"ให้มันอยู่ที่นี่แหละ! และหากท่านจะกรุณา...ก็ช่วยจับมันมัดไว้กับต้นไม้สักต้นหนึ่งข้างนอก ข้าจะสำเร็จโทษมันเอง!"

สถาพรฟังแล้วยิ้ม ก่อนตอบนาง...ซึ่งเป็นคำตอบที่ทำให้นางยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมเช่นกัน!

"ท่านต้องการสำเร็จโทษมัน ข้าก็เช่นกัน เพราะมันเคยก่อกรรมอันเจ็บแสบต่อข้าไว้มิใช่น้อย...เอาอย่างนี้เถิด! ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ คือจับมันไปมัดไว้กับต้นไม้ข้างนอก แล้วเราสองคน ผลัดกัน สำเร็จโทษมัน!"

"แล้ว...ใคร จะเป็นคนลงโทษมันก่อน ?"

"ข้าให้เกียรติท่าน ในฐานะที่เป็นสตรี ในโลกอนาคตที่ข้าจากมา มีคำแนะนำจากนักปราชญ์ข้อหนึ่งกล่าวว่า LADY FIRST ! แปลว่า สตรีต้องมาก่อน! ดังนั้น ข้าให้ท่านลงมือก่อนก็แล้วกัน"

"หืมม...นักปราชญ์ในโลกอนาคตหมื่นกว่าปีข้างหน้า เขาสอนกันอย่างนี้จริงๆ หรือ ?" ออเรเคิลถามแล้วยิ้ม

"จริง! เชื่อข้าซี่..." สถาพรพยักหน้าตอบแล้วอมยิ้ม

"อย่างนั้นก็ได้! ตกลงตามนี้!!"

"แอนดี้!" สถาพรหันไปทางคู่หูซึ่งยืนดูยืนฟังอยู่อย่างเงียบๆ มานาน 

"ครับ ?"

"ลากคอเลโอนีดาสออกไปจากถ้ำ แล้วหาต้นไม้เหมาะๆ สักต้น มัดมันไพล่หลังติดกับต้นไม้นั่น"

"ครับผม ได้เลย!" คู่หูตอบรับ แล้วยื่นมือไปขยุ้มคอเสื้อของอดีตสายลับสองหน้า ลากร่างของเขาครูดกับพื้นเดินแหวกเถาวัลย์หน้าปากถ้ำออกไปข้างนอก โดยมีสถาพร ออเรเคิล และลาลูน่าเดินตามหลัง

"พะ...พวกเจ้า จะ จะทำอะไรข้า ??" เลโอนีดาสหน้าซีดเผือด ร้องถามเสียงสั่นระล่ำระลักขณะถูกลากไป

"ไม่ต้องถาม! เดี๋ยวก็รู้ !!" สถาพรตะคอกตอบ

ครั้นทุกคนออกมานอกถ้ำ แอนดี้มองไปรอบตัว หาต้นไม้ และพบหลายต้นอยู่ทางเหนือห่างจากปากถ้ำไปไม่เกินสามร้อยเมตร ต้นหนึ่งขนาดกำลังเหมาะและใกล้ริมทะเลสาบ จึงลากตัวเลโอนีดาสไปยังต้นไม้นั้น เปิดปลายนิ้วชี้ข้างซ้ายปล่อยลวดสลิงออกมารวบรัดร่างของอดีตสายลับสองหน้าไว้แน่นกับลำต้นไม้เกือบสิบรอบแล้วตัดสายลวดด้วยแสงเลเซอร์จากปลายนิ้วชี้ข้างขวา จากนั้นมัดปลายลวดเป็นปมอย่างหนาแน่นชนิดไม่ให้ใครแก้ออกได้

"ถอดเสื้อผ้าของมันออกเสียด้วย!!" ออเรเคิลร้องสั่ง...และคำสั่งนั้นทำให้สถาพรยิ้ม แต่เลโอนีดาสสะดุ้งเฮือก

"เอ้อ...ข้ามัดตัวของเขาติดกับต้นไม้ไปแล้ว จะถอดเสื้อผ้าของเขาออกได้อย่างไรขอรับ ?" แอนดี้หันมาถามและตีหน้าตาย

