หลังจากลงใน meb แล้ว ก็ได้ส่งแก้ไขคำผิดแล้ว mebบอก อีก 1-3วันทำการจะแก้ให้ ถ้าใครอ่านแล้วสนใจอ่ะครับ รู้สึกว่าอยากเขียนเรื่องนี้ก็เลยต้องเขียนให้จบ อยากแต่งแนวรักไซไฟดู อาจไม่แมสเท่าไหร่

ทวิโลกันตร์บนmeb

ตัวละครหลัก
อรรถ นักเขียนเกมหนุ่ม
หวาน สาวเรียบร้อย รักแรกของอรรถ
เทพ เพื่อนสนิทอรรถ มีฐานะร่ำรวย

                ตอนที่1 แค่นักเขียนเกมจนๆ
 
 
ได้ยินเสียงหายใจหอบของตัวเอง อรรถพยามวิ่งขึ้นบันได เพื่อไปบนดาดฟ้า เพียงหวังให้ทันเวลา
อรรถเปิดประตูบานสุดท้าย ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือเด็กสาวผมยาว ใส่แว่น สวมชุดนักเรียน เธอหันหลังมามองฉันพลางยิ้มให้ ก่อนจะเอามือไปแตะที่ราวระเบียง ก่อนจะถอดแว่น วางไว้ใกล้ๆ
"ฉันรักเธอนะ อรรถ" ประโยคสุดท้าย ก่อนเธอจะกระโดดลงไปจากดาดฟ้าโรงเรียน
 
 อรรถลืมตาขึ้น มือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีก่อน ยังหลอกหลอนอยู่ในความฝัน เมื่อกลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง อรรถในวัยสามสิบสองปี ไม่ใช่เด็กมัธยมปลายคนนั้นอีกแล้ว แต่อรรถก็ไม่สามารถรักใครได้อีก นับตั้งแต่เธอจากไป
 
  เงยหน้ามองดูจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้ งานก็คงยังคั่งค่าง ใกล้ถึงเวลาส่งเดโมเกมตัวใหม่ให้บริษัทแล้ว อรรถกดเซฟข้อมูล ก่อนปิดโปรแกรมอย่างไม่ใยดี พลางเปิดโปรแกรมใหม่ขึ้นมา "ใกล้แล้วสิ" อรรถบอกตัวเอง
 
  อรรถลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน มองไปยังกระจกแขวนผมเผ้ารุงรัง ไม่ได้โกนหนวดมาหลายอาทิตย์ จึงจัดการล้างหน้า โกนหนวด ตัวเอง
 
 ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย
 
 ความหิวมันทรมานจริงๆ
 
"ตีสี่แล้วเหรอ" อรรถเหลือมองนาฬิกาบนผนัง
 
 หลังจากค้นจนแน่ใจแล้วว่าไม่เหลืออะไรให้กินได้เลยในห้องแคบๆนี้ ฉันตัดสินใจเดินลงบันไดไปราวๆห้าชั้นห้องถูกๆแบบนี้ไม่มีหรอก ลิฟท์น่ะ การเดินขึ้นลงแบบนี้มันได้ออกกำลังกาย ดีต่อสุขภาพ อรรถเลยเลือกอยู่ที่นี่ไง  เรานี่เป็นคนตลกนะ
 เดินไปสูดอากาศริมทะเลนิดหนึ่ง เมืองชายทะเลมันก็ดีแบบนี้แหละ ได้เหมือนพักผ่อนทุกวัน ไม่ต้องเร่งรีบเหมือนเมืองใหญ่ แต่รายได้ฟรีแลนซ์ มันไม่แน่นอน อย่างเดือนนี้แทบไม่พอกินจริงๆ อาหารส่วนใหญ่จึงมีแค่บะหมี่สำเร็จรูปที่ซื้อเหมาโหลมาเก็บไว้ ร้านสะดวกซื้ออยู่ไม่ไกล พนักงานก็ดูง่วงๆไม่ต่างกับฉันเท่าไหร่ หลังจากคว้าบะหมี่สำเร็จรูปสองซองกับนํ้าอัดลมขวดเล็กหนึ่งขวด ก็เดินถือออกมา 
 
