"แอนดี้..." รัชนีเอ่ยถามเสียงสั่นๆ "เธอ...มองเห็น สิ่งที่อยู่ภายในหีบไม้เหล่านั้นไหม ?"

ลูกน้องคนเก่งของกัปตันวันชนะพยักหน้าแล้วตอบ "เห็นครับ และตอนที่มองดูอยู่ ก็ได้ยินพวกทหารพูดกันชัดเจน"

"มันคือ..."

"คือ ยาเสพติดสูตรใหม่ พร้อมที่จะถูกส่งออกจำหน่ายครับ!"

"แต่ ข้างล่างป้ายเสบียง 1 เสบียงสองนั่น มันคือโค้ดลับสูตรเคมีของตัวยาที่ฉันเพิ่งคิดค้นได้มาไม่นานมานี้นะ มันควรจะเป็นยา..."

"ครับ เป็นยา แต่ไม่ใช่เพื่อการรักษาพยาบาล แต่เพื่อการเสพ! ลองคิดดูสิครับ ถ้าเป็นยาเพื่อการรักษาอาการเจ็บไข้หรือบรรเทาความเจ็บปวด ทำไมพวกเขาต้องทำเป็นความลับไม่ให้ใครเห็น เด็กๆพวกนั้นก็ถูกปิดตากันหมดทุกคนแล้วถูกพาแยกไปอีกที่หนึ่ง"

"เด็กๆพวกนั้นมาได้ยังไง แอนดี้ ?" สถาพรเอ่ยถามบ้าง

"เท่าที่ผมแอบฟังพวกทหารพูดกัน พวกเขามาทัศนศึกษากัน แล้วหลงเข้าไปในแอเรียสำคัญโดยบังเอิญ จึงถูกพวกทหารควบคุมตัวไว้ ไม่แน่ว่าบางคนหรือหลายคนอาจได้เห็นปฏิบัติการบางอย่างด้วย"

"ถ้าเป็นอย่างนั้น เด็กพวกนั้นก็ไม่ปลอดภัยแล้ว พวกเขาอาจถูกฆ่าปิดปากได้ทุกเมื่อ เพื่อรักษาความลับ"

"นึกไม่ถึงเลยว่า ทางการจะมีส่วนทำเรื่องแบบนี้ด้วย..." รัชนีพูดเหมือนรำพึงกับตัวเอง

"ถ้าเธอได้เห็นกองซากศพประชาชนฝ่ายที่เรียกร้องอิสรภาพ เธอก็คงจะนึกไม่ถึงเหมือนกัน กับความโหดร้ายที่คนเหล่านั้นได้รับ" สถาพรพูดพลางส่ายหน้า แล้วหันไปบอกแอนดี้ "นายรีบรายงานให้วันชนะรู้เรื่องนี้ เดี๋ยวนี้เลย แอนดี้ จะได้ปรึกษาหารือกันว่าจะวางแผนทำยังไง เป็นห่วงที่สุดคือชีวิตของเด็กๆทีมฟุตบอลซึ่งถูกควบคุมตัวอยู่ ฉันไม่ไว้ใจพวกทหารเลยว่ะ! ต้องพยายามช่วยพวกเขาให้เป็นอิสระ"

"โอเคครับ คุณสถาพร ผมจะติดต่อเจ้านายเดี๋ยวนี้..."


อีกด้านหนึ่งซึ่งกางกั้นด้วยภูผา....

กัปตันวันชนะและคณะ พากันเดินมาพบริมแอ่งน้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่งขวางหน้าไว้ เดินต่อไปไหนไม่ได้อีก มองไกลออกไป ก็เห็นสุดสายน้ำไปจบที่กำแพงหินผา

"อ่าว...ไปต่อไม่ได้แล้วครับกัปตัน นอกจากลงน้ำ!" แซมร้องโอดครวญ

"เอาไงดีเนี่ย ? " สาวจอยเอ่ยถามลอยๆ

"ถ้าแอนดี้อยู่กับพวกเราตอนนี้ ทุกอย่างจะง่ายเลย ให้เขาลงไปในน้ำ สำรวจใต้น้ำ" กัปตันวันชนะกล่าวกับทุกคน "แต่ตอนนี้แอนดี้อยู่กับสถาพรและรัชนี เพราะฉะนั้นพวกเรานี่แหละต้องสำรวจเอง ถ้าจะลงน้ำ เดี๋ยวนะครับ..."

