ชื่อเรื่อง : The Assignment
---
แยมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องเรียน ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกจากอก รอบตัวเธอมีแต่ความความเงียบในห้องมีกันแค่สามคนไฟข้างนอกห้องเรียนที่ติดๆดับๆ
เธอสูดลมหายใจลึกพยายามเรียกสติ "นี่มัน... อะไรเนี่ย?"
"แยม โอเคป่ะ?" เสียงของโฟร์ทดังมาจากข้างๆ เขานั่งมองแยมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
แยมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะพยายามตอบ
“เออ...กูฝันแปลกๆ เห็นสัตว์ประหลาดที่มีหนามแหลม เต็มตัว...มันบุกเข้ามาในโรงเรียน...แล้วฆ่าทุกคน...มันเหมือนจะจริง...หรืออาจจะแค่ฝันไปก็ไม่รู้...ชั่งมันเถอะ"
โฟร์ทขำ "นี่ฝันเป็นหนังสยองขวัญไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า"
"อ้าวแล้วเฟิร์สล่ะ?" แยมถามทันทีเมื่อมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นเฟิร์ส
และเสียงประกาศจากลำโพงดังขึ้น เสียงแหลมสูงและเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
"นักเรียนทุกคน! จงทำใบงานให้เสร็จ ใบงานมี 3 ข้อ ต้องทำให้เสร็จภายในคืนนี้ใครไม่ส่งเธอจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่ฉันขอเตือนไว้ก่อน! และจำไว้อย่าสบตากับผู้เก็บใบงาน!"
เสียงนั้นจบลงพร้อมบรรยากาศที่เงียบสงัดก็เกิดขึ้น แยมกับโฟร์ทมองหน้ากัน สีหน้าทั้งคู่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
"ใบงานอะไรวะ?" โฟร์ทพึมพำ แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อ เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้นจากนอกหน้าต่าง มันเป็นเสียงเหมือนเล็บยาวๆ กำลังกรีดไปตามกำแพง เสียงนั้นดังก้องไปหมดทั้งตึก
"...ได้ยินไหม?" แยมถามด้วยความมึนงง
โฟร์ทพยักหน้าและตอบ "เสียงอะไรของมันวะ? กูว่าเราไปหาเฟิร์สกันเถอะ"
พวกเขารีบลุกขึ้นพร้อมกัน แต่ประตูห้องเรียนเปิดออกอย่างแรง เฟิร์สวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขาซีดเหมือนคนที่เจอบางอย่างที่เกินจะรับไหว
"!" เฟิร์สร้องเสียงสั่น "รีบทำใบงาน! ทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้!"
"มันเกิดอะไรขึ้น?" แยมถาม ขณะที่เธอหยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาดู กระดาษใบงานสามข้อที่ประกาศพูดถึงถูกวางไว้บนโต๊ะของทุกคนโดยไม่รู้ตัว
"อย่าถาม รีบเขียน!" เฟิร์สตอบและรีบเขียนแต่ขณะที่เขาเริ่มเขียน กระดาษของเขากลับเริ่มเลอะด้วยคราบสีดำเหมือนหมึกผสมเลือด กลิ่นคาวแสบจมูกโชยขึ้นมาทันที
"นี่มัน...
ไรเนี่ย?" โฟร์ทกระซิบ แต่ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากนอกห้อง เสียงนั้นไม่ได้เหมือนมนุษย์ มันเหมือนบางสิ่งที่ใหญ่และอันตรายกำลังเข้ามาใกล้
"เร็วเข้า!" เฟิร์สพูดเสียงสั่น "อย่าหยุดเขียน!"
แยมรีบก้มหน้าลงเขียนบนกระดาษ แต่ทุกคำที่เธอเขียน รู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังดูดพลังของเธอออกไป เสียงจากนอกห้องดังขึ้นเรื่อยๆ มันใกล้เข้ามาๆ...
