ครอบครัวชาวอินเดียนแดงทั้ง 4 คน มองผู้มาเยือนผู้ให้ความช่วยเหลือด้วยสายตาตื้นตัน

เอก แซม เล็ก และจอย แยกย้ายกันเข้าไปช่วยแกะเชือกซึ่งผูกมัดคนทั้ง 4 ที่เสาแต่ละต้น

"พวกคุณเป็นใคร ? เป็นฝ่ายเหนือหรือ ? ทำไมแต่งตัวแปลกประหลาดแบบนี้ ? เสื้อผ้าของพวกคุณไม่เหมือนคนฝ่ายไหนเลย" ชายซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัว เอ่ยถาม หลังจากเป็นอิสระ

"พวกเรา มาจากที่อื่น" กัปตันวันชนะตอบ "ที่อื่น ซึ่งห่างไกลจากที่นี่มาก ทั้งระยะทาง และเวลา"

"หมายความว่าไง ? ทั้งระยะทางและเวลา ?"

"หมายความว่า ที่อยู่ของพวกเรา อยู่ห่างไกลจากประเทศนี้มาก มากมายทีเดียว"

"แล้ว 'เวลา' ล่ะ ? " ภรรยาของเจ้าของบ้านเอ่ยถามบ้าง "คุณพูดคำว่า 'เวลา' ด้วย หมายความว่ายังไง ?"

"เอ้อ..." กัปตันหนุ่มอ้ำอึ้งไปนิดหนึ่ง แล้วจึงตัดสินใจบอก เพราะคิดว่าพวกเขาเป็นชาวบ้านธรรมดา คงไม่มีปัญหาอะไร

"พวกเรา มาจาก อนาคตกาล ของพวกคุณ!"  

สมาชิกในบ้านทั้งสี่คนทำท่าตกตะลึง

"เหลือเชื่อ!" ผู้นำครอบครัวอุทาน "แต่...ผมว่า คุณคงไม่โกหก การแต่งกายของพวกคุณดูแปลกประหลาดมากอยู่แล้ว ไม่มีใครแต่งตัวเหมือนหรือคล้ายพวกคุณแน่ๆ"

"นั่นแหละครับ คิอปัญหาของพวกเราในตอนนี้" กัปตันวันชนะกล่าวต่อไป "พวกเรา กำลังต้องการเสื้อผ้าที่คนสมัยนี้ใส่กันอยู่พอดี จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินไปไหนมาไหนได้ พวกคุณอาจช่วยเหลือพวกเราได้"

"โอ้...ไม่มีปัญหาครับ เราพอมีเสื้อผ้าแบ่งให้พวกคุณใช้ ทั้งสุภาพบุรุษ 3 ท่าน และสุภาพสตรี 2 ท่าน" หัวหน้าครอบครัวกล่าวและยิ้มร่า รวมทั้งภรรยาและลูกสาวทั้งสองคน

"เอ้อ...แล้ว พวกคุณ จะทำยังไงกับพวกคนร้ายเหล่านี้ ?" หัวหน้าครอบครัวถามพลางหันไปมองเหล่าทรชนซึ่งนอนสลบไสลอยู่เกลื่อนพื้น

"พวกมันแค่สลบ พวกคุณน่าจะฆ่าพวกมันให้หมด!" ลูกสาวคนสวยคนหนึ่งกล่าว "พวกมันล้วนแต่เลวRaยำทั้งนั้น!"

"เดี๋ยวพวกเราจะ 'ส่ง' พวกมันไปที่อื่น ส่งไปไกลๆเลย ไม่ให้พวกมันกลับมารังควาญพวกคุณได้อีก" เอกกล่าวยิ้มๆ แล้ว 4 คนที่เหลือก็ยิ้มตาม

"ส่งไปยังไงครับ ? พวกมันตั้งสิบสองคน จะจับพวกมันมัดติดกับม้าของพวกมันแล้วไล่ม้าให้วิ่งไปหรือ ? จะไปได้ไกลแค่ไหนกัน ?" หัวหน้าครอบครัวถามด้วยความสงสัย

"พวกเราจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับ แต่ดีกว่านั้นหลายร้อยเท่า!" แซมกล่าวขึ้นบ้าง "เดี๋ยวพวกคุณคอยดูก็แล้วกัน"

