กัปตันวันชนะ ยืนตะลึงอยู่ที่ข้างหน้าต่างด้านนอก กับภาพอดีตนายพลหญิงซึ่งกำลังยืนหันหลังให้ตนเอง ครู่หนึ่งจึงเรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมา...

เขาพยายามมองหานาฬิกาจั๊มเปอร์ซึ่งคิดว่าคุณนายฮอฟมานน์เอามาด้วย แต่ดูที่ข้อมือของหล่อนก็ไม่เห็นมี มองดูภายในห้อง บนโต๊ะเขียนหนังสือ หรือบนเตียง ก็ไม่เห็นเช่นกัน

กัปตันหนุ่มทำคิ้วขมวดด้วยความสงสัยว่าหล่อนเอาไปไว้ที่ไหน แล้วค่อยๆย่องออกมาจากจุดนั้น ผ่านหน้าประตูบ้าน เจ้าโอลิเวอร์ยังคงนอนหมอบหลับอยู่อย่างสงบ ดูเหมือนมันหลับอย่างเป็นสุข ไม่อนาทรร้อนใจอันใดเลย...

เขาก้าวออกมาจากเขตรั้วบ้าน มองไปยังลูกน้องทั้ง 4 คนซึ่งซุ่มตัวอยู่หลังพุ่มไม้อีกฟากหนึ่งของถนน แล้วก็ต้องตกตะลึงตาค้างอีกครั้ง!

ตรงนั้น มีคนเพิ่มมาอีก 1 คน ดูไกลๆ มองเห็นเป็นหญิงคนหนึ่ง ผมขาว สวมเสื้อเสว็ตเตอร์ขนสัตว์ กกำลังพูดคุยกับบรรดาลูกน้องของเขาอยู่ และพอเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็ต้องอุทานเรียกขานออกมาเบาๆ

"คุณป้ามาเรีย!"

ผู้ถูกเรียกขาน หันมายิ้มให้แล้วตอบ

"จ้ะ คุณกัปตัน ฉันเอง!"

กัปตันทำหน้าเลิ่กลั่ก หันไปมองที่ห้องนอนในตัวบ้านของคุณนายฮอฟมานน์ แล้วหันมามองคนที่อยู่ตรงหน้าอีกที

"คุณป้า...มาเมื่อไรครับนี่ ?"

"ก่อนหน้าพวกเธอไม่นานหรอกจ้ะ" หล่อนตอบพร้อมชูแขนซ้ายขึ้นโชว์ให้เห็นนาฬิกาจั๊มเปอร์ที่สวมอยู่

"ฉันมาถึงที่นี่ก่อนพวกเธอประมาณครึ่งชั่วโมง นึกอยู่แล้วหละว่า พวกเธอต้องมาตามหาฉันแน่ ฉันเลยไปหาอะไรดื่มที่ร้านเหล้าในเมืองก่อนแล้วก็กลับมาอีกที เห็นลูกน้อง 4 คนของเธอแอบอยู่ตรงนี้ ฉันก็เลยเข้ามาหาเอง ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วหละ!"

"งั้น...คนที่อยู่ในห้องนอน ในบ้านคุณป้าตอนนี้ ?"

"ก็ฉันนี่แหละ! แต่เป็นฉันในปี 1940 ไม่ใช่ฉันในปี 1920!"

กัปตันทำท่าทึ่ง และยิ้มออกมา

"คุณป้าสุดยอดมากครับ ใช้จั๊มเปอร์ข้ามเวลามาดูเองเลย"

"จ้ะ" หล่อนยิ้มตอบ "และฉันไม่แปลกใจเลยที่ตัวฉันคนนั้น หลงใหลได้ปลื้มกับอีตาอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ และพรรคนาซี เพราะในช่วงเวลาขณะนี้ คนเยอรมันมากมายเห็นเขาเป็นพระเจ้าไปแล้ว!"

"แล้ว...คุณป้า ไม่ชื่นชมเขาบ้างหรือครับ ?" กัปตันถามด้วยความที่ยังสงสัย

"ไม่" หล่อนส่ายหน้า และทำหน้าเศร้า "ฉันไปเห็นอนาคตหลังปี 1945 มาแล้วด้วย!"

