ทางฝ่ายกัปตันวันชนะและคณะ ณ 15 นาฬิกา 30 นาที...

เป็นจุดเวลาจุดแรกซึ่งทุกคนได้ทราบว่าเป็นเส้นตายสำหรับหนึ่งชีวิตของหนึ่งในสามลูกน้องเก่าของสถาพร กัปตันวันชนะและทุกคนจึงรอลุ้นว่าแอนดี้จะติดต่อกับเขาได้หรือไม่...

"คุณสถาพรครับ นี่แอนดี้พูด ได้ยินไหมครับผม ?"

สัญญาณการติดต่อถูกส่งออกไป แล้วทุกคนก็รอ...

เงียบกริบ...ไม่มีการตอบรับใดๆ กลับมาทั้งสิ้น

หลายคนมีสีหน้าวิตกกังวล แซมออกอาการเครียด แต่สองคน คือกัปตันวันชนะและมหาเอก มีสีหน้าเรียบเฉยปนขรึมบ้างเล็กน้อย แต่ในใจของทั้งสองคนเชื่อมั่นว่า อย่างไรเสีย ด็อกเตอร์หนุ่มจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน!

"เลยบ่ายสามโมงครึ่งไปแล้ว..." แซมยกแขนขึ้นดูนาฬิกาขณะกำลังพูด "ป่านนี้ ลูกน้องคนหนึ่งของเขา คงไม่รอดแล้ว.."

"ยังไงก็ต้องรอ ให้เวลาเขาหน่อยครับ แซม!" กัปตันหันมาบอกกับเขาแล้วหันกลับไปกำชับแอนดี้อีกครั้ง "พยายามติดต่อเขาไปเรื่อยๆนะแอนดี้ อย่าหยุด จนกว่าจะได้ยินเขาตอบกลับมา!"

"ครับ เจ้านาย!"

ตอบรับคำสั่งแล้ว แอนดรอยด์ผู้อัพเกรดอย่างสุดยอดก็ทำการติดต่อกับสถาพรต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง...

เวลาผ่านไป จนเกือบ 4 โมงเย็น...

"คุณสถาพรครับ นี่แอนดี้พูด ได้ยินไหมครับผม ? ถ้าได้ยินแล้วตอบด้วยครับ คุณสถาพรครับ นี่แอนดี้พูด ได้ยินไหมครับผม ? ถ้าได้ยินแล้วตอบด้วยครับ"

"ได้ยินแล้วแอนดี้ !! ฉันกำลังมา !!!"

การตอบรับนั้นทำให้แอนดี้ยิ้มกว้าง เป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนได้ทราบทันที

"สถาพร นายเป็นไงบ้าง ??" กัปตันวันชนะถามแทรกทันที

"ไม่เป็นไรเพื่อน ยาน THE FUGITIVE ก็อยู่ในสภาพดีเยี่ยม ไร้ริ้วรอยแม้แต่รอยข่วน!!"

"แปลว่า นายช่วยพวกลูกน้องของนายได้แล้ว ?"

"ใช่เพื่อน ไอ้ลิงทะโมนทั้งสามตัวยังอยู่ดีไม่มีใครเป็นอะไร แถมไอ้นายพลโรคจิตนั่นก็ถูกถีบลงจากยาน ดิ่งพสุธาไปแล้ว!"

"โอ้ว!! กลายเป็นว่านายพลิกเกมได้!"

"เออว่ะ! แล้วตอนนี้ลูกน้องสามคนของเราก็มากับเราด้วยนะ พวกเขาไม่มีบ้านจะให้กลับไปแล้วเพราะถูกพวกทหารเผาทำลายหมด ให้พวกนี้ร่วมทีมด้วยนะวันชนะ ถึงแม้จะเป็นคนป่าคนดอย แต่ความรู้ก็พอมี โดยเฉพาะบรรจง พูดไทยชัด แถมพูดภาษาจีนกลางได้ด้วยเพราะเป็นลูกครึ่งจีน" ด็อกเตอร์หนุ่มถือโอกาสขอฝากฝังลูกน้องทั้งสามกับกัปตันผู้เพื่อนรัก

"ได้สิ ไม่มีปัญหาเพื่อน! อย่างน้อยได้พวกเขามาช่วยเป็นลูกน้องลูกหาบให้บริการอะไรเวลาเราอยู่ในป่า ก็จะเป็นงานถนัดของพวกเขาเลย"

