สำหรับตอนเก่า ตามลิ้งค์นี้ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทที่ 1+2
บทที่ 3+4
บทที่ -5-
ฝนตก..
วันนี้เป็นการบินที่ข้าเกลียดที่สุด ไม่ใช่เพราะฝน แต่เพราะตัวถ่วงที่อยู่บนหลังข้า
“ท่านมังกรขอรับ หาที่หลบฝนก่อนเถอะขอรับ”
“อย่ามาสั่งข้า! ไม่ใช่แกคนเดียวที่เปียกเฟ้ย” ข้าบินต่อไม่สนใจฟัง
“ท่านมังกรขอรับ ข้าหนาวจนทนไม่ไหวแล้วขอรับ หาที่พักเถอะ”
“มีไขมันในตัวก็ใช้สิฟะ อย่ามาทำสำออย”
“แต่ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอรับ ช่วยหาที่พักเถอะขอรับ”
น้ำหนักที่ทิ้งตึงลงบนหลัง ทำให้ข้าต้องดิ่งลงพื้นด้วยความหงุดหงิด เจ้าอ้วนมักหาข้ออ้างต่างๆ นานาให้ข้าหยุดพักบิน เดี๋ยวหิวน้ำบ้างล่ะ เดี๋ยวอยากปลดทุกข์บ้างล่ะ แม้ข้าจะไม่อยากหยุด แต่ก็ไม่อยากให้ร่างกายอันแสนสะอาดต้องเปรอะเปื้อน หากมันไม่อาจกลั้นของเสียจากร่างกายได้
“เอ้า เข้าไปหลบฝนซะ”
ข้าไล่มันเข้าไปในถ้ำที่หาได้ เจ้าอ้วนกึ่งเดินกึ่งกลิ้งไปซุกตัวในหลืบที่คิดว่าอุ่นที่สุด มันตัวสั่น หน้าซีด ข้าถอนหายใจ ทำไมมนุษย์ถึงได้อ่อนแอแบบนี้
ว่าแล้วก็ออกไปลากไม้ต้นใหญ่มา พ่นไฟใส่ไปที จนถ้ำสว่างไปด้วยเปลวเพลิง
“ท่านมังกรจะเผาข้าทั้งเป็นเหรอขอรับ”
เจ้าอ้วนโวยวาย วิ่งออกจากหลืบ เปลวเพลิงกำลังลามก้นมัน จนต้องไถก้นลากไปตามพื้นหินขรุขระ แล้วนอนแผ่ ข้าขำก๊าก เจ้าอ้วนหันมาค้อนใส่ เห็นแล้วยิ่งขำ
ถ้าปิ้งไฟนานว่านี้ ข้าคงได้หมูหันร้อนๆ สักตัว
“หายหนาวยังเจ้าอ้วน”
“หายแล้วขอรับ ท่านมังกรให้ไฟข้าเยอะขนาดนี้หายหนาวเป็นปลิดทิ้งเลยขอรับ”
เจ้าอ้วนบู้หน้า ข้าเห็นแล้วขำต่อ
“ท่านมังกรจงใจแกล้งข้าใช่ไหมขอรับ”
“แกล้งที่ไหนฟะ เห็นแกหนาวก็ช่วยไง” แค่พ่นไฟแรงไปนิดเอง
“ถ้าท่านมังกรไม่ได้จงใจแกล้ง ข้าก็ขอขอบคุณที่ช่วยสร้างความอบอุ่นให้ขอรับ”
เจ้าอ้วนโค้งขอบคุณ มันช่างเชื่อใจคนง่ายเสียจริง ก็ถือเป็นข้อดีของมัน
ฝนยังตกหนัก
คงอีกนานกว่าไฟจะดับ
ถ้างั้นนอนรอฝนหยุดก็แล้วกัน ไว้ตื่นค่อยบินใหม่ เจ้าอ้วนจะได้พักด้วย ขืนมันตายไปก่อนข้าก็ไม่มีคนคอยแกล้งกันพอดี
...ใช่ มันก็แค่ของเล่นของข้า ไม่มีเหตุผลอื่นเลย
บทที่ -6-
“ท่านมังกรขอรับ ตื่นได้แล้วขอรับ ท่านมังกร”
“อย่ามายุ่งน่า ข้ายังไม่อยากตื่น”
