รับคำท้าฯ
ตอนที่ 59
 
เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากในครัว   ปริมาขมวดคิ้วอย่างสงสัย  เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิง   และมีผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่พี่ปรามของเธอจะพามาที่บ้าน  ยังไม่ทันคิดอะไรต่อไป  เพื่อนสาวของพี่ชายก็วิ่งออกมาที่ห้องรับแขก

“อ้าว!  ปริมกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ  มาเงียบเชียวนะ   หิวมั้ย  พวกพี่กำลังช่วยกันทำอาหารเย็นอยู่จ้ะ”  ปิ่นขวัญทักทายด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

“ค่ะพี่ปิ่น”  ปริมารับคำสั้น ๆ 

“ปิ่นหายตัวไปไหน   อย่าให้จับได้นะ!”   เสียงพี่ชายตะโกนออกมาจากห้องครัว   ก่อนที่จะพาร่างสูงก้าวตามเข้ามาทันที

“ปริมช่วยพี่ด้วยจ้ะ  พี่ปรามของปริมจะรังแกพี่นะ”  ปิ่นขวัญรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังปริมาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

“ปริมขอตัวก่อนนะคะ”  เธอเดินเลี่ยงออกมาจากห้องรับแขก

ทั้งสองมองปริมาอย่างรู้สึกงุนงง  ว่าเกิดอะไรขึ้น? หน้าถึงบอกบุญไม่รับขนาดนี้

“ปิ่นตามไปดูปริมก่อนนะปราม”  เธอรู้สึกถึงความผิดปกติของเด็กสาว

ปรามมองตามหลังไว ๆ ของน้องสาวด้วยสายตาห่วงใย

“ปล่อยให้ปริมเขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ  ตอนนี้เขาอาจจะไม่อยากให้เราเข้าไปวุ่นวายนะ”  ปรามพยักหน้าย้ำตามความหมายที่พูดไว้อีกครั้ง  เพราะรู้นิสัยของน้องสาวดี ทั้งคู่จึงกลับไปทำอาหารในครัวกันต่อ…คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ  และเฝ้ารอเวลาที่อาจจะทำให้เรื่องหม่นหมองในหัวใจของปริมาดีขึ้น
 
ผิวน้ำกระเพื่อม  เกิดคลื่นน้ำแผ่รัศมีกระจายตัวออกไปเป็นวงกว้างจากจุดศูนย์กลาง  เมื่อปลาช่อนตัวโตโผล่ขึ้นมาฮุบเอาอากาศหายใจเหนือผิวน้ำ  ก่อนมุดตัวหายลงไปใต้น้ำสีหยก  กลีบดอกพลับพลึงสีขาวลอยไปตามน้ำในบึงที่เคลื่อนไหว  ก้อนหินเล็ก ๆ  ถูกขว้างไปกลางบึงก้อนแล้วก้อนเล่า  คิ้วขมวดย่นอย่างกำลังใช้ความคิด  ริมฝีปากเม้มสนิทราวกับกำลังตัดใจจากอะไรบ้างอย่าง  ร่างของหญิงสาวที่สะท้อนเงาในน้ำไหวไปมาอย่างช้า ๆ
เรื่องราวเมื่อเช้านี้ยังวนเวียนอยู่ในสมอง  บอกตัวเองให้ เลิกคิด!  เลิกคิด! เลิกคิด!   แต่ทำไม่ได้!  ทำอย่างไรมันก็กลับมาคิดอีกอยู่ดี  เบื่อตัวเองเหลือเกิน  ที่ไม่อาจจะควบคุมความคิดของตัวเองได้   นี่เธอเผลอใจให้กับเขาแล้วหรือนี่!!  ความหนักแน่น  ความเข้มแข็ง  มันหายไปไหนหมด 
สาวชาวสวนถอนหายใจยาว  ก่อนลุกขึ้นจากท่าน้ำ  ปลาในบึงเคยเป็นที่สนอกสนใจของเธอเสมอ   ตอนนี้ทำไมถึงไม่น่าสนใจอย่างเคย   แล้วพาตัวเองไปเดินเล่นในสวนผลไม้  อาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง  พยายามดึงความสนใจให้อยู่กับสิ่งรอบตัว  เอาใจจดจ่อกับสิ่งรอบข้าง

