ร้านอาหารริมถนน โอ่โถงและร่มรื่น เอกกวีพาหล่อนเดินเข้าไปในร้านแล้วเลือกที่นั่งที่ห่างไกลผู้คน ผ้าใบสีขาวที่ถูกจัดไว้พัดโบกเพราะแรงลม ดูไปเหมือนปลาสีขาว หางยาวล่องลอยอยู่เมื่อลมพัดมา โคมดวงใหญ่ห้อยระย้าตามกิ่งของต้นไม้ใหญ่เมื่อมองขึ้นไป แสงของดวงโคมสุกสกาวงดงาม อีกคนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วพับแขนเสื้อเหมือนเช่นที่เคยเห็น

“เชิญค่ะ....” เขาเลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนนั่งตรงข้าม ก่อนที่อีกสองคนจะเดินตามมาถึงพอดี “นี่พี่ก้อง.....สาทร....เพื่อนพี่ครับ”

ละตินยกมือไหว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับไหว้แล้วยิ้มให้ “ค่ะ....รู้จักแล้วน้องติ” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง หญิงสาวนึกอยู่ในใจเช่นกัน เธอไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“นกกินไรดีวันนี้?”

“ปลานึ่งมะนาวเลยพี่โท....นกหิวมาก” สมหวังพูดจาสนิทสนมเหมือนปกติ

เวลานี้คำว่าเจ้านายกับลูกน้องไม่มีอีกแล้ว เอกกวีเป็นคนที่หล่อนคุ้นเคยมาตั้งแต่ยังเล็ก สมหวังทั้งรักและเคารพชายหนุ่มเหมือนพี่ชายแท้ๆ “พี่ติชอบกินไรฮะ?” หล่อนนึกเป็นห่วงอีกคนอยู่เหมือนกัน ละตินเหมือนปลาที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ

“ได้ทุกอย่างจ้ะ สั่งมาเลย”

รายการอาหารหลายอย่างถูกสั่งมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะสั่งเครื่องดื่ม “เอาไรก้อง?”

“เหมือนแก......สั่งมาเลย” สาทรพูดจาสนิทสนม ทั้งสองคงสนิทกันมาก ตอนนี้เพื่อนของเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเอกกวีมาก ทั้งสองนั่งคู่กันยิ่งเห็นชัด เอกกวีว่านิ่งแล้ว สาทรดูนิ่งกว่าเขามาก

“เรดบลูว้อดก้าครับ.....” ชายหนุ่มสั่งเครื่องดื่มของตัวเองกับเพื่อน “นกเอาเบียร์ใช่ไหม? น้องติเอาอะไรดีครับ?” เอกกวีจ้องเธอตาแป๋ว ทำเอาละตินทำหน้าไม่ถูก

“เดี๋ยวสั่งให้นะ....เมโทรโปลิแท้นท์นะ ค้อกเทลค่ะเปรี้ยวๆ ไม่แรงมาก” เขาสั่งเสร็จสรรพ

เมื่อเริ่มรับประทานอาหารไปได้นานพอสมควร เอกกวีก็เริ่มพูดมากขึ้น “ก้อง....แกเห็นโคมบนหัวเราไหม ถ้าพระอาทิตย์อยู่ใกล้เราขนาดนี้จะทำยังไง?”

“ประสาท!! ข้าคงนั่งตอบคำถามแกได้หรอก ร้อนตายชัก!!”

“เออ....ใช่.....แต่อะไรที่มันสวยๆ เมื่อมองไกลๆ เวลาเอามาใกล้ตัวกลับทำร้ายเราเนอะ น้องติว่าไงคะ?” ตายาวทอดมา ใบหน้านวลของชายหนุ่มเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด คำถามของชายหนุ่มแฝงอะไรบางอย่าง

“ลูกพระอาทิตย์......ไม่เห็นต้องกลัวพระอาทิตย์นี่คะ”

ทุกคนเงียบไปเมื่อได้ยินคำตอบ ที่ “ลึก” ยิ่งกว่าคำถามของเอกกวี ใครๆ ก็รู้ว่าละตินหมายถึงชาติกำเนิดของชายหนุ่ม โทชิยูคิ.....ครึ่งหนึ่งคือสายเลือดของดินแดนอาทิตย์อุทัย