"ว้าว..." เขาอ้าปากหวอ

"บ้านฉันไม่เหลือให้เห็นเลย แถมเบอร์ลินตะวันออกกลายเป็นคอมมิวนิสต์แบบรัสเซียไปเสียอีก แล้วตัวฉันไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันหาไม่เจอ"

"แล้วคุณป้า ไม่อยากเปลี่ยนประวัติศาสตร์ให้เยอรมนีเป็นฝ่ายชนะสงครามหรอกหรือครับ ? ในเมื่อได้มารู้ล่วงหน้าแล้วแบบนี้"

"ถ้าขืนเปลี่ยนได้ ฉันว่า พวกนาซีก็คงจะครองโลก เยอรมนีได้ครองโลกมันก็น่าปลื้มอยู่หรอก แต่ฉันทำใจไม่ได้ สำหรับชาวยิวเป็นล้านๆคนที่ถูกฆ่าตายไป โดยเฉพาะในค่ายกักกัน เอาสวิทช์!"

"คุณป้า...ไม่เห็นด้วยกับการกำจัดชาวยิวหรือครับ ?" กัปตันถามและจ้องตาหญิงชรา

"จะเห็นด้วยได้ยังไงพ่อหนุ่ม ? คนเยอรมันเเชื้อสายยิวก็มีเยอะแยะ และฉันก็ด้วย!"

"คุณป้า รู้ความจริงหมดเลย..."

"จ้ะ คุณกัปตัน"

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วหันไปมองที่บ้านอีกครั้ง

"แต่ คุณป้าอีกคนในบ้านตอนนี้ กำลังคลั่งไคล้ ศรัทธาในตัวฮิตเลอร์ อย่างสุดตัว"

"ฉันเห็นแล้วหละ...ดูธงสวัสดิกะบนหลังคาบ้านนั่นก็รู้"

"ถ้างั้น คุณป้า คิดว่า เราจะทำไงกันต่อดีครับ ?"

"ในเมื่อฉันได้ข้ามเวลาจากอดีตมารู้ความจริงแล้วอย่างนี้ ตัวฉันต่อไปในอนาคต ก็จะไม่เป็นอย่างคนที่เธอเห็นในบ้านนั่นแน่นอน แต่ที่เธอเห็นนั่น เป็นการเห็นภายใต้เงื่อนไขของเวลา ว่าถ้าฉันไม่ข้ามเวลามาดูเหตุการณ์ ตัวฉันในอนาคต ก็จะเป็นอย่างนั้น! ตอนนี้ เป็นหน้าที่ของพวกเธอ ที่จะต้องพยายามหาทางกำจัดอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ให้ได้ต่อไป"

"ยากครับ ยากมาก" กัปตันส่ายหน้า "พวกเราเคยพยายามแล้วหลายครั้ง แต่เขาก็รอดพ้นทุกครั้ง ยิ่งตอนนี้เขาเป็นใหญ่แล้ว ยิ่งยากขึ้นไปอีกหลายร้อยเท่าหลายพันเท่า"

"ถ้าอย่างนั้น มันก็คงเป็นชะตากรรมของเยอรมนี และของโลกด้วยกระมัง พวกเธออาจจะไม่สามารถเปลี่ยนเหตุการณ์ใหญ่ซึ่งสำคัญต่อโลกขนาดนี้ได้ ฉันว่าพวกเธอ น่าจะทำอย่างอื่น ซึ่งพอจะช่วยชาวโลกได้บ้าง อย่างนั้นอาจจะดีกว่าก็ได้"

"คุณป้า อยากให้พวกเราทำอะไรครับ ?" กัปตันถามด้วยสีหน้างงๆ

"ฉันอยากให้พวกเธอ ไปช่วยชาวยิวซึ่งถูกต้อนไปที่ค่ายกักกัน เอาสวิทช์!"

