กระบี่รันทด 7..........เงาใจ

กระทู้สนทนา

บทที่แล้ว

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้


             หมู่ตึกไร้รัก

             ดรุณีน้อยนางหนึ่งก็ยืนล้างจานอยู่ในห้องล้างจานเช่นกัน

             นางแทบไม่เคยล้างจานล้างชามมาก่อนในชีวิต เนื่องเพราะนางเป็นถึงธิดาของประมุขหมู่ตกไร้รักอันเกริกไกร แต่วันนี้มือเรียวงามของนางล้างจานล้างชามอย่างหมกมุ่นตั้งใจอย่างยิ่ง

             ดรุณีร่างใหญ่ คนสนิทของนาง ได้แต่ยืนเฝ้ามองอยู่ด้านหลังมิอาจทัดทานได้

             เนื่องเพราะนางบอกเหตุผลว่า  “ข้าพเจ้าต้องฝึกงานบ้าน จวบจนวันใดมันกลับมา จะพบว่าข้าพเจ้ามีคุณสมบัติเป็นแม่บ้านที่ดี ไม่ให้มันอับอายขายหน้าเด็ดขาด”

             ดรุณีร่างใหญ่ได้ค้านว่านางเป็นถึงธิดาของหมู่ตึกไร้รัก ไม่ต้องกรีดมือวาดเท้าลงแรงเองย่อมมีคนบริการรับใช้ ทว่านางยังแย้งอีกว่า

             “ข้าพเจ้าจะมัวพึ่งคนอื่นตลอดชีวิตได้อย่างไร แน่ใจอย่างไรว่าจะมีคนเสนอเป็นมือเท้าทุกเวลา จำเป็นมา ข้าพเจ้ามิต้องกลายเป็นดรุณีมือบางเท้าบาง ปวกเปียกเป็นโคลนเหลว ทำอะไรไม่เป็นหรืออย่างไร”

             ดังนั้นนางจึงเริ่มฝึกงานบ้านทุกชนิด

             ดรุณีร่างใหญ่ยืนเฝ้าอย่างเงียบงัน ไม่ส่งเสียงรบกวนสมาธิของธิดาหมู่ตึกไร้รักเป็นเวลานาน พลันรู้สึกว่าภาพที่ดรุณีเฝ้าฝึกงานบ้าน เป็นภาพน่าชื่นชมชนิดหนึ่ง ประเสริฐกว่าดรุณีนั่งเสริมทรงองค์เอวอย่างน้อยสิบส่วน อานุภาพแห่งความรักสามารถเปลี่ยนแปลงผู้คนได้เช่นนี้... แต่ในที่สุดดรุณีร่างใหญ่ก็อดส่งเสียงถามไม่ได้

             “นายหญิงแน่ใจว่ามันจะกลับมา”

             ธิดาหมู่ตึกไร้รักตอบทันทีเสียงของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น “เราแน่ใจ”

             “ไฉนท่านแน่ใจปานนั้น”

             “เพราะมันบอกเรา”

             “ท่านเชื่อวาจามัน”

              “เราไม่ได้เชื่อวาจามัน”

             “เช่นนั้น.....?”

            “เราเชื่อใจมัน”

             “เชื่อใจมัน?”… ดรุณีร่างใหญ่ทวนคำเคลือบแคลง  “ท่านสามารถหยั่งรู้ใจมัน ?”

             “ไม่เพียงเรารู้ใจมัน มันก็รู้ใจเรา”

             “ท่านทราบได้อย่างไร”

             “เราทราบด้วยใจ...เรื่องราวบางประการสามารถรับรู้ด้วยจิต และความรู้สึกภายใน เรื่องเช่นนี้ไม่อาจอธิบายด้วยอักขระพยัญชนะให้ท่านเข้าใจได้ชัดเจน”

             ดรุณีร่างใหญ่อึ้งไปเนิ่นนาน พลันรู้สึกว่านายหญิงน้อยของนางมิเพียงเติบใหญ่ ยังสมบูรณ์ทางความคิดแล้ว กระทั่งนางยังไม่อาจเทียบเคียง วูบนั้นพลันรู้สึกเงียบเหงาอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก นางยังไม่มีผู้ใดรู้ใจ...นางเองก็ยังไม่รู้ใจบุรุษคนใด หรือชีวิตที่ขาดความรักมีรสชาติเป็นเช่นนี้