สาทรอมยิ้มก่อนจะหันไปสบตาเพื่อนรัก อีกคนยกแก้วเครื่องดื่มทันที ก่อนจะยิ้มกราดให้ทุกคน “ใช่ค่ะ.....บางที......พี่ถึงอยากอยู่กับอะไรเย็นๆ”

“เช่น.....ดวงดารา.....” เขาตอบก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน

ละตินขำเพราะทุกคนขำ.....แต่ลึกๆ ในใจ บอกตัวเองไม่ได้เช่นกัน ทำไมไม่อยากได้ยินเรื่องของคนนี้ เอกกวีพูดได้เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา แต่ทำไมต้องถามเธอด้วย??!!

“น้องติมีแฟนหรือยังครับ?” สาทรถามบ้าง

“เคยมีค่ะ....แต่เสียไปแล้ว” เธอพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ทำหน้าเศร้า แต่ก็ทำให้คนฟังเงียบกันไปครู่หนึ่ง “แต่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ยังไงก็ต้องอยู่ให้ได้ ติมีอะไรให้ทำหลายอย่างค่ะ”

“ดีครับ....เสียใจด้วยนะ แต่เราต้องอยู่ครับ”

“เออ....พี่เห็นมีแท็กซี่มาส่งเรา.....หล่อเชียว” เอกกวีพูดเหมือนไม่ค่อยสนใจ แต่คนฟังคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องตอบ หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ให้เขาก่อนจะบอก

“ค่ะ.....น้องคิม.....เป็นคนรู้จัก เขาช่วยทำงานที่ร้านให้แล้วก็ขับรถให้.....ยังเด็กอยู่เลย”

“อ๋อ.....ชอบเด็ก!” ชายหนุ่มหัวเราะคิก ไร้มารยาใดๆ

“พี่ก็ชอบเด็ก.....จริงไหมก้อง??!!”

“เออ.....ระวังเถอะ เห็นบ่นเบื่อๆ ระวังจะแกะไม่ออก เขารักแกมากนี่โท”

เอกกวีอมยิ้ม “ไม่รู้สิ.....ของแบบนี้พูดออกมาก็เชื่อไม่ได้....มันอยู่ที่ใจว่ะ” ชายหนุ่มระบาย

“ก็พี่โท.....ไม่รักเขาจริงๆ ไง เลยลังเลมาตลอด” สมหวังพูดบ้าง

“รัก...แต่บางทีก็ไม่ได้อย่างใจ...ถ้าเขียนออกมาเป็นข้อๆ เขาเห็นคงร้องกรี๊ด!!” ชายหนุ่มหัวเราะ

“ขนาดนั้นเลยเหรอ?? ถ้าแกคิดจะเปลี่ยนเขา ข้าว่ายาก.....หาใหม่ง่ายกว่าไหม หรือไงสุดหล่อ??!!” สาทรเย้าเพื่อนเล่น เพราะรู้ว่าเขาไม่มีมีวันโกรธแน่นอน ทุกอย่างที่ผ่านมาสาทรเห็นความเป็นไปได้ในชีวิตคู่ของเพื่อนรัก และความเป็นไปไม่ได้ในเวลาเดียวกัน

“ก็อยู่ที่ว่า.....คนที่ว่าเขาจะยอมหันมามองเพื่อนแกหรือเปล่า? ใช่ไหมน้องติ??” เขาจ้องหน้าละตินนิ่ง หญิงสาวสบตาเขาไม่นานก่อนจะมองต่ำ คำถามนั้น....วิ่งเข้ามาจุกที่อก

คนที่ว่า.......คือหล่อนแน่นอน

“ไม่ทราบค่ะ.....ทำไมไม่ถามเขาเลย?” หล่อนพูดเบาๆ ก่อนจะรินเบียร์ให้สมหวัง “เก่งจังนก....หมดอีกแก้วแล้ว” ละตินเปลี่ยนเรื่อง

เอกกวีอมยิ้ม ก่อนจะหันไปสบตาเพื่อนรัก

“โอ......” เอกกวีหันหน้าไปอีกทางทันที เมื่อเห็นใครบางคนเดินมา

“อะไรโท?” สาทรหันไปดู แล้วทั้งคู่ก็พยักหน้าพร้อมๆ กัน เมื่อร่างบางเดินเร็วๆ มาใกล้ ดารายิ้มหวานให้สาทรก่อนจะยกมือไหว้ “พี่ก้องมาทานข้าวไม่ชวนหวานเลยนะ!!” หล่อนประชดซึ่งๆ หน้า ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ แฟนหนุ่ม