"ได้ยินไหม?" แยมถามเสียงเบา
"ได้ยิน..."โฟร์ทตอบอย่างเสียงสั่นๆ
" กูกลัวรีบหนีเถอะ!" แยมพูดและดึงโฟร์ทกับเฟิร์สลุกขึ้น แต่ทันทีที่พวกเขาลุกขึ้นเสียงตรงโถงทางเดินก็ดังก้องกังวานจนรู้สึกเหมือนพื้นสั่นสะเทือนเสียงฝีเท้าเข้ามาอย่างใกล้ๆ...
"ไปทางหน้าต่าง!" เฟิร์สตะโกน
พวกเขารีบพุ่งไปที่หน้าต่าง แต่เมื่อเปิดออก พวกเขาเห็นร่างของนักเรียนหลายคนยืนอยู่ด้านนอก พวกเขาเดินอย่างดวงตาไร้ชีวิต และร่างกายที่มีหนามป็นเหมือนสัตว์ประหลาดอันน่ากลัว
"เราหนีไม่รอดหรอก!" โฟร์ทพูดด้วยเสียงที่สั่นพร้อมกับน้ำตาที่กลั้นไว้
แยมมองไปรอบๆ รู้สึกเหมือนทุกทางหนีถูกปิดตาย แต่เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง "เราต้องหาทางออกให้ได้!"
และเสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เข้าใกล้ทีละนิดๆ
เสียงกรีดร้องนั้นทำให้แยมรู้สึกเหมือนตัวเองจะสูญเสียสติไป พวกเธอทั้งสามใช้มือปิดหูและนั่งยองอย่างหวาดกลัวตัวสั่นหลบใต้โต๊ะ
"เราต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้!" โฟร์ทพูดอย่างเสียงสั่นและน้ำตาก็ค่อยๆไหล
แยมมองไปรอบตัวและก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของสัตว์ประหลาดกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอเหลือบมองใบงานบนโต๊ะ จนสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกออกไป
"ใบงานนี่... มันมีต้องมีอะไรที่ช่วยได้" แยมพูดและหยิบใบงานบนโต๊ะมาอ่าน
ข้อความเลือนลางที่มุมล่างของกระดาษเขียนด้วยหมึกสีแดงสดพวกเขาสามคนพยายามอ่านข้อความนี้ไปและปิดหูไป เพราะได้ยินแต่เสียงร้อง
"ข้อสาม...?" โฟร์ทรีบอ่านข้อสามด้วยดวงตาของเขาที่เบิกกว้าง "มันถามว่า อะไรคือสิ่งที่คุณต้องเสียเพื่อออกไปจากที่นี่?"
แยมกัดฟัน เธอรู้ว่าคำตอบนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และเสียงประตูห้องเรียนก็เปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างของผู้เก็บใบงาน เขาเป็นครูที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ร่างกายของเขามีหนามแหล็มยื่นออกมาทั้งตัวดูหน้าเกียจมากๆดูไม่เหมือนมนุษย์ ดวงตาเต็มไปด้วยความมืด และเล็บที่ยาวเปื้อนคราบเลือดที่หยดลงพื้นทีละหยดๆ
"กูคิดออกแล้ว... สิ่งที่เราต้องเสีย... คือความกลัวของเราเอง!"