“แต่ท่านมังกรต้องตื่นนะขอรับ ดูข้าสิขอรับ ข้าทำสำเร็จแล้ว”
“แกเป็นเจ้านายข้าตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ บอกว่าข้าจะนอนไง ! ”
ข้าเชิดคอลืมตาหงุดหงิด เสียงเจ้าอ้วนทำให้ข้ารำคาญสุดทน
...แต่เดี๋ยวก่อน เจ้านี่มันเป็นใคร
“แกเป็นใครฟะ”
ข้าย่นจมูกแยกเขี้ยวถามเจ้าหนุ่มผอมเพรียวตรงหน้า เสื้อผ้าหลวมที่ต้องใช้เชือกพันหลายทบกันหลุดดูไม่เหมาะกับรูปร่างสง่าของเขาเลย แถมยังรอยยิ้มหล่อเหลานั่นอีก ข้าไม่เคยรู้จักเจ้านี่แน่ๆ
“อ้าว ท่านมังกรลืมข้าแล้วหรือขอรับ ข้าคือเจ้าอ้วนไงขอรับ”
ข้าอ้าปากจนกรามค้าง เป็นไปไม่ได้! อย่างเจ้าอ้วนต้องเป็นหมูตอนเละเทะ หน้าตาขี้แง ทำอะไรเงอะงะ ไม่มีทางดูสดชื่นทะมัดทะแมงแบบนี้แน่
“ท่านมังกรหลับไปยาวมากนะขอรับ”
ใช่ ต้องยาวมากๆ แกถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้...อย่ายิ้มสิฟะ ข้าขนลุก !
“ข้าต้องขอบคุณท่านมังกรมากๆ” มันโค้งตัวให้ข้าด้วยท่าทางอัศวินเต็มตัว “ถ้าท่านไม่คอยเคี่ยวเข็ญข้าอย่างเหน็ดเหนื่อย ข้าก็คงจะไม่มีวันนี้”
ข้ารีบสะบัดหัว หันมองรอบตัวพยายามไม่ใส่ใจคำที่มันพูด ถ้ำอับชื้นดูเปลี่ยนไปตามสภาพ หินงอกหินย้อยยืดยาวตามกาลเวลา นี้ข้าเสียสติไปแล้วหรือไร ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย
“แล้วเจ้าจะทำอะไรต่อ”
ข้าพยายามไม่สนใจเรื่องที่ผ่านมาแบบก้าวกระโดด เจ้าอ้วน...ไม่สิต้องเรียกว่าเจ้าผอมแล้ว หันมาส่งยิ้มกรุ้มกริ่มตอบกลับ
ข้าถามอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมมันต้องทำท่าเขินด้วย
“ท่านมังกรเปลี่ยนสรรพนามเรียกข้าแล้ว แสดงว่าท่านยอมรับข้ามากขึ้นแล้วสินะขอรับ”
“หา?” ข้าสงสัยตัวเอง พอนึกทวนไป เออใช่ ข้าเรียกมันว่า ‘เจ้า’ แทนที่จะเป็น ‘แก’
“ช่างเถอะขอรับ คำถามที่ท่านมังกรถามมา ข้าตัดสินใจว่าจะกลับไปหานางขอรับ”
“แต่มันแต่งงานไปแล้วไม่ใช่เรอะ”
“ขอรับ ข้ารู้ดี” เจ้าอ้วน...ไม่ใช่สิเจ้าผอมหน้าสลดเล็กน้อย แต่ไม่เศร้าเท่าที่ข้าเคยเห็นเมื่อก่อน “ข้าคงไปบอกนางว่าข้าลดความอ้วนได้แล้วเท่านั้นขอรับ และคิดว่าจะไปสมัครเป็นอัศวินใหม่ ข้าคิดว่าครั้งนี้ข้าจะทำได้ขอรับ สิ่งที่ท่านมังกรสั่งสอนมาตลอด ช่วยให้ข้าคิดหลายๆ อย่างได้ขอรับ”