 เดินออกมาไม่ไกลมาก พอลับสายตาจากผู้คน อรรถก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแข็งๆฟาดเข้าไปที่หัว โลกของอรรถก็มืดสนิททันที
 
 
 
 ต้องใช้ความพยามอย่างมากที่จะขยับเปลือกตาขึ้น แสงไฟสว่างจ้าก่อนตาจะค่อยปรับให้คุ้นชิน อรรถมองไปรอบๆ
 
 โรงพยาบาล  อรรถนึกในใจ
 
"ตื่นแล้วหรือค่ะ" พยาบาลที่อยู่ข้างๆยิ้มให้
หลังจากคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิด ก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด อรรถเอามือไปแตะที่หลังศรีษะ แต่พยาบาลเอามือเข้าไปห้าม
 "อย่าเพิ่งไปแตะแผลเลยค่ะ รอให้มันแห้งสนิทก่อน"
 "ผมสลบไปนานเท่าไหร่"
 "สิบชั่วโมงค่ะ"
 "มีคนไปพบคุณนอนสลบริมทาง คิดว่าคงโดนวัยรุ่นแถวนั้นขโมยของ เพราะทรัพย์สินคุณหายหมดเลย"
 เพราะแผลไม่ได้สาหัสมาก หมอจึงให้ไปพักฟื้นที่ห้องได้ แค่ทำแผลนิดหน่อย
 
   
 
หลังจากออกจากโรงพยาบาล อรรถเรียกแท็กซี่กลับไปยังที่พัก รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี แล้วมันก็เป็นจริง
 
เมื่อเปิดห้องเข้าไป สภาพห้องเต็มไปด้วยการรื้อค้น คอมพิวเตอร์หายไป แต่ข้อมูลคงอยู่ในคลาวด์ โจรคงไม่รู้พาสเวิร์ดที่จะเปิดมันหรอก ฉันแจ้งตำรวจ ก่อนจะย้ายไปอยู่ห้องพักของเพื่อนที่มันให้ยืมอาศัยชั่วคราว จนกว่าจะได้ห้องพักใหม่
 
 โจรมันจะได้อะไรไปบ้าง นอกจากเดโมเกมใหม่กับ โปรแกรม'เอวัน'ที่ฉันเขียนอยู่ ในห้องนั้นแทบไม่มีทรัพย์สินมีค่าอื่นๆ
 
ใกล้จะค่ำแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
 
 ก๊อก เสียงบางอย่างกระทบหน้าต่าง อรรถชะโงกไปดู เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวมหมวก เอาหินปาขึ้นมา
 
  ก๊อก ก๊อก เธอปาหินขึ้นมาอีกสองครั้ง อรรถชี้หน้าเธอก่อนออกจากห้อง ลงลิฟต์ไป ตั้งใจจะไปด่าธอสักหน่อยเมื่อไปถึงข้างล่าง เธอหายไปแล้ว อรรถกดรหัสปลดล็อกหน้าห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา สักพักจึงถอดเสื้อผ้า อาบนํ้า ก่อนเข้านอนด้วยความเหนื่อยล้า
 
 
 
 
เช้าแล้ว อรรถลืมตา เพราะแสงแดดที่สาดส่องผ่านหน้าต่าง ปลุกให้ต้องตื่น แม้จะขี้เกียจเพียงใดก็ตาม หลังจากออกจากห้อง ทิ้งตัวไปบนโซฟา พลางเห็นใครบางคนชะโงกหน้าให้เห็น อรรถตกใจจนร้องออกมา
 
