กลางบ้านหลังเก่าๆ หลังหนึ่ง ริมทางรถไฟ ใกล้สถานีอาร์ลิงตั้น เวลา 3 ทุ่ม

สองสาว จอยกับเล็ก ถูกมัดติดกับเสาโดยหันหลังชนกันกับเสาซึ่งกั้นกลางอย่างแน่นหนาเป็นเวลาหลายชั่วโมง ทั้งสองพยายามขยับตัวดิ้นรน แต่ไร้ผล ข้อมือก็ไม่สามารถเอื้อมนิ้วไปถึงกำไลข้อมือได้ ผ้าซึ่งถูกผูกปิดปากก็เป็นอุปสรรคต่อการที่จะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ หรือแม้แต่จะพูดคุยกัน จึงได้แต่รอคอยให้ใครสักคนกลับเข้ามา แล้วค่อยคิดหาทางแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า

จนกระทั่งประตูบ้านถูกเปิด และชายสามคนเดินเข้ามา

ทั้งสองสาวส่งเสียงอู้อี้ๆออกมาพร้อมกันเหมือนพยายามจะบอกอะไรบางอย่าง

"เฮ้ ไมค์!" ชายผิวขาวร่างใหญ่คนหนึ่งร้องเรียกเพื่อนผิวดำ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ

"อะไรวะ ?"

"เอาผ้ามัดปากคนหนึ่งออกซิ แล้วถามดู เธอต้องการอะไร"

ไอ้มืดล่ำบึ้กพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปหาสาวจอย เอามือดึงผ้าที่มัดปิดปากลง แล้วเอ่ยถาม

"ไง สาวน้อย เธอต้องการอะไร ?"

สาวจอยตอบตามแผนการที่คิดไว้ก่อนล่วงหน้า

"ฉันปวดท้อง อยากใช้ห้องน้ำ"

นายไมค์หันมามองหน้าเพื่อนสองคน แล้วคนหนึ่งซึ่งเป็นคนขาวอีกคนก็เอ่ยตอบ

"เธออย่าเล่นลูกไม้ตุกติกกับพวกฉันนะ บอกไว้ก่อน ไม่งั้นเธอกับเพื่อนไม่รอดแน่!" จากนั้นเขาจึงพยักหน้าบอกเพื่อน

"ไมค์ พาเธอไปเข้าห้องน้ำ"

"ให้เพื่อนฉันไปด้วยสิ!" จอยร้องขอเพิ่ม "พวกเราไม่ได้เข้าห้องน้ำมาหลายชั่วโมงแล้วนะ ได้โปรด"

"โอ้....โนว์!" ไมค์สั่นศีรษะ "สองคนไม่ได้ ต้องไปทีละคน ห้องน้ำมีห้องเดียว! อย่าชักช้า เธอเข้าไปก่อนเถอะ หลังจากเธอเสร็จธุระแล้วค่อยให้เพื่อนเธอเข้าไป" เขาก้มลงแก้เชือกที่มัดรอบเสาออก ทำให้ทั้งสองสาวผ่อนคลายความอึดอัดไปได้มาก แต่ก็ยังมีเชือกมัดข้อเท้าทั้งสองไว้อีก

"ตอนนี้ ฉันจะแก้เชือกที่ข้อเท้าของเธอก่อน ทำตัวดีๆล่ะ! อย่ามีปัญหานะ"

จอยพยักหน้า ปล่อยให้เขาแก้เชือกที่ข้อเท้าออก แล้วก็ดึงเชือกเส้นยาวที่พันรอบกายเธอสองคนกับเสาออกไป

"เอ้า ยืนขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้า ห้องน้ำอยู่โน่น" เขาชี้ให้เธอดูห้องน้ำทางหลังบ้าน "เดินไปก่อน ฉันจะเดินตามหลัง ส่วนเธอ" เขาหันมาพูดกับเล็ก "รอสักครู่ ให้เพื่อนของเธอเสร็จธุระก่อน"

เล็กพยักหน้าตอบรับเช่นกัน

ไมค์เดินไปส่งจอยถึงหน้าห้องน้ำ แล้วสั่งให้เธอเข้าไป

"นี่ไงห้องน้ำ เธอเข้าไปเถอะ จัดการธุระของเธอให้เสร็จเร็วๆ แล้วรีบออกมา"

"ขอบคุณ"