ข้าไม่รู้จะพูดอะไรดี มันมีอะไรบางอย่างจุกที่ลำคอ จะดีใจก็ไม่ดีใจ จะเสียใจก็ไม่เสียใจ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ และร่างกายโหว่งๆ ชอบกล
“ถ้างั้นข้าก็ขอให้เจ้าโชคดี หวังว่าจะได้พบทางใหม่ที่ดี”
ข้าใช้คำสวยงามที่สุดเท่าที่นึกออก เจ้าผอมโค้งตัวขอบคุณอีกครั้งแล้วหันหลังเดินไปทางปากถ้ำ รอยยิ้มสุดท้ายที่มันให้ไว้ ช่างกินใจข้าจนไม่อาจล้มตัวลงนอน ได้แต่มองตามไปจนวินาทีสุดท้าย
เจ้าผอมหยุดที่หน้าปากถ้ำเป็นเวลานาน ข้ามองค้างอยู่อย่างนั้น
...ยังจะได้พบกันอีกไหม
ข้าอยากพูดคำนี้ออกไปเหลือเกิน แต่มันจุกที่ลำคอจนได้แต่นิ่งเงียบ
“ข้าจะกลับมาพบท่านมังกรอีกได้ไหมขอรับ”
ไม่น่าเชื่อ เจ้าผอมเป็นฝ่ายถามสิ่งที่ข้าอยากพูดแทน มันเดินย้อนกลับมา...เดี๋ยวก่อน แววตามันแปลกๆ อยู่ มันหยุดหน้าข้าแล้ว ยกมือจับจมูกข้า เหมือนเช่นครั้งแรกที่มัน...จูบ...ข้า
เจ้าผอมจูบจมูกข้าอีกครั้ง ข้าแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก มันยิ้มให้ข้า หน้าแดง และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
...ข้า
“ท่านมังกรขอรับ ! ”
ข้าสะดุ้งเมื่อมีอีกเสียงเรียก ข้าหันไป เจ้าอ้วนเพิ่งอบขนมปังเหี่ยวๆ เสร็จ ข้ายิ้มออก
...อ้า ที่แท้ก็แค่ฝันร้าย
บทที่ -7-
เจ้าอ้วนยังไม่ตื่น
ข้าเดินออกไปนอกถ้ำเพื่อหาอาหารใส่ปากท้อง ป่าทึบมีผลไม้มากพอประทังเลี้ยงปากท้อง บางทีข้าควรเก็บไปแบ่งเจ้าอ้วนด้วย มันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำขนมปัง
ข้าเดินเลยไปถึงแม่น้ำใส ปลามากมายแหวกว่าย ข้าก้มหน้าดื่มน้ำดับกระหาย ทว่าเงาทำให้ข้าชะงัก
มีมังกรอีกตัวอยู่ฝั่งตรงข้าม ดื่มน้ำเช่นกัน
พวกเราสบตากัน ต่างฝ่ายต่างรู้กันว่าอีกไม่นานคงจะได้พบกันอีก เมื่อจุดหมายต่างเป็นดินแดนอบอุ่น ข้ารู้สึกยิ้มในใจ แต่ยังนิ่งหน้าตามนิสัยหยิ่ง บางทีการวางฟอร์มคงสิงอยู่ในสายเลือดไปแล้ว
อ้า...ข้ามองผิดไป ที่แท้เบื้องหน้าไม่ได้มีมังกรเพียงตัวเดียว แต่มากันเป็นคู่นี่เอง
น่าอิจฉา แต่ก็น่ายินดี
พวกเขาส่งยิ้มให้ข้า ก็หวังว่าจะได้เห็นผลผลิตของทั้งคู่โดยไว
ข้าหันหลังจากทันทีเมื่อคิดว่าการสนทนามีแต่จะทำให้เสียเวลาเดินทาง ข้ากลับไปยังถ้ำ เจ้าอ้วนยังคงหลับอุตุไม่มีทีท่าจะตื่น
