ก่อนหน้าที่แอนดี้จะเข้าไปพบกับมหาเอกและสองสาวพี่น้องฝาแฝด...

หนุ่มแซม และกัปตันวันชนะ ได้ค้นพบช่องทางลับอีกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใต้น้ำ ต้องดำน้ำลงไปและกลั้นหายใจจนไปโผล่เหนือน้ำอีกด้านหนึ่ง

กัปตันหนุ่มโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำก่อน แซมตามมาติดๆ แล้วทั้งสองก็หันไปมองสำรวจทั่วทิศ

"กัปตันครับ...ทางขวา" น้องเขยฟาโรห์บอกกับเจ้านายขณะตนเองเพ่งมองอยู่

ผู้เป็นเจ้านายมองตามไปยังทิศนั้น แล้วทั้งสองก็ต้องทำตัวจมลงในน้ำ เหลือแต่ดวงตาโผล่พ้นผืนน้ำ มองไปทางนั้น...

ห่างออกไปราวห้าสิบหลา ทั้งสองเห็นพวกทหารยืนหันหลังให้ ทุกคนมีอาวุธในมือ และห่างจากพวกนั้นไปสิบหลา คือพวกเยาวชนทีมฟุตบอล "จิ้งจอกแดง" และโค้ช ทุกคนยังถูกควบคุมตัว "จำกัดบริเวณ" อยู่บนเนินหินซึ่งอยู่ใน "ถ้ำเล็ก" เหนือน้ำเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และรอบบริเวณผนังถ้ำเล็กของพวกเขา ไม่มีทางไปไหนได้ทั้งสิ้น มีแต่น้ำล้อมรอบ และไม่มีใครกล้าลงน้ำ หรือแม้แต่จะมาอยู่ใกล้ๆน้ำ ทุกคนถอยร่นไปนั่งพิงกับกำแพงหินธรรมชาติ

กัปตันวันชนะมองพวกเขาเหล่านั้นพลางขมวดคิ้ว แล้วก็ได้ยินแซมซึ่งโผล่ศีรษะขึ้นเหนือน้ำแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ

"กัปตันครับ...เห็นพวกเด็กนักฟุตบอลกับโค้ชแล้วนะครับ"

"เห็นแล้วครับ" เขาโผล่ศีรษะพ้นน้ำบ้างก่อนจะตอบ

"กัปตัน สงสัยเหมือนผมไหม ?"

"อะไรหรือครับ ?"

"พวกเขา รวมทั้งพวกทหาร เข้ามาทางไหน ? นอกจากช่องทางลับที่เราเจอ ??? ผมไม่คิดว่าพวกทหารจะให้พวกเขาทุกคนดำน้ำแล้วมาโผล่ขึ้นที่นี่กันทุกคนหรอกนะครับ!"

"อืม...เห็นด้วยครับ!" กัปตันพยักหน้า "เพราะระยะทางที่จะดำน้ำจากด้านหนึ่ง ซึ่งอยู่คนละด้านกับพวกเรา แล้วมาโผล่ขึ้นตรงนี้ มันไกลมาก อย่าว่าแต่พวกเด็กๆเลย แม้แต่พวกทหารเองก็เถอะ ไม่ใช่ทุกคนที่จะดำน้ำได้นาน อึดพอที่จะมาถึงได้ อย่างน้อยๆต้องมีสิบนาที!! นอกเสียจากพวกเขาจะมีเครื่องช่วยหายใจใต้น้ำเหมือนเราสองคน ครบทุกคน!"

"ใช่ครับผม และผมไม่เชื่อว่าพวกเขาจะมีอุปกรณ์ไฮเทคแบบที่กัปตันสร้างขึ้นมากับมือ ซึ่งเราใช้กันอยู่ในตอนนี้!!"

"เพราะฉะนั้น การมาที่นี่ของพวกเขา จึงเป็นไปไม่ได้ !! แล้วพวกเขามาได้ไง ??" กัปตันหันมามองหน้าและถามลูกน้องผู้เลือดร้อนอย่างฉงน

"กัปตัน ลองมองขึ้นไปข้างบน เหนือพวกเขาขึ้นไปสิครับ!" แซมชี้นิ้วขึ้นไปเบื้องบนเหนือคนเหล่านั้น

กัปตันวันชนะมองตาม แล้วก็ทำตาโต!

