โลภะ แปลว่า ความโลภ ความอยากได้ เป็นเป็นกิเลสอย่างหนึ่งในบรรดากิเลสใหญ่ 3 อย่างคือ โลภะ, โทสะ, โมหะ

โลภะ เกิดจากตัณหาคือความทะยานอยากได้ เมื่อเกิดขึ้นแล้วทำให้จิตหิวโหยอยากได้ เกิดความดิ้นรน อยู่ไม่เป็นสุข
หากหยุดยั้งไม่ได้ก็จะเป็นต้นเหตุให้ดิ้นรนแสวงหาสิ่งที่อยากได้มาสนองความต้องการ

ส่วนความอยากในเรื่องดีๆ เขาเรียกว่า "ธรรมฉันทะ" ก็คือ ความพอใจในธรรม (เป็นความพอใจในเรื่องที่เป็นกุศล) จึงไม่ถือว่าเป็นกิเลส
เช่น อยากจะได้ฌานสมาบัติ, อยากจะเป็นพระอริยะเจ้า, อยากจะเป็นเทวดาหรือนางฟ้า, อยากจะเป็นพรหม, อยากจะเข้านิพพาน ฯลฯ

และแน่นอนว่า ความอยากได้เครื่องสำอางค์ใหม่ๆอยู่เสมอ และต้องดิ้นรนหามาให้ตัวเองให้ได้ นี่ก็คือ โลภะ ความโลภ ความอยากได้ แน่นอน

แต่ถ้าจะวิเคราะห์ว่าการกระทำของคุณเจ้าของกระทู้นั้นผิดทางธรรมอยู่หรือไม่? ก็ต้องถามว่าคุณหวังความเป็นพระอริยะจ้าในระดับใดอยู่?

ถ้าคุณหวังความเป็นพระอนาคามี หรือพระอรหันต์ การมีความโลภแบบนี้ ย่อมผิดทางของการบรรลุธรรมเป็นพระอนาคามี หรือพระอรหันต์ แน่

แต่ถ้าคุณหวังแค่ความเป็นพระโสดาบัน ความอยากจะได้เครื่องสำอางค์ใหม่ๆอยู่เสมอ ยังไม่ถือว่าเป็นการผิดทางธรรมแต่ประการใด
เพราะพระโสดาบัน ยังมีแค่ศีล5บริสุทธิ์เท่านั้น การกระทำทุกอย่างอยู่ในกรอบของศีล ไม่ได้ถึงขั้นตัดกามฉันทะ และปฏิฆะ ได้อย่างพระอนาคามี
(คุณจะเอาเงินที่ตัวเองหามาได้อย่างชอบธรรมซื้อเครื่องสำอางค์มากมายเท่าไรก็ได้ ตามแต่ใจอยากของคุณ)

---

พระโสดาบันนั้น ยังมีครอบครัวได้ ยังมีสามีได้และมีลูกได้ เพราะพระโสดาบันนั้น ยังตัดกามฉันทะไม่ได้ และ ยังตัดโทสะไม่ได้ อย่างพระอนาคามี
พระโสดาบันนั้น ปฏิบัติตนอยู่ในกรอบของศีล5 เคร่งครัดในศีลอย่างยิ่ง พอใจแต่ในคู่ครองของตนเอง ยินดีในทรัพย์สินที่ตัวเองหามาได้อย่างชอบธรรม

การยินดีในทรัพย์สินที่ตัวเองหามาได้อย่างชอบธรรมนั้น ไม่ได้เป็นการผิดศีล (คุณจะร่ำรวยจากการทำงานสุจริตของตนเองมากเท่าไร ก็สามารถทำได้)
เพราะฉนั้นคุณจะซื้อเครื่องสำอางค์ใหม่ๆให้กับตนเองได้อยู่เรื่อยๆ ตราบเท่าที่เงินนั้นเป็นของคุณเอง ไม่เบียดเบียนใคร

เพราะว่าคุณเป็นแค่ผู้ที่หวังความเป็นพระโสดาบัน และ ปฏิบัติตนเพื่อหวังความเป็นพระโสดาบันเท่านั้น
คุณไม่ได้หวังความเป็นพระอนาคามีหรือพระอรหันต์ในชาตินี้เสียหน่อย ถึงจะต้องมาตัดละอะไรให้มันหมดจดไปซะทุกอย่าง (เคร่งเกินระดับของตนเอง)

---

เพราะฉนั้น....