เสียงกระพือปีกดึงให้ข้าออกไปมองฟ้านอกถ้ำ คู่นั้นเริ่มเดินทางต่อแล้ว พวกเขาดูมีความสุขดี บางทีข้าควรจะหาเพื่อนคู่ใจมาอยู่ข้างกายบ้าง
แต่ตอนนี้ข้ามีเจ้าอ้วนอยู่ด้วย คงไม่มีมังกรตัวไหนอยากสุงสิง
ดวงตากลอกกลับหลังมองร่างอุตุหลับสนิท มันช่างไม่น่าพิศมัยชวนมองเสียนี่กระไร มีใครบ้างจะทนเจ้าอ้วนได้อย่างข้า ถ้าไม่รู้จักสนิทสนม คงหนีไปตั้งแต่เห็นมังกรยักษ์จอมหยิ่งแยกเขี้ยวใส่แล้ว
เสียงพึมพำจากเจ้าอ้วนตอนนี้ชวนน่าสงสัย รอยยิ้มมีความสุขของมันทำเอาข้าอดไม่ได้ที่จะเดินไปเงี่ยหูฟัง
ที่แท้มันกำลังฝันถึงนางผู้นั้น
โธ่ ข้าจะสมเพชหรือสงสารมันดี เอาเหอะ อย่างน้อยก็ปล่อยให้มันได้มีความสุขในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่ข้าจะปลุกมันขึ้นมาแกล้ง เพื่อลดความอ้วนที่เป็นไปไม่ได้
เดี๋ยวก่อน...เมื่อรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมข้าถึงยังลากมันมาด้วยกัน
ชักเริ่มปวดหัว ข้าไม่ชอบคิดอะไรๆ ที่มันวุ่นวายเลยให้ตายสิ
“...ขนมปัง”
เสียงเจ้าอ้วนพึมพำอีกเรื่องแล้ว ท่าทางขยับตัวแบบนี้ มันคงฝันว่ากำลังทำขนมปังอยู่แน่ๆ ข้ายิ้มขำแล้วทิ้งตัวนั่งบนขาหลัง
เจ้าอ้วนเป็นคนดี ข้ารู้ดี แต่เป็นคนดีที่คนไม่เอา บางทีข้าคงต้องเลี้ยงมันไปก่อน
น่าขำอีกแล้ว มังกรเลี้ยงคนงั้นเหรอ แปลกดีแท้ ข้าเลี้ยงมันไปแล้วจะได้อะไร เปิดกระโจมละครสัตว์ โชว์การทำขนมปังของมันงั้นเหรอ
ไร้สาระ ใครจะอยากดูการทำขนมปัง
“อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านมังกร”
เจ้าอ้วนตื่นแล้ว ถึงเวลาที่ข้าต้องเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน
“ออกเดินทางได้แล้วเจ้าอ้วน”
“แต่ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะขอรับ”
“กินระหว่างทาง ข้าเอามาเผื่อแล้ว”
ข้าตะหวัดหางไปทางผลไม้ที่เอามาเผื่อ เจ้าอ้วนยิ้มแป้นรีบหอบพวกมันขึ้นหลังข้าโดยไว ข้าเดินออกนอกถ้ำสยายปีกกว้าง กระพือสร้างลมยกตัวเองขึ้น
“เกาะดีๆ ข้าจะไปแล้ว”
“ขอรับท่านมังกร”
เจ้าอ้วนนอนหมอบไปกับแผ่นหลังข้า พลางกินผลไม้เอร็ดอร่อย
ข้าหวนนึกถึงคู่นั้นอีกครั้ง แล้วนึกถึงเจ้าอ้วนบ้าง
เฮ้อ...น้ำตาจะไหล
Dragon ข้าขอรั่ว! บทที่ 5+6+7
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทที่ -5-
ฝนตก..
