1.ทุกข์ควรกำหนดรู้ เป็นอัตตา

เพราะว่า ตนต้องไปบังคับทุกข์ ไปกำหนดรู้ทุกข์
ทุกข์มีสภาพเป็นอนัตตา
จะกำหนดรู้ไม่ได้

2.สมุทัย ควรละ เป็นอัตตา
เพราะว่า จะต้อง ละสมุทัย
คือละสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์
ละตัณหา
ถ้าธรรมชาติเหล่านี้เป็นอนัตตา
ก็ไม่สามารถไปละได้

3.นิโรธ ควรทำให้แจ้ง เป็นอัตตา
เพราะว่าการไปทำนิโรธให้แจ้ง
ถ้านิโรธ มีสภาวะเป็นอนัตตา
จะไม่มีทางไปบังคับนิโรธให้แจ้งได้เลย

4.มรรค ควรทำให้เจริญ เป็นอัตตา
เพราะว่าต้องไปบังคับให้มรรคเจริญ
ถ้ามรรคเป็นอนัตตา จะไม่มีทางไปทำมรรคให้เจริญได้เลย
มรรคก็ต้องเป็นไปตามธรรมชาติ
ไม่มีทางที่จะไปบังคับมรรคให้เจริญ

อริยสัจจ์4 เป็นที่พึ่งของตน
ตนต้องไปกระทำให้อริยสัจจ์4
เป็นที่พึ่งให้ได้โดยการกำหนด
อริยสัจจ์4 เป็นอัตตา ที่สัมผัสได้สำหรับตน

ถ้าอริยสัจจ์4เป็นอนัตตา
ตนก็ไม่รู้ว่าจะไปสัมผัสกับอริยสัจจ์4ได้อย่างไร