รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 33

รับคำท้าฯ
ตอนที่ 33
                ปรามขยับตัวลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน มองปิ่นขวัญซึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์กำลังพิมพ์ตารางงานอบรมสุขภาพอยู่  เพื่อนสาวส่งเสียงเรียกเมื่อไม่สามารถกดแป้นพิมพ์ตัวเลขได้   ชายหนุ่มจึงเดินมาดูให้  โน้มตัวลงเข้ามาใกล้คนที่นั่งอยู่หน้าคอม ยื่นหน้ามองที่จอคอมพิวเตอร์ ท้าวมือข้างหนึ่งบนโต๊ะ
                “เนี่ย...ดูสิ! ไม่ไปไหนมาไหนเลย”  ปิ่นขวัญพยายามกดแป้นพิมพ์ตัวเลขด้านซ้ายมือย้ำ ๆ หลายครั้ง      
  
                เขาสังเกตเห็นดวงไฟของปุ่มนัมล็อกไม่ติด
                “ยัยบ๊องเอ๊ย...กดถูกปุ่มนัมล็อกมันจะกดตัวเลขได้ไงเล่า”  

                หญิงสาวละสายตาจากหน้าจอคอมมองที่แป้นคีย์บอร์ด 
                “เออ...จริงด้วย”  มือของเธอรีบกดปุ่มนัมล็อกอีกครั้งให้ไฟติด   แล้วหันไปส่งยิ้มแหย ๆ   ปิ่นขวัญชะงักเมื่อมองเห็นใบหน้าของเพื่อนหนุ่มอยู่ใกล้กันนิดเดียว  เธอรีบหันหน้ากลับไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ทันที  มือรีบลนลานจับเมาส์กดปุ่มบันทึกข้อมูล   แต่กดยังไงเมาส์ก็ไม่ยอมวิ่ง

                ปรามได้แต่อมยิ้ม   มองเพื่อนสาวคว้ามือของเขาที่วางอยู่ใกล้เมาส์ไปแทน โดยไม่ได้เรียก ปล่อยให้อีกฝ่ายจับมือของเขาไว้อยู่อย่างนั้น

                “ทำไมเมาส์ไม่วิ่งเลย  เมาส์เสียหรือเปล่าเนี่ย...”  คนอยู่หน้าจอคอมบ่น พลางหันมามองเมาส์ในมือ  เมื่อเห็นว่าคืออะไร  รีบปล่อยมือทันที   สีหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นด้วยความอาย อยากจะแทรกแผ่นดินหนี  แต่ทำไม่ได้

                “เมาส์ไม่เสียหรอก”  ปรามตอบ  ใบหน้านั้นยังอมยิ้มตลอดเวลา  เขาอยากจะบอกความในใจกับเธอที่มีมากกว่าเพื่อนมานานแล้ว  ตั้งแต่สมัยเรียน  แต่ยังไม่กล้า เจ้าของบ้านไร่ทะเลฝันตัดสินใจแล้วว่าจะบอกความรู้สึกที่มีกับเธอ  แต่ยังหาเวลา หาโอกาส  หาวิธีที่ดีไม่ได้

                “ก๊อก ๆ”  เสียงเคาะประตูดังขึ้น  
                ปรามสะดุ้ง  ความคิดที่จะบอกความในใจกับหญิงสาววิ่งหนีหายกระเจิดกระเจิงหมดแล้ว  รีบขยับตัวถอยออกมาจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่ปิ่นขวัญนั่งอยู่ทันที

                ปฏิการโผล่หน้าเข้ามาในห้อง  ก่อนที่จะพาร่างสูงเดินเข้ามา เมื่อมองเห็นปรามอยู่กับปิ่นขวัญ ใบหน้าจึงเปลี่ยนเป็นอมยิ้มน้อย ๆ  เขารู้ดีกว่าสองคนนี้แอบชอบกันมานานแล้ว