เฟิร์สและโฟร์ทมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจ "แน่ใจเหรอ?" ทั้งคู่ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น
"ไม่มีเวลาแล้ว!" แยมตะโกน โฟร์ทและแยมคว้าปากกาและเขียนคำตอบลงไปอย่างรวดเร็ว: "ความกลัว"
แต่เฟิร์สที่ทำใบงานของเขากับปลิวหายไปเขาพยายามหาใบงาน แต่เสียงเดินก็เริ่มเข้ามาใกล้ๆอย่างช้าๆและเมื่อแยมกับโฟร์ทเขียนเสร็จเฟิร์สที่หาใบงานไม่เจอจึงเข้าไปแอบใต้โต๊ะจนเสียงฝีเท้ามาหยุดที่แยมกับโฟร์ท
"ใบงานเสร็จหรือยัง?" เสียงของครูนั้นเย็นยะเยือกน่ากลัวสุดขีด
และแยมกับโฟร์ทก็ได้ยื่นใบงานออกไปและครูก็รับใบงานไปอย่างช้าๆหลังจากนั้นก่อนที่ครูจะพ้นประตู ครูหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเยือกเย็น
"อย่าลืมนะว่า...ใครไม่ส่งจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่"
พอครูพ้นประตูไปแล้วทุกอย่างในห้องเหมือนหยุดไปหมด เงาดำและสัตว์ประหลาดที่คุกคามก็หยุดนิ่ง แสงไฟที่กระพริบก็กลับมาเป็นปกติ เสียงทุกอย่างค่อยๆ หายไป เหลือแค่เสียงหายใจของพวกเขา
"มัน... หายไปแล้ว?" แยมพูดเสียงสั่นเบาๆพร้อมกับยิ้มเล็กๆ
"เฟิร์ส มันไปแล้ว ทุกอย่างปกติแล้ว ออกมาเร็วว" โฟร์ทพูดด้วยเสียงที่ดีใจ
และประตูห้องเรียนก็เปิดออกเผยให้เห็นทางเดินที่ว่างเปล่าและสงบ แยมสูดลมหายใจลึก "เราออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!"
แยมกับโฟร์ทวิ่งออกจากห้องเรียน รู้สึกเหมือนหลุดพ้นจากสิ่งชั่วร้ายที่น่ากลัวและสยดสยอง แต่ขณะที่พวกเขากำลังจะวิ่งก็รู้สึกเหมือนไม่มีเฟิร์สอยู่ข้างๆ พวกเขาจึงหันไปถามเฟิร์ส
"เฟิร์ส? เป็นอะไร?" โฟร์ทถาม
เฟิร์สมองพวกเขาและทุกอย่างก็เปลี่ยนไปดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทหนามเริ่มทะลุแทงเสื้อผ้าของเฟิร์ส
"กูยังไม่ได้เขียนข้อสิบ! รอกูด้วย อย่าทิ้งกูไปนะ"
เฟิร์สร้องเสียงดังลั่นอย่างทรมาน แยมและโฟร์ทค่อยๆถอยห่างอย่างช้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอย่างช้าๆ
"กูขอโทษ กูขอโทษ เฟิร์ส กะ..กู ขอโทษ" ทั้งสองเอาแต่ร้องขอโทษพร้อมกับวิ่งหนีเพื่อจะออกจากโรงเรียน
---
และแยมก็ได้สะดุ้งตื่นจากความฝันอีกครั้ง และได้ยินเสียงแม่ดังมาจากข้างนอก
"ไอดำตื่นรึยัง จะไปโรงเรียนไหมเนี่ย! สายแล้วดูแต่โทรศัพท์ไม่แดกไปเลยหล่ะ"
แยมลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของเธอยังมีเหงื่อซึมเต็มไปหมด เธอสูดลมหายใจลึกและมองไปรอบตัว ห้องของเธอเหมือนเดิม ไม่มีสัตว์ประหลาด ไม่มีเสียงฝีเท้า แต่ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงหลงเหลือ
เธอมองนาฬิกาข้างเตียง เห็นว่ามันสายแล้วจริงๆ"ฝัน... มันแค่ฝัน" แยมพึมพำ แต่หัวใจยังเต้นเหมือนจะหลุดออกจากอก
เธอลุกขึ้นจากเตียง ก้มลงหยิบสมุดโน้ตที่ตกอยู่ข้างโต๊ะ แต่เมื่อเปิดดูหน้าสุดท้ายกลับเขียนข้อความสีแดงว่า
"ข้อสาม : อะไรคือสิ่งที่คุณต้องเสียเพื่อออกไปจากที่นี่?"