"โอ้...โห....เว้ยเฮ้ย !!" เขาอุทานออกมาเบาๆ

เหนือขึ้นไป...สูงลิบลิ่ว มีโพรงใหญ่ มองเห็นแสงสว่างสาดส่องลงมา...

กัปตันสรุปได้ทันทีว่า ในเมื่อไม่มีทางที่ทุกคนจะใช้เวลานานดำน้ำมาโผล่ที่นี่ได้ นั่นจึงเป็นช่องทางหนึ่งเดียวเท่านั้นที่พวกเขาจะเข้ามาได้ !!

และที่สำคัญคือ โพรงนั้นกว้างใหญ่พอที่เครื่องบินชนิด "เฮลิคอปเตอร์" ของทหาร สามารถลอดผ่านช่องลงมาได้พอดี !!!

"พวกมันต้องพาทีมเรดฟ็อกซ์เข้ามาทางข้างบนนั้นแน่เลยครับ กัปตัน" แซมฟันธง

"อืม...เห็นด้วยครับ คุณแซม แล้วมันก็เป็นโจทย์ที่ยากสำหรับพวกเราด้วยในการที่จะช่วยพวกเขาออกไป และผมข้องใจมากว่า พวกมันพาพวกเขามาขังไว้ในซอกถ้ำแคบๆ ตรงโน้น เพื่ออะไร ??? อันที่จริง ถ้าพวกเขาได้เห็นปฏิบัติการลับของพวกมันเข้าแล้ว พวกมันจะฆ่าพวกเขาเทุกคนเสียก็ได้!! ทำไมถึงยังปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อโดยเอามากักขังไว้แบบนี้ ??"

"อันนี้ผมก็จนด้วยเกล้า ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ" แซมตอบเจ้านายพลางส่ายหน้า

"ถ้าแอนดี้อยู่กับเราตอนนี้ บางทีอาจจะช่วยให้เราจัดการเรื่องนี้ง่ายขึ้น" กัปตันรำพึงถึงลูกน้องคนเก่ง

"แล้ว...ถ้าเป็น 'คุณหนู' ล่ะครับ ? " แซมกล่าวถึงสาวน้อยแอนนาบ้าง "กัปตันไม่คิดจะให้คุณหนูใช้พลังจิตมหัศจรรย์ของเธอช่วยเราบ้างหรือครับ ?"

"ไม่ครับ...ยังก่อน" กัปตันส่ายหน้าปฏิเสธ "การใช้พลังของแอนนาแต่ละครั้ง ทำให้เธอเหนื่อยอ่อนเพลียมิใช่น้อย เธอไม่สามารถใช้พลังอย่างต่อเนื่องหลายๆครั้งได้ ที่ผ่านมา เธอเหนื่อยมาก เสียพลังมากทีเดียว ทุกครั้งที่ผ่านการใช้พลังพิเศษแล้ว เธอต้องนอนหลับเพื่อ 'ชาร์จแบต' นานหลายชั่วโมง ดังนั้น หลังจากครั้งล่าสุดที่เธอเทเลพอร์ทไปช่วยแอนดี้ สถาพร และคุณรัชนีแล้วกลับมา นอนหลับอยู่แท้ๆ ยังโทรจิตติดต่อกับคุณเอกอีก ผมก็ตั้งใจว่า ถ้าไม่คับขันจวนตัวจริงๆ ผมจะไม่รบกวนเธอ!! เห็นหน้าตาท่าทางเหนื่อยอ่อนของเธอแล้ว สงสารครับ!!"

"อืม...เข้าใจแล้วครับผม"  หนุ่มแซมพยักหน้า แล้วถามเจ้านายต่อ "แล้ว...เราจะเอาไงดีครับ ต่อจากนี้ ?"

ยังไม่ทันที่กัปตันวันชนะจะตอบ ในหูของคนทั้งสอง ก็ได้ยินเสียงติดต่อมาจากยาน THE FUGITIVE

"วันชนะ...วันชนะ ได้ยินไหม เปลี่ยน !?"

"ได้ยินแล้ว สถาพร" กัปตันตอบทันทีด้วยความดีใจที่ได้ยินเพื่อนรักติดต่อมา "เหงาไหมเพื่อน อยู่ในยานคนเดียวอะ ?"

"สบายมากว่ะ!" ด็อกเตอร์หนุ่มตอบและยิ้ม "อยู่คนเดียวก็เปิดเพลงฟังเพลินเลย เพลงสมัยไหนก็มีหมด สุดยอดจริงๆยานลำนี้!"