เอกกวียิ้มให้คนรักตาหยี ดาราไม่ยิ้มตอบแต่หันมาหาละติน หญิงสาวยกมือไหว้ ก่อนจะยิ้มจางๆ ให้ไป “นี่เหรอคะพนักงานใหม่? สวยดีนี่นา พาออกมาข้างนอกเชียว” ดารากวักมือเรียกบริกร ก่อนจะหันมาหาละติน “ชื่ออะไรคะน้อง มารถใคร?”

ละตินยังมีสติแม้จะรู้สึกมึนๆ เสียงทักทายของคนมาใหม่ ฟังดูเยือกเย็น รอยยิ้มสวยๆ จากริมฝีปากบางเจือความขมขื่นบางอย่าง เจ้าตัวอาจไม่รู้สึก แต่ละตินจับมันได้จากแววตาที่มองมา หล่อนดูเหมือนคนถูกไฟจี้จนแทบจะนั่งไม่ได้ ละตินมองโคมไฟที่ห้อยอยู่ข้างบนแล้วรู้สึกสงสารอีกคน

“คุณ....”

“พี่เอง.....” สาทรชิงตอบ ในขณะที่เจ้าของรถที่ละตินนั่งมาด้วยนั่งนิ่ง

เอกกวีสบตาหญิงสาวก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้ดารา “มาทำไมไม่บอกคะ พี่โทไม่ชอบ” เขาบอกยิ้มๆ “พามากินข้าวอีกหน่อยจะให้มาทำงานให้ค่ะ”  เอกกวีพูดพลางยิ้มเขาสบตาทุกคนเย็นชา

“งานสำคัญ......star หิวก็สั่งเลยค่ะ เราอิ่มกันแล้วนะ พี่เมาแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

“เออ...พี่รู้มานานแล้ว จะไปญี่ปุ่นอยู่แล้วก็หาคนไปด้วยซะ จะได้ไม่ลำบาก” สาทรเสริมราวกับนัดกันไว้ดิบดี

ละตินหันไปมองสมหวัง หญิงสาวนั่งนิ่ง เหมือนดาราไม่มีตัวตนอยู่ในที่นี้  ละตินคิดว่าตัวเองไม่ควรเงียบกับคนที่เพิ่งมา “ดึกแล้ว.....ทานอะไรเบาๆ ดีไหมคะคุณดารา?”

ดาราหันมาหาก่อนจะยิ้มจางๆ ให้เธอ “ไม่เป็นไร ไม่ทานดีกว่า เดี๋ยวอ้วนค่ะ พี่โทคะกลับกันนะ!!!”

“พี่......นกง่วงแล้วฮะ กลับกันเหอะ!” สมหวังออกปากชวนเช่นกัน จริงๆ ไม่อยากได้ยินเสียงรอบกายแล้วต่างหาก อาการแบบนี้เห็นมาบ่อยเหลือเกิน.....

“ไม่ครับ....star รีบก็กลับก่อนได้ พี่ไม่ได้นัด star ไว้ค่ะ พี่ก้องยังอยู่ เราไม่ทำลายแพลนของใครนะ” เขาสั่งหน้ายิ้ม “พี่มาทำงานด้วยค่ะ ดีใจที่ได้พบแต่กลับด้วยไม่ได้นะ”

อีกคนดูเหมือนจะชาชินกับเหตุผลเหล่านี้ หล่อนถอนหายใจเบาๆ “ก็รู้แล้วว่าไม่ให้มา แต่ star คิดถึงนี่คะ กี่วันแล้วไม่ไปหา?  ไปหาที่ออฟฟิศก็......” หล่อนเงียบไปเสียเฉยๆ

“ครับ.....”เอกกวีรู้สึกเหมือนกำลังโดนฉีกหน้า เขาพูดพลางยิ้มจางๆ ให้คนรัก “Good night”

