สวัสดีค่ะ แนะนำตัวก่อนนะคะ ปีนี้เรากำลังจะอายุ 29 ปีค่ะ เรียนจบวิทยาการคอมพิวเตอร์ แต่ตอนนี้เป็นเซลล์ ขายเครื่องพิมพ์ตัวใหญ่ๆ ของยี่ห้อหนึ่งค่ะ
เพิ่งเริ่มทำงานที่นี่ได้ไม่นาน ชีวิตกำลังไปได้ดีก็เจอวิกฤติ covid ค่ะ จากลูกค้าที่แพลนจะซื้อก็เลื่อนโปรเจค หรือยกเลิกไปค่ะ แต่ก็ยังพอมีลูกค้าบางเจ้า ที่มีโอกาสซื้อในปีนี้อยู่ แต่ไม่ใช่เร็วๆนี้ค่ะ น่าจะเป็นเดือน มิ.ย. ขึ้นไป

เราเป็นเซลล์ ดูแลภาคตะวันออกค่ะ ตัวออฟฟิศอยู่ในกรุงเทพ ตั้งแต่มี covid มา ก็ไม่ได้วิ่งหาลูกค้ามากมายแล้วค่ะ ส่วนมากก็จะเข้าออฟฟิศ โทรหาลูกค้า ความเครียดของเราก็เริ่มมาจากนโยบายการรับมือโรงของบริษัทเราค่ะ คือ...ไม่มีอะไรเลย ตำแหน่งที่ work from home ได้ก็มากระจุกตัวกันอยู่ที่ออฟฟิศค่ะ เราก็กลัวติดโรคเนอะ แต่ก็บอกตัวเองว่า ยังดีกว่าตกงานนะ

ความเครียดที่ 2 เจ้านายเริ่มเรียกประชุมทุกวันบ้าง วันเว้นวันบ้าง เว้นสองวันบ้าง ไม่ได้เรียกมาคุยเรื่องยอดนะคะ แต่มา brain storme ค่ะ ว่าเราจะผ่านสถานการณ์นี้ไปอย่างไรดี ถามความคืบหน้าลูกค้า ให้หาลูกค้าใหม่ และมาคุยกันค่ะ ยอมรับเลยว่าเหนื่อยมาก คือเหนื่อยใจค่ะ เหมือนทำได้ A แล้ว แต่  ก็อยากจะได้ให้ถึง B 

เราก็เข้าใจนะคะ ในสถานการณ์แบบนี้ทุกคนก็เครียด แค่เค้าไม่ไล่เราออก ไม่ลดเงินเดือนเราก็ดีแล้ว สถานการณ์นี้มันก็เป็นช่วงพิสูจน์คน ทุกคนต้องฝ่าฟัน คนที่แย่กว่าเราก็มีเยอะ ชีวิตเรามันดีแค่ไหน

คือก็เข้าใจหมด แต่...สุดท้าย ก็เครียดจนเหนื่อย จนนอนไม่หลับ จนร้องไห้ออกมาเอง จนกัดข่วนตัวเอง จนกลับมาเป็นโรคซึมเศร้าครั้งที่ 3 อ่อนแอจังเลยนะเรา

พอรู้ตัวว่าอาการมา ก็ไปหาหมอ และได้ยามา และกลับมาคุยกับที่บ้านค่ะ ว่าเหนื่อย เหนื่อยมากๆ และเกลียด กลัววันทำงาน จนไม่กล้านอน ไม่อยากตาย แต่ก็ไม่อยากให้ชีวิตมีวันพรุ่งนี้แล้ว อยากลาออกไปทำอย่างอื่น ไม่ก็ขอออกมาสักพัก มันไปต่อไม่ไหวแล้ว เกลียดตัวเองมากๆที่ทำไมอ่อนแอขนาดนี้ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองกลับมาซึมเศร้าอีก อยากออก แต่ก็กลัวไม่มีเงินผ่อนบ้าน

แต่ที่บ้านบอกให้ออกค่ะ บอกโอเค และช่วยหาแนวทางที่พอจะไปรอดให้ บอกให้ออกมาลองสัก 4 เดือนก็ได้ (เงินสำรองอยู่รอดแค่นั้น) ถ้าไม่รอดจริงๆค่อยว่ากันอีกที

ก็มาคุยกับหัวหน้า A ค่ะ เป็นหัวหน้าใหญ่ในทีม หัวหน้า A ก็แนะนำ ว่าให้อยู่ปิดลูกค้าที่กำลังใกล้จะปิดก่อน อยากให้ลาออกแบบมีผลงาน เป็นที่น่าจดจำ ไม่ใช่ลาออกไปแบบคนที่ไม่มีอะไรให้จดจำเลย

ก็เลยทนทำงานต่อมาค่ะ คิดว่าเอาวะ สู้กับลูกค้าเร่งด่วนไม่กี่คนนี้ดูสักตั้ง แต่ก็นะลูกค้าก็เหมือนจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ(หัวเราะ) คือทุกอย่างมันก็เดินไปได้ช้าเหลือเกินไม่ค่อยมีความคืบหน้า ทุกการประชุม ก็มีแต่รายงานซ้ำๆ เพิ่มเติมคือท่าทางที่อ่อนแรงของเรา

แถมช่วงนี้ก็เริ่มกลับมากินยา อาการก็แย่เหลือเกินค่ะ สมองเบลอ blank คิดอะไรไม่ค่อยออก ความจำก็ย่ำแย่ ง่วงซึม ตลอดเวลา ทำงานก็แย่ลง คุยกับใครก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็ไม่รู้นะ ว่าเพราะยา หรือเพราะใจ ที่มันไม่สู้แล้ว?