กัปตันเบิกตาโพลง แล้วหันไปมองหน้าเหล่าลูกน้อง

"พวกเรา คิดว่าไง ?" เขาถามเป็นภาษาอังกฤษเพื่อให้คุณนายฮอฟมานน์ได้ฟังด้วย

"เห็นด้วยครับ กัปตัน"

"เห็นด้วยค่ะ"

ทุกคนพยักหน้าตอบรับ

"อืม...เอาละ ถ้าอย่างนั้น..." กัปตันคิดวางแผนนิดหนึ่ง "เอาเป็นว่า ทำตามที่คุณป้าต้องการ ถ้าเราทำได้ ก็จะเป็นบุญกุศลมากมายทีเดียว แต่เราก็จะยังไม่ละความพยายามกำจัดฮิตเลอร์นะ ถ้ามีโอกาสก็ต้องลงมือ"

"อย่างนั้นแหละ ดีที่สุดแล้ว คุณกัปตัน" คุณนายฮอฟมานน์พยักหน้า

"แล้ว คุณป้าเอง กลับไปในปี 1920 แล้ว จะทำยังไงต่อไปครับ ?"

"เฮ้อ..." หล่อนถอนหายใจ "ไม่มีหนทางเลือก ฉันก็คงต้องหาที่อยู่ใหม่ ตามที่พวกเธอเคยบอก"

"ไปอยู่ทางฝั่งตะวันตกเถิดนะครับ เวลาเบอร์ลินถูกแบ่งแยก คุณป้าก็จะได้อยู่กับทางฝั่งเสรี ไม่ต้องไปเป็นคอมมิวนิสต์อย่างรัสเซีย"

"จ้ะ คุณกัปตัน ฉันเห็นด้วย" หล่อนพยักหน้า แต่ก็ทำสีหน้าหนักใจ "แต่การย้ายในช่วงนี้...หมายถึงในปี 1920 ซึ่งพวกเราจากมานั่น ก็ลำบากมิใช่น้อยนะ ต้องใช้เงินมหาศาลเลย ขนาดขนมปังแถวเดียวยังราคาตั้ง 5 แสนมาร์ค เธอคิดดูสิ"

"ผมเอาทองช่วยคุณป้าซื้อบ้านใหม่ได้ครับ ถ้าเงินไม่พอ"

"โอ้ว์...ขอบใจจ้ะ เธอมีจิตใจดีงามจริงๆคุณกัปตัน"

"ไม่เป็นไรครับผม"

"เอาไว้เรา กลับไปปี 1920 ก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยดูอีกทีว่าบ้านใหม่จะแพงขนาดไหน ไม่แน่บางทีพวกทหารลูกน้องเก่าของฉันอาจจะช่วยเหลือฉันบ้างก็เป็นได้"

"ครับผม" กัปตันพยักหน้า แล้วยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา ถามหญิงชราอีกครั้ง "คุณป้า...ใช้จั๊มเปอร์คล่องแล้วสินะครับ ?"

"สบายมากจ้ะ"

"โอเคครับ ถ้าอย่างนั้น เราตั้งเวลาย้อนกลับไป 20 ปี เพื่อกลับไปปี 1920 กันเลยครับ" ว่าแล้วก็หันมาบอกลูกน้องทั้ง 4 "พวกเราก็ด้วยนะครับ เราทั้ง 5 คน จะกลับไปพร้อมกัน"

"ครับผม/ค่ะกัปตัน"

ทุกคนตั้งเวลากับจั๊มเปอร์ของตัวเอง เสร็จแล้วกัปตันจึงบอกให้ตั้งเวลานับถอยหลัง

"คราวนี้ ผมขอให้ทุกคน ตั้งเค้านท์ดาวน์ 3 นาทีครับ"

ทุกคนกดนาฬิกาที่ปุ่ม Countdown ตั้งไว้ที่ 3 นาที

"กดปุ่มเค้านท์ดาวน์ครับ แล้วเดินไปพร้อมกัน"

"ให้ฉันวิ่งก็ได้นะจ๊ะ" คุณนายฮอฟมานน์ว่า "ฉันวิ่งได้ สบาย"

"เราเดินกันไปสบายๆดีกว่าครับ" กัปตันยิ้ม แล้วเริ่มออกเดิน กล่าวต่อไป "จับนาฬิกาไว้ครับ เตรียมพร้อม ผมนับถึงสามแล้วทุกคนกดเค้านท์ดาวน์พร้อมกันนะครับ หนึ่ง...สอง...สาม!"

