ตอนที่แล้ว  ตอนที่ 7  https://ppantip.com/topic/40809491/comment5-1

รับคำท้าฯ  ตอนที่8

            “น้อย ๆ หน่อย ต้องให้น้องข้าป้อนเลยเหรอวะ!” ปรามเดินเข้ามาได้ยินพอดี มันจะมากไปแล้ว เขาเดินดิ่งตรงไปหาเพื่อนจอมกวน วอนให้โดนเตะเสียแล้ว?

            ปฏิการหันขวับไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะยิ้มแหย ๆ  รีบถอยตัวออกห่างจากน้องสาวเพื่อนและอยู่ให้ห่างจากวิถีบาทาของเจ้าของบ้านไร่ทะเลฝัน  ซึ่งเวลานี้ดูซีเรียสมากกว่าจะขี้เล่น

            “เอ่อ...คือ...ข้า...แค่ล้อเล่นน้องแกเฉย ๆไม่มีอะไร” หนุ่มผมยาวรีบพูดแก้ตัวเสียงอ่อย ทำสีหน้าเจื่อน ๆ พลางโบกไม้โบกมือปฏิเสธ  หวังให้เพื่อนใจเย็นลงสักนิด

            ปริมาอมยิ้มด้วยความดีใจ เมื่อเห็นพี่ชายเข้ามาปกป้องเธอ ไม่เอาแต่เข้าข้างเพื่อนเหมือนที่ผ่านมา

            “อย่าล้อเล่นแบบนี้อีก ข้าไม่ชอบ!” ปรามจ้องหน้าเพื่อนตัวแสบ แล้วเน้นเสียงจริงจัง

            หนุ่มหน้าหวานรีบพยักหน้ารับหงึก ๆ

            “ถ้าไอ้การมันล้อเล่นแบบนี้อีก บอกพี่นะพี่จะจัดการมันเอง” ปรามหันไปบอกน้องสาว
            “แน่นอนค่ะ” เธอพูดแล้วเข้าไปกอดแขนพี่ชายแบบอ้อน ๆ
            “พี่ปรามน่ารักที่สุดเลย”
            น้องสาวเจ้าของบ้านหันไปมองหน้าเพื่อนพี่ชาย
            ‘สมน้ำหน้า! ชอบกวนดีนัก’ เธอบอกเขาด้วยสายตา ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครป่วนประสาทเธอมากเท่ากับเขาเลย

            “พี่ปรามเขาก็ดีขึ้นแล้วให้เขากลับบ้านวันนี้เลยนะคะ” เธอเบื่อขี้หน้าหนุ่มจอมกวนเต็มทนแล้ว เมื่อไหร่จะไปเสียที

            “แกดีขึ้นรึยัง?” ปรามเดินเข้าไปหาคนป่วย

            “ก็...ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วล่ะ” คนเพิ่งสร่างไข้เดินหนี  เมื่อเพื่อนก้าวเท้าเข้ามาหา เขายังรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย

            “เดินหนีทำไม! มานี่!” ปรามยังเดินตามไปไม่หยุด เขาเอื้อมมือคว้าแขนเพื่อนตัวแสบไว้ได้ทัน

            “ข้าแค่เตือนเฉย ๆ อย่าให้มีอีก เข้าใจนะ” น้ำเสียงนั้นยังคงเข้มและเน้นหนัก

            ปฏิการรีบพยักหน้ารับ รู้ดีว่าถ้าเพื่อนคนนี้เอาจริงขึ้นมาจะเป็นเช่นไร

            ปรามรู้สึกว่า แขนของคนป่วยไม่ค่อยร้อนเหมือนเมื่อตอนบ่าย  ดูเหมือนไข้จะลดแล้ว แสดงว่าน้ำเก๊กฮวยได้ผล
            “มีแรงไหม” เขามองใบหน้าของคนป่วย แม้ว่าจะดูมีสีเลือดขึ้นมาบ้าง แต่ยังคงดูอ่อนเพลียอยู่
            “ค่อยกลับพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน” ปรามตัดสินใจให้เพื่อนซี้นอนพักอีกคืน กลัวว่าเพื่อนจะยังอ่อนเพลียอยู่ เพราะระยะทางจากบ้านไร่ทะเลฝันไปบ้านของปฏิการก็ไกลกันอยู่ไม่น้อย

                หนุ่มหน้าหวานมองหน้าเพื่อนรักและรับรู้ถึงความห่วงใยที่เพื่อนมีต่อเขาเสมอ ปรามเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรจะปรึกษาเพื่อนคนนี้ได้ตลอด เพื่อนจะคอยเตือนสติคอยให้คำแนะนำที่ดี

