ลิ้งค์ย้อนหลัง
บทนำ https://ppantip.com/topic/37374123
บทที่ 2 https://ppantip.com/topic/37377039
บทที่ 3 https://ppantip.com/topic/37379538
บทที่ 4 https://ppantip.com/topic/37382097
บทที่ 5 https://ppantip.com/topic/37384898
บทที่ 6 https://ppantip.com/topic/37391604

__________________________________________

***นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เจ้าของผลงานขอสงวนสิทธิ์ในการ ห้ามคัดลอก ห้ามดัดแปลง ห้ามทำซ้ำ หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดในนิยายไปเผยแพร่ โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537***
_________________________________________

บทที่ 7

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าอุ่น นี่พี่ตกใจนะขอบอก” รำไพรีบถามเมื่อเห็นหน้า เมื่อหมดเวลางานของตัวเองแล้วอุษณาดิ่งมาหารำไพผู้เป็นผู้ช่วยเชฟทันที สองคนพบกันที่ร้านกาแฟข้างๆ โรงแรม โดยเลือกตอนพักของรำไพ

“มีใครทำอะไรแกหรือเปล่า มีปัญหาเรื่องงาน หรือทะเลาะกับพี่นิก”

“เปล่า” อุษณาสั่นหัว

“ไม่สิ” รำไพยังติดใจ “แต่แกไม่เคยทำอย่างนี้นะเว้ย ปกติเราก็เจอกันที่บ้านอยู่แล้ว พี่ข้องใจว่ะ จะว่ารอกลับพร้อมกันก็ไม่ใช่ เพราะว่าวันนี้พี่เลิกดึก เอางี้ไอ้อุ่น แกเล่ามาเหอะ พี่ขี้เกียจเดาว่ะ” นอกจากไม่อยากเดาแล้วรำไพยังใจคอไม่ดี หล่อนเกรงว่าจะเกิดเรื่องกับอุษณา

“พี่นิกขออุ่นแต่งงานน่ะพี่ไพ”

“แล้วไง” รำไพโล่งอก “ข่าวดีนี่ แล้วทำไมแกนั่งซึมวะ แปลกคนจริงไอ้อุ่น แกไม่เห็นชมพู่หรือ ตอนน็อตขอแต่งงาน น้องชมเธอดีใจจนร้องไห้เลยนะเฟ้ย ว่าแต่ไหนล่ะแหวน” เพื่อนฉวยมือเพื่อนพลิกหาวุ่นวาย

“ไม่มีหรอก” อีกฝ่ายชักมือกลับ “พี่นิกจะไปอยู่เม’กา แล้วอุ่นก็ด้วย”

“แกไม่อยากไปว่างั้น” รำไพเดาออก สองคนเป็นเพื่อนกันมานาน ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ หล่อนรับรู้เรื่องราวความรักของอุษณามาตลอด

“ใช่พี่ไพ วันนี้หนูนั่งคิดทั้งวัน ว่าจะยังไงดี หนูรักพี่นิก อยากแต่งงานแต่ไม่อยากอยู่เมืองนอก นี่หนูพูดจากใจเลยนะพี่ไพ” อุษณาพรั่งพรู

“ไม่ก็ไม่ เท่านั้นเอง...จบปึ้ง!” รำไพพูดง่ายๆ ตามนิสัยอันไม่ซับซ้อนของเธอ

“ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิพี่ แต่งานนี้ไม่พี่นิกไม่ยอมแน่ๆ”

แทนที่จะสุข ว่าที่เจ้าสาวกลับทำหน้าแบกทุกข์เสียอย่างนั้น... รำไพเกาหัวแกรก คิดสรรหาคำปลอบใจไม่ออก เลยได้แต่พูดว่า

“ไม่หรอกมั้งแก”

“จริงพี่ไพ หนูรู้จักเขาดี พี่นิกฝันจะสร้างชื่อเสียงที่นั่น และอีกอย่าง พี่นิกเป็นคนสมบูรณ์แบบ ถ้าต้องแต่งงานแล้วอยู่กันคนละที่ หนูว่าพี่เขาไม่ยอมแน่”