                “อิจฉาคนแถวนี้จริง ๆ  มีโอกาสได้อยู่ใกล้กัน ทำงานด้วยกัน” หนุ่มจอมกวนพูดลอยหน้าลอยตา แกล้งหยอกเพื่อนเบา ๆ
                “ทำไมมาเร็วจังวะ”  ปรามเอ่ยถามด้วยความสงสัย   เขาโทรไปบอกว่า เครื่องพิมพ์ไม่สามารถพิมพ์ได้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว   นึกว่าเพื่อนจะมาดูให้ตอนค่ำ ๆ

                “ข้าเลิกเรียนแล้วก็เลยบึ่งมาหาเลย”   ปฏิการหันไปพูดกับเพื่อนซี้ เขามีเรื่องอยากคุยกับปราม
                “ไหน...ทำไมปริ้นไม่ได้”  หนุ่มผมยาวเดินเข้าไปหาปิ่นขวัญ  พลางโน้มตัวเข้าไปใกล้
                “เมื่อกี๊ กำลังหวานกันอยู่เหรอ  เข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่า”  เขาอดแซวเพื่อนสาวไม่ได้

                ปิ่นขวัญยกมือบิดแก้มขาวละมุนที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างหมั่นไส้  แต่คนแซวหลบทัน
                “โอ๊ย!!”  หนุ่มหน้าหวานแกล้งเอามือจับแก้มตัวเอง พลางถอยตัวออกไปโดยด่วน  วิ่งไปหาปราม
                “ปิ่นลวนลามข้า...”  แต่ทว่าพอมองเห็นปรามยืนเท้าสะเอวแล้วขยับเท้า  ถ้าเข้าไปใกล้กว่านี้มีหวังโดนเตะแน่

                “ถ้าไม่อยากโดนเตะ รีบทำให้เครื่องพิมพ์ ปริ้นได้เลย”  ปรามพูดเสียงเข้มมองหน้าเพื่อนจอมกวน  มันน่าโดนตื้บจริง ๆ             
                “คร้าบ...ลูกพี่  ดูให้เดี๋ยวนี้คร้าบ...”   ปฏิการเดินไปดูเครื่องคอมที่แชร์เครื่องพิมพ์  เครื่องไม่ได้เปิด
                “อ้าว!  ไม่เปิดเครื่องคอมที่แชร์เครื่องพิมพ์  มันจะพิมพ์ได้ไงเล่า  บอกแล้วไง ต้องเปิดเครื่องนี้ก่อน  เปิดเครื่องทีหลังมันก็ไม่พิมพ์ให้นะ”  เขาก้มตัวลงกดปุ่มเปิดเครื่องสำรองไฟ แล้วจึงกดปุ่มที่เคสเพื่อเปิดคอมพิวเตอร์
                “ปิ่นเซฟงานแล้ว ปิดเครื่อง เปิดใหม่”  หนุ่มหน้าหวานหันไปบอกเพื่อนสาว

                หญิงสาวทำตามที่บอก  พอเครื่องเปิดขึ้นมาใหม่สั่งพิมพ์งานได้แล้ว
                “แล้วพ่อเป็นไงบ้าง”  ปิ่นขวัญถามถึงอาการป่วยพ่อของปฏิการที่เป็นโรคหัวใจและอีกหลายโรค  ขณะเดินไปหยิบกระดาษที่ออกมาจากเครื่องพิมพ์
                “ดีขึ้นมากเลยนะ  ทำตามที่ปิ่นแนะนำทุกอย่าง เดี๋ยวดูผลตอนเจาะเลือดอีกที  ตอนนี้น้ำหนักลดไปสิบกิโลได้  แค่กินน้ำปั่นผัก งดไขมันทรานส์  งดแป้งงดน้ำตาล  เหมือนจะควบคุมได้ทุกโรคเลย ไม่ว่าจะเป็นความดัน  เบาหวาน  โรคอ้วน และโรคหัวใจ” 
                “นายรู้มั้ย?  ใครเป็นหมอที่ดีที่สุด”  ปิ่นขวัญหันมาถาม ขณะยืนรอเครื่องพิมพ์กำลังพิมพ์งานออกมา

                “ตัวเราเอง”  ปฏิการตอบ
                “ร่างกายของเราจ้ะ”
                “ยังไงเหรอ”  หนุ่มนักดนตรีทำหน้าสงสัย  แต่มั่นใจว่า ร่างกายของเรานั้นซ่อมแซมตัวเองได้