"เอาละ" กัปตันกล่าวตัดบท "ตอนนี้ พวกเราทั้งหมด ช่วยกันลากพวกมันมารวมกันตรงกลางบ้านนี่ เอาเชือกมัดมือพวกมันไพล่หลังไว้ด้วย"

สมาชิกในบ้าน 4 คน กับอาคันตุกะ 5 คน รวมเป็น 9 คน ช่วยกันเอาเชือกมัดคนร้ายแต่ละคน แล้วลากมาสุมรวมกันกลางบ้าน จากนั้น กัปตันวันชนะจึงดึงวัตถุชิ้นหนึ่งมีลักษณะเป็นแท่งโลหะยาวประมาณ 1 คืบ ด้านข้างมีจอหน้าปัดแสดงตัวเลขดิจิตอลและปุ่มเล็กๆ หลายปุ่มขึ้นมา กดปุ่มเปิด

"ตี๊ดด"

ไฟสีเหลืองสว่างขึ้นที่จอ กัปตันหนุ่มกดปุ่มอีกสามสี่ปุ่มทำการตั้งค่าบางอย่าง เสร็จแล้วจึงชี้ปลายอุปกรณ์นั้นซึ่งมีหลอดไฟกลมอยู่ตรงปลายไปยังกลุ่มทรชน แล้วกดปุ่มอีกปุ่มหนึ่งข้างล่างด้านตรงข้ามกับจอดิจิตอล

"ตี๊ดด, แวบบบบบ"

ลำแสงสีส้ม พุ่งออกจากปลายวัตถุไฮเทคนั้น ซึ่งดูเป็น "ของวิเศษ" สำหรับสมาชิกบ้านทั้ง 4 คนซึ่งกำลังจ้องมองอย่างตื่นเต้น

กัปตันวันชนะ ชี้วัตถุนั้นโดยส่องลำแสงค้างอยู่ แล้วเดินไปรอบๆ กลุ่มทรชน แล้วก็ปรากฏรอยแสงสีส้มขีดไปตามตัวพวกโจรซึ่งเขาเดินเวียนรอบจนบรรจบเป็นวงกลม ณ จุดเดิมที่เขายืนอยู่เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

"คอยดูให้ดีนะครับ" กัปตันหนุ่มกล่าวยิ้มๆ "อีกสักครู่ พวกมันจะหายไปต่อหน้าต่อตาพวกคุณ ผมจะส่งพวกมันไปไกล 1 พันไมล์จากที่นี่ ! พวกมันจะไม่มีวันมารบกวนพวกคุณได้อีก!!"

" หนึ่งพันไมล์ !!" สมาชิกในบ้านทั้ง 4 คนอุทานแล้วอ้าปากค้าง

"ใช่ครับ หนึ่งพันไมล์!" กัปตันหนุ่มกล่าวแล้วกดปุ่มสุดท้ายใกล้ปลายแท่งอุปกรณ์

"ตี๊ดดดดด..."

"วาบบบบบบบ !!!"

แสงสว่างจ้าสีขาว แผ่ออกมาจากกลุ่มเดนคนเหล่านั้น แล้วค่อยๆสลายหายไป พร้อมกับการหายไปของพวกมัน หมดทุกคนไม่มีเหลือ!!!

สมาชิกในบ้านทุกคนยืนตะลึง ผู้หญิงทั้งสามคนยกมือปิดปาก เบิกตาโพลง

"พวกมันจากเราไปแล้วหละครับ" กัปตันวันชนะบอกกับพวกเขา

"พวกมันไปไหนกัน ???" หัวหน้าครอบครัวเอ่ยถามอย่างสุดฉงน

"ไม่รู้สิครับ!" กัปตันหนุ่มตอบหน้าตาเฉย "รู้แต่ว่า ที่ๆพวกมันไป ห่างจากที่นี่ 1 พันไมล์ครับ !!"

"คุณ...คุณทำได้ยังไง มิสเตอร์ ? คุณต้องเป็นยอดนักเวทมนตร์แน่นอน และนี่มันเวทมนตร์อะไรกันนี่ ??"

อาคันตุกะทั้ง 5 ยิ้ม ก่อนที่คนหัวหน้าจะตอบ

"เวทมนตร์จากอนาคตน่ะครับ"

"อนาคต...อีกกี่ปี หลังจากเดี๋ยวนี้ ?"

"ปีนี้ ปีอะไรครับ ?"

"1865"

คราวนี้ ฝ่ายอาคันตุกะทั้ง 5 ต้องอยู่ในอาการตกตะลึงบ้าง!