นิพิทเป็นคนสมบูรณ์แบบ...นี่คือสิ่งหนึ่งที่รำไพหนักใจและคอยมองดูตลอดมา ถ้าหากมองในมุมของเธอ เธอว่าสองคนไม่เหมาะสม นิพิทถนัดออกคำสั่ง ส่วนอุษณาก็ต้องคอยตามจนแทบไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ทั้งๆ ที่อุษณาฉลาดกว่าเขาเสียด้วยซ้ำในบางเรื่อง บางคราวรำไพก็แอบหนักใจ ว่าอุษณาจะเป็นผู้ตามได้นานเพียงใด ในเมื่อคนเราต้องการพื้นที่สบาย ที่เป็นตัวของตัวเองกันทั้งนั้น อย่างบางคนชอบอยู่คนเดียว แต่อีกหลายคนชอบอยู่กับเพื่อน กับครอบครัว

“แหม ไอ้อุ่น แกก็หัดไม่ยอมบ้างสิวะ ไม่ใช่เอะอะก็ทำตามความคิดของแฟนแกท่าเดียว แกต้องให้พี่นิกฟังแกด้วยนะมันถึงจะถูก ฉันพูดจริงมั้ยล่ะ แฟนแกน่ะจะจีเนียสไปถึงไหน หัดฟังคนอื่นบ้าง อย่าคิดแต่ว่าตัวเองเก่งอยู่คนเดียว อีโก้สูงลิบบนก้อนเมฆ”

รำไพพูดยาว และก็ช่างตรงใจกับสิ่งที่อุษณารู้สึก ถึงรู้เต็มอกหากหญิงสาวยอมเขาเพื่อเลี่ยงปัญหา สุดท้ายอุษณาพูดว่า

“หนูไม่รู้”

“ไม่ได้หรอกนะ” รำไพเอะอะ “นี่ชีวิตของแกทั้งชีวิตนะอุ่น พูดอย่างนั้นได้หรือ พี่ว่าแกค่อยๆ คิดดีมั้ย ลองถามตัวเองดูให้ดีๆ ว่าแกจะมีความสุขมั้ย ถามตัวเองว่าแกฝืนใจตัวเองหรือเปล่า แกจะอยู่กับเขาทั้งชีวิตได้มั้ย ที่พูดนี่พี่ไม่ได้จะยุให้เลิกกันนะเว้ย พี่เพียงแต่อยากให้แกรอบคอบที่สุด และก็ตัดสินใจแบบไม่ลำเอียง”

อุษณาเอามือเท้าคางคิด ก่อนยอมรับว่า

“ก็จริงของพี่ไพแหละ ถ้าจะแต่งงานทั้งทีอุ่นก็คงต้องเลือกให้ตัวเองมีความสุขที่สุด ไม่ใช่มีความทุกข์”

“และไม่ใช่ฝืนเพื่อใคร เพราะคนเราฝืนไปไม่ได้ตลอด” รำไพเสริม

อุษณาสบายใจขึ้นบ้าง หญิงสาวกินขนมเค้กกับกาแฟเย็นที่เหลือ ส่วนรำไพกินนมปั่น ฝ่ายหลังนั่งคุยไม่นานก็ขอตัวกลับทำงานต่อ

ครั้นเมื่อรำไพไปแล้วนิพิทก็โทรศัพท์เข้ามาหา เขาจะมารับอุษณาไปซื้อแหวนแต่งงาน

“อะไรนะคะ!” หญิงสาวตกใจมาก เมื่อทุกอย่างรวดเร็วชนิดบอกเช้าแทบจะแต่งเย็น

“อุ่นได้ยินชัดเจน ทำไมพี่จะต้องทวนคำถาม” อีกฝ่ายกลับดุ

“ก็...อุ่น...เอ่อ...ตกใจ เลยพูดออกมาแบบอัตโนมัติ”

“ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก พี่ไม่ชอบ มันเหมือนคนย้ำคิดย้ำทำ พวกไม่มั่นใจตัวเอง อุ่นต้องหัดคิดให้ไวฉะฉาน เข้าใจไหม”

