่อรู้สึกว่าท้องกำลังร้องจ๊อก ๆ ต้องการอาหารอย่างแรง

                “แล้วทำไม! ฉันต้องหาให้นายกินด้วยล่ะ!” ปริมาปฏิเสธที่จะทำตามที่เขาสั่ง

                “ก็ใครล่ะ? ทำหน้าฉันเละแบบนี้  ฉันจะออกไปไหนได้ หาอะไรมาให้กินเลย”  ปฏิการยังโวยวายต่ออย่างเจ็บใจ
                “ถ้าหน้าฉันไม่เป็นแบบนี้  ก็ไปหากินเองแล้ว  ไม่ต้องรบกวนเธอหรอก!”  เขารู้สึกโกรธเธอจริง ๆ  ทำแบบนี้กับเขาได้อย่างไร?
                “ถ้าเธอไม่ทำหน้าฉันให้เหมือนเดิม  ฉันจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น”  จบประโยคนั้นปฏิการทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาอย่างไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว

                “นี่!  นายจะมานอนอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ!”  น้องสาวเจ้าของบ้านโวยวายลั่น

                “ก็รีบทำหน้าของฉันให้เหมือนเดิมเซ่...!” พูดจบเขานอนต่อทำไม่รู้ไม่ชี้

                ‘เหอะ!’ ปริมาพ่นลมออกมาอย่างไม่พอใจ 
                ‘ให้มันได้ยังงี้สิ!’

                เสียงเพลง  I just call to say I love you  จากโทรศัพท์ของหนุ่มผมยาวดังขึ้น  เขาหยิบมือถือออกมากดรับสายแล้วเปิดลำโพง

                “ไอ้การ แกจะมากี่โมง  มาก่อนเวลาหน่อยนะเว้ย!  ต้องเผื่อเวลาตั้งเครื่องเสียงด้วยนะ”  เพื่อนที่นัดรับงานร้องเพลงโทรเข้ามา

                ปฏิการสะดุ้ง! ราวกับกำลังถูกทวงหนี้ก็ไม่ปาน ไม่นึกว่าจะโทรมาเร็วขนาดนี้

                “ฉันเกิดอุบัติเหตุ”  คนรับสายไม่รู้จะบอกเพื่อนอย่างไรที่หน้าของเขายับเยินขนาดนี้

                “อะไรนะ!  เกิดอุบัติเหตุ!  แล้วแกเป็นอะไรหรือเปล่า?”  น้ำเสียงของสายปลายทางตกใจมาก

                “ไม่ได้เป็นอะไรมาก  แต่ยังเคลียร์ปัญหาไม่จบ”  สายตาของหนุ่มผมยาวจ้องหน้าสาวมือบอน

                “รีบเคลียร์ให้จบล่ะ  ถ้างานแรกก็ล่มซะแล้ว  ต่อไปใครจะกล้าให้งานข้าวะ!”

                “รู้แล้วน่า....ข้ากำลังเจรจากับคู่กรณีอยู่  แค่นี้ก่อนนะ” เขาตัดบทดื้อ ๆ แล้วกดปุ่มวางสาย ขี้เกียจฟังเพื่อนบ่นยาว

                ปริมารู้สึกตกใจ  ตายล่ะหว่า...!  ไม่นึกเลยว่าการกระทำของเธอจะส่งผลเสียต่อบุคคลอื่นขนาดนี้

                ‘โอ๊ย! อะไรกันนักหนาเนี่ย!’ ปริมาทำหน้ายุ่งอย่างสุดเซ็ง  แล้วเดินออกจากห้องรับแขก

                “นี่! จะไปไหน? จะไม่รับผิดชอบฉันเหรอ?”  เขาโวยวายเมื่อเห็นยัยตัวดีกำลังจะเดินหนีไปดื้อ ๆ

                “ก็ไปหาอะไรให้นายกินก่อนไง”  คนเดินหนีหันมาบอกพลางทำหน้าเบื่อหน่าย

                ชายหนุ่มค่อยรู้สึกใจชื้น  นึกว่าเธอจะทิ้งความรับผิดชอบจริง ๆ

                “นี่...! นายไปอาบน้ำก่อน  ฉันเหม็นนายจะตายแล้ว” คนมือบอนหันมาบอกก่อนจะเดินออกไป เพราะถ้าต้องมานั่งลบหน้าให้เขาใกล้ ๆ เธอคงเป็นลมกับกลิ่นเหล้าหึ่งแน่นอน

                “ตอนเธอมาทำอะไรกับหน้าฉัน  เธอไม่เหม็นเลยใช่มั้ย?”  เขาโวยคืนอย่างหัวเสีย หนอย...! มาหาว่าเขาตัวเหม็นอีก  แต่ลึก ๆ ก็อดรู้สึกอายไม่ได้ที่โดนสาวว่าใส่แบบนี้  ปกติเขามีแต่สาว ๆ กรี๊ดทั้งนั้น  แล้วรีบไปอาบน้ำอย่างด่วนจี๋