เขาหยุดพูด สำรวจอุปกรณ์ต่างๆภายในตัว ล้วงมือค้นอกเสื้อด้านในแล้วหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมา อุปกรณ์กรองกลิ่นซึ่งเคยใช้ตอนลงไปบนกองซากศพนั่นเอง มันสามารถใช้เป็นอุปกรณ์กรองอ็อกซิเจนดำน้ำได้ด้วย

"ทุกคนมีอุปกรณ์นี้กันครบไหม ?" กัปตันชูอุปกรณ์พิเศษขึ้นให้ทุกคนดู

แซม สาวจอย สาวเล็ก พยักหน้าว่ามี แต่คนที่เหลือคือ เอ็มม่า แอนนา เอวา และเอกส่ายหน้า

"มีสามคน ไม่มี สี่คน อืม..." กัปตันควานหาในเสื้อตัวเองอีกครั้ง และหยิบออกมาได้อีกสามตัว

"มีสามตัวครับ หมดแล้ว ไม่มีอีก"

"ให้พี่เอ็ม น้องแอน กับเอวาไปเลยครับกัปตัน" มหาเอกยอมเสียสละ

กัปตันพยักหน้า แล้วเริ่มวางแผน "อย่างไรก็ตาม แต่ละชิ้นก็ใช้งานใต้น้ำได้ในเวลาที่จำกัด เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผม และแซม จะลงไปสำรวจกันสองคน พวกคุณทุกคนที่เหลือ รออยู่บนนี้ ผมกับแซมจะไปให้ถึงสุดทางโน้นเพื่อตรวจดูว่ามีช่องทางจะเล็ดลอดไปต่อได้ไหม ถ้ามีก็จะได้กลับมาบอก แล้วพวกเราก็พากันลงน้ำ ว่ายข้ามไปฝั่งโน้นกัน"

ทุกคนพยักหน้ารับ จากนั้นกัปตันและหนุ่มแซมก็สวมอุปกรณ์ไฮเทคเข้ากับจมูก แล้วพากันลงน้ำ ระยะห่างจากฝั่งที่ทุกคนยืนรออยู่ถึงสุดทางฝั่งโน้นไกลประมาณสามร้อยกว่าเมตร

เมื่อกัปตันวันชนะและแซมว่ายน้ำไปจนสุดทาง ก็พบว่าทางด้านนี้ ยังมีโพรงหรือช่องทางเล็กใหญ่ที่จะมุดเข้าไปข้างในได้อีกหลายช่อง เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นทางตันหรือไม่เท่านั้นเอง

"มีโพรงถ้ำหรือรูอีกมากเลยครับกัปตัน" แซมขึ้นจากน้ำมองไปทางโน้นทีทางนี้ที "ผมว่า พวกเราคงต้องช่วยกันสำรวจครับ ถึงจะรู้ได้ว่าทางไหนทะลุผ่านไปได้ ทางไหนเป็นทางตัน"

"ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ" พูดจบกัปตันก็ถอดอุปกรณ์พิเศษออกจากจมูกตนเองแล้วส่งให้แซมและสั่งการ "แซม คุณเอานี่ไปให้เอกใช้นะ แล้วคุณกับเอกก็พาพวกผู้หญิงข้ามมา"

"ครับ กัปตัน" หนุ่มน้องเขยฟาโรห์รับอุปกรณ์แล้วกลับลงน้ำ ว่ายข้ามไปฝั่งที่ตนจากมา

ขณะที่กำลังรอทุกคนอยู่ กัปตันก็ได้รับการติดต่อจากแอนดี้

"เจ้านายครับ มีเรื่องด่วนซึ่งผมไปเจอเข้าครับผม"

"เรื่องอะไรแอนดี้ ?"

"พบความเคลื่อนไหวของพวกทหารครับผม อีกฝั่งหนึ่งข้างหน้าซึ่งมีน้ำกั้นอยู่ พวกเขาขนยาเสพติดเตรียมส่งออกกัน.."