"อืม...นายคงชอบยานของพวกเราแล้วสินะ!"

"ชอบสุดๆเลยหละเพื่อน! เอ้อ...มีข่าวบางอย่างที่สำคัญ ต้องบอกนายให้รู้"

"ข่าวอะไรเหรอ ?"

"เรารับสัญญาณข่าวจากข้างนอกได้ ตอนนี้ ทางการ วางแผนให้มีการค้นหาทุกคนในทีมเร้ดฟ็อกซ์ และเป็นข่าวที่อึกทึกครึกโครมไปทั่วโลก จนมีทหารหน่วยซีลของอเมริกามาเข้าร่วมค้นหา และยังมีทหารจากหน่วยอื่นๆ จากประเทศระดับบิ๊กๆอื่นอีกร่วมด้วย"

"พวกมันกำลังเล่นเกมอะไรกันแน่นี่ ??" กัปตันถามเพื่อนพลางขมวดคิ้ว

"เท่าที่เราสังเกตนะ..." สถาพรกล่าวช้าๆ "เราว่า พวกมันจะไม่ทำอะไรกับทีมเร้ดฟ็อกซ์แน่ แต่กำลังวางแผนให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง โดยทำให้ตัวเองได้เครดิต ให้ต่างชาติมีทัศนคติที่ดีขึ้น เป็นบวกมากขึ้น"

"ยังไงเพื่อน ??"

"คือว่า...ต้องมีสักวันหนึ่ง ที่พวกมันจะพาพวกทหารต่างชาติเข้าไปพบทีมเร้ดฟ็อกซ์ จากนั้นก็พาออกมา แล้วประกาศต่อสาธารณชน สื่อมวลชนทั่วโลกซึ่งกำลังเกาะติดสถานการณ์อยู่"

"เรียกว่า กำลังวางแผนสร้างภาพสวยๆอยู่ ว่างั้นเถอะ!!???"

"ก็คงจะแบบนั้นแหละ"

"แล้วพวกมันจะไม่กลัวว่าเด็กบางคนในทีมจะเปิดเผยหรือเปิดโปงเรื่องที่พวกมันกำลังแอบทำอยู่หรือไง ? เพราะมีบางคนได้เห็นพวกทหารขนส่งสิ่งของตอนที่หลงเข้าไปในถ้ำแรกนี่นา" กัปตันกล่าวด้วยความข้องใจ

"พวกมันน่าจะตกลงกับทุกคนในทีมแล้วหละเพื่อน" สถาพรคาดเดาสถานการณ์ "ว่าทุกคนต้องปิดปากเงียบ ถ้าออกไปสู่ภายนอกแล้วถูกซักถามโดยพวกนักข่าว หรือสื่อมวลชน คงต้องตอบคำถามต่างๆตามที่พวกมันเตี๊ยมไว้"

"เข้าใจแล้ว...ทุกคนต้องทำทุกอย่างตามที่พวกมันสั่ง ต้องพูดทุกคำพูดที่พวกมันสั่งให้พูด จึงจะรอด ได้เป็นอิสระ.."

"ใช่เพื่อน! และอิสระของพวกเขาก็จะสร้างเครดิตครั้งใหญ่ให้แก่พวกมัน"

"พวกมันใจเย็นมากเลยนะ! ไม่รู้ว่ากี่วันแล้วที่เด็กๆในทีมถูกกักบริเวณอยู่ตรงนี้ ไม่รู้ว่าเด็กๆและโค้ชเป็นอย่างไรกันบ้าง อยู่กินกันยังไง" กัปตันวันชนะตั้งข้อสงสัย

"ก็คงมีอาหารให้พวกเขากินแหละเพื่อน, อ้อ...ยังมีอีกอย่าง..."

"อะไรอีกล่ะเนี่ย ?"

"มีข่าวลือ เกี่ยวกับสิ่งลึกลับ หรืออาถรรพณ์ต่างๆ ภายในถ้ำว่ะ!" สถาพรพูดแล้วแค่นยิ้ม

"เหรอ ? แล้วมีผลยังไงบ้าง ?"