เธอกล่าวแล้วเปิดประตูห้องน้ำ เข้าไปข้างในแล้วรีบปิดประตูใส่กลอนข้างในทันที แล้วรีบตรงไปที่ชักโครก

ขณะทำกิจส่วนตัว เธอยกแขนขวาขึ้นมามองกำไลข้อมือที่กัปตันให้มาแล้วใช้ความคิด...ถ้าเธอกดปุ่มตอนนี้ เธอจะหนีไปจากที่นี่ได้ และจะะอยู่ไกลจากที่นี่ 1 ไมล์ แต่เล็กล่ะ ? ถ้าเธอหายไป พวกนั้นจะทำอะไรกับเล็ก ?

ไวเท่าความคิด เธอจิ้มนิ้วมือเข้าไปในหู กดปุ่มเปิดวิทยุสื่อสาร ได้ยินเสียง "ตี๊ด" เล็กๆ แล้วลองกระซิบเรียก

"กัปตัน...กัปตันคะ ? กัปตัน"

มีเสียงตอบกลับมาทันที

"คุณจอย ว่าไง ? สถานการณ์เป็นไงบ้าง ?"

"จอยอยู่ในห้องน้ำค่ะ พวกเขาปล่อยให้เข้ามา ตอนนี้จอยเป็นอิสระชั่วคราว ส่วนเล็กยังถูกมัดที่ข้อเท้านั่งพิงเสาอยู่ค่ะ เอาไงดีคะกัปตัน ?"

"มีอาวุธติดตัวไหม ?"

"ไม่มีค่ะ ปากกาก็ไม่ได้พกมา"

"แล้วเครื่องพรางตัว ติดไว้ในเสื้อไหม ?"

หล่อนควานหาครู่หนึ่งแล้วตอบ "ไม่มีค่ะ"

กัปตันเงียบเสียงไปชั่วครู่ แล้วจึงบอกแผน

"โอเค งั้นเอางี้...เดี๋ยวคุณจอยออกจากห้องน้ำ รอให้พวกนั้นแก้เชือกให้คุณเล็ก พอคุณเล็กเป็นอิสระ และคุณจอยก็ยังเป็นอิสระอยู่ คุณจอยบอกคุณเล็กให้กดปุ่มกำไล"

"โอเคค่ะ งั้นแค่นี้ก่อน เค้าเคาะประตูเรียกแล้วค่ะ"

"ครับ ผมจะรอฟังข่าวอยู่ตลอดเวลา"

"ออกมาได้แล้วแม่สาวน้อย!!" เสียงนายไมค์ร้องเรียกพร้อมกับเคาะประตูถี่ๆ

"สักครู่ค่ะ!"

ตะโกนตอบแล้ว เธอจึงเดินไปที่ประตู ก่อนเปิดประตู เธอกดปุ่มที่กำไลครั้งที่หนึ่ง เสียงดังบี๊บเบาๆกลบด้วยเสียงกระแอมของเธอ กำไลไฮเทค อยู่ในสถานะสแตนด์บาย!

เธอเปิดประตูแล้วก้าวออกมา ถูกไมค์ผลักหลังให้เดินกลับไปที่เสาต้นนั้น

"นานจริง! ไปรีบกลับไปที่เดิม เดี๋ยวฉันจะพาเพื่อนของเธอมาบ้าง"

เธอเดินไปอย่างว่าง่าย พอมาถึงเสา เธอมองหน้าเล็กแล้วพูดเบาๆ

"เตรียมกดกำไล"

เล็กมองหน้าและพยักหน้านิดหนึ่ง นายไมค์หันขวับมาถามทันที

"เธอพูดอะไร แม่สาวน้อย ?"

"อ๋อ ฉันบอกเค้าว่าเตรียมตัวเข้าห้องน้ำ" เธอตอบอย่างรวดเร็วทันควันเหมือนไม่ต้องคิด แล้วเอามือซ้ายจับข้อมือขวากุมกำไลไว้ นิ้วชี้เตรียมพร้อมที่ปุ่ม ในสายตาของหนุ่มร่างบึ้ก มองเห็นว่าเธอทำท่าทางเหมือนอ่อนน้อม

"อย่าคิดหลอกอะไรฉันเชียวนะ" เขากล่าวสำทับอีกครั้ง

"ไม่กล้าหรอก พวกคุณตั้งสามคน ฉันกับเพื่อนจะทำอะไรได้"