แยมรีบปิดสมุดทันที ใจเต้นแรงอีกครั้ง "มัน... ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?" เธอพยายามปลอบตัวเอง
ขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นบนโต๊ะข้างเตียงหน้าจอแสดงข้อความจากเฟิร์ส
"แยมกูยังไม่ได้ออกจากที่นี่เลย...มาหากูหน่อย...จะทิ้งกูไปจริงๆหรอกูเป็นเพื่อนนะ"
แยมได้โยนโทรศัพท์ทิ้งบนที่นอนหลังจากเห็นข้อความน้ำตาก็ค่อยไหล ในขณะเดียวกันหน้าจอโทรศัพท์ก็เริ่มพร่ามัว และข้อความก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็น
"เหลือเวลาอีก 10 วินาทีเท่านั้น จงทำใบงานให้เสร็จ!"
" 10..9..8..7...."
ในขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นมาจากทางเดินนอกห้องนอนของเธอ มันค่อยๆ ดังขึ้น... ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แยมยืนนิ่ง มองไปที่ประตูห้องนอนที่แง้มอยู่นิดหน่อย และแยมก็ได้รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกค่อยๆ คืบคลานเข้ามา เหมือนลมหายใจของใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู แยมถอยหลังด้วยความกลัวมือสั่นจนล้มลงกับพื้น
แสงไฟกระพริบไปมาราวกับกำลังเตือนบางสิ่งก่อนที่มันจะดับลงทั้งหมด เหลือเพียงเสียงประตูที่ถูกผลักออกเบาๆท่ามกลางความเงียบสงัด....
---
* ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบนะคะ ^-^ *
นี่ลิงค์ค่ะ เผื่ออยากอ่านในแอปค่ะ ฝากด้วยนะคะ หนูดัดแปลงไปทั่วๆจากฝัน พยายามได้เท่านี้ 🥹
https://www.readawrite.com/a/92e2046489cb49f3467010246f80363c
หลังจากเที่ยงคืนไปก็วันเกิดหนูแล้ว 03/01/68 ขอให้พวกพี่ที่อ่านรู้สึกตามเนื้อเรื่องไปด้วยนะคะ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้หนู55555
ทุกคน ทุกคนว่าเนื้อเรื่องมันได้ไหม คือเราฝันแล้วก็เอามาแต่ง ปรับโครงเรื่องนิด ลองดูหน่อยนะ คือถ้าแย่ตรงไหนช่วยบอกด้วยนะะ
---
แยมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องเรียน ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกจากอก รอบตัวเธอมีแต่ความความเงียบในห้องมีกันแค่สามคนไฟข้างนอกห้องเรียนที่ติดๆดับๆ
เธอสูดลมหายใจลึกพยายามเรียกสติ "นี่มัน... อะไรเนี่ย?"
"แยม โอเคป่ะ?" เสียงของโฟร์ทดังมาจากข้างๆ เขานั่งมองแยมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
แยมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะพยายามตอบ
“เออ...กูฝันแปลกๆ เห็นสัตว์ประหลาดที่มีหนามแหลม เต็มตัว...มันบุกเข้ามาในโรงเรียน...แล้วฆ่าทุกคน...มันเหมือนจะจริง...หรืออาจจะแค่ฝันไปก็ไม่รู้...ชั่งมันเถอะ"
โฟร์ทขำ "นี่ฝันเป็นหนังสยองขวัญไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า"
"อ้าวแล้วเฟิร์สล่ะ?" แยมถามทันทีเมื่อมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นเฟิร์ส
และเสียงประกาศจากลำโพงดังขึ้น เสียงแหลมสูงและเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
"นักเรียนทุกคน! จงทำใบงานให้เสร็จ ใบงานมี 3 ข้อ ต้องทำให้เสร็จภายในคืนนี้ใครไม่ส่งเธอจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่ฉันขอเตือนไว้ก่อน! และจำไว้อย่าสบตากับผู้เก็บใบงาน!"