             ธิดาหมู่ตึกไร้รักราวกับจะรู้ใจคนของนาง ทางหนึ่งล้างถ้วยชามทางหนึ่งเอ่ยปากว่า

             “ความรักไปมาไร้ร่องรอยไม่บอกไม่กล่าว คิดเสาะหาพาลกลับหลีกลี้ไล่ลมชมเงา คิดหลบหนีกลับยิ่งตามติดพัวพัน ท่านเองก็ควรเตรียมตัวเตรียมใจไว้…มิเช่นนั้นถึงเวลามา เกรงว่าท่านอาจหัวใจแหลกสลายจนตายทั้งเป็น”

             “นายหญิงน้อย หรือท่านไม่กลัวหัวใจแหลกสลายจนตายทั้งเป็น”

             “เรากลัว...กลัวแทบตาย”

             “เช่นนั้น.....”

             “ไม่รับรู้ความทุกข์บ้างจะรับรู้ความสุขได้อย่างไร ความสมหวังผิดหวังทุกข์สุขเป็นของคู่กัน ท่านจะรับเพียงอย่างหนึ่งอย่างใดได้อย่างไร....มีความมืดจึงรู้คุณค่าของแสงสว่าง ดังนั้นเรากลัว...แต่เพราะเรามีชีวิตจิตใจ... ต่อให้กลัวก็ต้องทำใจยอมรับมัน”


ราตรีกำลังมาเยือน

             กระบี่รันทดล้างถ้วยชามทำหน้าที่ของตนไม่ขาดตกบกพร่อง ได้รับเสื้อผ้าชุดหนึ่งเปลี่ยนเพื่อเข้านอนในห้องเก็บฟืน หลังจากจัดการภารกิจส่วนตัวมันเตรียมเข้านอน ห้องเก็บฟืนไม่เลวร้ายเกินไปความจริงมันเป็นกระท่อมหลังเล็ก แยกห่างจากด้านหลังโรงเตี๊ยมหนึ่งระยะ คนสันโดษเช่นมันอยู่อย่างนี้ดีกว่าอยู่ในส่วนคนพลุกพล่านเสียอีก

             ดึกแล้ว ดวงเดือนเคลื่อนคล้อยลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างและรอยแยกของไม้เสียดแทงเหน็บหนาว บนพื้นมีชุดที่นอนพร้อมผ้าห่ม มองออกไปนอกหน้าต่างยังสามารถเห็นคันเคียวเสี้ยวจันทร์ แขวนริบหรี่ประดับฟากฟ้าเหนือทิวไม้ดำทะมืน สูงต่ำไล่เรียงรายในปีกม่านของรัตติกาลคลี่ปกคลุม

             มันหารู้ไม่ว่า คืนแรกของที่นี่ ไม่มีทางได้หลับสุขสบายโดยเด็ดขาด ความยุ่งยากมากหลายคล้ายรอคอยพัวพันอยู่ ราวเป็นตาข่ายสายไยแห่งโชคชะตากรรมซับซ้อน

             เดือนยังไม่ดับลับลา  ห้องเก็บฟืนของโรงเตี๊ยมไม่เลวเกินไปทางหนึ่งไม้มีรอยแยกให้สายลมเกเรแทรกเย้ยหยัน ทางหนึ่งมีหน้าต่างเปิดมองจันทร์กระจ่างฟ้า ปรากฏไม่เต็มดวงเป็นเพียงคันเคียวเกี่ยวฟ้าแขวนห้อยทอแสงสลัวเลือนราง ใจพลันหวนคิดถึงธิดาหมู่ตึกไร้รัก

             กระบี่รันทดถอนใจ...เรื่องราวที่อาจารย์สั่งให้มากระทำยังมิบรรลุเป้าหมาย มิคาดว่าต้องมาล้างจานในโรงเตี๊ยม กระทั่งยังมาพบแรกรักอีกต่างหาก เป็นเรื่องนอกเหนือความคาดคิดสุดคาดคำนวณ

             มันตระเตรียมหลับตานอนหลับพักผ่อน  ตรวจประตูว่าปิดเรียบร้อย ทว่าสายตาพลันเห็นใครบางคนปรากฏที่หน้าต่าง
ใบหน้าของธิดาหมู่ตึกไร้รัก

             คิดถึงใบหน้านางลอยเด่นในห้วงความคิดเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ แต่คิดถึงจนใบหน้านางลอยเด่นชัดเจนนอกหน้าต่างอย่างไรก็ไม่รวดรัดกระจ่างแน่นอน