"หวาน" อรรถเรียกชื่อเธอ

ตอนที่ 2 เหตุผล
 
 
 สิบห้าชั่วโมงก่อน
 
"ฉันมาช้าไป"หญิงสาวลึกลับพูดกับตัวเอง เธอเห็นชายหนุ่มนอนกองกับพื้น ศรีษะมีเลือดอาบ ภาวนาให้ใครผ่านมาช่วยเรียกรถพยาบาลให้ที เพราะเธอเองไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่าการเฝ้ามองข้างๆ ไม่ต่างจากผี ที่ไม่มีใครเห็น มันไม่ใช่คำเปรียบเปรย เพราะไม่มีใครเห็นเธอได้จริงๆ ร่างที่โปร่งแสงในเวลาการคืน สภาพผิดเพี้ยนที่เอาตัวเองผ่านมาจากมิติหนึ่ง ไม่อาจคงความเสถียรไว้ได้ในเวลากลางคืน คนที่เธอรักมากที่สุด เธอมองเขาด้วยความขมขื่น
 
ไม่นานนักก็มีคนผ่านมา เรียกรถพยาบาล เธอโล่งใจ จึงเดินจากไป เธอยังต้องไปพบใครบางคน หน้าที่เธอเพิ่งเริ่มขึ้นเท่านั้นเอง
 
 ปัจจุบัน
 
อรรถมองดู ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ เธอคือ หวาน คนที่ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีก หญิงสาวมองกลับไปที่ชายหนุ่มอย่างรู้ความคิด
 
"คิดว่าฉันเป็นผีหรือไง"หญิงสาวแลบลิ้นทะเล้น
"แล้วไม่ใช่หรือไง เรื่องราวเป็นยังไงกันแน่"
 
หลังจากสงบสติอารมณ์ได้สักพัก หญิงสาวเอานํ้าส้มในตู้เย็นรินใส่แก้ว ยื่นให้อรรถ
 "ฉันนอนนิ่งเป็นผักในโรงพยาบาลมาสิบปี ได้เทพคอยดูแล ฉันจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย พูดง่ายๆว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือน จนสูญเสียความทรงจำ ก่อนหน้านั้นไปทั้งหมด จำเหตุผลที่ตัวเองฆ่าตัวตายไม่ได้ด้วย"
 "อย่าไปคิดถึงมันเลย แค่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็ดีที่สุดแล้ว" อรรถพูดจากใจจริง เธอพยักหน้าเบาๆ
 
"อ้าวเจอกันแล้วเหรอ "เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น
"เทพ" อรรถยิ้มให้เขา
 เทพเดินไปกอดคอหวาน
"นี่หวาน คู่หมั้นเรา รู้จักกันแล้วสิ"
 
จะไม่รู้จักได้ไง หวานแฟนเก่าอรรถ แต่คงไม่เก่าหรอก เพราะอรรถยังคงรักเธออยู่ แต่อะไรคงไม่เหมือนเดิมแล้ว อรรถเข้าใจ อรรถมองสายตาของหวาน เหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็เงียบไป
 
  "ฝากหวานไว้ที่นี่สักพักนะเพื่อนรัก ช่วยดูแลเธอด้วย ถือเป็นค่าเช่าห้องละกัน" เทพหอมแก้มหวานก่อนเดินจากไป อา แทงใจเหลือเกิน อรรถพยามข่มอารมณ์เศร้า
 
  หลังจากเทพออกจากห้องไป หวานก็เข้ามาขอดูแผลที่ศรีษะ 
 "แผลเริ่มแห้งแล้ว เดี๋ยวฉันเปลี่ยนผ้าพันแผลให้"
 "ขอบใจนะ" อรรถยิ้มให้เธอ กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอ ทำเอาอรรถเคลิ้มไป สวยจริงๆ อรรถคิดในใจ
 "เสร็จแล้ว อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำล่ะ"เธอยิ้มให้หมด โลกคล้ายหยุดหมุนไปชั่วขณะ นางฟ้ามีอยู่จริง ตอนนี้ก็อยู่ข้างๆอรรถนี่แหละ   สักพักเธอก็เดินเข้าห้องเธอไป อรรถก็เอนกายบนโซฟา เปิดทีวีดูฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ มีแต่ละครทีวีที่อรรถไม่รู้จัก  ที่จริงอรรถไม่ได้ดูทีวีนานแล้ว ที่ห้องเก่าอรรถก็ไม่มีทีวี อรรถคงใช้ไฟฟ้าเปลืองไม่ได้ เพราะอรรถ จน
 