“ได้ค่ะ” อุษณาเสียงจ๋อย

“อุ่นอยู่ไหน นั่งรถไฟฟ้าไปรอที่พารากอนเลย เดี๋ยวพี่จะออกไปหา”

“อุ่นไม่ว่างค่ะพี่นิก พอดีมีงานด่วนน่ะค่ะ เราเอาไว้วันหลังค่อยไปกันนะคะ” อุษณาพูดเร็วปรื๋อ หล่อนไม่พร้อมเลือกแหวนในวันนี้

“ยกเลิกไปเลย” นิพิทสั่ง

“อุ๊ย! ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะพี่นิก”

“ต้องได้สิ ทำไมจะไม่ได้” นี่ล่ะคือเขา นิพิทมองว่างานของอุษณาก็งั้นๆ ถึงทำไปก็ไม่มีทางรวย หรือ เด่นดังขึ้นมาได้  

“ไม่ดีแน่ค่ะ เดี๋ยวก็ได้วุ่นวายกันทั้งบริษัทแน่ นี่งานรับผิดชอบของอุ่นนะคะ” หญิงสาวชี้แจง  งานที่ว่านั้นไม่ถึงกับด่วนมาก หากอุษณาเป็นผู้ดูแล เธอจึงรู้รายละเอียดอยู่เพียงคนเดียว และการทิ้งให้คนอื่นมาสานต่อกลางอากาศไม่ดีแน่ บริษัทที่อุษณาทำงานอยู่มีจำนวนคนไม่มาก และต่างก็มีงานล้นมือ

“ไม่ต้องทำแล้วอุ่น” นิพิทตัดสินใจให้แทน “จะทำอีกทำไม พอแล้วเลิกเลย พี่ว่าตอนนี้อุ่นลาออกจากงานมารอเลยล่ะกัน เพื่อจะได้เอาเวลามาเตรียมตัว เพราะไหนจะต้องเตรียมทำเอกสารเดินทาง ไหนจะเตรียมงานแต่งงาน ดูสิอุ่น...เท่านี้ก็มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะแล้ว เข้าใจที่พี่พูดนะ พี่อยากให้ทุกอย่างออกมาเพอร์เฟกที่สุด”

‘พื้นที่’ ของอุษณาถูกบีบให้เล็กลงเรื่อยๆจนหญิงสาวอึดอัด และอยากวางสาย หากหล่อนทำอย่างนั้นไม่ได้ อุษณารู้จักนิพิท ว่าเขาไม่มีวันยอมแน่ และเขาจะทิ้งสิ่งที่ทำอยู่เพื่อแล่นมาเอาเรื่องเธอถึงที่ทันที

“อุ่นเข้าใจพี่นิกนะคะ แต่ว่า...อุ่นออกตอนนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ เพราะว่าอุ่นมีงานที่ทำค้างไว้ตั้งหลายอันแน่ะ แล้วจู่ๆ ถ้าอุ่นออกกะทันหัน อุ่นว่างานคงสะดุดแน่”

“ทำไมล่ะอุ่น” นิพิทไม่เห็นแปลก “สะดุดก็สะดุดไปซิ ไม่เกี่ยวกับอุ่นนี่ อุ่นไม่เห็นจะต้องแคร์เลย เชื่อพี่สิว่าถ้าไม่มีอุ่นสักคน บริษัทเขาก็ไม่ทางเจ๊งหรอกน่า พี่ว่าอุ่นคิดให้ดีนะ ว่าระหว่างงานของคนอื่นกับงานของเรา อุ่นจะเลือกอะไร ไหนตอบหน่อยซิ หรืออุ่นเห็นงานสำคัญกว่าเรื่องของเรา”

เมื่อฟังแล้วอุษณาที่รู้สึกดีก่อนหน้ากลับมาปวดหัวจี๊ดขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวชิงบอกเพื่อวางสายว่า

“พี่นิกคะเจ้านายมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ”

__________________________