สิ้นเสียงของคนรัก ดาราก็ลุกขึ้นทันที กุญแจรถยนต์ในมือถูกบีบแน่น หล่อนยกมือไหว้สาทรแล้วก็เดินจากไป บรรยากาศเงียบลงเพราะคนสำคัญไม่ยอมพูด คนที่เห็นหัวเราะอยู่เมื่อครู่กับคนที่นั่งอยู่ในตอนนี้เหมือนคนละคน ละตินเงยหน้าไปดูเขาเล็กน้อย ก่อนจะก้มต่ำเพราะตายาวมองไปด้านข้าง

“กินเหล้าต่อนะ!!!” เอกกวีพูดขึ้นมาทันที เขาหัวเราะร่วนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่

“พี่โท.......ไม่ง้อหน่อยเหรอ?” สมหวังถามไปอย่างนั้นเอง

“เหอะ!! เขารู้จักพี่ดี ที่มาเพราะอยากเห็นอีกคนต่างหาก” ชายหนุ่มหัวเราะคิกเหมือนเด็กรุ่นๆ

“เอาน่า! อย่าไปสนใจ เรื่องเล็กน้อย อยู่กับคนก็เป็นธรรมดา มันก็ต้องมีกฏ ถ้าทำอะไรตามใจตัวเองทุกอย่าง พี่ก็เป็นลูกชายเขาแล้ว!!” คนพูดกับเหตุผลที่ให้ดูขัดกัน “ทุกคำ” มีอะไรแฝงอยู่เสมอ จากใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น

ละตินรู้สึกว่าตัวเองขนลุก...ไม่ใช่เพราะลมเย็นๆ ที่พัดผ่าน แต่เพราะคำว่า “กฏ” จากปากของเจ้านายต่างหาก

ตายาวมองคนตรงหน้านิ่ง ก่อนจะโน้มตัวเทเครื่องดื่มลงในแก้วให้หล่อน

กลิ่นน้ำหอมของหญิงสาว......อบอุ่นรัญจวนใจ

พระอาทิตย์ยังอยู่ใกล้แค่เอื้อม........กลัวอะไรกับแววตาผู้หญิงคนนี้??!!

~~~

“ว้าย!!! จริงเหรอ?” เสียงทองสิบดังลั่นแข่งกับเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าของเธอ หล่อนลุกไปคว้ามันมาแล้วปิดทันที “นี่!! แหกปากอยู่ได้ บอกไม่ว่างๆๆ คนไม่มีอารมณ์จะดูดวง ถามอยู่นั่นแหละ”

“อ้าว!! แม่หมอประสาอะไร ไม่ทำงานน่ะ??!!” ละตินล้อหล่อนเล่น

“รวยแล้วเลิกย่ะ ว่าแต่เขารุกหนูขนาดนั้นเลยเหรอติ??”

“อืม.....แต่อาจคิดไปเองก็ได้ค่ะพี่”

“เหรอแล้วเราฝันอะไรแปลกๆ บ้างไหม?”

“ยังค่ะ.....เมื่อคืนน้องเมา” หญิงสาวหัวเราะคิก

“ก็น่าคิดนะ.....ต่อให้แกสวยขนาดไหน เขาก็ไม่น่าจะหลงใครง่ายๆ รูปหล่อพ่อรวยขนาดนั้น ที่สำคัญฟังดูเหมือนเป็นจอมวางแผนยังไงไม่รู้นะพี่ว่า” คนมากประสบการณ์ตั้งข้อสังเกต

“คิดว่ามีอีกหลายเรื่องที่ติไม่รู้......แต่ก็คิดอยู่ว่าก็ดูไปเรื่อยๆ ค่ะ บางทีอาจไม่มีอะไรก็ได้”

“ไม่หรอก....พี่ไม่เคยทายอะไรผิดละตินและที่ไม่ผิดแน่นอนคือ ผู้หญิงคนนั้นเล่นแกแน่!”

ละตินนึกถึงภาพของดาราทันที.....หล่อนทั้งน่าสงสารและน่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน จริงๆ แล้วจะว่าละตินเข้าข้างเอกกวีก็ใช่ เมื่อเขาสั่งหรือให้ทำอะไร หล่อนก็น่าจะฟัง การตามคนรักไปทุกที่.....ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ

ถ้าเธอเป็นเอกกวี.......เธออาจจะพูดมากกว่าที่เขาพูดก็ได้

เมื่อฐานะของอีกคนไม่ธรรมดา.....จะมาวิ่งตามให้เหนื่อยทำไมกัน?

“คงไม่ขนาดนั้นค่ะ......เราไม่มีอะไรมากกว่าที่เห็น”

“แกไม่มี.....แต่แฟนเขามี......มีเหตุผลพอไหม?”

ละตินไม่ตอบ แต่ทุกคำพูดของอีกคน........ทำให้ได้คิด

เหตุผล......ที่ใครก็อ้างได้.....เพื่อตัวเอง!!! เอกกวี........ไม่ต่างอะไรกับพระอาทิตย์ โลกของผู้ชายคนนี้เคลื่อนเข้ามาใกล้เธอทุกวัน......ทุกนาที

ละอองน้ำเย็นจากแก้วที่ถืออยู่ทำให้ภาพของชายหนุ่มลอยเข้ามา “สัมผัส” ที่ไม่เคยรู้สึก...เมื่อได้จับมือกับอดีตคนรัก หากแต่โทชิยูคิ....ส่งกระแสผ่านสัมผัส......รุนแรง