"เฮ้ย!! จริงเหรอแอนดี้ ?" กัปตันร้องเสียงดัง

"จริงครับผม...ยังมีอีกเรื่องครับ"

"ว่ามา"

"มีเด็กๆทีมฟุตบอลทีมหนึ่งใช้ชื่อว่า THE RED FOX พร้อมด้วยโค้ชหนึ่งคน ถูกพวกทหารควบคุมตัวด้วยโดยถูกแยกไปอีกที่หนึ่ง ได้ยินว่าพวกนั้นเห็นปฏิบัติการของพวกทหารเข้า ก็เลยถูกจับ"

"เวร! มีงานงอกเพิ่มขึ้นมาอีก"

"ยังมีเพิ่มเติมอีกเรื่องครับผม"

"เฮ้ยย...อะไรหนักหนาวะเนี่ย ?" กัปตันยกมือขึ้นเกาหัว

"อ่า...เรื่องนี้คงเป็นผลดีต่อทัศนคติของคุณรัชนีครับผม" แอนดี้กระซิบสำหรับคำพูดนี้พลางเหลือบแลดูน้องสาวของสถาพรซึ่งกำลังพูดคุยกับพี่ชายอยู่

"ยังไง แอนดี้ ?"

"คุณรัชนีได้เห็นวีดิโอซึ่งผมได้ทำการบันทึกไว้ตอนที่ข้ามไปฝั่งโน้น ในวีดิโอมีภาพการขนย้ายลังไม้บรรจุยาเสพติดจำนวนมาก ข้างๆลังทุกใบ มีรหัสเขียนติดไว้หมด รหัสที่ว่านี้ คือรหัสสูตรเคมีประกอบยาของคุณรัชนีเองครับ!"

"แปลว่า..." กัปตันคิดสรุปอย่างรวดเร็ว "เธอได้เห็นกับตาของเธอเองแล้วว่ารัฐบาลซึ่งเธอทำงานให้นั้นใช้ให้เธอทำอะไร และได้รู้แล้วว่าพวกเขาชั่วช้าเลวทรามเพียงใด!"

"ครับผม แถมยังเกิดมีพวกเด็กๆทีมฟุตบอลถูกจับพร้อมโค้ชอีก"

"แล้วพวกนั้นทะเล่อทะล่าเข้าไปในพื้นที่นั้นได้ยังไงแอนดี้ ?"

"พวกเขาแค่เดินทางมาทัศนศึกษาและพักผ่อนไปในตัวครับ จากที่ผมได้ยินพวกทหารคุยกัน พวกเขาหลงเข้าไปในพื้นที่ปฏิบัติการลับโดยบังเอิญครับผม"

"อืม....เข้าใจละ!" กัปตันพยักหน้าหงึกๆ ราวกับว่าลูกน้องคนเก่งยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ "ในถ้ำมันมีช่องทางมากมายเป็นรูพรุนไปหมดโดยเฉพาะแหล่งที่ใกล้น้ำ พวกนั้นคงหลงเข้าไปช่องทางใดช่องทางหนึ่ง"

"ครับผม เจ้านาย จะทำยังไงต่อไปดีครับ ?"

"ตอนนี้ นาย กับสถาพรและคุณรัชนี คงอยู่กันไม่ห่างจากฉันและพรรคพวกทางนี้กระมัง ?"

"ไม่ห่างไกลกันมากหรอกครับ พวกเรายังยึดพิกัดเดิมที่ตกลงกันไว้ ถ้าตอนนี้เราหาช่องทางทะลุผ่านไปหากันได้ คงได้รวมกลุ่มกันอีกครั้งโดยพร้อมหน้าภายในเวลาไม่เกินห้านาที หรือสิบนาทีเป็นอย่างช้า ขึ้นอยู่กับว่ามีอุปสรรคอะไรขวางหน้าบ้าง แต่ก็ต้องระวังด้วยครับ เพราะมันจะใกล้เคียงกับพื้นที่ของพวกทหารด้วย"

"โอเค....ตอนนี้ นายเปิดสปีคเกอร์อยู่ไหม"

"ยังไม่ได้เปิดครับ"

"งั้นเปิดหน่อย ฉันจะได้พูดกับสองพี่น้องนั่นได้โดยตรง"

"ครับผม" แอนดี้รับคำสั่งแล้วเปิดสปีคเกอร์บนหน้าอกพลางบอกกับสองพี่น้อง "คุณสถาพร คุณรัชนีครับ เจ้านายผมจะคุยด้วยครับผม"

"กำลังรออยู่เลยแอนดี้" สถาพรตอบ แล้วร้องถามไปก่อน "ฮัลโหล....ได้ยินเสียงเราไหมเพื่อน ?"