"อืม...ก็จริงของเธอ" เขาพยักหน้าหงึก แล้วหันไปบอกเพื่อนคนขาวคนหนึ่ง

"เฮ้! รอนนี่, นายช่วยแก้เชือกให้เธอ แล้วพาเธอไปห้องน้ำละกันนะเพื่อน"

"ได้เลย" คนชื่อรอนนี่พยักหน้า แล้วก้มลงแก้เชือกที่ข้อเท้าสาวเล็ก

"เอาละ ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน"

เล็กลุกขึ้นยืน มองหน้าจอย เห็นเธอพยักหน้าทีหนึ่ง และขยับปากพูดโดยไม่มีเสียง "กด!"

เธอเอื้อมมือไปที่กำไล กดปุ่มข้างกำไลสองครั้งเบิ้ลทันที ขณะที่สาวจอยก็กดกำไลของตัวเอง

"แวบบ..."

แสงสว่างจ้าสีขาวปรากฏขึ้นบดบังสองสาว ท่ามกลางความตกตะลึงของชายทั้งสามคน และพริบตาเดียว สองสาวก็หายไปต่อหน้าต่อตา!

"ว้อท..ถะ...ฟั้คค!!" ไมค์สบทเสียงดังลั่น

"ไม่อยากจะเชื่อ เป็นไปได้ไงวะเนี่ย!" คนชื่อรอนนี่กล่าวแล้วอ้าปากค้าง

"ต้องรีบบอกเจ้านายแล้ว" อีกคนหนึ่งกล่าวแล้วรีบตรงดิ่งเข้าไปยังเครื่องโทรศัพท์ ยกหู หมุนหมายเลข แล้วรอครู่หนึ่ง จึงได้ยินเสียงจากปลายสาย

"ฮัลโหล ? ใครพูด ?"

"ผม จอร์จ ครับผม"

"มีอะไรวะจอร์จ ?"

"เอ้อ...คือ ผู้หญิงสองคนนั้น หายไปแล้ว (dissappeared) ครับ"

"อะไรนะ!" เสียงทางนั้นร้องตะโกน "นายหมายความว่าไง หายไป ?"

"อ่า...พวกเธอ หายไปแล้ว จริงๆครับผม ! ต่อหน้าพวกผมเลยครับ!"

"หายไปแล้ว!" ทางโน้นกล่าวซ้ำคำมาอีกครั้ง "ทั้งที่พวกเธออยู่กับพวกนาย งั้นเหรอ ?"

"ใช่ครับ เจ้านาย"

"มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ ?"

"คือ...พวกเธอ ขอเข้าห้องน้ำ พวกผมก็แก้เชือก ปล่อยให้คนหนึ่งไปเข้าห้องน้ำ แล้วพอเธอออกจากห้องน้ำกลับมา รอนนี่ก็แก้เชือกให้อีกคนหนึ่ง กำลังจะพาเธอไปที่ห้องน้ำ แล้วก็มีแสงสว่างขึ้นรอบตัวพวกเธอ แล้วพวกเธอ ก็หายไปเลยครับผม!"

"บ้าเอ๊ยย!!" ทางนั้นสบถ "เอาละ! พวกแกลองออกค้นหาข้างนอกบ้านดู พวกเธออาจจะไปไม่ไกลนักก็ได้ ลองแยกย้ายกันค้นหาดูในรัศมี 1 ไมค์จากตัวบ้าน"

"พวกผมตอนนี้มีสามคน ถ้าแยกย้ายกันหา ก็ต้องมีทิศทางหนึ่งที่จะไม่ได้ไปนะครับ"

"ก็เรียกคนมาเพิ่มสิวะไอ้โง่!" เสียงจากทางโน้นออกอาการฉุนเฉียว "หาคนมาเพิ่มอีกอย่างน้อยสัก 5 คน มากกว่านั้นได้ยิ่งดี แล้วออกตามหาไปทั้งแปดทิศเลย! พยายามหาให้เจอให้ได้ก่อน 9 โมงเช้าวันพรุ่งนี้!"

"ครับผม เจ้านาย!"