"1865...ประธานาธิบดีของพวกคุณ คือ...?"

"อับราฮัม ลินคอร์น!" สมาชิกในบ้านตอบพร้อมกัน

"ท่านเป็นคนดีมาก" หญิงผู้เป็นภรรยาเจ้าของบ้านกล่าว "ท่านทำให้พวกทาสเป็นอิสระ มีสิทธิ์เสรีภาพ แต่พวกคนขาวไม่พอใจ โดยเฉพาะคนฝ่ายใต้"

"วันนี้ วันที่เท่าไร เดือนอะไรครับ ?" กัปตันหนุ่มถามเร็วปรื๋อ

"1 เมษายน" สมาชิกในบ้านตอบพร้อมกันอีกครั้ง

"พระเจ้า..." กัปตันหนุ่มอุทานเบาๆเป็นภาษาไทย แล้วหันมามองลูกทีม เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา "อีกสองสัปดาห์ ท่านประธานาธิบดีก็จะถูกยิงตาย!"

"กัปตัน...คิดจะช่วยท่านเหรอคะ ?" จอย สาวผมบ๊อบสีแสดเอ่ยถาม

"ไม่น่าเชื่อเลยว่า เรา 'จั๊มพ์' เข้ามาในช่วงเวลาประวัติศาสตร์ที่สำคัญมากๆแบบนี้..." เขาไม่ตอบคำถาม แต่เอ่ยเปรยๆ เหมือนกำลังชั่งใจ

"พวกเรา...ควรเปลี่ยนประวัติศาสตร์กันดีไหม ?" แซมเอ่ยถาม

"นั่นสิคะ กัปตัน...เล็กว่า คนดีๆอย่างท่าน ไม่สมควรตายอะ" สาวผมยาวออกความเห็นบ้าง

"ถ้าช่วยท่านได้ ไม่รู้จะส่งผลกระทบไปถึงอนาคตยังไงบ้างนะนี่ ?" เอกกล่าวแสดงความกังวลปนความสงสัย

"เดี๋ยวนะ..." กัปตันหนุ่มอุทานออกมา และชี้นิ้วมือขวาตั้งขึ้นเหมือนนึกอะไรออก "ถ้าเราไม่ทำอะไรที่เป็นเรื่องสำคัญ หลังจากการ 'จั๊มพ์' เข้าสู่ที่ไหน เวลาใด ทุกอย่างก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ถูกไหม ?"

"ครับผม"/"ค่ะ"

"แต่ถ้าเราลงมือทำเรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์อย่างเรื่องนี้ เมื่อทำสำเร็จ มันจะเกิด 'โลกคู่ขนาน' ใช่ไหม ?"

"ไม่มีใครแน่ใจในเรื่องนี้นะคะ กัปตัน" จอยตอบ และเสริม "อันที่จริง พวกเราก็ถูกสอนกันมาว่า 'อย่าทำการใดๆที่จะเปลี่ยนเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์' มิใช่หรือคะ ? แล้วพวกเราจะแหกกฏกันเหรอ ?"

"ถ้ารักษากฏ แปลว่า พวกเรา จะเฉยเมย ปล่อยให้ท่านประธานาธิบดีถูกฆ่าตาย ทั้งๆที่พวกเรามีโอกาสช่วยท่านได้ เอางั้นเหรอ ?" กัปตันหนุ่มถามด้วยความคับข้องใจ

"พวกคุณ พูดภาษาอะไรกันครับ ? และคุยเรื่องอะไรกัน บอกพวกเราได้ไหม ?" หัวหน้าครอบครัวเอ่ยถามหลังจากอดทนฟังมานานอย่างงงๆ

"อ่า...ภาษาไทยครับ" กัปตันหนุ่มหันมาตอบ "คุณรู้จักประเทศไทยหรือเปล่า มิสเตอร์ ?"