"อย่างนั้นก็...ฉีกเสื้อผ้าด้านหน้าให้ขาด ก็แล้วกัน!" ออเรเคิลเม้มปากคิดแล้วจึงบอก

"จัดให้ขอรับ!" แอนดี้โค้งให้นางขณะตอบรับ จากนั้นหันกลับไปหาเลโอนีดาส ด้วยมืออันทรงพลังเพียงข้างเดียว เขาก็สามารถฉีกเสื้อผ้าของอดีตสายลับตัวแสบขาดติดมือออกมาได้ ที่เหลือขาดแหว่งวิ่น ทั้งท่อนบนและท่อนล่าง

ท่อนล่าง...ยังมี "อันเดอร์แวร์" สวมปกปิดอวัยวะสำคัญอยู่! อันเดอร์แวร์นั้นก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่เขาทำเลียนแบบของสถาพร ซึ่งเขาเคยเห็นด็อกเตอร์อดีตคู่หูร่วมงานถอดกางเกงที่สวมทับข้างนอกออกแล้วโชว์ให้ดู

ชาวแอตแลนติส มีความเจริญก้าวหน้ามากก็จริงอยู่ แต่พวกเขาไม่ได้ประดิษฐ์ "อันเดอร์แวร์" แบบนี้!! แต่ใช้กางเกงขาสั้นและรัดรูปแทน ดังนั้นเมื่อเลโอนีดาสเห็นอันเดอร์แวร์ของสถาพรในครั้งแรก เขาจึงทึ่งเป็นอันมาก และขอไปหนึ่งตัวเพื่อศึกษาและทำเลียนแบบเอาไว้ใช้

"อ่า...ต้องถอด กางเกง...ตัวเล็ก ชิ้นสุดท้าย ด้วยไหมขอรับ ?" แอนดี้ถามออเรเคิลและแอบอมยิ้ม

"กางเกงของมัน แปลกดีนะ!" นางยังไม่ตอบ แต่วิจารณ์อันเดอร์แวร์ "มัน...มีความเหนียว คงทนมากไหม ?"

"โอ้! มันมีความยืดหยุ่นพอสมควร!" คราวนี้สถาพรเป็นผู้ให้ข้อมูลแทน ตอบไปยิ้มไป "ไม่สามารถฉีกกระชากให้ขาดได้โดยง่าย"

"อืม...แต่คงไม่ทนไฟ หรือความร้อนสูงๆ ได้กระมัง ?"

"โอ! ไม่อย่างแน่นอน!!"

"ดี! ถ้าอย่างนั้น ก็ปล่อยไว้อย่างนั้นก่อนก็ได้ ข้าก็ยังไม่อยากเห็นอวัยวะทุเรศของมันในตอนนี้หรอก!"

"รับทราบ ขอรับ" แอนดี้พยักหน้า แล้วถอยห่างออกมา ผายมือไปยังร่างของเลโอนีดาสแล้วกล่าวกับนาง

"เชิญนายหญิง เอ๊ยไม่ใช่! เชิญท่านหญิงออเรเคิล ลงทัณฑ์เขาได้เลยครับ ณ บัดนี้"

"หึ!!" นางแค่นเสียงออกจมูกขณะจ้องมองอดีตศิษย์ตัวแสบ ดึงม้วนอะไรบางอย่างซึ่งห้อยติดแถบคาดเอวออกมาแล้วสลัดออก

ควับ!! เควี้ยววว !!!

เป็นแส้! ทำจากเส้นเอ็นบางชนิดอันเหนียวเป็นพิเศษ

เลโอนีดาสมองเห็นแล้วยิ้ม กล่าวด้วยน้ำเสียงยั่วยวนกวนประสาท

"โอ! จะอย่างไร นับว่า ข้ามีโชควาสนา ได้รับการลงทัณฑ์จากท่านอาจารย์เยี่ยงนี้ ข้าเต็มใจจริงๆ !!"

"หึ! เดี๋ยวก็รู้สึก...ว่ายังจะเต็มใจมากน้อยแค่ไหน...แต่ตอนนี้ ข้าขออุ่นเครื่องก่อน!"

ครั้นพูดจบ ออเรเคิลเงื้อมือขึ้นสูง แล้วสะบัดแส้หวด! เริ่มการลงทัณฑ์ ขั้นต้น !!