             ตัวเย็นเฉียบทันที

             ดวงหน้ายิ้มปลอบประโลมอบอุ่นใจเช่นนั้นมีเพียงหนึ่งเดียว กรอบหน้าต่างยังคงเป็นกรอบหน้าต่าง แต่คันเคียวเสี้ยวจันทร์กลับกลายเป็นใบหน้าผุดผาดของนาง เช่นนี้มีใครรับได้... บุรุษหนุ่มย่อมรับไม่ได้เช่นกัน คล้ายร่างกายผนึกค้างชาแข็ง

             ลมกระโชกวูบ ในหน้านอกหน้าต่างพลันดับหายไป เหลือเพียงม่านแห่งปีกรัตติกาล

             บุรุษหนุ่มพลิกตัววูบ มือขวาหยิบกระบี่มือซ้ายกดลงพื้น..มีแรงส่งพาร่างพุ่งออกทางหน้าต่างราวสายฟ้า จะให้เชื่อว่าเป็นผีสางย่อมเป็นไปไม่ได้

             จันทร์หลบเข้าเงาเมฆ เหลือเพียงสายลมลูบไล้และเงาไม้ร่ายระบำกลางสายลมในความมืด  พลันพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ทางขวาเป็นโรงเตี๊ยมทะมึน ทางซ้ายเป็นทิวไม้สูงต่ำไล่เรียงรายไหวเอนตามแรงลมแห่งราตรี ฟากฟ้าไกลหมู่เมฆลอยลิ่วตัดจันทร์สลัวลางราง ราวกับภูตผีปีศาจสามารถปรากฏตัวได้ทุกเมื่อ สายลมยามดึกเย็นยะเยือกบาดลึกเข้าไปในหัวใจ

             ผู้คนย่อมนิทราหลับใหล เสียงลมสะบัดพัดโบกกิ่งไม้ไหวเอนร่ายรำคร่ำครวญ ฟังดูเหมือนเสียงกระซิบกระซาบบางครั้งหวีดร้องแหลมสูง เงาไม้เคลื่อนไหวเป็นวิญญาณร้ายเริงร่า

             กระบี่รันทดเคยฝึกวิชาอยู่กับอาจารย์ในป่าลึกมาตลอดหลายปีผ่านมา ไหนเลยจะหวั่นไหวเกรงกลัว ภูตผีตนใดคิดหลอกหลอนมันนับว่าเป็นภูตผีโง่งมคิดผิดแล้ว

             ในเงาไม้ยังมีเงาร่างโฉบผ่าน

             หางตาของกระบี่รันทดเห็นเงาดำพุ่งตัดผ่านเงาไม้ใต้เงาจันทร์ไปด้านข้าง

             กระบี่รันทดพอเห็นพลันทุ่มเทเรี่ยวแรงวิ่งไล่ล่าตาม มิว่าจะเป็นใครก็ตาม ต่อให้เป็นภูตผีปีศาจมันก็ต้องไล่ตาม ยิ่งไม่ใช่ภูตผีปีศาจยิ่งต้องไล่ตาม

             พอหลุดออกจากทิวไม้เป็นถนนสายแคบ พลันพบว่าตนเองกำลังอยู่กลางถนนของหมู่บ้าน อาคารที่อยู่ผู้คนสองฟากฝั่งดับไฟหลับนอนหมดสิ้น มีเพียงสายลมยามดึกพัดผ่านเป็นระยะ สายลมยามดึกเหน็บหนาว อาจมีเพียงกระบี่รันทดเท่านั้นที่อ้างว้างโดดเดี่ยวเดียวดาย

             แสงไฟจากข้างทางไม่ดับสิ้นเสียเลยทีเดียว

             ปีศาจสุราอย่างน้อยสองสามคนเดินโซเซผ่านไป ผ่านความมืดมน ผ่านสายลมหนาวเย็น ผ่านความอ้างว้าง เพียงสามารถเป็นปีศาจสุราอย่างน้อยความอ้างว้างเดียวดายก็คลายบรรเทาลงเกินครึ่ง

             ไม่ใช่นาง....ไม่ใช่นางเด็ดขาด

             ต่อให้มีคีมใหญ่บีบคั้นสมองจนปริแตกมันก็จะยืนยันเช่นนี้ วงหน้านอกหน้าต่างประกันว่ามิใช่ธิดาแห่งหมู่ตึกไร้รัก ลมยามดึกไม่เพียงหนาวเย็นจนกายสะท้าน กระทั่งใจยังสะท้านอย่างไม่ทราบสาเหตุ