"ก็...ทำให้ชาวบ้านหลายคนเชื่อ บางก็กลัวจนไม่กล้าเข้าถ้ำ! ทีนี้พวกมันก็สบายเลย! ต่างจากช่วงแรกๆ ซึ่งทหารต้องคอยขับไล่ทุกคนที่เข้าไปค้นหาความจริง ต้องพากันถอยออกจากถ้ำ มีทั้งเรื่องผีในถ้ำบ้าง ชาวบ้านเข้าไปแล้วหายสาบสูญไปบ้าง แล้วล่าสุดนะ ทีเด็ดของพวกมันเลย!"

"ยังไง ?"

"มีทั้งพระระดับเกจิชื่อดัง กับคนที่มีชื่อเสียงในด้านมีญาณวิเศษ ออกมาพูดตรงกันว่า ทุกคนในทีมปลอดภัย และจะออกจากถ้ำโดยปลอดภัยทั้งหมด!"

"เอาเข้าไป! ทั้งพระ ทั้งหมอดู !!" กัปตันวันชนะพูดพลางส่ายหน้า "เลยกลายเป็นเครื่องมือให้กับพวกมัน"

"ใช่เลยเพื่อน! และวันไหนก็ตามที่ทีมเร้ดฟ็อกซ์ถูกพาออกจากถ้ำ พวกมันก็จะได้รับคำสรรเสริญเยินยอจากทั่วทุกทิศ และภาพพจน์ของพวกมันก็จะเป็นบวกทันที ทั้งๆที่ต่างชาติใหญ่ๆ สงสัยและไม่ไว้วางใจพวกมัน"

"ถ้าอย่างนั้น เราก็ต้องหาทางชิงพาทีมเร้ดฟ็อกซ์ออกจากถ้ำก่อน แล้วค่อยเปิดเผยความจริง กระชากหน้ากากของพวกมันต่อชาวโลก!! "

"ถึงตอนนั้น องค์กรกอบกู้อิสรภาพของพวกเรา คงจะได้รับความร่วมมือและสนับสนุนจากชาติเสรีมากมาย และนั่น คงจะเป็นกาลอวสานของไอ้พวกดิกเตเตอร์พวกนี้เสียที!!" สถาพรกล่าวอย่างมุ่งมั่นและเปี่ยมด้วยความหวัง

"คำพูดของนาย...มีคำหนึ่ง ซึ่งล้ำค่า ไม่อาจจะตีราคาได้เลย สถาพร" กัปตันกล่าวด้วยความซึ้งใจในเพื่อน

"คำไหนวะ ? เราก็พูดไปเรื่อยๆ..." ด็อกเตอร์ผู้เคยโหดเลวแล้วกลับเป็นดีถามด้วยสีหน้ามึนงง ซึ่งเป็นอาการแสดงออกตามธรรมชาติอย่างซื่อๆ แท้ๆ และน่าเสียดายที่ไม่มีใครมองเห็นเนื่องจากอยู่คนเดียวในยาน

"คุณสถาพร.." แซมพูดขึ้นมาบ้าง หลังจากฟังอยู่เงียบๆ มานาน

"หืม..? แซมใช่ไหมนั่น ??" ด็อกเตอร์หนุ่มเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำเอ่ยทักทายจากหนุ่มผู้เคยเป็นไม้เบื่อไม้เมาและฟาดปากกันมาแทบปางตายมาแล้ว

"ใช่ครับ ผมเอง แซม"

"โอ้ยย...ฟังอยู่ด้วยหรือเนี่ย" สถาพรกล่าวปนหัวเราะ "นึกว่าคุยกับวันชนะสองต่อสองเสียอีก มีอะไรหรือแซม ?" เขาตั้งใจพูดกับน้องเขยฟาโรห์คูฟูอย่างเป็นกันเอง

แต่เพราะความเคยเป็นอริต่อกันมา บวกกับความที่สถาพรเป็นเพื่อนรักของเจ้านาย ทำให้แซมไม่กล้าพูดในลักษณะเดียวกัน จึงต้องระวังตัว และตอบอย่างสุภาพ... "พอดี ผมมาสำรวจพร้อมกับกัปตันน่ะครับ...ก็เลยได้ยินได้ฟังทุกคำพูดของคุณ แล้ว...ผมก็เห็นด้วยกับกัปตันครับ มีคำหนึ่งซึ่งมีค่ามากที่สุด"

"คำไหนหว่า...?" สถาพรยังคงพูดแบบเดิม แล้วรีบเบรคแซมด้วยความรู้สึกขัดใจ "เดี๋ยวนะแซม, ขอร้องเลยว่ะ! ถ้าคิดว่าไอ้สถาพรคนนี้ มันเลวน้อยลงพอจะเป็นเพื่อนได้อะนะ อย่าได้พูดครับๆ ผมๆ อีกเลย ฟังแล้วจั๊กกะเดียม !! คุยกันแบบเพื่อนได้มะ ?"