มะม่วงลูกโตกำลังห้อยเป็นพวงเล็กพวงน้อยดกเต็มต้นเชียว  เป็นแต่ก่อนต้องรีบปีนป่ายไปเก็บมาทำน้ำปลาหวานจิ้มกินไปแล้ว   แต่ตอนนี้…ทำไมรู้สึกเฉย ๆ  ก็ไม่รู้   เงาะโรงเรียนสีแดงสดตัดกับใบสีเขียวเข้มห้อยระย้าเต็มต้นไปหมด   มังคุดกำลังออกลูกสีม่วงอ่อน ๆ  ผลไม้โปรดของเธอทีเดียว   แต่ทว่าไม่ว่าจะเดินดูอะไร   มันก็ไม่สดชื่นแจ่มใสเหมือนเคยเอาเสียเลย  แถมยังมีแต่เงาของเขาปรากฎอยู่ทุกหนทุกแห่ง   ภาพที่เขาเคยวิ่งไล่จับตัวเธอมาหวดตีจนต้องกระโดดกระหยองกระแหยงหลบไม้เรียว  เธอยังจำได้ติดตา  เรื่องราวของหนุ่มหน้าหวานกลับเข้ามารกสมองอีกแล้ว    ยิ่งพยายามไม่คิด  กลับยิ่งคิดมากขึ้น   ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ  เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย

นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้   รู้สึกตำหนิตัวเองอย่างแรง   ทำไมต้องแสดงกิริยาโวยวายโกรธขึงบึ้งตึงกับหนุ่มจอมกวนขนาดนั้นด้วย  แบบนี้คงรู้หมดว่าเธอมีใจให้กับเขาแล้ว

เฮ้อ….หมดกัน!!

“ฉันไม่ได้ชอบปริม” 

คำพูดของชายหนุ่มผุดขึ้นมาในสมองอีกแล้ว  พร้อม ๆ กับน้ำตารื้นขึ้นมาคลอขอบตาเอาไว้  เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย  ทำไมต้องเสียใจกับคำพูดประโยคนี้  ทำไมต้องรู้สึกผิดหวัง และน้อยใจเหลือเกิน  เขาก็เหมือนกับเพื่อนคนนั้น ที่เปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม  เป็นอะไรก็ไม่พูด ไม่บอก เงียบไปเฉย ๆ  แล้วเธอก็ต้องเสียใจอีกจนได้

ไม่! เธอจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด!  รีบหายใจเข้าลึก ๆ ยาว ๆ  ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อให้น้ำในดวงตาเหือดแห้งไป

“ไม่ชอบ! ก็ไม่ต้องชอบสิ!”

อยากจะลืมเขาให้ได้เดี๋ยวนี้!!   ทำไมทำไม่ได้นะ  เฮ้อ…

เธอได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

“ปริม…ฉันขอเวลาหน่อยนะ  สักวันฉันจะต้องลืมได้แน่นอน”  เธอบอกตัวเอง

ถ้าหนุ่มนักดนตรีมาหาอีกจะทำอย่างไรดี  ถ้าเจอหน้ากันอีกจะทำอย่างไร   ถ้า….ถ้า…ถ้าและถ้า….  ฯลฯ

เธอจะเป็นเพื่อนกับเขาต่อไปได้ไหม…เธอไม่รู้เลย   รู้สึกแต่ว่า  ตอนนี้ไม่อยากพบหน้าคนหลอกลวงคนนั้นอีกแล้ว…มันเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน…
 
เสียงใบไม้แห้งบนพื้นดินเกิดเสียงดังกรอบแกรบ!!   เหมือนมีคนกำลังเดินมา  หญิงสาวรีบหันไปมอง