เสียงนั้นจบลงพร้อมบรรยากาศที่เงียบสงัดก็เกิดขึ้น แยมกับโฟร์ทมองหน้ากัน สีหน้าทั้งคู่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
"ใบงานอะไรวะ?" โฟร์ทพึมพำ แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อ เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้นจากนอกหน้าต่าง มันเป็นเสียงเหมือนเล็บยาวๆ กำลังกรีดไปตามกำแพง เสียงนั้นดังก้องไปหมดทั้งตึก
"...ได้ยินไหม?" แยมถามด้วยความมึนงง
โฟร์ทพยักหน้าและตอบ "เสียงอะไรของมันวะ? กูว่าเราไปหาเฟิร์สกันเถอะ"
พวกเขารีบลุกขึ้นพร้อมกัน แต่ประตูห้องเรียนเปิดออกอย่างแรง เฟิร์สวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขาซีดเหมือนคนที่เจอบางอย่างที่เกินจะรับไหว
"!" เฟิร์สร้องเสียงสั่น "รีบทำใบงาน! ทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้!"
"มันเกิดอะไรขึ้น?" แยมถาม ขณะที่เธอหยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาดู กระดาษใบงานสามข้อที่ประกาศพูดถึงถูกวางไว้บนโต๊ะของทุกคนโดยไม่รู้ตัว
"อย่าถาม รีบเขียน!" เฟิร์สตอบและรีบเขียนแต่ขณะที่เขาเริ่มเขียน กระดาษของเขากลับเริ่มเลอะด้วยคราบสีดำเหมือนหมึกผสมเลือด กลิ่นคาวแสบจมูกโชยขึ้นมาทันที
"นี่มัน...
"เร็วเข้า!" เฟิร์สพูดเสียงสั่น "อย่าหยุดเขียน!"
แยมรีบก้มหน้าลงเขียนบนกระดาษ แต่ทุกคำที่เธอเขียน รู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังดูดพลังของเธอออกไป เสียงจากนอกห้องดังขึ้นเรื่อยๆ มันใกล้เข้ามาๆ...
"ได้ยินไหม?" แยมถามเสียงเบา
"ได้ยิน..."โฟร์ทตอบอย่างเสียงสั่นๆ
" กูกลัวรีบหนีเถอะ!" แยมพูดและดึงโฟร์ทกับเฟิร์สลุกขึ้น แต่ทันทีที่พวกเขาลุกขึ้นเสียงตรงโถงทางเดินก็ดังก้องกังวานจนรู้สึกเหมือนพื้นสั่นสะเทือนเสียงฝีเท้าเข้ามาอย่างใกล้ๆ...
"ไปทางหน้าต่าง!" เฟิร์สตะโกน
พวกเขารีบพุ่งไปที่หน้าต่าง แต่เมื่อเปิดออก พวกเขาเห็นร่างของนักเรียนหลายคนยืนอยู่ด้านนอก พวกเขาเดินอย่างดวงตาไร้ชีวิต และร่างกายที่มีหนามป็นเหมือนสัตว์ประหลาดอันน่ากลัว
"เราหนีไม่รอดหรอก!" โฟร์ทพูดด้วยเสียงที่สั่นพร้อมกับน้ำตาที่กลั้นไว้
แยมมองไปรอบๆ รู้สึกเหมือนทุกทางหนีถูกปิดตาย แต่เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง "เราต้องหาทางออกให้ได้!"
และเสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เข้าใกล้ทีละนิดๆ
เสียงกรีดร้องนั้นทำให้แยมรู้สึกเหมือนตัวเองจะสูญเสียสติไป พวกเธอทั้งสามใช้มือปิดหูและนั่งยองอย่างหวาดกลัวตัวสั่นหลบใต้โต๊ะ
"เราต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้!" โฟร์ทพูดอย่างเสียงสั่นและน้ำตาก็ค่อยๆไหล
แยมมองไปรอบตัวและก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของสัตว์ประหลาดกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอเหลือบมองใบงานบนโต๊ะ จนสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกออกไป
"ใบงานนี่... มันมีต้องมีอะไรที่ช่วยได้" แยมพูดและหยิบใบงานบนโต๊ะมาอ่าน
ข้อความเลือนลางที่มุมล่างของกระดาษเขียนด้วยหมึกสีแดงสดพวกเขาสามคนพยายามอ่านข้อความนี้ไปและปิดหูไป เพราะได้ยินแต่เสียงร้อง
"ข้อสาม...?" โฟร์ทรีบอ่านข้อสามด้วยดวงตาของเขาที่เบิกกว้าง "มันถามว่า อะไรคือสิ่งที่คุณต้องเสียเพื่อออกไปจากที่นี่?"