             ด้านหลังห่างไปหลายสิบก้าว ประตูห้องร้านสุราถูกถีบออก คนผู้หนึ่งก็ถูกถีบออกมา  ชายชราท่าทีแทบไม่ต่างจากดินโคลนทั้งเหลวทั้งปวกเปียกก้อนหนึ่ง ลงมากองนอนกลางถนน

             “ปีศาจสุรายามราตรี ดึกจนป่านนี้ยังไม่ยอมกลับบ้าน ร้านปิดแล้ว”  เสียงก่นด่าดังออกมาพร้อมกับประตูปิดดังโครม  คนถูกถีบจนลงมากองกลางถนนอย่างไรไม่เบิกบานปลอดโปร่ง แต่ชายชราคนนี้กลับดูเบิกบานปลอดโปร่งอย่างยิ่ง มือทั้งสองยังคงโอบกอดไหสุราไม่คิดชีวิต

             พอตั้งหลักได้พลันตะกายขึ้นมา ยกไหสุราขึ้นซดจนธารสุราหลั่งรินมุมปากไม่ขาดสาย ก่อนจะใช้มือปาดเช็ดปากหัวร่อเสียงดัง ๆ พลางกล่าว

             “ร่ำสุราเมามายคลายทุกข์สู่สุขสันต์...ใต้เงาจันทร์ในสายลม ยังมีที่ใดประเสริฐกว่า”

             พลันเหลือบมองเห็นผู้คนยืนจ้องมอง จึงพยักหน้าหัวร่อเสียงดังกล่าวว่า

             “คืนนี้เจ้าดื่มสุราหรือยัง”

            ชายชราผู้นี้ดูไปคล้ายไหสุราไหหนึ่ง ไหสุราที่มีหน้าที่เพียงสามารถบรรจุสุราเท่านั้นชีวิตที่เหลือนอกนั้นล้วนเวิ้งว้างว่างเปล่าหมดสิ้น

             กระบี่รันทดส่ายหน้าบอก   “ข้าไม่ดื่มสุรายามวิกาล”

             “ฮา....ดูข้ามาเจอคนเคร่งครัดจริยธรรมมากเหลือแสนเข้าให้แล้ว น่าเสียดาย....ไม่ดื่มสุรายามวิกาลเจ้าไหนเลยรู้สึกถึงสุนทรียรสหวานซาบซ่านที่แท้จริงของสุรา พลังอันยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความเมาอันยิ่งใหญ่”

             “ข้าเพียงหาคน”

             ชายชราเบิ่งตาขุ่นมัวดูกระบี่รันทดครู่หนึ่งก่อนยก ไหสุรายืดคอกระหน่ำซดไม่คิดชีวิต พักหนึ่งจึงวางไหสุราอย่างอย่างทะนุถนอม ให้แขนเสื้อคร่ำคราปาดมุมปากอีกครา พึมพำว่า

             “เจ้าไม่ดื่มสุรายามวิกาลก็ดูโง่งมไปเจ็ดส่วนแล้ว ยังมาหาคนยามวิกาลอีก ห้าส่วนที่เหลือของเจ้านับว่าวิกลจริตเต็มที่ทั้งห้าส่วน คนทั้งโง่ทั้งวิกลจริตเช่นนี้น่าสนใจจริงๆ”

             กระบี่รันทดพบว่าตัวเองเป็นคนโง่งมและวิกลจริต ที่กำลังสนทนากับคนเมา คนเมากับคนวิกลจริตบางครั้งห่างกันแค่เศษเสี้ยวองคุลี จึงได้แต่ส่ายหน้าหันหลังก้าวเดินออกไป  มิคาดชายชราร้องตามหลังมาว่า

             “เจ้าตามหานางใช่หรือไม่”

             กระบี่รันทดสะดุ้งเฮือกทันที ฝีเท้าชะงักงัน หันกลับไปมอง  คนผู้หนึ่งเมามายปางตายอยู่ในร้านสุรา ไฉนทราบว่ามันกำลังตามหาดรุณีนอกหน้าต่างใต้เงาจันทร์นางหนึ่ง วาจาของชายชราไม่เพียงชะงักฝีเท้าของกระบี่รันทด ยังรั้งหัวใจตกวูบลง

             ลมราตรีผ่านกายพัดใจจนเย็นยะเยียบ

.