"แน่นอน! จะให้พวกมันทำอะไรให้ก็บอกเลย ล่าสัตว์ ยิงนก ตกปลา ปลูกข้าว ทำอาหารแบบชาวเขา สบายบรื๋อ!" พูดจบสถาพรก็หันไปบอกกับหนุ่มอาข่าทั้งสามคนซึ่งนั่งประจำเก้าอี้อยู่คนละที่นั่ง "เฮ้! อาบือ อาเจอะ บรรจง ขอแสดงความยินดีด้วย! กัปตันวันชนะ เพื่อนของฉัน รับพวกนายสามคนเป็นสมาชิกในยานลำนี้ของเขาแล้ว ต่อไปนี้ พวกนายเป็นลูกน้องของเขาแล้วนะ ต้องเชื่อฟังเขาทุกอย่าง ทำงานรับใช้เขาให้ดีที่สุด เข้าใจไหม ?"

"หา...!!!" สามหนุ่มอาข่าร้องอุทานพร้อมกันด้วยความตื่นเต้น แล้วอาเจอะก็ถามคำถามแรก "อ่า...คูกะตา (คุณกัปตัน) จะให้พวกโผ ทามอาราย คับ ?"

สถาพรยิ้มแล้วถามเพื่อน "เฮ้ วันชนะ อาเจอะมันถามว่า นายจะให้มันทำอะไรน่ะ"

กัปตันวันชนะได้ยินแล้วก็ยิ้ม คิดนิดหนึ่ง ก่อนตอบ "อ่า...อย่างนี้นะ เขาได้ยินเราพูดอยู่ไหมตอนนี้ ?"

"ได้ยินแล้วเพื่อน เราเปิดเสียงออกสปีคเกอร์ในยานแล้ว อ้อ! ตอนนี้ยานกลับมาที่เดิมแล้วนะ"

"โอเค! อ่า....อาเจอะ!! "

"คับ!! กะตา..." อาเจอะทำท่าหูผึ่งเมื่อได้ยินเสียง "เจ้านายใหม่" ร้องเรียก

"อยากรู้ใช่ไหม ว่านาย กับเพื่อนๆ ต้องทำอะไรบ้าง"

"หยะรู้ คับ!"

"ยังงี้นะอาเจอะนะ...คือ ในทีมงานของพวกเราเนี่ย มีสาวๆ อยู่หลายคน เพราะฉะนั้น ถ้าเราค้างแรมกันในป่า พวกนาย ต้องช่วยกันตักน้ำมาให้สาวๆอาบ!"

"โอ้....โห !!!" สามหนุ่มอุทานพร้อมกันอีกครั้งและทำตาโต

"อ่า...กะตาคับ!!" หนุ่มอาข่าอีกคนพูดแทรกเข้ามา

"ใครน่ะ ?" กัปตันถาม

"โผ ชื่อ อาบือ คับ!!"

"อ้อ...อาบือเหรอ ว่าไง ?"

"สาวๆ โสยๆ กา ทุโค ไหมคับ ?"

คำถามนี้เล่นเอาทั้งกัปตันวันชนะและสถาพรหัวเราะก๊าก

"สวยซี่!! อาบือ.." กัปตันตอบ "สวยหมด ทุกคน รับประกัน ทั้งสาวเล็กสาวใหญ่!"

"ไอ้ย่ะ! ท้าาสาวเละและสาวหย่าย ยังง้า...โผจาทามงา ให้สุชีวิ เลยคับ !!"

มีเสียงหัวเราะครืนมาจากฝั่งของกัปตัน ส่วนทางสถาพรก็หัวเราะทุกครั้งที่ลูกน้องพูด

"เอาละ...ตอนนี้ เรากับลูกน้องสามคน ก็กลับมาที่จุดจอดยานตามเดิมแล้ว วันชนะ เอาไงต่อกันดี ?" ด็อกเตอร์หนุ่มเปลี่ยนมาคุยแบบเป็นงานเป็นการ

"นายไปทำอะไรมาบ้างล่ะเพื่อน ก่อนหน้าที่จะกลับมา ? บอกหน่อย จะได้เป็นข้อมูลประกอบการพิจารณาวางแผน เพราะถ้ามีอะไรอย่างอื่นที่นายได้ทำลงไป นอกเหนือจากการช่วยลูกน้องสามคนออกมาแล้ว มันอาจมีผลต่อการตัดสินใจนะเพื่อน! อย่างหนึ่งละ คือการที่นายบอกว่า ได้ถีบนายพลขจัดตกลงมาจากยาน!"