วันนี้เป็นการบินที่ข้าเกลียดที่สุด ไม่ใช่เพราะฝน แต่เพราะตัวถ่วงที่อยู่บนหลังข้า
“ท่านมังกรขอรับ หาที่หลบฝนก่อนเถอะขอรับ”
“อย่ามาสั่งข้า! ไม่ใช่แกคนเดียวที่เปียกเฟ้ย” ข้าบินต่อไม่สนใจฟัง
“ท่านมังกรขอรับ ข้าหนาวจนทนไม่ไหวแล้วขอรับ หาที่พักเถอะ”
“มีไขมันในตัวก็ใช้สิฟะ อย่ามาทำสำออย”
“แต่ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอรับ ช่วยหาที่พักเถอะขอรับ”
น้ำหนักที่ทิ้งตึงลงบนหลัง ทำให้ข้าต้องดิ่งลงพื้นด้วยความหงุดหงิด เจ้าอ้วนมักหาข้ออ้างต่างๆ นานาให้ข้าหยุดพักบิน เดี๋ยวหิวน้ำบ้างล่ะ เดี๋ยวอยากปลดทุกข์บ้างล่ะ แม้ข้าจะไม่อยากหยุด แต่ก็ไม่อยากให้ร่างกายอันแสนสะอาดต้องเปรอะเปื้อน หากมันไม่อาจกลั้นของเสียจากร่างกายได้
“เอ้า เข้าไปหลบฝนซะ”
ข้าไล่มันเข้าไปในถ้ำที่หาได้ เจ้าอ้วนกึ่งเดินกึ่งกลิ้งไปซุกตัวในหลืบที่คิดว่าอุ่นที่สุด มันตัวสั่น หน้าซีด ข้าถอนหายใจ ทำไมมนุษย์ถึงได้อ่อนแอแบบนี้
ว่าแล้วก็ออกไปลากไม้ต้นใหญ่มา พ่นไฟใส่ไปที จนถ้ำสว่างไปด้วยเปลวเพลิง
“ท่านมังกรจะเผาข้าทั้งเป็นเหรอขอรับ”
เจ้าอ้วนโวยวาย วิ่งออกจากหลืบ เปลวเพลิงกำลังลามก้นมัน จนต้องไถก้นลากไปตามพื้นหินขรุขระ แล้วนอนแผ่ ข้าขำก๊าก เจ้าอ้วนหันมาค้อนใส่ เห็นแล้วยิ่งขำ
ถ้าปิ้งไฟนานว่านี้ ข้าคงได้หมูหันร้อนๆ สักตัว
“หายหนาวยังเจ้าอ้วน”
“หายแล้วขอรับ ท่านมังกรให้ไฟข้าเยอะขนาดนี้หายหนาวเป็นปลิดทิ้งเลยขอรับ”
เจ้าอ้วนบู้หน้า ข้าเห็นแล้วขำต่อ
“ท่านมังกรจงใจแกล้งข้าใช่ไหมขอรับ”
“แกล้งที่ไหนฟะ เห็นแกหนาวก็ช่วยไง” แค่พ่นไฟแรงไปนิดเอง
“ถ้าท่านมังกรไม่ได้จงใจแกล้ง ข้าก็ขอขอบคุณที่ช่วยสร้างความอบอุ่นให้ขอรับ”
เจ้าอ้วนโค้งขอบคุณ มันช่างเชื่อใจคนง่ายเสียจริง ก็ถือเป็นข้อดีของมัน
ฝนยังตกหนัก
คงอีกนานกว่าไฟจะดับ
ถ้างั้นนอนรอฝนหยุดก็แล้วกัน ไว้ตื่นค่อยบินใหม่ เจ้าอ้วนจะได้พักด้วย ขืนมันตายไปก่อนข้าก็ไม่มีคนคอยแกล้งกันพอดี
...ใช่ มันก็แค่ของเล่นของข้า ไม่มีเหตุผลอื่นเลย
บทที่ -6-
“ท่านมังกรขอรับ ตื่นได้แล้วขอรับ ท่านมังกร”
“อย่ามายุ่งน่า ข้ายังไม่อยากตื่น”
“แต่ท่านมังกรต้องตื่นนะขอรับ ดูข้าสิขอรับ ข้าทำสำเร็จแล้ว”
