ตอนที่ 3
ในสายตาของแอน เธอมองเห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่งยืนมองลงมาอยู่ที่กรอบหน้าต่างทรงสูงของตัวตึก เธอคงไม่ตกใจจนร้องอุทานออกมา ถ้าผู้หญิงคนนั้นจะไม่สวมเสื้อผ้าเป็นชุดสีขาวตัวยาว ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงฉานของเลือด เลอะเทอะเต็มชุดไปหมด หล่อนจ้องมองลงมายังกระจกหน้าต่างสำนักงาน ด้วยสายตาแข็งกร้าวเย็นชา พร้อมกิริยาอาการที่ไม่น่าไว้วางใจ แม้ผมยาวรุ่ยร่ายของหล่อนจะย้อยลงมาปกคลุมใบหน้าบางส่วนไว้ แต่ในความรู้สึกของแอนเอง เธอกลับมองเห็นได้อย่างถนัดชัดเจน ถึงสายตาถมืงทึง ถลึงจ้องมองมาอย่างประสงค์ร้ายของหล่อน ร่างในชุดยาวสีขาวยืนตัวแข็งค้างคาอยู่ตรงช่องหน้าต่าง ไม่ขยับไปไหนเลย
“ผู้หญิงบนนั้นเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงมีแต่เลือด”
ตะวันหันไปมองยังจุดที่แอนชี้มือขึ้นไป ตรงนั้นมันเป็นหน้าต่างห้องนอนของคุณปู่วงศ์ตะวันของเขาเอง ปกติจะปิดไว้ แต่วันนี้มันกลับเปิดกว้างออก ทว่าเขาก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในบริเวณหน้าต่างนั้นเลย เหมือนที่หญิงสาวบอก พลันก็มีเสียงกรีดร้องแสดงถึงความเจ็บแค้นของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังลงมาให้ได้ยินถึงข้างล่าง ตะวันหน้าเสีย เขาหันไปถามเลขาสาวใหญ่ที่ทำสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
“นั่นเสียงใคร คุณพร เสียงพยาบาลหรือเปล่า!”
“ไม่ใช่ค่ะ พยาบาลพวกนั้นลาออกไปแล้วนี่คะ ตอนนี้ไม่มีพยาบาลอยู่เฝ้าคุณปู่ข้างบนเลย เมื่อกี้คุณดินเพิ่งขึ้นไปเปลี่ยนป้าอุ่นเฝ้าคุณปู่”
พรพิศรีบรายงานปากคอสั่น ขนลุกขนพองไปกับเสียงกรีดร้องนั้น รู้สึกกลัวไปหมด ข้างบนบ้านใหญ่จะมีผู้หญิงที่ไหนอีก ถ้าไม่ใช่ผีสาวตนนั้น แม้แต่พวกแม่บ้านพอขึ้นไปปัดกวาดเสร็จ ก็จะรีบลงมาทันที ตึกเก่าแก่หลังนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวแอบแฝงอยู่ ขนาดกลางวันแสก ๆ ยังหลอกหลอนให้เห็นคาตา ตนเองก็เคยเห็นมาก่อน ถ้าไม่เป็นเพราะเงินเดือนก้อนโตที่เจ้านายหนุ่มทุ่มเงินจ้าง หล่อนก็ไม่มีทางอยู่ทำงานด้วยแน่
(มีต่อ)
พรายแค้นแสนรัก ตอนที่ 3
ในสายตาของแอน เธอมองเห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่งยืนมองลงมาอยู่ที่กรอบหน้าต่างทรงสูงของตัวตึก เธอคงไม่ตกใจจนร้องอุทานออกมา ถ้าผู้หญิงคนนั้นจะไม่สวมเสื้อผ้าเป็นชุดสีขาวตัวยาว ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงฉานของเลือด เลอะเทอะเต็มชุดไปหมด หล่อนจ้องมองลงมายังกระจกหน้าต่างสำนักงาน ด้วยสายตาแข็งกร้าวเย็นชา พร้อมกิริยาอาการที่ไม่น่าไว้วางใจ แม้ผมยาวรุ่ยร่ายของหล่อนจะย้อยลงมาปกคลุมใบหน้าบางส่วนไว้ แต่ในความรู้สึกของแอนเอง เธอกลับมองเห็นได้อย่างถนัดชัดเจน ถึงสายตาถมืงทึง ถลึงจ้องมองมาอย่างประสงค์ร้ายของหล่อน ร่างในชุดยาวสีขาวยืนตัวแข็งค้างคาอยู่ตรงช่องหน้าต่าง ไม่ขยับไปไหนเลย
“ผู้หญิงบนนั้นเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงมีแต่เลือด”
ตะวันหันไปมองยังจุดที่แอนชี้มือขึ้นไป ตรงนั้นมันเป็นหน้าต่างห้องนอนของคุณปู่วงศ์ตะวันของเขาเอง ปกติจะปิดไว้ แต่วันนี้มันกลับเปิดกว้างออก ทว่าเขาก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในบริเวณหน้าต่างนั้นเลย เหมือนที่หญิงสาวบอก พลันก็มีเสียงกรีดร้องแสดงถึงความเจ็บแค้นของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังลงมาให้ได้ยินถึงข้างล่าง ตะวันหน้าเสีย เขาหันไปถามเลขาสาวใหญ่ที่ทำสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
“นั่นเสียงใคร คุณพร เสียงพยาบาลหรือเปล่า!”
“ไม่ใช่ค่ะ พยาบาลพวกนั้นลาออกไปแล้วนี่คะ ตอนนี้ไม่มีพยาบาลอยู่เฝ้าคุณปู่ข้างบนเลย เมื่อกี้คุณดินเพิ่งขึ้นไปเปลี่ยนป้าอุ่นเฝ้าคุณปู่”
พรพิศรีบรายงานปากคอสั่น ขนลุกขนพองไปกับเสียงกรีดร้องนั้น รู้สึกกลัวไปหมด ข้างบนบ้านใหญ่จะมีผู้หญิงที่ไหนอีก ถ้าไม่ใช่ผีสาวตนนั้น แม้แต่พวกแม่บ้านพอขึ้นไปปัดกวาดเสร็จ ก็จะรีบลงมาทันที ตึกเก่าแก่หลังนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวแอบแฝงอยู่ ขนาดกลางวันแสก ๆ ยังหลอกหลอนให้เห็นคาตา ตนเองก็เคยเห็นมาก่อน ถ้าไม่เป็นเพราะเงินเดือนก้อนโตที่เจ้านายหนุ่มทุ่มเงินจ้าง หล่อนก็ไม่มีทางอยู่ทำงานด้วยแน่
(มีต่อ)