ไม่ใช่ว่าจะยกเอาอารมณ์ของพระอรหันต์ผู้หมดจดจากกิเลส ที่สามารถตัด โลภะ, โทสะ, โมหะ ได้หมดจด ยกเอามาเปรียบเทียบกับทุกคนไป
(ไม่ใช่ว่าเอะอะอะไร ก็จะยกเอาอารมณ์ไร้ตัว-ไร้ตน ที่ตัดกิเลสได้หมดจดของพระอรหันต์ มาเปรียบเทียบกับทุกคน หรือยกให้คนทุกคนถือเหมือนๆกันหมด)

มีคนไม่น้อยที่ไม่รู้รายละเอียดของอารมณ์พระอริยะเจ้าในแต่ละระดับ ว่าพระอริยะเจ้าในแต่ละระดับนั้นมีอารมณ์อย่างไรบ้าง และถือเคร่งในจุดใดบ้าง
เวลามาตอบในเรื่องพวกนี้ จึงมักจะโบ้ยตีความรวบไปทั้งหมด ว่าถ้ายังมีอารมณ์แบบนั้น-แบบนี้ อยู่ ก็แสดงว่าปฏิบัติธรรมผิดทางแล้ว

แต่ความจริงแล้ว การที่เราจะวิเคราะห์ว่าชาวบ้านคนใดมีการปฏิบัติธรรมที่ผิดทางอยู่หรือไม่
ให้ดูว่าเขากำลังปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระอริยะเจ้าในระดับใดอยู่? และเขาได้ทำผิดเงื่อนไขสังโยชน์ในระดับนั้นอยู่หรือไม่?

เพราะพระอริยะเจ้าในแต่ละระดับ มีการเข้าถึงธรรมที่ต่างกัน จึงมีการเคร่งศีล-เคร่งธรรม ในแต่ละระดับที่ไม่เหมือนกัน-ไม่เท่ากัน
การกระทำใดที่ผิดทางของผู้ที่หวังความเป็นพระอรหันต์ แต่การกระทำนั้นอาจจะไม่ผิดทางสำหรับผู้ที่หวังแค่ความเป็นพระโสดาบัน
(อย่างเช่นเรื่องที่ พระโสดาบันยังนอนกับภรรยาของตนเองได้อยู่ ไม่ได้ถือว่าเป็นการผิดศีล-ผิดธรรม แต่ประการใด เพราะเขาไม่ได้นอนกับเมียคนอื่น)
ไม่ใช่ว่าจะยกเอาอารมณ์ตัดละกิเลสได้หมดจดของพระอรหันต์ ไปยกให้ฆราวาสที่ยังไม่ได้เป็นแม้แต่พระโสดาบัน มาถือ เพราะมันหนักเกินไป

เพราะฉนั้น ถ้าเรามุ่งหวังจะบรรลุธรรมเป็นพระอริยะเจ้าในระดับใด ก็ให้ดูเงื่อนไขและขอบเขตของการตัดละกิเลสสังโยชน์ในระดับนั้นๆเป็นหลัก
เราจะได้ไม่สับสน ไม่มั่ว ไม่หลงทาง

---

มีหลายๆคน ที่มักจะตั้งคำถามสงสัยอยู่เสมอๆว่า พระโสดาบันนั้นยังมีอะไรกับภรรยาของตัวเองได้อยู่หรือเปล่า?

สำหรับฆราวาสที่ปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระโสดาบันนั้น.....

การมีเพศสัมพันธ์กับคู่ครองของตนเอง ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดอันใด เป็นแค่เรื่องปกติธรรมดาๆ สำหรับฆราวาสที่ปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระโสดาบัน
(เพราะพระโสดาบันยังตัดกามไม่ได้ และไม่ได้ถือศีล8 และยังไม่ได้ปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระอนาคามี หรือพระอรหันต์ ถึงจะต้องมาห้ามในเรื่องนี้)

จนต่อเมื่อจิตของคุณพอใจในการปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระอนาคามี คุณก็จะพอใจในการถือครองศีลที่มากข้อยิ่งๆขึ้นไปเรื่อยๆเอง
จึงเริ่มจะอยู่แยกบ้าน แยกห้องนอนกับภรรยา และไม่ยุ่งเกี่ยวทางกายกับภรรยาอีกโดยอัตโนมัติ (ด้วยความเต็มใจของคุณเอง)

การพูดถึงเรื่องลำดับการ เคร่งศีล-เคร่งธรรม จะพูดไต่เป็นระดับๆ เหมือนๆการเรียงลำดับของพระอริยะเจ้าเป็นหลักเสมอ

เพราะฉนั้น "ถ้าคุณกำลังปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระอริยะเจ้าในระดับใด คุณก็วางอารมณ์ในการถือศีลแค่ในระดับนั้น" ก็เพียงพอ ไม่ต้องคิดมากเกินนั้น

ไม่ต้องไปเอาอารมณ์ในการถือศีลที่สูงเกิน หรือ อารมณ์ในการตัดละกิเลสที่สูงมากเกินกว่าที่ตัวเองจะกระทำได้มาถือ
เพราะจะทำให้คุณเครียดเกิน บางทีอาจจะพาลทำให้คิดไปว่า ชาตินี้ไม่มีทางทำได้ เลิกถือไปก็มี

---

ถ้ากำลังใจของคุณยังต่ำ คุณยังพอใจในการครองเรือน อยากมีคู่ครอง อยากมีลูก ก็ให้จับอารมณ์ของพระโสดาบันก่อนก็พอ ไม่หนักเกินไป

การปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าคุณไปจับเอาอารมณ์ที่สูงเกินไป เกินกว่าที่ตัวเองจะกระทำได้มาถือ มันจะกลายเป็นอารมณ์กลุ้มแทน (แล้วอาจจะไม่ได้อะไรเลย)
เพราะฉนั้นจึงควรจะจับอารมณ์ของพระโสดาบันให้ได้ก่อน ไม่ต้องไปเคร่งเครียดให้ตนเองต้องตัด กามฉันทะ และ ปฏิฆะ ให้ได้ทันทีเหมือนพระอนาคามี
(เพราะฉนั้น ถ้าคุณหวังแค่ความเป็นพระโสดาบัน และคุณหาเงินมาได้เองอย่างชอบธรรม คุณซื้อไปเถอะ จะซื้อเครื่องสำอางค์ซักกี่ล้านชุดก็ตามใจคุณ)
(ดูตัวอย่างนางวิสาขาในสมัยพุทธกาลสิ เขาใช้ชีวิตสมถะซะที่ไหน เขาเป็นคนรวย เขาก็ใช้ชีวิตแบบคนรวย อยากจะแต่งตัวอะไรให้สวยเลิศ เขาก็ทำได้)
(เขาไม่ได้ทำผิดศีล-ผิดธรรม ของพระโสดาบันอะไรซักหน่อย) (และเขาก็ยังสามารถมีครอบครัวได้ และมีลูกได้ถึง20คน)

---

การตัดละความพอใจใน กามฉันทะ(ความพอใจในรูป,รส,กลิ่น,เสียง,สัมผัสระหว่างเพศ) และ ปฏิฆะ(อารมณ์โกรธ,อารมณ์ขุ่นใจ) ในพระอนาคามี นั้น

บางคนพอได้ยิน ก็คิดว่าชาตินี้ตัวเองไม่มีทางที่จะตัดละ กามฉันทะ และ ปฏิฆะ นี้ได้แน่ ทำให้เกิดท้อใจ
และอาจจะพาลทำให้ไม่สนใจการปฏิบัติธรรมกันไปเลย ก็เป็นได้

ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น เพราะถ้าวันใดที่จิตของคุณเข้าถึงความเป็น พระโสดาบัน หรือ พระสกิทาคามี แล้ว
อีกไม่นานเดี๋ยวคุณก็จะพอใจในการปฏิบัติตนเพื่อความเป็นพระอนาคามีเอง
(เพราะอารมณ์จิตของพระอริยะเจ้าจะไม่ถอยหลัง มีแต่จะสูงขึ้น จะพอใจในการถือเคร่งที่มากยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆเอง)

เพราะฉนั้น พอถึงตอนนั้นแล้ว การถือศีล8ไม่ยุ่งเกี่ยวกับภรรยา และตัดละความพอใจในกามฉันทะและปฏิฆะ ก็จะเป็นเรื่องที่ไม่ยากอะไรสำหรับคุณนัก

แต่ถ้าคุณมาคิดมากในตอนนี้ ในขณะที่คุณยังไม่ได้เป็นแม้แต่พระโสดาบัน อะไรๆอย่างอื่นที่สูงกว่าพระโสดาบัน มันก็ย่อมที่จะยากสำหรับคุณไปหมด

เพราะฉนั้น......

ยากอยู่ที่ตัวเดียว ตัวด่านต้นของความเป็นอริยะ นั่นก็คือความเป็นพระโสดาบัน หลังจากนั้นแล้วความเป็นอริยะ ก็จะดึงคุณไปในหนทางที่ถูกต้องเอง

พระอริยะเจ้าไม่มีเสื่อม มีแต่ขึ้น ไม่มีลง เพราะฉนั้นคุณจึงไม่ต้องมาคิดมากอะไร ขอแค่คุณได้เป็นพระโสดาบันเท่านั้น เดี๋ยวคุณก็จะไปถึงอรหันต์เอง

---

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ถ้านึกอะไรไม่ออก หรือสับสนในการปฏิบัติ ก็ให้เกาะยึดความเป็นผู้มีศีล5บริสุทธิ์เอาไว้ก่อน
เพราะว่าพระโสดาบันนั้น เป็นผู้ที่มีศีลบริสุทธิ์ มีอธิศีล (ก็คือ เคร่งครัดในศีลอย่างยิ่ง)
บางทีรู้มากไป แต่รู้แบบไม่เป็นขั้นไม่เป็นตอน มีความรู้สับสน มีอารมณ์แย่งกัน ความก้าวหน้าทางจิตจึงไม่เกิดขึ้น
เพราะหลักยึดของจิตไม่มั่นคง

คุณจะต้องมีศีล5บริสุทธิ์ก่อน เพื่อที่จะให้มีอารมณ์จิตสะอาดเป็นปกติ เป็นพื้นฐานของจิต ฌานสมาธิ ถึงจะเกิดขึ้น
เมื่อฌานสมาธิเกิดขึ้น ปัญญาจึงจะตามมา

เพราะว่าผู้ที่มีศีลไม่บริสุทธิ์นั้น จะไม่สามารถที่จะหวังความเป็นผู้ทรงฌานสมาธิได้ และจะไม่สามารถที่จะหวังความเป็นพระอริยะเจ้าได้เลย