 
 
ในห้องที่ดูอึมครืม แห่งหนึ่ง ชายหญิงหลายคน ใส่เสื้อฮู้ด  ใส่หน้ากากขาวปิดยังใบหน้า สวมกางเกงขายาว รองเท้าหนังหุ้มส้น สวมถุงมือหนังแบบเดียวกันหมด คล้ายยูนิฟอร์มของสักบริษัท 
 
"เรามีเวลาเหลือไม่มาก เอวัน ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนทุกอย่างที่เราวางไว้" คนที่คล้ายเป็นหัวหน้า พูดด้วยเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยอำนาจ
"ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ท่านหัวหน้าไม่ต้องห่วง"ชายหนุ่มอีกคนรับคำ
"เจ้าจงรีบจัดการ ก่อนพวกตำรวจมิติจะยื่นมือเข้ามาแส่ ปกป้องมัน แล้วแย่ง เอวัน มาจากมัน ทำให้มันเป็นนอนเป็นผัก เรายังต้องใช้ประโยชน์จากมันในโลกหนึ่ง อย่าทำให้มันตาย ก่อนฉันจะสั่ง" หัวหน้ากลุ่มพูดจบก่อนจะเดินหันหลังหายไปในความมืด
 
 
 
นอนไม่หลับ อรรถพยามนอนแล้ว แต่ยังคิดเรื่องของหวานซํ้าไปซ้ำมา  พลางได้ยินเสียงเปิดฝักบัวในห้องนํ้า หวานคงหลับไปแล้ว หรือว่ากำลังอาบน้ำ อรรถก็ตั้งใจจะดื่มนํ้าสักหน่อย คงช่วยให้หลับสบายขึ้น
 
ห้องนํ้าไม่ได้ล็อค ข้างในก็ไม่เห็นใคร ฝักบัวก็ยังเปิดอยู่ หวานคงลืมปิด อรรถรู้สึกปวดท้องขึ้นมา เอาออกสักนิดดีกว่า อรรถเริ่มถอดกางเอง 
 
"ว้าย"เสียงของหวานร้อง แต่เธออยู่ไหน อรรถรีบใส่กางเกง ออกมานอกห้องน้ำ ไม่เจอใครเลย จึงทำธุระต่อให้เสร็จ  หรือที่นี่จะมีผีนะ อรรถคิด
 
 
 
หญิงสาว ยืนหน้าร้อนผ่าว หน้าห้องน้ำ ภาพเมื่อครู่ยังติดตาเธออยู่เลย
"เพิ่งเคยเห็นของจริงเป็นครั้งแรก"เธอพึมพัมเบาๆ
 
 
 
อรรถกลับเข้าห้องนอน เปิดคอมพิวเตอร์ เสร็จเสียที ตอนแรกตั้งใจ สร้าง เอวัน ขึ้นมา เพราะหวังว่ามันจะช่วยพาย้อนเวลากลับไปก่อนที่หวานจะฆ่าตัวตาย แล้วช่วยเหลือเธอได้บ้าง แต่คงไม่จำเป็นแล้ว อรรถจึงเซฟข้อมูลโปรแกรมลงในแฟลชไดร์ฟ ก่อนลบมันออกจากคอมพิวเตอร์ จากนั้นจึงเปิดโดโมเกมที่ทำค้างไว้ มาทำต่อ จะขายได้ไหมนะ เกมแปลกๆนี่
 