แยมกัดฟัน เธอรู้ว่าคำตอบนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และเสียงประตูห้องเรียนก็เปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างของผู้เก็บใบงาน เขาเป็นครูที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ร่างกายของเขามีหนามแหล็มยื่นออกมาทั้งตัวดูหน้าเกียจมากๆดูไม่เหมือนมนุษย์ ดวงตาเต็มไปด้วยความมืด และเล็บที่ยาวเปื้อนคราบเลือดที่หยดลงพื้นทีละหยดๆ
"กูคิดออกแล้ว... สิ่งที่เราต้องเสีย... คือความกลัวของเราเอง!"
เฟิร์สและโฟร์ทมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจ "แน่ใจเหรอ?" ทั้งคู่ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น
"ไม่มีเวลาแล้ว!" แยมตะโกน โฟร์ทและแยมคว้าปากกาและเขียนคำตอบลงไปอย่างรวดเร็ว: "ความกลัว"
แต่เฟิร์สที่ทำใบงานของเขากับปลิวหายไปเขาพยายามหาใบงาน แต่เสียงเดินก็เริ่มเข้ามาใกล้ๆอย่างช้าๆและเมื่อแยมกับโฟร์ทเขียนเสร็จเฟิร์สที่หาใบงานไม่เจอจึงเข้าไปแอบใต้โต๊ะจนเสียงฝีเท้ามาหยุดที่แยมกับโฟร์ท
"ใบงานเสร็จหรือยัง?" เสียงของครูนั้นเย็นยะเยือกน่ากลัวสุดขีด
และแยมกับโฟร์ทก็ได้ยื่นใบงานออกไปและครูก็รับใบงานไปอย่างช้าๆหลังจากนั้นก่อนที่ครูจะพ้นประตู ครูหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเยือกเย็น
"อย่าลืมนะว่า...ใครไม่ส่งจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่"
พอครูพ้นประตูไปแล้วทุกอย่างในห้องเหมือนหยุดไปหมด เงาดำและสัตว์ประหลาดที่คุกคามก็หยุดนิ่ง แสงไฟที่กระพริบก็กลับมาเป็นปกติ เสียงทุกอย่างค่อยๆ หายไป เหลือแค่เสียงหายใจของพวกเขา
"มัน... หายไปแล้ว?" แยมพูดเสียงสั่นเบาๆพร้อมกับยิ้มเล็กๆ
"เฟิร์ส มันไปแล้ว ทุกอย่างปกติแล้ว ออกมาเร็วว" โฟร์ทพูดด้วยเสียงที่ดีใจ
และประตูห้องเรียนก็เปิดออกเผยให้เห็นทางเดินที่ว่างเปล่าและสงบ แยมสูดลมหายใจลึก "เราออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!"