~~~

“เที่ยวเก่งนี่คุณพี่! วันหยุดไม่เข้าร้าน มาเอาป่านนี้” คิมหันต์หัวเราะคิกเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามา หล่อนเอากำปั้นเล็กๆ มาวางที่บ่าของเขาแล้วฟาดลงแรงๆ

“ทำบ่น!!! ฝากนิดฝากหน่อยไม่ได้!!”

“โอ้ย!! มือหนักนะเนี่ย”

“ไปทำบุญมา.......สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว” หล่อนเล่ายิ้มๆ

“ไปหลงเจ้านายอยู่ล่ะสิ!! หล่อขนาดนั้น” เขาล้อหล่อนเล่น แต่ดูเหมือนอีกคนจะพยายามเก็บอาการ

“ทำไมพูดจาซ้ำๆ น่าเบื่อจริงๆ นายคิมเนี่ย??!!”

“ก็พูดเรื่องจริง....สวยขึ้นทุกวัน...ไม่ค่อยร้องไห้แล้วล่ะสิ!!?” เขาจิ้มเบาๆ ที่ต้นแขนเธอ

“อย่ามาหลอกแต๊ะอั๋งฉันนะ!!! ไม่ใช่สักหน่อย เขาเป็นเจ้านายคิม อย่าเอามาพูดเล่นและที่สำคัญเขามีแฟนสวยมากๆ ด้วยนะ!!” อีกคนพูดจาจริงจัง แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“รู้!!! ไม่มีก็แปลก.......สนที่ไหนกัน???!! ของแบบนี้มันอยู่ที่ดวงพี่ ของใครก็ของมัน และหากมันจะเป็นของเราและของเขาด้วย ก็ช่วยไม่ได้!!?? ว่าป่าว???!!”

“ประชดใครคิม?” หล่อนถามเสียงเบาลง

“ก็มีบ้าง......มีแฟนสวยก็เงี้ย!!! จนด้วย.......เลยต้องทำใจ”

“อย่าบอกนะว่าโดนยายส้มทิ้ง?!!!”

คิมหันต์ส่ายหน้า “ไม่หรอก.....เขาไม่กล้าทิ้งหรอก แต่เขาก็ไม่กล้าเอาไปโชว์ใคร” น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน “เป็นเจ๊.....เจ๊จะพาแฟนที่ขับแท็กซี่ไปงานวันเกิดเพื่อนไหมล่ะ?”

“ก็ดีออก....ไม่เปลืองค่ารถด้วย”

“ถ้าให้ไปกับเบนซ์ละ........ยังจะไปแท็กซี่อีกไหม?”

“เออ....ก็ดีกว่าน่ะจ้ะ!!!” คนตอบหัวเราะคิก “ไม่เอาน่ะคิม...รักเขาหรือเปล่า?  ถ้ารักแล้วเลิกไม่ได้ก็คบต่อไป สักวันเขาก็เดินมาหาเราอยู่ดี.....ถ้าคิมยังวิ่งตาม....ก็....” ละตินเงียบไปเพราะเห็นภาพใครบางคนขึ้นมาในความคิด วันนี้ได้ยินเรื่องของคนใกล้ตัว........วิ่งตามคนรัก

เจ็บหน้าอก!!!

หากวันใด......ละตินต้องเป็นฝ่ายวิ่งบ้าง......จะทำอย่างไร?