"ไม่ครับผม" เขาส่ายหน้า แล้วต่อด้วยการแนะนำตัวเองและสมาชิกในครอบครัว "เอ่อ...ขอผมแนะนำตัวนะครับ เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ผมชื่อ แฮงค์ ภรรยาผมนี่ชื่อ ฮานน่า และลูกสาวคนโต คนนี้ชื่อ นีน่า อีกคนคือ ซันย่า"

"อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม วันชนะ ผู้ชายผมเกรียนนี่ชื่อแซม อีกคนหนึ่งชื่อเอก ส่วนสาวผมสีส้มคนนี้ชื่อจอย คนผมยาวชื่อเล็ก"

ทุกคนจับไม้จับมือกันด้วยมิตรภาพ โดยเฉพาะสมาชิกในบ้านทุกคนล้วนซาบซึ้งที่ได้รับความช่วยเหลือในครั้งนี้

"คราวนี้ จะบอกพวกเราได้ไหมครับ คุณวันชนะ ?" แฮงค์ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวถามคำถามเดิมอีกครั้ง

"เรื่องอะไรนะครับ ?"

"เรื่องที่พวกคุณพูดคุยกันในภาษาไทย เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา"

"อ๋อ...คือ" กัปตันหนุ่มอึ้งแล้วคิดอยู่นิดหนึ่ง แล้วตัดสินใจตอบ "พวกเราคุยกัน เรื่องเกี่ยวกับ ประธานาธิบดีของพวกคุณ"

"ทำไมเหรอคะ ?" ฮานน่า ภรรยาเจ้าของบ้านเอ่ยถามหน้าตาตื่น

"เฮ้อ...." เขาถอนใจ ก่อนจะบอกความจริงซึ่งจะเกิดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ "ท่านประธานาธิบดี จะถูกยิง และจะเสียชีวิตครับ!"

"โอ้พระเจ้า!" ภรรยาและลูกสาวทั้งสองของแฮงค์อุทานพร้อมกันในขณะที่หัวหน้าครอบครัวอ้าปากค้างตัวแข็งทื่อ

"คุณ...คุณมีของวิเศษ คุณต้องช่วยท่านได้แน่ๆ ช่วยท่านด้วยนะคะ ได้โปรด" ฮานน่าร้องวิงวอน

"ใช่ๆ โปรดช่วยท่านประธานาธิบดีด้วย!" อีกสามคนพร้อมใจกันอ้อนวอน

"พวกเราก็กำลังปรึกษากันอยู่ครับ มาดาม" กัปตันหนุ่มตอบ

คำร้องเรียก "มาดาม" ทำให้หล่อนยิ้มแป้น

"คุณน่ารักมาก คุณวันชนะ ไม่เคยมีใครเรียกฉันว่า 'มาดาม' มาก่อนเลย คุณเป็นคนแรก"

"เขาหล่อจังเลยนะ ซันย่า" ลูกสาวคนพี่กระซิบกล่าวกับผู้น้องเป็นภาษาอินเดียนแดง

"หลงรักเขาแล้วล่ะสิ! อย่าฝันไปเลยพี่ เห็นสาวสองคนนั่นไหมล่ะ ? สวยทั้งคู่เลย หนึ่งในนั้นต้องเป็นคนรักเขาแน่ๆ" สาวคนน้องกล่าวปรามผู้พี่

"แล้ว...ตกลง พวกคุณจะช่วยเขาไหมครับ ?" แฮงค์ถาม

"ผมขอปรึกษากันต่ออีกสักหน่อยนะครับ" กัปตันหนุ่มตอบแบ่งรับแบ่งสู้ "ตอนนี้ ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมอยากให้คุณและครอบครัวช่วยจัดเตรียมเสื้อผ้าให้พวกผมเปลี่ยนกันนะครับ พลีส..."

"โอ้ ไม่มีปัญหาครับ ผม ฮานน่า และลูกสาวทั้งสองคนจะไปจัดการเดี๋ยวนี้" พูดจบ แฮงค์ก็หันไปหาภรรยาและลูกๆ "พวกเราไปจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ผู้มีพระคุณเหล่านี้กันเถอะ"

หญิงทั้งสามพยักหน้า แล้วทั้ง 4 คนก็เดินเข้าไปในห้องของตน

กัปตันวันชนะหันมาหาลูกทีม "ตกลง เอาไงกันดีพวกเรา ?"