                “ร่างกายของเราต้องกินอาหารธรรมชาติ  แต่ทุกวันนี้เราป่วยเพราะเรากินอาหารแปรรูปมาก  อาหารธรรมชาติจะมีเอนไซม์  ซึ่งมีหน้าที่จัดระบบการซ่อมในร่างกาย มันเป็นสารโปรตีน เวลาโดนความร้อนมันตายหมด  ก็เลยหมดสภาพของนักจัดการให้เกิดการย่อย การดูดซึม ขับของเสียทิ้ง  สรุปว่าชีวิตเราเดินได้ด้วยการควบคุมของเอนไซม์  วิธีกินคือ ต้องทำให้ละเอียดก่อนกลืน  อันนี้มันมาจากเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ ลำไส้ส่วนที่ดูดซึมเอนไซม์ได้ มันเป็นลำไส้เล็กส่วนต้น คือส่วนที่ต่อจากกระเพาะอาหาร  ลำไส้เล็กยาวเจ็ดเมตร แต่ลำไส้เล็กส่วนต้นที่ดูดซึมเอนไซม์ยาวเพียงสองคืบเท่านั้น ถ้าเรากินผักแบบลวก ๆ ใส่ปากเคี้ยวสามคำกลืนลงไปจะดูดซึมไม่ได้  จึงต้องเคี้ยวให้ละเอียดก่อนการกลืน   ควรกินก่อนอาหารอื่น เพื่อให้ดูดซึมได้ดี  เราควรกินพืชผักที่หลากหลายเพื่อให้ได้เอนไซม์ครบ  ถ้ากินได้แบบนี้จะทำให้เราไม่ป่วย ร่างกายฟื้นฟูตัวเองได้ ได้วัตถุออกฤทธิ์ทางยาครบถ้วน”  ปิ่นขวัญอธิบายหน้าที่ของเอนไซม์

                “ร่างกายของเราสร้างเอนไซม์ได้เองไหม”  ปรามหันมาถามบ้าง

                “ได้  แต่พอเราอายุมาก คืออายุเกินสามสิบปี ร่างกายจะเริ่มเสื่อมเร็วมาก เอนไซม์ที่เคยพอใช้ มันจะเริ่มขาด แต่ธรรมชาติก็ให้มันมีอยู่ในอาหารที่เราควรจะกิน แต่เรากลับไปกินอาหารปรุงสุกทั้งหมด เราก็เลยขาดเอนไซม์จากธรรมชาติ”  ปิ่นขวัญอธิบายต่อ พลางหยิบกระดาษที่ออกมาจากเครื่องพิมพ์เคาะให้เท่ากัน

                “สรุปคือ กินสด ต้องทำให้ละเอียด กินก่อน กินให้หลากหลาย” ปรามสรุปความสำคัญสั้น ๆ

                คนอธิบายหันมายกนิ้วโป้ให้เขา

                “แล้วผักสดผลไม้มันมียาฆ่าแมลงมีสารเคมีนี่  เราจะใช้อะไรล้างดี” ปฏิการถามต่อไป เพราะบ้านของเขาก็ต้องซื้อผักจากตลาดไม่ได้ปลูกเอง

                “ง่าย ๆ  เกลือ  น้ำส้มสายชู  ผงฟูก็ได้  ถ้าดีที่สุดคือ เครื่องโอโซน” หญิงสาวมองดูเวลาที่ข้อมือ

                “ฉันต้องกลับก่อนนะ  เดี๋ยวจะไปถึงบ้านค่ำ”  เธอหยิบกระเป๋าถุงผ้ามาสะพายไว้ที่ไหล่  แล้วหอบเอกสารไว้ในอ้อมแขน
                “ขอบคุณมากนะ ปราม  รายละเอียดการอบรมจะมาคุยด้วยอีกที การไปก่อนนะ ”  ปิ่นขวัญยกมือโบกให้สองหนุ่มก่อนเดินออกไปจากห้อง
                สองหนุ่มยกมือโบกตอบ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่