“แกเป็นเจ้านายข้าตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ บอกว่าข้าจะนอนไง ! ”
ข้าเชิดคอลืมตาหงุดหงิด เสียงเจ้าอ้วนทำให้ข้ารำคาญสุดทน
...แต่เดี๋ยวก่อน เจ้านี่มันเป็นใคร
“แกเป็นใครฟะ”
ข้าย่นจมูกแยกเขี้ยวถามเจ้าหนุ่มผอมเพรียวตรงหน้า เสื้อผ้าหลวมที่ต้องใช้เชือกพันหลายทบกันหลุดดูไม่เหมาะกับรูปร่างสง่าของเขาเลย แถมยังรอยยิ้มหล่อเหลานั่นอีก ข้าไม่เคยรู้จักเจ้านี่แน่ๆ
“อ้าว ท่านมังกรลืมข้าแล้วหรือขอรับ ข้าคือเจ้าอ้วนไงขอรับ”
ข้าอ้าปากจนกรามค้าง เป็นไปไม่ได้! อย่างเจ้าอ้วนต้องเป็นหมูตอนเละเทะ หน้าตาขี้แง ทำอะไรเงอะงะ ไม่มีทางดูสดชื่นทะมัดทะแมงแบบนี้แน่
“ท่านมังกรหลับไปยาวมากนะขอรับ”
ใช่ ต้องยาวมากๆ แกถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้...อย่ายิ้มสิฟะ ข้าขนลุก !
“ข้าต้องขอบคุณท่านมังกรมากๆ” มันโค้งตัวให้ข้าด้วยท่าทางอัศวินเต็มตัว “ถ้าท่านไม่คอยเคี่ยวเข็ญข้าอย่างเหน็ดเหนื่อย ข้าก็คงจะไม่มีวันนี้”
ข้ารีบสะบัดหัว หันมองรอบตัวพยายามไม่ใส่ใจคำที่มันพูด ถ้ำอับชื้นดูเปลี่ยนไปตามสภาพ หินงอกหินย้อยยืดยาวตามกาลเวลา นี้ข้าเสียสติไปแล้วหรือไร ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย
“แล้วเจ้าจะทำอะไรต่อ”
ข้าพยายามไม่สนใจเรื่องที่ผ่านมาแบบก้าวกระโดด เจ้าอ้วน...ไม่สิต้องเรียกว่าเจ้าผอมแล้ว หันมาส่งยิ้มกรุ้มกริ่มตอบกลับ
ข้าถามอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมมันต้องทำท่าเขินด้วย
“ท่านมังกรเปลี่ยนสรรพนามเรียกข้าแล้ว แสดงว่าท่านยอมรับข้ามากขึ้นแล้วสินะขอรับ”
“หา?” ข้าสงสัยตัวเอง พอนึกทวนไป เออใช่ ข้าเรียกมันว่า ‘เจ้า’ แทนที่จะเป็น ‘แก’
“ช่างเถอะขอรับ คำถามที่ท่านมังกรถามมา ข้าตัดสินใจว่าจะกลับไปหานางขอรับ”
“แต่มันแต่งงานไปแล้วไม่ใช่เรอะ”
“ขอรับ ข้ารู้ดี” เจ้าอ้วน...ไม่ใช่สิเจ้าผอมหน้าสลดเล็กน้อย แต่ไม่เศร้าเท่าที่ข้าเคยเห็นเมื่อก่อน “ข้าคงไปบอกนางว่าข้าลดความอ้วนได้แล้วเท่านั้นขอรับ และคิดว่าจะไปสมัครเป็นอัศวินใหม่ ข้าคิดว่าครั้งนี้ข้าจะทำได้ขอรับ สิ่งที่ท่านมังกรสั่งสอนมาตลอด ช่วยให้ข้าคิดหลายๆ อย่างได้ขอรับ”