"ใช่เพื่อน!" สถาพรตอบหนักแน่น "ทีแรกก็เกือบเสียท่า เกือบต้องยอมมันอยู่แล้ว แต่พอดี มันเปิดช่องให้ ตอนที่มันกับทหารลูกน้องสามสี่คนขึ้นมาบนยานพร้อมกับลูกน้องทั้งสามคนของเรา พอส่งมันร่วงตกลงไปจากยานแล้ว อาเจอะก็ออกไอเดียให้เราฟังว่า ก่อนจะจากไป มอบของขวัญฝากให้พวกทหารซักลูกสิ! มันว่างั้น..เราก็เห็นดีเห็นงามตามไปด้วย"

"เจ้านายกับลูกน้อง บ้าระห่ำพอๆ กันค่ะ!!" รัชนีกล่าวเสริมยิ้มๆ มาจากทางฝั่งของกัปตัน

ฝ่ายพี่ชายก็หัวเราะชอบใจ แล้วเล่าต่อ "เราก็เลย จัดมังคุดเหล็กให้พวกมันไปลูกนึง...ตูมม!! ลงดาดฟ้าตึกศูนย์บัญชาการพอดี!!"

"โอ้....ถล่มตึกศูนย์บัญชาการเลยทีเดียว!! เด็ดแท้ !!" แซมกล่าวชม ตอนนี้ความระแวงสงสัยซึ่งเขามีต่อสถาพรหายไปสิ้น

"อืม...ใช่แล้วแซม สะใจแท้!!"

"ถ้าอย่างนั้น แปลว่าเราเปิดเกมซัดพวกมันก่อนแล้ว พวกมันจะไม่นิ่งดูดายแน่!" กัปตันวันชนะกล่าวคาดเดาสถานการณ์ แล้วบอกกับทั้งแอนดี้และสถาพร "ลองเช็คดูข่าวสารที่เป็นไปในขณะนี้ซิ สถาพร นายด้วยแอนดี้!"

""ได้เลยเพื่อน!"

"ึครับ เจ้านาย!"

ทั้งสถาพรและแอนดี้ ทำการเชื่อมต่อช่องทางรับข้อมูลข่าวสารไปพร้อมๆ กัน โดยทางด็อกเตอร์หนุ่มเชื่อมต่อสัญญาณจากยาน THE FUGITIVE เข้ากับระบบของสถานีโทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจ ส่วนแอนดี้เชื่อมต่อตัวเองกับสัญญาณจากสถานีวิทยุ BBC

ทั้งสองคน ได้รับทราบข่าวสารข่าวเดียวกัน เรื่องเดียวกัน!!

'เตรียมเจาะทางเข้าถ้ำ พาทีม THE RED FOX ออกจากถ้ำ หลังจากทุกคนในทีมติดอยู่ในซอกถ้ำมาเป็นเวลานับเดือน'

'ทหารจากกองทัพ ร่วมกับหน่วยซีลจากสหรัฐฯ ปฏิบัติการ SAVE THE BOYS'

และตามมาด้วย "ข่าวสดๆร้อนๆ"

'ยานลึกลับฝ่ายบกฏปรากฏตัว ทิ้งระเบิดถล่มตึกศูนย์บัญชาการ ทอ. แหลกพินาศ!'

'ประกาศตั้งค่าหัวนายสถาพร วิศวกรผู้แปรพักตรไปเป็นฝ่ายบกฏ ร้อยล้านบาท ไม่ว่าจับเป็นหรือจับตาย!!'

"โด่งดังใหญ่แล้วเพื่อน!" กัปตันวันชนะกล่าวสัพยอกเพื่อนรัก

"ช่างแม่มปะไรวะ!!" ด็อกเตอร์หนุ่มยักไหล่พูดอย่างไม่ยี่หระ "นี่เห็นว่าแอบจิ๊กเอายานไปหรอกนะ ถึงได้ฝากของดีให้พวกมันไปแค่ลูกเดียวตามคำเสนอแนะของอาเจอะมัน!"

"ถ้าพี่พรได้รับอนุญาตโดยตรงจากกัปตัน ป่านนี้มีหวังไล่บินถล่มทั้งกองทัพไม่ยอมหยุดแน่ค่ะ!!" รัชนีกล่าวเสริมมาอีก

"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ..." สถาพรหัวเราะชอบใจ ก่อนจะกล่าวกับเพื่อนต่อ "วันชนะ...นายรู้อะไรไหม เกี่ยวกับแม่เสือนี่ ?"