"บ้าจริง!" เสียงปลายสายสบถหนักๆมาอีกเป็นครั้งสุดท้าย ตามด้วยเสียงวางหูโทรศัพท์ดังโครมใหญ่ เล่นเอาทางฝั่งลูกน้องสะดุ้งเฮือก ก่อนจะวางหูแล้วหันมาบอกเพื่อนอีกสองคน

"เจ้านาย สั่งให้เรียกคนมาเพิ่ม อย่างน้อย 5 คน แล้วออกตามหาผู้หญิงสองคนนั่นไปทั่วทุกทิศจากบ้านหลังนี้ ในรัศมี 1 ไมล์ ต้องหาให้เจอ ก่อน 9 โมงเช้าของวันพรุ่งนี้"

"งั้นนายรีบโทรหาพวกเราที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อน ระดมพลมาที่นี่ก่อนแล้วค่อยออกตามหาพวกเธอกัน"

"โอเค!"




ห่างออกไป ทางทิศตะวันออก 1 ไมล์ จากบ้านหลังนั้น

สองสาวจากอนาคต ถูกส่งตัวมาด้วยอุปกรณ์ซึ่งประดิษฐ์ด้วยเทคโนโลยีเทเลพอเทชั่น (ย้ายวัตถุหรือสสารจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งโดยมิได้จับต้อง) อยู่ท่ามกลางไร่ข้าวโพดอันกว้างใหญ่และไม่ห่างไกลกันนัก

ทันทีที่ปรากฏตัวกลางไร่ข้าวโพด สาวจอยก็วิทยุถึงกัปตันวันชนะทันที

"กัปตันคะ สแตนด์บายอยู่ไหมคะ ?"

เสียงผู้เป็นเจ้านายตอบกลับมาทันควัน

"รอฟังข่าวอยู่ตลอดครับ เป็นไงบ้างตอนนี้ ? พูดเสียงดังเชียว หลุดจากพวกนั้นมาหรือครับ ?"

"ใช่ค่ะ! เราสองคนอาศัยจังหวะที่พวกมันเผลอ กดปุ่มท่ี่กำไล จึงพ้นมาได้ ตอนนี้อยู่กลางไร่ข้าวโพดแห่งหนึ่งค่ะ กว้างใหญ่มากเลย"

"เยี่ยม!" กัปตันอุทานพร้อมดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะ "แต่อย่าเพิ่งวางใจนะคุณจอย เพราะคุณสองคนออกห่างจากบ้านนั้นมาแค่ไมล์เดียวเท่านั้น ระวังตัวกันให้ดี อยู่ด้วยกันตลอดเวลาอย่าแยกกัน ผมกับเอกและแซมจะตามมาสมทบ"

"โอเคค่ะ"

"คุณเล็ก" กัปตันเอ่ยถามอีกคนหนึ่งบ้าง

"คะ กัปตัน"

"คุณโอเคไหม ? ไม่เป็นอะไรนะ ?"

"ไม่เป็นอะไรค่ะกัปตัน มีเคล็ดขัดยอกนิดหน่อย ที่เกิดจากการโดนฉุดลากและถูกมัดเท่านั้นค่ะ"

"โอเค ดีละ รออยู่ตรงนั้นทั้งสองคน พวกผมจะออกมาหา คงได้เจอกันภายใน 1 ชั่วโมง อย่างมากสุดไม่เกินสองชั่วโมง"

"รับทราบค่ะ กัปตัน"

แล้วเสียงการติดต่อก็ขาดหายไป สองสาวจึงได้แต่อยู่ด้วยกันท่ามกลางไร่ข้าวโพดแห่งนั้น รอกัปตันและอีกสองหนุ่มตามมาสมทบ

"ต้องรอนานแค่ไหนเนี่ย" เล็กเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

"นานแค่ไหนก็ต้องรอจ้ะ เล็ก อยู่ตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน สัมผัสบรรยากาศชาวไร่หน่อย อากาศดีด้วย" จอยกล่าวแล้วยืนหันซ้ายหันขวา มองไปทั่ว

"มันกว้างใหญ่มากเลยนะไร่ข้าวโพดเนี่ย"

"อืม...เดินเล่นกันหน่อยไหมจอย ไม่อยากอยู่กับที่อะ อย่างน้อยได้ออกกำลังสักหน่อย กัปตันคงจับสัญญาณหาจุดพิกัดที่เราอยู่กันได้แล้วหละ"

"โอเคจ้ะเล็ก แต่ไปทางไหนดีอะ ?"