ข้าไม่รู้จะพูดอะไรดี มันมีอะไรบางอย่างจุกที่ลำคอ จะดีใจก็ไม่ดีใจ จะเสียใจก็ไม่เสียใจ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ และร่างกายโหว่งๆ ชอบกล
“ถ้างั้นข้าก็ขอให้เจ้าโชคดี หวังว่าจะได้พบทางใหม่ที่ดี”
ข้าใช้คำสวยงามที่สุดเท่าที่นึกออก เจ้าผอมโค้งตัวขอบคุณอีกครั้งแล้วหันหลังเดินไปทางปากถ้ำ รอยยิ้มสุดท้ายที่มันให้ไว้ ช่างกินใจข้าจนไม่อาจล้มตัวลงนอน ได้แต่มองตามไปจนวินาทีสุดท้าย
เจ้าผอมหยุดที่หน้าปากถ้ำเป็นเวลานาน ข้ามองค้างอยู่อย่างนั้น
...ยังจะได้พบกันอีกไหม
ข้าอยากพูดคำนี้ออกไปเหลือเกิน แต่มันจุกที่ลำคอจนได้แต่นิ่งเงียบ
“ข้าจะกลับมาพบท่านมังกรอีกได้ไหมขอรับ”
ไม่น่าเชื่อ เจ้าผอมเป็นฝ่ายถามสิ่งที่ข้าอยากพูดแทน มันเดินย้อนกลับมา...เดี๋ยวก่อน แววตามันแปลกๆ อยู่ มันหยุดหน้าข้าแล้ว ยกมือจับจมูกข้า เหมือนเช่นครั้งแรกที่มัน...จูบ...ข้า
เจ้าผอมจูบจมูกข้าอีกครั้ง ข้าแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก มันยิ้มให้ข้า หน้าแดง และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
...ข้า
“ท่านมังกรขอรับ ! ”
ข้าสะดุ้งเมื่อมีอีกเสียงเรียก ข้าหันไป เจ้าอ้วนเพิ่งอบขนมปังเหี่ยวๆ เสร็จ ข้ายิ้มออก
...อ้า ที่แท้ก็แค่ฝันร้าย
บทที่ -7-
เจ้าอ้วนยังไม่ตื่น
ข้าเดินออกไปนอกถ้ำเพื่อหาอาหารใส่ปากท้อง ป่าทึบมีผลไม้มากพอประทังเลี้ยงปากท้อง บางทีข้าควรเก็บไปแบ่งเจ้าอ้วนด้วย มันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำขนมปัง
ข้าเดินเลยไปถึงแม่น้ำใส ปลามากมายแหวกว่าย ข้าก้มหน้าดื่มน้ำดับกระหาย ทว่าเงาทำให้ข้าชะงัก
มีมังกรอีกตัวอยู่ฝั่งตรงข้าม ดื่มน้ำเช่นกัน
พวกเราสบตากัน ต่างฝ่ายต่างรู้กันว่าอีกไม่นานคงจะได้พบกันอีก เมื่อจุดหมายต่างเป็นดินแดนอบอุ่น ข้ารู้สึกยิ้มในใจ แต่ยังนิ่งหน้าตามนิสัยหยิ่ง บางทีการวางฟอร์มคงสิงอยู่ในสายเลือดไปแล้ว
อ้า...ข้ามองผิดไป ที่แท้เบื้องหน้าไม่ได้มีมังกรเพียงตัวเดียว แต่มากันเป็นคู่นี่เอง
น่าอิจฉา แต่ก็น่ายินดี
พวกเขาส่งยิ้มให้ข้า ก็หวังว่าจะได้เห็นผลผลิตของทั้งคู่โดยไว
ข้าหันหลังจากทันทีเมื่อคิดว่าการสนทนามีแต่จะทำให้เสียเวลาเดินทาง ข้ากลับไปยังถ้ำ เจ้าอ้วนยังคงหลับอุตุไม่มีทีท่าจะตื่น