ควับ!! / เชียะ !!! / "อื้มมม........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อื่มมม........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อื้มมมม........"

อดีตผู้เป็นอาจารย์หวดแส้ศิษย์เก่าอย่างไม่นับ และศิษย์เก่าก็กัดฟันทนรับการลงโทษโดยไม่ยอมอ้าปากร้องแสดงความเจ็บปวด

ออเรเคิลหวดแส้ไปได้ราวๆ ห้าสิบครั้ง แล้วหยุดพัก หอบหายใจเล็กน้อย มองร่างของเลโอนีดาสซึ่งตอนนี้มีรอยอันเกิดจากการโดนแส้หวดเป็นริ้วๆ เลือดออกซิบๆ ตามบาดแผลเหล่านั้นหลายที่

"อา....ท่านอาจารย์..." เขายังสามารถส่งเสียงยั่วอารมณ์ได้อีก "...ข้า...รู้สึกมีความสุข และมีอารมณ์ ทุกการลงมือของท่าน! หากข้าได้เชยชมท่าน ณ เวลานี้ มันจะเป็นความหฤหรรษอันสุดยอด..."

"อย่างนั้นเทียว ? รอสักครู่เถิดเจ้า...จะได้มีความสุขเพิ่มขึ้น!" ออเรเคิลยิ้มให้ด้วยแววตาโหดเหี้ยม! แล้วหันไปหาแอนดี้

"เจ้า...บริวารผู้ใกล้ชิดของท่านวันชนะ ชื่ออะไรนะ..."

"แอนดี้ ขอรับ ท่านหญิง" เขายิ้มและโค้งคำนับขณะตอบ

"ฮึ! ไม่ต้องโค้งคำนับข้าตลอดเวลาหรอก แล้วก็ไม่ต้องเรียกข้าว่า 'ท่านหญิง' ด้วย ฟังแล้วจั๊กกะจี้ รำคาญหู! เรียกข้าว่าออเรเคิลเฉยๆ ก็ได้"

"โอ...ไม่ได้หรอกขอรับ! ขืนข้าทำอย่างนั้น สองท่านนั่น..." หันมามองทางสถาพรกับลาลูน่าซึ่งกำลังยืนดูอยู่ "คงตำหนิติเตียนข้าเป็นอันมาก ถ้าท่านไม่ชอบคำว่า 'ท่านหญิง' งั้นข้าเปลี่ยนเป็น 'นายหญิง' ก็แล้วกันนะขอรับ!"

"โฮ้ยย....ยิ่งหนักกว่าเดิม!!" นางร้องอย่างขัดใจ

"ไม่ได้สิขอรับ เพราะท่านคือน้องสาวของนายหญิงออเรร่านี่นา" แอนดี้ยืนกราน

"ข้าว่าแอนดี้พูดถูกนะ" สถาพรกล่าวสนับสนุนแล้วยิ้ม

"ใช่ๆ ข้าก็เห็นด้วยเจ้าค่ะ" ลาลูน่าเสริมมาอีกคน

"โอ๊ย! น่ารำคาญจริง! เอาละ...พวกท่านอยากจะเรียกข้าอย่างไรตามใจก็แล้วกัน ข้าคงห้ามมิได้หรอก!" พูดจบแล้วส่ายหน้า แล้วหันมาพูดกับแอนดี้ต่อ "นี่แอนดี้ ข้าต้องการ อะไรบางอย่าง"

"อะไรหรือขอรับ นายหญิง ?"

"ฮึ่ยย......เข้ามาใกล้ๆซิ"

แอนดี้เดินเข้าไปประชิดตัวนาง...และทันทีที่อยู่ในระยะประชิด ออเรเคิลยื่นหน้าเข้ามากระซิบกระซาบที่หู แอนดี้ฟังแล้วพยักหน้า จากนั้นกลับหลังหันเดินเข้าถ้ำ ครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมกับหิ้วถังน้ำขนาดย่อมใบหนึ่งมาด้วย

ออเรเคิลยื่นแส้เส้นนั้นให้ แอนดี้รับมาแล้วรวบแส้เป็นม้วน ยัดลงไปในถังน้ำที่ตนหิ้วมา จากนั้นขยำแส้กับสิ่งที่อยู่ข้างในถังน้ำนั่น

สถาพรและลาลูน่า อยากรู้ว่าในถังน้ำนั้นมีอะไร อดไม่ได้ จึงเดินเข้าไปดู...