ทุกคนกดปุ่มเค้านท์ดาวน์พร้อมกัน และเวลาเริ่มนับถอยหลังไปเรื่อยๆ

"ใกล้จะเหลือสิบวินาทีสุดท้ายแล้ว พอเหลือ 1 กระโดดนะครับ สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง โดด!"

ทุกคนกระโดดขึ้นจากพื้น แล้วหายวับไปกับแสงสว่างจ้าซึ่งฉายวาบ ณ บริเวณทางเดินนั้น

แล้วก็ทะลุออกจากมิติแห่งกาลเวลา กลับมาสู่ปี 1920 ณ บริเวณใกล้บ้านนั่นเอง

"โฮ้งๆๆๆ โฮ้งง..."

เสียงเจ้าโอลิเวอร์เห่าร้องมาจากหน้าบ้าน มันถูกล่ามโซ่ไว้จึงออกมาต้อนรับเจ้านายและพพวกกัปตันไม่ได้

"โอ้...เจ้าลูกชายของฉัน" คุณนายฮอฟมานน์ยิ้มขณะเดินมาถึงหน้าบ้าน เปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปหา สุนัขแสนรู้โดดกอดเจ้านายทันที แกว่งหางไม่หยุดและส่งเสียงครางในลำคอ "งี้ดด...ฮื่อ..."

"ไง โอลิเวอร์ คิดถึงแม่มากเหรอ ?" หญิงชราโอบกอด ตบหัวเบาๆสองสามทีแล้วลูบไล้ไปตามตัว

"รู้สึกตัวเหม็นแล้วนะแก! คงต้องอาบน้ำแล้วละ"

"เดี๋ยวผมพามันไปอาบน้ำเองก็ได้ครับ" แซมอาสา

"โอเคจ้ะ"

"มานี่มา โอลิเวอร์" แซมปลดโซ่ออก แล้วจูงเจ้าเซนท์เบอร์นาร์ดตัวใหญ่ไปทางหลังบ้าน

"พวกเรา เข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ" คุณนายฮอฟมานน์กล่าวพลางเปิดประตูแล้วก้าวเข้าบ้านไปก่อน อีก 4 คนจึงตามเข้าไป



สองสามวันหลังจากนั้น...

คุณนายฮอฟมานน์ ได้บ้านหลังใหม่ บริเวณฝั่งตะวันตกของกรุงเบอร์ลิน และเป็นไปตามคาด มีเหล่านายทหารบางคนซึ่งเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาช่วยเหลือในการหาบ้านและที่ดินซึ่งกว้างขวางไม่แพ้ที่เดิม หล่อนพร้อมทั้งเจ้าโอลิเวอร์ จึงได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ โดยมีกัปตันวันชนะและลูกน้องทุกคนช่วยขนของตามมาด้วย

คราวนี้เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น หลังใหญ่ ภายในบ้านมีห้องหลายห้อง กัปตันและลูกน้องจึงอาศัยอยู่ด้วยกันกับเจ้าของบ้านอีกช่วงระยะหนึ่ง เพื่อวางแผนในการเดินทางไปในอนาคตอีกครั้ง

"ผมต้องสร้างอุปกรณ์ใหม่อีกสักอย่าง เพื่อให้พวกเราทำงานสะดวกขึ้น ในการไปช่วยชาวยิวที่ค่ายกักกันเอาสวิทช์" กัปตันกล่าวขณะนั่งดื่มและสนทนากันที่โต๊ะในห้องรับประทานอาหาร

"เธอจะสร้างอะไรจ๊ะ คุณกัปตัน" เจ้าของบ้านถาม

"อุปกรณ์พรางตัวครับ คุณป้า" เขาตอบหลังจิบไวน์ "แต่ต้องสร้างให้ครบจำนวนคน 5 คน รวมทั้งผมด้วย"

"พรางตัว ?" หล่อนทำหน้าตาสงสัย "แบบ ทำให้คนอื่นมองไม่เห็น อย่างนั้นหรือ ?"

"ใช่ครับ" กัปตันพยักหน้า "มันจะเป็นอุปกรณ์ที่ทำให้แสงหักเห ข้ามตัวเราไป คนอื่นๆจะมองเห็นสิ่งที่อยู่ด้านหลังหรือด้านข้าง แต่จะมองไม่เห็นตัวเราครับ ถ้าทำเป็นเสื้อผ้า ก็อาจเรียกว่าเป็นเสื้อผ้าหรือชุดล่องหน"

"อเมซซิ่ง!" หล่อนอุทาน "คนในอนาคตสองร้อยกว่าปีข้างหน้า ทำอะไรได้อย่างกะแม่มด!"