สักพักจึงรู้สึกง่วง แทบจะพาตัวไปที่เตียงไม่ไหว เลยหลับไปคาคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ
 
 
 
มีสายตาบางคนมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ในมุมหนึ่งของห้อง ในสภาพล่องหน ไม่ใช่สาวลึกลับ แต่เป็นชายหนุ่มลึกลับอีกคน
 
 
 
อรรถตื่นขึ้นมาในห้องหนึ่ง ข้อมือถูกมันด้วยเชือก เห็นคนใส่ฮู้ด สวมหน้ากาก สองคน ในมือถือแฟลชไดร์ฟ
 
"ขอบคุณมากนะที่ทำจนสำเร็จ"ชายหนุ่มพูดขึ้น เสียงคุ้นหูอรรถเป็นอย่างมาก
"เทพ" อรรถมั่นใจว่าเป็นเขา
"ไม่ต้องปิดบังแล้วสินะ ถูกแล้ว ฉันเอง"เทพถอดหน้ากาก
"อีกคนคงจะไม่ใช่ "อรรถมองไปที่หญิงสาว 
 เธอไม่พูดอะไร
 "โปรแกรมนี่ขอฉันเถอะ มันย้อนเวลาไม่ได้หรอก แต่มันกลับทำได้อีกอย่าง ที่มีประโยชน์กับเรามากกว่า"
 อรรถตกใจที่เขารู้ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
 "ข้ามมิติ ข้ามไปกลับโลกคู่ขนาน โปรแกรมสมบูรณ์ไม่เกิดผลข้างเคียง ไม่ต้องเป็นผีในเวลากลางคืน ถ้าแกในอีกมิติไม่พลาดโดนตำรวจมิติจัดการ จนเราต้องเก็บร่างแกไว้ รักษาลมหายใจแก เพื่อรอวันนี้ เอ้าจัดการมันสิหวาน อ้อไม่ใช่หวานหรอกนะ แต่ก็หวานนั่นแหละ แค่มาในอีกโลก ในร่างแฟนแกที่นอนเป็นผัก การฟิวชั่นช่วยให้แฟนแกฟื้น เดี๋ยวก่อนกลับเราจะคืนร่างแฟนแกให้ แล้วจะคืนร่างแฟนแกให้ แล้วจะรักษาลมหายใจเธอให้อย่างดี"
 
หวานเอาเข็มฉีดยา ฉีดลงที่ไหล่อรรถ สติอรรถใกล้จะเลือนลาง
 
"ฉันจะบอกอะไรดีๆให้ ฉันก็มาจากอีกโลกหนึ่ง ฟิวชั่นกับร่างหมอนี่ ทำให้รู้อะไรดีๆในความทรงจำของมัน"
 
 อรรถจ้องหน้าเทพเขม็ง
 
 "เหตุผลที่แฟนแกฆ่าตัวตายไง"
"หมายความว่าไง"สติอรรถค่อยๆเลือนลง

ตอนที่ 3 ไล่ล่า
 
 
ปัง   
 
เสียงปืนขึ้น อรรถมองไปรอบๆ เทพถูกยิงเข้าที่ไหล่ 
 
"โถเอ้ย อีกนิดเดียวแท้ๆ ตำรวจกาลเวลาดันเอามาสอด"เทพวิ่งหนีกระโจนออกนอกหน้าต่าง หวานเข้ามาพยุงอรรถ วิ่งออกจากประตูไป
" ฉันจะปล่อยให้คุณตายไม่ได้" หวานยิ่งปืนสวนกลับไปที่กลุ่มคนที่กำลังกรูเข้ามาให้ห้อง
เราวิ่งไปเรื่อยๆ ขึ้นบันไดหนีไป ไปบนหลังคา แล้ววิ่งไปตามหลังคาที่อยู่ติดๆกัน ท่ามกลางกลุ่มคนอาวุธเต็มมือ ที่ยิงเข้ามาตลอด  
 
 อรรถมองไปที่หวาน มือของเธอเริ่มจะจางลง