เป็น เกลือ !! ปริมาณครึ่งถัง !!

ปกติ ออเรเคิลใช้เกลือนี้สำหรับการเก็บรักษาปลาในถังแช่เย็นภายในยาน...แต่คราวนี้ มันกลายเป็นเครื่องมือสำหรับการลงทัณฑ์อย่างหนึ่งไปเสียแล้ว!

แอนดี้ขยำให้แส้ของออเรเคิลคลุกเคล้ากับเกลืออยู่นาน จนเจ้าของร้องสั่ง "พอได้แล้ว! ส่งแส้มาให้ข้า!"

เขายิ้มในขณะยื่นแส้อาบเกลือส่งให้นาง สถาพรเห็นดังนั้นก็ยิ้มเหมือนกัน อย่างสะใจ! แต่ลาลูน่าทำคอย่นเพราะเสียวไส้

"ได้เวลาลงทัณฑ์เจ้าต่อแล้ว เลโอนีดาส" อดีตผู้เป็นอาจารย์กล่าวกับศิษย์เก่า "ดูซิว่า การลงทัฯฑ์รอบที่สองนี้ จะทำให้เจ้าสุขสันต์ หฤหรรษ์ มากกว่าที่ผ่านมา เพียงไร ..." ว่าแล้วเงื้อมือซึ่งถือด้ามแส้ชูขึ้นสูง หยุดทำสมาธิรวบรวมพลังนิดหนึ่ง แล้วเริ่มหวด ฟาดลงมา!

ควับ!! / เชียะ !!! / "อื้มมมม........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อูว์ว์........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อาาา........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อ๊าาา..กก......"

แส้แรกก็ทำให้อดีตศิษย์ตัวแสบสะดุ้งเฮือก! แต่ก็ยังฝืนกัดฟันทน...แต่พอแส้ที่สองสามสี่ตามมา เขาก็ไม่สามารถอดทนต่อไปได้ ต้องอ้าปากร้องออกมาจนได้ เพราะความเจ็บปวดมันเพิ่มมากกว่าเดิม! ยิ่งโดนซ้ำแผลเก่า แถมถูกเกลือกัดกินเนื้อ ปนเหงื่อ ปนเลือดของตนเข้าไปอีก ก็ยิ่งเจ็บปวดรวดร้าวสุดประมาณ!!

ควับ!! / เชียะ !!! / "อ้าาา........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อ๊าาา..กก......"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อาาา........"
ควับ!! / เชียะ !!! / "อ๊าาากก......"

ทางฝ่ายคนดู สถาพร ดูไปยิ้มไป บางครั้งก็แยกเขี้ยวตามจังหวะการหวดแส้ของออเรเคิล โดยเฉพาะเวลาที่เห็นเลือดของเลโอนีดาสสาดกระเซ็น ส่วนลาลูน่าทำคอย่น หลับตาปี๋ทุกการหวดอย่างไม่นับของออเรเคิล สลับกับการลืมตาดูและทำหน้าเหยเกด้วยความหวาดเสียว!

ในใจของสาวดาบวงพระจันทร์คิด...ออเรเคิล เมื่อก่อนนี้ก็เหี้ยมโหดเป็นที่สุด แต่นางว่าตอนนี้ เหมือนจะโหดเพิ่มมากกว่าเก่า !!

หวดไปเกินห้าสิบครั้ง ออเรเคิลขว้างแส้ลงกับพื้น แล้วชักกระบี่อ่อนที่เคยดวลกับผู้เฒ่าไดโอเซนัสและแม่หมอฟรีด้าออกมา หันมาหาแอนดี้แล้วบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตานั้น โหดทะลุฟ้าดิน!

"ช่วยใช้แสงพิฆาตของเจ้า เผาปลายกระบี่นี้ให้ร้อน! ให้แดงฉาน...เหมือนกับปลายเหล็กแดงๆ ร้อนๆ ซึ่งช่างเหล็กกำลังเผา!"