"อืม...ทางไหนดีน๊า..." หล่อนครุ่นคิด เอานิ้วแตะขมับสองสามที "โบราณว่า ทิศตะวันตกไม่ดี เราไปทางตะวันออกกันเถอะ"

"เล็กเชื่อด้วยเหรอ เรื่องแบบนี้ ?"

"ก็ นิดหน่อยจ้ะ แต่ไม่เยอะนักหรอก เฉพาะบางเรื่อง คนที่เคยศึกษาโหราศาสตร์ ส่วนใหญ่จะเชื่อกันนะ มันเป็นความรู้ที่เขาเรียกกันว่า ปกิณณกะมงคล อะไรนี่แหละ ถ้าจำไม่ผิดนะ"

"หูยย อย่างเล็กไม่มีทางจำผิดหรอก งั้นไปกันเถอะจ้ะ เดินกันไปช้าๆ แบบชมนกชมไม้ของคนโบราณ"

"อ่าฮะ...เสียดายไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคอะไรติดตัวเลยนอกจากกำไล.."

"ทำไมเหรอจ๊ะ"

"อยากถ่ายรูปบริเวณนี้"

"ถ้าเจอกัปตันและอีกสองคนนั่น ก็ให้พวกเค้าช่วยถ่ายสิ พวกเค้าน่าจะมีกัน โดยเฉพาะกัปตันคนเก่งของเรา"

"เล็ก...ถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรจ๊ะ ?""

"กัปตัน เค้าเคยจีบเล็กบ้างไหม ?"

สาวหมอดูหัวเราะ

"มีที่ไหนเล่า! ตัวเองก็รู้ กัปตันโดยมากทำงาน จริงจังกับงาน คิดทำโน่นทำนี่อยู่เรื่อย แล้วก็ ถ้าเค้าจะจีบใคร คงไม่ใช่เล็กหรอก สงสัยจะเป็นคนอื่นที่ไม่ได้หนีมากับเรา"

"ใครจ๊ะ ?"

"ไม่รู้สิ เดาๆมั่วไปงั้นแหละ เค้าว่ากัปตันไม่มีใครในใจหรอก หัวใจว่างแบบโล่ง เหมือนบ้านที่เพิ่งสร้างใหม่ แต่ยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์ ประมาณนั้น"

"เปรียบเทียบได้เข้าท่าแฮะ"

"อืม...คนอย่างกัปตันน่ะ เค้าว่า ออกบวชเป็นพระยังได้เลย"

"ยังมีเอกอีกคนนะ อ้อ ตัวเอง...ไม่นึกชอบเค้าสองคนบ้างเหรอ ?"

สาวหมอดูหัวเราะอีกครั้ง

"เล็กเนี่ยเหรอจะให้ไปรักชอบกัปตัน มิกล้าๆ ไม่อาจเอื้อมจ้า"

"โธ่...ไม่ลองหยอดๆอะไรเค้าหน่อยล่ะ หรือเพิ่มการเทคแคร์ให้เป็นพิเศษหน่อย อะไรเงี้ย"

"ไม่เอาหรอก เล็กก็ไม่ได้คิดอะไรจ้ะ มองเขาเหมือนพี่ชายอะ"

"อืม...พี่ชายที่แสนดี เคยฟังเพลงเก่าเพลงนี้ไหม ?"

"เคยจ้ะ เพลงในยุคศตวรรษที่ 20 เพราะนะ เล็กมีไว้ในคอมเต็มไปหมดเลย"

"แล้ว...กับเอกล่ะจ๊ะ ?"

"เอกก็เหมือนเพื่อนน่ะจ้ะ ไม่ได้คิดอะไรเหมือนกัน"

"สรุป หัวใจเล็กก็ยังว่างเหมือนบ้านใหม่ยังไร้เฟอร์นิเจอร์เหมือนกัน"

"ช่ายย...และยังไม่รู้เลยว่าจะได้เจอใคร ไม่เหมือนตัวเองนี่จอย มีแซมเป็นคู่ใจ"

"งั้นๆแหละจ้า ไปเรื่อยๆนะ"

แล้วสองสาวก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่ง ร้องตะโกนโหวกเหวกมาจากทางทิศใต้

"เล็ก หยุดก่อน" จอยคว้าแขนเพื่อนสาวให้หยุดเดิน

"ใช่พวกนั้นหรือเปล่าเนี่ย ?" เล็กหยุดเดินแล้วหันมาถามเพื่อน สีหน้ามีกังวล

(มีต่อครับ)