"อะไรหรือเพื่อน ?"

"คนที่รู้ใจเราดีที่สุด...นอกจากนายแล้ว อีกคนนึงก็แม่เสือนี่แหละ !!"

"อืม...ก็สมควรเป็นเช่นนั้นแหละเพื่อน!"

"แล้ว....ตกลง ตอนนี้ พวกเรา เอาไงกันดี ?"

"เราว่า ต้องบุกเข้าไปชิงตัวเด็กๆ พวกนั้นแล้วหละ ให้พวกมันพาออกไปเฉยๆ ไม่ได้!!"

"แล้ว ทางเรา กับไอ้ลิงสามตัวนี่ล่ะเพื่อน ?"

"นายนำยานบินขึ้นแล้วมาอยู่เหนือบริเวณนี้...ที่เรากับทุกคนอยู่กันตอนนี้ดีกว่านะ"

"ให้สแตนด์บายกลางอากาศเลยเหรอ ?"

"ใช่เพื่อน! รอกี่ชั่วโมงก็รอได้สำหรับ THE FUGITIVE พลังงานเหลือเฟือ ดูดพลังงานแสงอาทิตย์ตลอดเวลาอยู่แล้ว รอเวลาที่เรากับทุกคนออกมาจากถ้ำแล้ว นายก็ดูดพวกเราขึ้นยาน!"

"เอ๋า! งานเข้างานงอกอีก ดูดยังไงวะ ?? ดูดไม่เป็น !!!" ด็อกเตอร์หนุ่มพูดแล้วยกมือข้างหนึ่งเกาหัว

"ก็เปิดดูคู่มือซี่....นายเจอคู่มือแล้วนี่นา ! ใช่ไหมล่ะ ?? ไม่งั้นจะบินไปช่วยสามหนุ่มชาวเขานั่นกลับมาได้ไง แถมมอบของขวัญให้กองทัพเสียอีกด้วย!"

"รู้ทันอีก แฮะๆ..." พูดแล้วก็แลบลิ้น "โอเคได้ๆ เพื่อน พวกนายก็ไวหน่อยนะ ระวังตัวกันด้วยทุกคน!!"

"โอเค แล้วเจอกันเพื่อน!"

ทันทีที่จบการติดต่อสนทนา สถาพรก็บอกกับลูกน้องชาวอาข่าทั้งสามให้นั่งประจำที่ คาดเข็มขัดนิรภัยให้อาเจอะและอาบือซึ่งยังไม่ประสีประสา ส่วนบรรจงนั้นสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ จากนั้นจึงประจำที่นั่งกัปตัน นำยาน THE FUGITIVE บินขึ้นสู่อากาศ แล้วบินไปหยุดลอยลำกลางอากาศ ณ ตำแหน่งพิกัดเหนือบริเวณที่กัปตันวันชนะและคณะอยู่ด้วยกันในขณะนี้

ส่วนกัปตันวันชนะก็ทำการนัดแนะวางแผนการบุกเผชิญหน้าพวกทหารในถ้ำเพื่อชิงตัวเหล่าเยาวชนทีม THE RED FOX โดยจัดให้ตัวเขาเองเป็น "กองหน้า" เดินนำหน้าร่วมกับแซม มหาเอก และแอนดี้ ให้ฝ่ายหญิงคือ เอ็มม่า จอย เล็ก รัชนี รัชนก เกาะกลุ่มตามหลัง โดยให้เอวาและสาวน้อยแอนนาอยู่ตรงกลางเพราะเห็นว่าหญิงสาวจากอดีตกาลต้องการการคุ้มกัน เช่นกันกับสาวน้อยพลังจิตซึ่งยังตัวเล็กอยู่ ร่างกายยังไม่เจริญเติบโตเต็มที่ แต่ก็เทียบได้กับสาวๆชาวโลกซึ่งอายุ 14-15 ปีแล้ว

"ทันทีที่พวกเราเข้าถึงตัวพวกเด็กๆได้ ผมจะรีบใช้เทเลพอร์เตอร์ ส่งพวกเขาออกไปจากถ้ำแล้วให้สถาพรรับตัวพวกเขาขึ้นยาน คุณรัชนกจะไปด้วยในตอนนั้น เพื่อติดต่อกับกองกำลังฝ่ายพวกเราให้รับตัวพวกเขาไปอีกที เพื่อให้พวกเขาไปปรากฏตัวต่อสื่อมวลชนต่างประเทศ เปิดโปงกระชากหน้ากากทางการว่าพวกมันที่แท้กำลังทำอะไร !!"