"จัดให้ครับ นายหญิง!" แอนดี้พยักหน้า แล้วยื่นนิ้วชี้จี้ไปยังบริเวณปลายกระบี่ ปล่อยแสงเลเซอร์ออกมาโดยควบคุมอุณหภูมิที่พอเหมาะพอดี

บริเวณส่วนปลายกระบี่ เริ่มร้อนและแดงขึ้น จนมองดูเหมือนเหล็กซึ่งถูกเผาด้วยไฟ แดงวาบๆ

"เอาละ...ได้ที่แล้ว ขอบใจมากแอนดี้!" ออเรเคิลพยักหน้า กล่าวขอบคุณเขา แล้วกลับหลังหัน ถือกระบี่เดินเข้าไปหาเลโอนีดาส เอ่ยถาม

"เป็นไง...เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา มีความสุข มีอารมณ์มากขึ้นไหม ?"

"อูว์ว์....ท่านอาจารย์...สุดยอด...จริงๆ ขอรับ อูว์..." อดีตศิษย์ตัวแสบพยักหน้าและกัดฟันตอบ

"ฮึ่มม...เจ้านี่ก็...นับว่า ใจแข็งพอดู ใจถึงเหมือนกัน! และเจ้ากล้ามาก...ที่บังอาจตามหาข้ามาจนถึงบนเกาะนี้!! หัวใจของเจ้านั้น...ข้าไม่รู้ว่าจะกล่าวอย่างไรดีแล้วในตอนนี้...เอาเป็นว่า มันน่าประทับใจ อย่างเหลือล้น!! และดังนั้น ข้า...จึง ขอ 'ประทับใจ'...ของเจ้า ด้วยปลายกระบี่นี้!!"

พูดจบก็จี้ปลายกระบี่เข้าที่ราวนม ณ อกเบื้องซ้ายของเลโอนีดาส! เสียงปลายกระบี่ติดไฟแดงๆ ร้อนฉ่าดังขึ้นพร้อมส่งควันโขมงและกลิ่นเนื้อเหม็นไหม้

ฉ่าาาาาาา...........

"อ๊าาาาาากกกกก......"

ศิษย์เก่าร้องเหมือนวัวถูกเชือด สะบัดหน้าไปมาเร่าๆ

"และ...อีกจุดหนึ่ง....ซึ่งสำคัญมาก...." ออเรเคิลกล่าวต่อไป หลังจากดึงกระบี่ถอยออกมา "...จากการที่เจ้า...คิดกระทำความอัปยศอดสูแก่ข้า อย่างที่ข้าไม่เคยนึกคิดมาก่อนเลย! ข้า...อุตส่าห์สงสาร เห็นใจเจ้า เมื่อครั้งที่เจ้าสูญเสียอวัยวะสำคัญ...จนต้องกลายเป็นขันทีอยู่ในวังหลวงชั่วระยะเวลาหนึ่ง จึงได้จัดหาหมอหลวงฝีมือดี ผ่าตัดต่ออวัยวะใหม่ให้กับเจ้า...จนเจ้าได้กลับมาเป็นบุรุษอีกครั้ง! ไม่นึกเลย...เจ้าริอ่านคิดทำบัดสีกับข้า จนได้โอกาส! ข้าเกือบเสียท่าให้กับเจ้า...นี่ก็เป็นเพราะ อำนาจ...ของอวัยวะสำคัญ นี้นี่เอง!!!"

พอพูดจบ นางก็จ้วงปลายกระบี่อันยังคงติดไฟแดงร้อนเข้าไปที่กลางเป้าของเลโอนีดาส!

ฉัวะะ!!! / ฉ่าาาาาา........

"อ๊าาาาาากกกกก......"

จากนั้น....คว้านกระบี่ เป็นวงกลม!! อวัยวะแห่งความเป็นบุรุษของเลโอนีดาส ขาดและหลุดตกลงพื้น ทั้งพวง!! เหลือช่องโบ๋กลางเป้า เลือดไหลโกรก และไส้ทะลักลงสู่เบื้องต่ำ !!!

ควากกกกกกก!!! / ฉ่าาาาาา......../ พรวดดด !!! / ตุ้บบ !!!

"อ๊าาาาาากกก.......อ๊าาาาาากกก............."

(ต่อครับ) ^^