"ได้ยินชัดเจน สถาพร" กัปตันตอบกลับ

"แอนดี้เล่าให้นายฟังทุกอย่างแล้วสินะ"

"ใช่เพื่อน เอาละ...เอางี้นะ ตอนนี้ พวกเราอยู่ใกล้กันมากกว่าเดิมแล้ว แอนดี้บอกว่าถ้าเราหาช่องทางลอดทะลุผ่านพบกันได้ พวกเราทุกคนจะพบกันอีกครั้งภายในเวลาห้าถึงสิบนาที"

"ถ้าจะให้พวกเราสามคนหาช่องทางข้างหน้าของพวกเราทางด้านนี้ ก็ต้องข้ามน้ำไปฝั่งโน้น ซึ่งเป็นเขตของพวกทหารนะวันชนะ"

"เรารู้แล้ว สถาพร พวกนายต้องห่างจากพวกนั้นหน่อย มันต้องมีสักช่องทางหนึ่งที่จะนำพวกเราทั้งหมดไปรวมตัวกันได้ในพื้นที่ซึ่งไม่ใช่พื้นที่ของพวกนั้น นายมีอุปกรณ์ช่วยหายใจในน้ำติดตัวบ้างไหม แบบที่เราเคยใช้ปิดจมูกตอนลงไปสำรวจศพในถ้ำน่ะ"

"เดี๋ยวขอค้นหาดูก่อน.." ด็อกเตอร์หนุ่มตอบแล้วควานหาอุปกรณ์ในเสื้อและกางเกงของตัวเอง แล้วก็พบมันซุกอยู่ในอกเสื้อด้านซ้าย จึงหยิบมันออกมาแล้วตอบเพื่อนไป "เจอแล้ว ยังอยู่ในกระเป๋าหลังอกเสื้อเรานี่แหละ"

"นายใช้มัน ว่ายน้ำข้ามไปนะ ส่วนรัชนี ให้แอนดี้ช่วยอุ้มเหาะข้ามไป! คงไม่ขัดข้องนะครับคุณรัชนี ?"

"ไม่ขัดข้องค่ะ คุณวันชนะ แอนดี้คงไม่เซ้นสิถีฟ ปึ๋งปั๋งง่ายเหมือนผู้ชายทั่วไปมั้งคะ ?" หล่อนเอ่ยถามยิ้มๆ

"ไม่แน่นอนครับ" กัปตันตอบและหัวเราะ "คนเดียวที่เขาจะมีปฏิกริยาตอบสนองเมื่อสัมผัส คือคุณเล็กครับ!"

รัชนีหัวเราะคิกคัก

"เอาละ แม่เสือ" สถาพรกล่าวกับหล่อน "พี่จะลงน้ำไปละนะ เธอก็ไปกับแอนดี้ เดี๋ยวเจอกันที่ฝั่งโน้น"

"โอเคค่ะพี่พร" แล้วหล่อนก็หันมาพูดกับแอนดี้ "มาแอนดี้ มาอุ้มฉันแล้วพาเหาะข้ามไปฝั่งโน้นได้แล้ว"

"ได้เลยครับผม" แอนดี้โน้มตัวลง ค่อยๆช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

"อ่อนโยน นุ่มนวลมากเลยจ้ะ แอนดี้" หล่อนกล่าวชม

"ขอบคุณครับผม" แอนดี้พยักหน้าและยิ้มเล็กน้อย

"น่าอิจฉาคุณเล็กเนอะ คงถูกเธออุ้มแบบนี้เป็นประจำ" หล่อนพูดแซว

แล้วคำแซวนั้นก็ได้รับการแซวกลับจนทำให้คนแซวทึ่ง

"อีกหน่อย ใครสักคนในทีมของเจ้านายผม คงจะได้โอบอุ้มคุณรัชนีบ้างแหละครับ อย่าอิจฉาคุณเล็กเลยครับผม!"

รู้ทั้งรู้ว่าแอนดี้ยังไงก็เป็นหุ่นยนต์ แต่เพราะความใกล้เคียงมนุษย์ของเขา จึงทำให้หล่อนอดเขินและหน้าแดงออกมามิได้!