วันนี้ ก็เลยคุยกับหัวหน้า B หัวหน้าอีกคน ที่เป็นรองหัวหน้า A ว่าอยากลาออก ตั้งใจจะเขียนใบลาออก หัวหน้า B บอก ให้กลับไปคิดดูอีกที อย่าลาออกตามอารมณ์ ในสถานการณ์แบบนี้ หางานใหม่ยากนะ ออกไปก็ทำมาหากินลำบาก ให้สู้ อย่าท้อ แล้วหัวหน้า B ก็เล่าประสบการณ์สมัย IMF ให้เราฟังค่ะ ว่าผ่านมายังไง บอกว่าเข้าใจเราอย่างไร ไม่ห้ามให้เราลาออก แต่อยากให้คิดทบทวน อยากให้สู้ อยากให้ทำงานให้เต็มที่ อยากให้ออกอย่างผู้ชนะ ไม่ใช่ผู้แพ้แบบตอนนี้ เพราะตอนนี้แววตาเรามันท้อถอยเหลือเกิน

แต่เราก็เหนื่อยค่ะ และเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียดตัวเองที่ทำงานแย่ลง เกลียดสมองตัวเองที่มันไม่แล่น เกลียดที่คุยกับลูกค้าไม่รู้เรื่อง เกลียดที่ทำไมเราตั้งใจจะทำให้มันดี ก่อนออก มันทำไม่ได้

เหนื่อยเหลือเกินค่ะ เหนื่อยใจกับตัวเอง ทำไมอ่อนแอแบบนี้ คนอื่นเค้ายังสู้กันได้ ชีวิตเราดีกว่าคนอื่นตั้งเยอะ ทำไมเป็นแบบนี้

อยากวิ่งหนีไปจากตรงนี้ค่ะ วิ่งหนีปัญหาอีกแล้วหรอเรา? อ่อนแอจังเลยนะ เพราะอ่อนแอแบบนี้ไง เลยเป็นซึมเศร้าซ้ำซากแบบนี้

แค่ขี้เกียจรึเปล่านะตัวเรา? แค่อยากออกจากงานเพราะเบื่อที่ต้องมาปั้นหน้ายิ้มแจ่มใสให้ลูกค้า? เพราะไม่เข้าใจต้องทำยังไง ทำไมต้องพยายามขนาดนั้นให้ลูกค้าคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องไปหาลูกค้า ไม่รู้จักถามคำถามให้มันครบถ้วนนะ? ทำไมต้องให้คนอื่นมาตำหนิ มันคือคำถามที่ควรถามเลยนะ ไม่งั้นจะขายของได้ยังไง? ไม่ตั้งใจทำงานเลยนะตัวเรา

ผิดหวังในตัวเองเหลือเกินค่ะ ผิดหวังที่ทำอะไรได้ไม่ดีเลย ผิดหวังที่ทำไมถึงหลุดออกจากความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้ อยากเป็นคนที่เก่ง มีความสามรถนะ ใครๆก็บอกว่าเราทำได้ ใครๆก็บอกเรามีความสามารถ รู้สึกผิดเหลือเกินค่ะ ที่ตอบสนองต่อความคาดหวังของเขาเหล่านั้นไม่ได้ แถมช่วงนี้ยังยิ่งแย่ เพราะต้องขับรถไปหาลูกค้าที่ต่างจังหวัด ก็ต้องให้พี่สาวขับรถไปให้ เพราะตัวเราขับรถไม่ไหว แถมเวลาไป ก็ต้องปั้นหน้าให้สดชื่น แต่ลูกค้าบางคนก็สัมผัสได้แหละ ว่าเราเปลี่ยนไป

ควรทำอย่างไรดีคะ? ไม่อยากอยู่เป็นภาระใครเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เราทำตามความรู้สึกตัวเองอยู่หรือเปล่า หัวหน้าเราให้กลับมาคิด ค่อยกลับไปตอบวันอังคารหน้าหลังหยุดยาวว่า ยังอยากลาออกไหม และทำไมถึงอยากลาออก

อะไรที่มันไม่ใช่อารมณ์อย่างเหนื่อย เพราะทุกคนก็เหนื่อยกันหมด

รู้สึกแย่กับตัวเองจังเลย ฉันนี้มันอ่อนแอจัง อยากทำให้ดีกว่านี้ค่ะ แต่ก็ท้อเหลือเกิน ผิดหวังในตัวเองเหลือเกิน ที่ทำได้ไม่ดีอย่างที่หัวหน้าต้องการ..

ได้โปรดช่วยเราด้วยค่ะ เราเหนื่อย เราอยากตาย เราไม่อยากหายใจ แต่ต้องสู้สิ เพิ่งเริ่มทานยาได้อาทิตย์เดียวเอง แต่ใกล้หมดแรงแล้วค่ะ ท้อเหลือเกิน อ่อนแอเหลือเกิน