ลิ้งค์ย้อนหลัง
บทนำ https://ppantip.com/topic/37374123
บทที่ 2 https://ppantip.com/topic/37377039
บทที่ 3 https://ppantip.com/topic/37379538
บทที่ 4 https://ppantip.com/topic/37382097
บทที่ 5 https://ppantip.com/topic/37384898
บทที่ 6 https://ppantip.com/topic/37391604
บทที่ 7 https://ppantip.com/topic/37394435

.........................................................................
นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เจ้าของผลงานขอสงวนสิทธิ์ในการ ห้ามคัดลอก ห้ามดัดแปลง ห้ามทำซ้ำ หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดในนิยายไปเผยแพร่ โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
..........................................................................

อุษณากลับบ้านไม่ดึกนัก เมื่อลงรถเมล์ได้หล่อนเดินทอดน่องช้าๆ ละแวกที่อุษณาพักอยู่นี้มีร้านอาหารประเภทโต้รุ่งรายเรียง ทุกร้านต่างเปิดไฟนีออนสว่างไสวเรียกลูกค้า ส่งให้ผู้คนพลุกพล่าน บ้านที่หล่อนและรำไพเช่าคนละครึ่งอยู่ลึกเข้าไปในซอยไม่มากนัก มันเป็นบ้านไม้สมัยเก่าเล็กๆ สองชั้น มีครัวกับห้องน้ำอยู่ชั้นล่าง พร้อมห้องนั่งเล่นรับแขกขนาดกะทัดรัด นิพิทเคยมาที่นี่ ทุกครั้งที่มาเขารบเร้าให้ย้ายบ้านเสมอๆ ชายหนุ่มว่าอุษณาควรอยู่คอนโดทันสมัย บ้านไม้มักมีฝุ่น...

และไม่แน่ว่าอาจมีทั้งหนูและแมลงสาบ!

หญิงสาวนิ่งฟังกับแกล้งเฉยเสียทุกครั้ง ปล่อยให้เขาบ่นเท่าที่พอใจ จะมีก็รำไพที่ทนไม่ได้จึงเถียงเอาในบางครั้ง จนนิพิทไม่ชอบหน้าเพื่อนคนนี้ของเธอนัก

คราวหนึ่งรำไพเคยถามหญิงสาวตรงๆ ว่า

“รักเข้าไปได้ไงไอ้อุ่น ผู้ชาย ‘เยอะสิ่ง’ ขนาดนี้”

ถึงจะเป็นคน ‘เยอะ’ ช่างจู้จี้จุกจิก หากนิพิทก็มีข้อดีหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือเขาไม่เจ้าชู้เลย แถมเอาใจใส่หล่อนเป็นอย่างดี หรืออาจจะ...

ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ!

อุษณาเดินผ่านรถยนต์ที่จอดข้างทาง บ้านแต่ละหลังในละแวกนี้ล้วนมีพื้นที่น้อย คนจึงนำรถยนต์มาจอดไว้นอกรั้วอย่างปกติ หญิงสาวถึงบ้านของตนเองในที่สุด หล่อนเปิดกระเป๋าควานหากุญแจ

ทันใดนั้นประตูรถคันหนึ่งก็เปิดผาง...

พร้อมคนพรวดพราดออกมา!

“เอ๊ย!” อุษณาร้องลั่น กำกุญแจเตรียมวิ่ง

“คุณ...เดี๋ยวก่อนผมเอง” ฝ่ายนั้นเรียกไว้

หญิงสาวถอยกรูดพร้อมถามว่า “ผมเองน่ะใครล่ะ คุณเป็นใคร ใช่โจรหรือเปล่า” ด้วยตรงนั้นไฟสลัว

“ใจเย็นคุณ ผมเอง...ปราบศึก หลานอาจารย์ผ่องศรีไงคุณอุษณา”

อุษณาหยุดกึก เปลี่ยนถามเสียงมะนาวไม่มีน้ำว่า

“มาทำไม แล้วนี่มาซุ่มอยู่มืดๆ กะจะปล้นบ้านฉันหรือไง”

“เฮ้ย!” อีกคนร้องลั่น “จะบ้าหรือคุณ ผมเปล่าซะหน่อย ใครจะคิดสั้นทำอย่างนั้นกันเล่า...คุณก็”

“ว่าได้รึ” หญิงสาวไม่ไว้ใจ “ก็ท่าทางคุณลับๆ ล่อๆ ขนาดนี้นี่”

“โทษที” ปราบศึกรีบพูด “คือ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตกใจนะ พอดีว่าข้างนอกยุงมันชุมไง ผมเลยนั่งคอยในรถ แล้วทีนี้ผมเผลอหลับไปไงคุณ พอตื่นมาอีกทีคุณก็โผล่มาแล้ว ผมกลัวคุณเขาบ้านก่อนน่ะ ผมเลยต้องรีบเปิดประตู”

“มาทำไมไม่ทราบ” หล่อนยังห้วน เมื่อจำความพาลของเขาได้

ปราบศึกเดือดร้อน เขาครวญว่า

“โธ่คุณ! อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ ผมมาดีนะ...มาดักรอตั้งแต่หัวค่ำแน่ะ ข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลยสักกะเม็ด หิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว ครั้นจะเดินไปกินรึก็ไม่กล้า กลัวว่าคุณจะกลับมาก่อนแล้วเข้าบ้านเลย แล้วผมก็ไม่แน่ใจด้วย ว่าบ้านหลังไหนเป็นของคุณ ผมถึงต้องดักรออย่างนี้ไง ขืนผมสุ่มสี่สุ่มห้าไปกดออดเป็นได้โดนปืนส่องปะไร”

อุษณาไม่สนใจ หญิงสาวจะไขกุญแจเข้าบ้าน

หากปราบศึกชวนว่า

“นี่คุณ...คุณไปกินบะหมี่เป็นเพื่อนผมหน่อยดิ ผมหิวอ่ะ แหมแถวบ้านคุณนี่ดีจังเนอะ ของกินเยอะดีน่ะ ผมชอบ คือ...ผมมีธุระจะคุยกับคุณน่ะ”

“จะมามุกไหนอีกล่ะ” เธอทำท่าไม่เชื่อ

“ไม่มุก จริงๆ ผมสาบานได้ ไม่โกหก” ปราบศึกแทบชูสามนิ้ว

“ก็ได้” หญิงสาวเก็บกุญแจ แล้วเดินจ้ำอ้าวไปเลยชนิด...ไม่รอ!