แยมกับโฟร์ทวิ่งออกจากห้องเรียน รู้สึกเหมือนหลุดพ้นจากสิ่งชั่วร้ายที่น่ากลัวและสยดสยอง แต่ขณะที่พวกเขากำลังจะวิ่งก็รู้สึกเหมือนไม่มีเฟิร์สอยู่ข้างๆ พวกเขาจึงหันไปถามเฟิร์ส
"เฟิร์ส? เป็นอะไร?" โฟร์ทถาม
เฟิร์สมองพวกเขาและทุกอย่างก็เปลี่ยนไปดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทหนามเริ่มทะลุแทงเสื้อผ้าของเฟิร์ส
"กูยังไม่ได้เขียนข้อสิบ! รอกูด้วย อย่าทิ้งกูไปนะ"
เฟิร์สร้องเสียงดังลั่นอย่างทรมาน แยมและโฟร์ทค่อยๆถอยห่างอย่างช้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอย่างช้าๆ
"กูขอโทษ กูขอโทษ เฟิร์ส กะ..กู ขอโทษ" ทั้งสองเอาแต่ร้องขอโทษพร้อมกับวิ่งหนีเพื่อจะออกจากโรงเรียน
---
และแยมก็ได้สะดุ้งตื่นจากความฝันอีกครั้ง และได้ยินเสียงแม่ดังมาจากข้างนอก
"ไอดำตื่นรึยัง จะไปโรงเรียนไหมเนี่ย! สายแล้วดูแต่โทรศัพท์ไม่แดกไปเลยหล่ะ"
แยมลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของเธอยังมีเหงื่อซึมเต็มไปหมด เธอสูดลมหายใจลึกและมองไปรอบตัว ห้องของเธอเหมือนเดิม ไม่มีสัตว์ประหลาด ไม่มีเสียงฝีเท้า แต่ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงหลงเหลือ
เธอมองนาฬิกาข้างเตียง เห็นว่ามันสายแล้วจริงๆ"ฝัน... มันแค่ฝัน" แยมพึมพำ แต่หัวใจยังเต้นเหมือนจะหลุดออกจากอก
เธอลุกขึ้นจากเตียง ก้มลงหยิบสมุดโน้ตที่ตกอยู่ข้างโต๊ะ แต่เมื่อเปิดดูหน้าสุดท้ายกลับเขียนข้อความสีแดงว่า
"ข้อสาม : อะไรคือสิ่งที่คุณต้องเสียเพื่อออกไปจากที่นี่?"
แยมรีบปิดสมุดทันที ใจเต้นแรงอีกครั้ง "มัน... ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?" เธอพยายามปลอบตัวเอง
ขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นบนโต๊ะข้างเตียงหน้าจอแสดงข้อความจากเฟิร์ส
"แยมกูยังไม่ได้ออกจากที่นี่เลย...มาหากูหน่อย...จะทิ้งกูไปจริงๆหรอกูเป็นเพื่อนนะ"
แยมได้โยนโทรศัพท์ทิ้งบนที่นอนหลังจากเห็นข้อความน้ำตาก็ค่อยไหล ในขณะเดียวกันหน้าจอโทรศัพท์ก็เริ่มพร่ามัว และข้อความก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็น
"เหลือเวลาอีก 10 วินาทีเท่านั้น จงทำใบงานให้เสร็จ!"
" 10..9..8..7...."
ในขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นมาจากทางเดินนอกห้องนอนของเธอ มันค่อยๆ ดังขึ้น... ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แยมยืนนิ่ง มองไปที่ประตูห้องนอนที่แง้มอยู่นิดหน่อย และแยมก็ได้รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกค่อยๆ คืบคลานเข้ามา เหมือนลมหายใจของใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู แยมถอยหลังด้วยความกลัวมือสั่นจนล้มลงกับพื้น
แสงไฟกระพริบไปมาราวกับกำลังเตือนบางสิ่งก่อนที่มันจะดับลงทั้งหมด เหลือเพียงเสียงประตูที่ถูกผลักออกเบาๆท่ามกลางความเงียบสงัด....
---
* ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบนะคะ ^-^ *
นี่ลิงค์ค่ะ เผื่ออยากอ่านในแอปค่ะ ฝากด้วยนะคะ หนูดัดแปลงไปทั่วๆจากฝัน พยายามได้เท่านี้ 🥹
https://www.readawrite.com/a/92e2046489cb49f3467010246f80363c
หลังจากเที่ยงคืนไปก็วันเกิดหนูแล้ว 03/01/68 ขอให้พวกพี่ที่อ่านรู้สึกตามเนื้อเรื่องไปด้วยนะคะ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้หนู55555