"พูดบ้าๆ แอนดี้! รีบไปได้แล้ว!!" หล่อนแกล้งทำหน้าง้ำ

แอนดี้แยกเขี้ยวยิ้มร่า แล้วส่งพลังไอพ่นขับดันจากฝ่าเท้าทั้งสอง พาหญิงสาวลอยขึ้นจากพื้นแล้วเหาะข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งทันที ครู่เดียวก็แซงสถาพรซึ่งกำลังแหวกว่ายถึงครึ่งทาง

ครั้นทั้งสามคนได้ข้ามมาอีกฝั่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว สถาพรจึงชักชวนให้ช่วยกันสำรวจช่องทางอันเป็นโพรงหินน้อยใหญ่ เท่าที่จะหาพบ โดยเลียบไปตามฝั่งด้านซ้ายเพื่อให้ห่างจากพื้นที่ของพวกทหาร

มีหลายโพรงซึ่งมีขนาดใหญ่พอให้ตัวคนๆหนึ่งลอดเข้าไปได้ แต่พอแอนดี้ลองลอดเข้าไปไม่นานก็ต้องถอยกลับออกมา เพราะเป็นทางตัน บางแห่งมีขนาดใหญ่เหมือนเป็นถ้ำขนาดเล็ก ดูแล้วน่าจะทะลุไปได้ แต่เมื่อทั้งสามคนเข้าไปสำรวจดู ก็ต้องพากันกลับออกมาอีกครั้งเพราะพบกับทางตันอีก

"ฮ่วย! เมื่อไรจะเจอทางทะลุไปได้เสียทีเนี่ย" สถาพรบ่นอุบพลางส่ายหน้า

"หนาวเย็นจังเลยตอนนี้" รัชนีออกอาการตัวสั่น

"อดทนหน่อยครับผม" แอนดี้ปลอบประโลม "คาดว่าอีกไม่นานเราน่าจะหาพบครับ"

"หนาวอะ...น้ำเย็นเจี๊ยบเลย บรื๋อ..."

"คุณสถาพรล่ะครับ หนาวมากไหม ?"

"ก็หนาวเหมือนกันแหละ แต่ยังพอทนไหว แอนดี้" ด็อกเตอร์หนุ่มตอบพลางขบฟันกระทบกันดังกึกๆๆ

"เข้ามาใกล้ๆผมครับ ทั้งสองคน" แอนดี้ร้องเรียก "อยู่ทางซ้ายมือผมคนหนึ่ง ทางขวาคนหนึ่งครับ"

"นายจะทำอะไรวะ แอนดี้ ?" สถาพรถามอย่างงุนงง

"เอาเถอะน่า...เข้ามาหาผมใกล้ๆก่อนเถอะครับ เดี๋ยวดีเองครับผม"

สองพี่น้องจึงเข้าไปยืนขนาบข้าง...ทันทีที่ทั้งสองเข้ามาใกล้ แอนดี้ก็โอบแขนทั้งสองกอดคนทั้งสองไว้ให้แนบชิดกับตัวพลางบอก "ผมกำลังจะทำให้พวกคุณได้รับความอบอุ่นครับ"

"ตัวเธอ ไม่เห็นอุ่นเลย แอนดี้ เย็นไปหมด" รัชนีเงยหน้าขึ้นถาม

"เดี๋ยวสิครับผม แป๊บนึง" แอนดี้ตอบยิ้มๆ แล้วค่อยๆแผ่รังสีความร้อนออกมาจากภายใน ทำให้ร่างกายเพิ่มอุณหภูมิอุ่นขึ้นๆ

"โห...อุ่นแล้วๆ ตอนนี้ เธอกลายเป็นฮีตเตอร์ไปแล้วแอนดี้!!" รัชนีกล่าวด้วยความทึ่ง

"นายนี่มัน สารพัดประโยชน์จริงๆเว้ยเฮ้ย!" สถาพรกล่าวชมอีกคน

"อุ่นพอไหมครับ ? ถ้าไม่พอ ผมจะได้เพิ่มอุณหภูมิ"

"ไม่ต้องแล้วจ้ะแอนดี้ เท่านี้โอเคแล้ว ขออยู่ในอ้อมกอดเธอนานๆหน่อยละกัน!"

"ติดใจละสิ แม่เสือ!" สถาพรกระเซ้า "คงมีโอกาสแค่เฉพาะตอนนี้แหละนะ!"

"รู้แล้วค่ะพี่พร! อิจฉาคุณเล็กจังเล้ย....ยามหนาว ก็มีไออุ่นให้กอดหายหนาว สบายจัง แถมปรับอุณหภูมิได้ด้วย!"

"เอ้อ แล้วเวลาอากาศร้อนมากๆล่ะ แอนดี้ นายจะเป็นแอร์ให้ความเย็นด้วยได้ไหม ?"

"ก็..พอได้อยู่ครับผม มีไมโครคอมเพรซเซอร์ติดตั้งในตัวผมครับ" แอนดี้พูดยิ้มๆ

(ต่อครับ)