            ‘หะ!! อะไรเนี่ย! พี่ปราม ทำไมต้องให้หมอนี่อยู่ต่ออีกคืนด้วย!’  ปริมาหงุดหงิดขึ้นมาทันที มองการกระทำของพี่ชายเวลานี้ ช่างดูเป็นห่วงเพื่อนเกินเหตุหรือเปล่า? เธอจะต้องรีบหาแฟนให้พี่ชายแล้วล่ะ

            ปฏิการหันมายิ้มเยาะให้พยาบาลจำเป็น        
  
            ‘หนอย!!’  ยิ่งอีกฝ่ายส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้  ยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่

            “เอายามากินหน่อยสิฉันอยากกินสตรอว์เบอร์รีแล้ว” คนป่วยหันไปมองหน้ายัยตัวแสบ

            หญิงสาวถอนหายใจทำหน้าเซ็งเป็ด ก่อนชี้นิ้วไปที่โต๊ะกลางห้องครัว ซึ่งมีขวดขมิ้นชันวางอยู่ โดยไม่เดินไปหยิบให้

            “ก็กินสิ!” 

            “กินกี่เม็ดล่ะ” คนป่วยเดินไปที่โต๊ะกลางห้องหยิบขวดยาสมุนไพรขึ้นมาดู

            “สองเม็ด” น้ำเสียงนั้นบอกถึงความรำคาญชายหนุ่มเต็มที เธอมองเขาด้วยสายตาตำหนิ
            ‘ไม่รู้จักอ่านรึไง! อ่านหนังสือไม่ออกเหรอ? ถามอยู่ได้!’

            ปฏิการเทยาออกมาตามคำบอกของเธอ แล้วจ้องมองเม็ดยาอัดเม็ดมีลักษณะกลมและแบน มีสีเหลืองอยู่ในมือ ถึงเม็ดจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ใช่เม็ดเล็ก ๆ แถมมีกลิ่นเฉพาะตัวอ่อน ๆ

            ‘จะกลืนลงไหมเนี่ย!’  ว่าแล้วจึงอ้าปากวางเม็ดยาไว้ใกล้กับลำคอและรีบดื่มน้ำตามทันที ทว่าเหมือนลำคอจะไม่ยอมกลืนเม็ดยาลงไป จนเกือบจะอ้วกออกมา เขาต้องรีบดื่มน้ำตามเข้าไปอีกจึงกลืนลงคอไปได้

            ปริมาเดินไปหยิบกล่องสตรอว์เบอร์รีออกมาจากตู้เย็นแล้วใช้ช้อนตักสตรอว์เบอร์รีออกมาใส่ชามให้หนุ่มผมยาว

            หนุ่มจอมกวนยื่นหน้าไปดูสตรอว์เบอร์รีในชาม เห็นมีอยู่ประมาณสิบกว่าลูก
            “น้อยจัง...เอาอีก”

            แต่แทนที่อีกฝ่ายจะตักเพิ่มให้กลับตักออกอีกสามลูก
            “หะ!” เขามองสตรอว์เบอร์รีในชามอย่างงุนงง  ก่อนจะเงยหน้ามองคนตักให้
            ‘ได้ยังไง! แบบนี้ก็ได้เหรอ’ หนุ่มผมยาวไม่ยอม
            “อย่าขี้โกงสิ!”

            พยาบาลจำเป็นไม่ฟังเสียงคนโวยวาย ตักออกอีกสามลูกด้วยความหมั่นไส้

            ‘หะ!’ หากเขายังพูดโวยวายจะยิ่งได้น้อยลง หนุ่มหน้ามนมองหน้าเธอสลับกับชามสตรอว์เบอร์รี

            “เอาออกอีก” ปรามอมยิ้มมองหน้าเพื่อนเวลานี้ที่ดูงุนงงและเหวออย่างมาก มันน่าแกล้งจริง ๆ

            “ท้องแกยังไม่ค่อยดี ต้องกินน้อย ๆ ก่อน”

            คนไข้มองหน้าเพื่อนซี้ 
            ‘อะไรกันเนี่ย! รุมแกล้งกันเข้าไป’ แม้ว่ามันจะดูมีเหตุมีผลก็เถอะ

            น้องสาวเจ้าของบ้านรีบทำตามคำสั่งพี่ชาย แต่ทว่ายังไม่ทันตักออกอีก ก็ถูกมือหนุ่มผมยาวจับมือเธอไว้เสียก่อน

            “ปล่อยมือน้องข้าเดี๋ยวนี้เลย” ปรามสั่งเสียงเข้มทันที นี่ต่อหน้าต่อตาเขายังกล้าทำขนาดนี้ เพิ่งจะพูดห้ามหยก ๆ
            ปฏิการยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะยอมปล่อยมือหญิงสาว กลัวจะโดนเพื่อนแพ่นกบาลเข้าให้ คิดแล้วรีบคว้าชามสตรอว์เบอร์รีเดินหนีออกจากห้องครัว เขาจะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว
            สองพี่น้องหันมายิ้มให้กันอย่างขำ ๆ

 
*********************