"แผนการเยี่ยมมากเลยค่ะ กัปตัน!" แฝดผู้พี่กล่าวชม

กัปตันพยักหน้า แล้วถามความพร้อมของทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย... "ทุกคน พร้อมนะครับ ?"

"พร้อมครับ"/"พร้อมค่ะ!"

เขาพยักหน้าอีกครั้งแล้วกล่าวเสียงหนักๆ "ลุยครับ !!"

จากบริเวณผนังถ้ำด้านทิศตะวันตก กัปตันวันชนะเดินนำหน้า พาทุกคนลุยน้ำเลียบกำแพงหินธรรมชาติขึ้นไปทางทิศเหนือ ระดับน้ำเริ่มลึกมากขึ้นๆ ตามลำดับ ตั้งแต่เลยพ้นหัวเข่า เลยสะเอว อยู่ในระดับหน้าอก จนกระทั่งถึงลำคอ

ถึงตอนนี้ สาวน้อยแอนนา ใส่เครื่องช่วยหายใจเสียบรูจมูก เดินอยู่ในน้ำซึ่งท่วมมิดหัวของเธอแล้ว สาวๆ คนอื่นๆ เห็นสาวน้อยมหัศจรรย์ทำดังนั้นก็ทำตาม

ในที่สุดน้ำก็ลึกท่วมหัวหมดทุกคน กัปตันวันชนะหันกลับมามองทุกคนพร้อมกับทำไม้ทำมือแสดงท่าเอาเครื่องช่วยหายใจอุดจมูก แล้วว่ายน้ำไปข้างหน้าต่อ

พอพบกับเนินดินที่ค่อยๆ สูงชันขึ้นทีละน้อย กัปตันจึงหันกลับมามองเหล่าลูกทีมอีกครั้ง แล้วชี้นิ้วมือหนึ่งเข้าหาตัวเอง จากนั้นจึงชี้ขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่าตนเองจะขึ้นไปเหนือน้ำก่อน...เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้า เขาจึงว่ายขึ้นไป ค่อยๆ โผล่ศีรษะพ้นผืนน้ำ มองไปรอบๆ

มีตลิ่งซึ่งถูกปกคลุมด้วยพืชพันธ์น้ำและหญ้าหนาทึบ เป็นช่องทางให้ขึ้นไปบนบกห่างออกไปประมาณสิบห้าหลา เขาว่ายตรงเข้าไป ค่อยๆขึ้นจากน้ำ ถอดเครื่องช่วยหายใจออก ชักปืนเลเซอร์ออกมาถือกระชับมั่นในมือและเปิดสวิทช์พร้อมยิง ค่อยๆ เดินขึ้นไป บรรดาลูกทีมก็ค่อยๆ ขึ้นจากน้ำตามมา

พุ่มไม้ใหญ่ข้างหน้าเป็นที่กำบังอย่างดี กัปตันค่อยๆ ก้าวเข้าไปหามัน พอถึงแล้วก็ใช้มือข้างที่ว่างแหวกกอไม้ออก มองลอดผ่านไป

ซอกถ้ำอันกว้างใหญ่และลึกมองเห็นได้ชัดเจน และเด็กๆ นักฟุตบอลเหล่านั้นยังอยู่รวมกันในนั้น พร้อมกับครูฝึก จากจุดนั้น กัปตันวันชนะมองเห็นว่าพวกเขาไม่มีทางหนีไปไหนได้เลย ถ้าเดินออกมาที่ลานหินหน้าซอกถ้ำก็เจอน้ำขวาง และต้องเป็นน้ำที่ลึกมาก การจะลงน้ำแล้วว่ายข้ามไปหาดินฝั่งใดก็ตามไม่ว่าจะไปทางซ้ายหรือขวา ดูแล้วเป็นระยะทางไกลมาก

กัปตันวันชนะยกนิ้วชี้ข้างที่ไม่ได้ถือปืนพาดริมฝีปากเป็นภาษากายบอกให้ทุกคนเงียบ หลังจากเห็นทุกคนขึ้นมากันหมดแล้ว จากนั้นจึงแหวกกอไม้มองสำรวจต่อไป

ห่างออกไปทางซ้ายมือ เป็นเกาะแก่งใหญ่น้อยกระจัดกระจาย

(ต่อครับ)