เสียงกระพือปีกดึงให้ข้าออกไปมองฟ้านอกถ้ำ คู่นั้นเริ่มเดินทางต่อแล้ว พวกเขาดูมีความสุขดี บางทีข้าควรจะหาเพื่อนคู่ใจมาอยู่ข้างกายบ้าง
แต่ตอนนี้ข้ามีเจ้าอ้วนอยู่ด้วย คงไม่มีมังกรตัวไหนอยากสุงสิง
ดวงตากลอกกลับหลังมองร่างอุตุหลับสนิท มันช่างไม่น่าพิศมัยชวนมองเสียนี่กระไร มีใครบ้างจะทนเจ้าอ้วนได้อย่างข้า ถ้าไม่รู้จักสนิทสนม คงหนีไปตั้งแต่เห็นมังกรยักษ์จอมหยิ่งแยกเขี้ยวใส่แล้ว
เสียงพึมพำจากเจ้าอ้วนตอนนี้ชวนน่าสงสัย รอยยิ้มมีความสุขของมันทำเอาข้าอดไม่ได้ที่จะเดินไปเงี่ยหูฟัง
ที่แท้มันกำลังฝันถึงนางผู้นั้น
โธ่ ข้าจะสมเพชหรือสงสารมันดี เอาเหอะ อย่างน้อยก็ปล่อยให้มันได้มีความสุขในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่ข้าจะปลุกมันขึ้นมาแกล้ง เพื่อลดความอ้วนที่เป็นไปไม่ได้
เดี๋ยวก่อน...เมื่อรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมข้าถึงยังลากมันมาด้วยกัน
ชักเริ่มปวดหัว ข้าไม่ชอบคิดอะไรๆ ที่มันวุ่นวายเลยให้ตายสิ
“...ขนมปัง”
เสียงเจ้าอ้วนพึมพำอีกเรื่องแล้ว ท่าทางขยับตัวแบบนี้ มันคงฝันว่ากำลังทำขนมปังอยู่แน่ๆ ข้ายิ้มขำแล้วทิ้งตัวนั่งบนขาหลัง
เจ้าอ้วนเป็นคนดี ข้ารู้ดี แต่เป็นคนดีที่คนไม่เอา บางทีข้าคงต้องเลี้ยงมันไปก่อน
น่าขำอีกแล้ว มังกรเลี้ยงคนงั้นเหรอ แปลกดีแท้ ข้าเลี้ยงมันไปแล้วจะได้อะไร เปิดกระโจมละครสัตว์ โชว์การทำขนมปังของมันงั้นเหรอ
ไร้สาระ ใครจะอยากดูการทำขนมปัง
“อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านมังกร”
เจ้าอ้วนตื่นแล้ว ถึงเวลาที่ข้าต้องเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน
“ออกเดินทางได้แล้วเจ้าอ้วน”
“แต่ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะขอรับ”
“กินระหว่างทาง ข้าเอามาเผื่อแล้ว”
ข้าตะหวัดหางไปทางผลไม้ที่เอามาเผื่อ เจ้าอ้วนยิ้มแป้นรีบหอบพวกมันขึ้นหลังข้าโดยไว ข้าเดินออกนอกถ้ำสยายปีกกว้าง กระพือสร้างลมยกตัวเองขึ้น
“เกาะดีๆ ข้าจะไปแล้ว”
“ขอรับท่านมังกร”
เจ้าอ้วนนอนหมอบไปกับแผ่นหลังข้า พลางกินผลไม้เอร็ดอร่อย
ข้าหวนนึกถึงคู่นั้นอีกครั้ง แล้วนึกถึงเจ้าอ้วนบ้าง
เฮ้อ...น้ำตาจะไหล