กัปตันวันชนะหัวเราะ ส่วนแซมก็ยิ้ม ก่อนจะตอบ "โอเค้...ได้เลย สถาพร จัดให้ตามที่นายขอ!"

"เออ........." ด็อกเตอร์หนุ่มลากเสียงยาวเน้นๆ "อย่างนี้สิเพื่อน! หายจั๊กกะเดียมเป็นปลิดทิ้งเลยว่ะ! เอ้า,ไหนบอกมาซิ คำไหนของเราวะ"

"นายไม่รู้จริงๆหรือ ?"

"ไม่รู้หรอก เราก็พูดไปเรื่อยๆ ตามประสาอะ...นึกอะไรได้ก็พูดไป"

"นั่นแสดงว่านายพูดออกมาจากใจ"

"ก็จากใจน่ะสิ วู้....แต่ไม่ได้จำไว้ทุกคำที่พูด ใครจะไปจำทุกคำที่ตัวเองพูดวะ!"

ทั้งกัปตันและแซมหัวเราะหึขึ้นพร้อมกัน

"เอ้า! เฉลยได้หรือยัง คำไหนวะที่ไปดีดหูพวกนายเข้า ?"

"คุณแซม ตอบละกันนะ" กัปตันบอกลูกน้องผิวสีแทน

แซมนิ่งเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะเฉลย ช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ "สถาพร...นาย พูดว่า องค์กรกอบกู้อิสรภาพ...ของ-พวก-เรา !!"

"หืมมม...คำนี้เองเหรอ"

"ใช่แล้ว...และเพราะคำนี้ ทำให้เรา ยอมรับ และเชื่อใจนายได้สนิทใจแล้ว ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"

"โอ้....แซม...แซ้มมม!!" สถาพรเน้นเสียง "น้ำเสียงนายนี่ ฟังแล้ว ซึ้งสุดขีด! ทะลุขีดเลยว่ะ!! สงสัย คุณจอยคงรักนายสุดใจ เพราะน้ำเสียงโคตรซึ้งแบบนี้แน่ๆ เลย !!"

น้องเขยฟาโรห์ยิ้มให้กับคำนั้น ก่อนจะตอบ "ขอบใจว่ะ!!"

"You're welcome!" ด็อกเตอร์หนุ่มตอบยิ้มๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "แล้ว...ตกลงตอนนี้ พวกนาย ออกมาสำรวจกันสองคนเหรอ ?"

"ใช่แล้วเพื่อน" กัปตันเป็นคนตอบ "เราเจอเส้นทางลับ พาเรามาโผล่ในถ้ำบริเวณที่พวกทีมเร้ดฟ็อกซ์ถูกกักบริเวณไว้ไม่ให้ไปไหนได้เลย มันเป็นเนินหินในซอกถ้ำขนาดเล็ก ไม่มีทางออก นอกจากลงน้ำลึก ต้องดำน้ำไปจนถึงจุดที่เราจากมา ซึ่งต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสิบนาที!!"

"งั้นฟันธงได้เลย! เด็กๆพวกนั้นไม่มีทางอึดพอจะกลั้นลมหายใจดำน้ำได้นานถึงขนาดนั้น! ไอ้พวกทหารต้องพาพวกเขามาแน่ๆ แต่มาทางไหน มายังไง ทางเรือหรือเปล่าวะ ?"

"ไม่มีเรือให้เห็นซักลำเดียวเพื่อน" กัปตันวันชนะตอบ

"เฮ้ย!" สถาพรร้องอุทานเสียงดังลั่นห้องนักบิน "ไม่มีเรือแล้วพวกมันจะพาเด็กๆมายังไงวะ เหาะมาทางอากาศหรือไง ??"

"ก็อาจจะเป็นอย่างนั้น" หนุ่มแซมตอบ "เพราะว่า เหนือถ้ำขึ้นไปข้างบนโน่น มีปล่องทางออกใหญ่อยู่ และมันกว้างพอสำหรับคอปเตอร์ทหารซักลำลอดเข้าออกได้!"

(ต่อครับ)