"ผมว่า เราควรช่วยท่านประธานาธิบดี ไม่ว่าช่วยไปแล้ว จะเกิดสภาวะโลกคู่ขนานหรือไม่ก็ตาม มันก็เป็นผลดีทั้งคู่" เอกให้ความเห็น

"ดียังไง ? อธิบายซิ"

"ดีก็คือว่า ถ้าเกิดโลกคู่ขนานขึ้นมาหลังจากช่วยท่านให้รอดตาย ก็แปลว่าพวกเราได้ร่วมกันทำให้โลกคู่ขนานเกิดขึ้น ซึ่งเป็นโลกที่ดีกว่าโลกเก่า คนดีๆอย่างท่านประธานาธิบดีลินคอล์นไม่ตาย ก็จะได้ทำงานที่เป็นประโยชน์ต่อโลกมากขึ้น เราจะมีโลกใหม่ที่ดีกว่าเก่า แต่ถ้าโลกคู่ขนานไม่เกิดก็แปลว่าพวกเราจะได้เปลี่ยนประวัติศาสตร์สำเร็จ ซึ่งถ้าทำสำเร็จครั้งนี้ ต่อไปภายหน้า เราก็อาจเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์สำคัญเรื่องอื่นๆอีก ถ้าเรามีโอกาสจั๊มพ์เข้าไปถึง"

"อืมม...น่าคิด" กัปตันหนุ่มยกมือขวาขึ้นมากุมคาง แล้วหันไปหาอีก 3 คน "พวกเรา ว่าไง ?"

"ถ้าเราไม่ทำอะไร ต่อไปภายหน้า เรื่องนี้จะต้องรบกวนจิตใจแน่นอน" แซมกล่าว

"แปลว่า นายเห็นด้วยว่าควรช่วย ?"

"ครับ กัปตัน"

"เอก จอย เล็ก ว่าไง ?" กัปตันหนุ่มถามคนที่เหลือ

"ช่วยครับ"
"ช่วยค่ะ"
"ช่วยค่ะ กัปตัน"

"สรุปความเห็นเป็นเอกฉันท์" กัปตันหนุ่มพยักหน้า "ถ้างั้น เราต้องหาตัว จอห์น วิลเคส บูธ ซึ่งเป็นมือสังหารท่านประธานาธิบดีให้พบ ภายในสองสัปดาห์ พบเร็วเท่าไรยิ่งดี"

"ถ้าเจอเขาแล้ว จะจัดการยังไงกับเขาคะ ?" เล็ก สาวผมยาวกล่าวถาม

"ก็ใช้ เทเลพอเตเตอร์ ส่งมันไปไกลๆ อย่างที่ได้ทำกับพวกโจรที่บุกเข้าบ้านนี้แหละ" กัปตันพูดพลางหยิบแท่งอุปกรณ์ที่เพิ่งใช้จัดการพวกโจรออกมาหมุนเล่น "เราจะไม่ฆ่าใคร ถ้าไม่จำเป็น"

หลังจากนั้น แฮงค์ ฮานน่า และลูกสาวทั้งสอง ก็นำเสื้อผ้ากองโตมาให้เหล่าอาคันตุกะทั้งห้าเลือก โดยฝ่ายเจ้าบ้านให้ความช่วยเหลือในการเลือกของแต่ละคน ในที่สุดผู้มาจากอนาคตทั้งห้าก็ได้แปลงโฉม แต่งตัวเหมือนชาวอเมริกันในยุคนั้น

"เอาละ..." กัปตันวันชนะ เริ่มกล่าวคำอำลาแฮงค์และครอบครัว "พวกเราต้องรีบเดินทางแล้วหละ แฮ้งค์ เวลาเหลือแค่สองสัปดาห์เท่านั้นที่พวกเราต้องหาตัวผู้ที่จะฆ่าท่านประธานาธิบดีให้เจอ พวกเราก็จะเลือกใช้ม้า 5 ตัว จากที่อยู่ข้างนอก 12 ตัวขี่ไปให้ถึงกลางกรุงวอชิงตันดีซีโดยเร็วที่สุด เพราะฉะนั้นม้าก็จะเหลือ 7 ตัว พวกคุณก็เลือกเอาไว้ใช้กันคนละตัว อีกสามตัวก็ปล่อยมันไป"

"โอเค" แฮงค์พยักหน้า "ขอให้พวกคุณทุกคนโชคดีครับ"

"ช่วยท่านประธานาธิบดีให้ได้นะคะ" ฮานน่ากล่าวย้ำอีกครั้ง แล้วส่งห่อผ้าให้คณะอาคันตุกะจากอนาคตคนละห่อ "นี่เป็นห่อเสบียงอาหารนะคะ มีขนมปัง เนื้อ หัวมัน และกระติกใส่น้ำ เอาไว้ทานเวลาหิว"

"ขอบคุณครับ มาดาม"

(มีต่อครับ)