"ทำเสร็จก็ต้องทดลองก่อนครับผม ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ครับ" เขาตอบยิ้มๆ

"ฉันอยากเห็นไวๆแล้วสิ มันคงน่ามหัศจรรย์มากสำหรับฉัน มันจะกินเวลานานแค่ไหนในการทำมันขึ้นมา ?"

"ก็อาจจะ ซักครึ่งเดือน ครับผม ถ้าทำเสร็จ หลังจากนั้น พวกผมก็คงต้องอำลาคุณป้าไปปฏิบัติภารกิจ"

"เฮ้อ..." หล่อนทอดถอนใจ "วันใดที่พวกเธอจากไป ฉันคงเหงาแย่เลย มีแต่เจ้าโอลิเวอร์ตัวเดียวที่อยู่เป็นเพื่อน"

"พวกเราก็คงคิดถึงคุณป้าเช่นกันครับ" แซมกล่าว

"ฮื่อ..." เจ้าโอลิเวอร์ซึ่งหมอบอยู่ข้างๆเจ้านาย ผงกหัวขึ้นมามองหน้าคนพูดและส่งเสียงคราง

"อะไร โอลิเวอร์" แซมหันมาพูดกับมัน "แกฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่องด้วยเหรอ ฮะ ?"

"มันรู้นะ" คุณนายฮอฟมานน์ยิ้มขณะกล่าวตอบแทนเจ้าสุนัขแสนรู้ พลางลูบหัวมัน "มันฟังทั้งภาษาเยอรมันทั้งภาษาอังกฤษเลย ตลอดชีวิตของมันที่ผ่านมา"

"โอ้...ไม่ธรรมดาเลย"

"ดูมันทำตาละห้อย มันคงไม่อยากให้พวกเธอจากไปเหมือนกัน"

"ไม่อยากจากไปเลยค่ะคุณป้า" สาวจอยเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"ถ้าพวกเราคิดถึงคุณป้า คิดถึงเจ้าโอลิเวอร์ ก็จั๊มพ์กลับมาหาได้ทุกเมื่อครับ" กัปตันกล่าว

"ดีจ้ะ อย่าจากไปโดยไม่กลับมานะ ถ้าอย่างนั้น"

"ครับผม"



ครึ่งเดือนผ่านพ้นไป...

กัปตันวันชนะ ประดิษฐ์ "ชุดล่องหน" ได้สำเร็จ ด้วยอุปกรณ์ปล่อยรังสีซึ่งสามารถหักเหแสงจากการตกกระทบวัตถุให้โอบข้ามไป และเมื่อประกอบเข้ากับเสื้อผ้า ลองสวมใส่กับตัวเองดู แล้วกดปุ่มปล่อยรังสี ครู่หนึ่งจึงเดินไปที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่

ปรากฏว่า เขามองไม่เห็นตัวเอง! เห็นแต่ภาพซึ่งอยู่ข้างหลัง

เขาเดินออกจากห้อง ตรงไปยังห้องครัว ซึ่งคุณนายฮอฟมานน์กับสองสาวกำลังช่วยกันเตรียมอาหารมื้อเที่ยงกันอยู่ แล้วร้องเรียก

"เฮลโล่ว์..."

สุภาพสตรีทั้งสามหันมามองที่ประตู แล้วทำหน้างงๆกันหมด

"กัปตัน อยู่ไหนคะ ?" สาวจอยร้องถาม

"ไม่เห็นผมหรือครับ ?"

"ไม่เห็นค่ะ เอ๊ะ แต่เสียงกัปตัน อยู่ตรงหน้าประตูห้องครัวนี่นา"

"นั่นสิ คุณป้าเห็นกัปตันไหมคะ ?" สาวเล็กหันมาถามเจ้าของบ้าน

"โน...ไม่เห็นเหมือนกัน คุณกัปตัน!" หล่อนร้องเรียก "คุณอยู่ตรงนั้นหรือ ?"

"ใช่ครับ คุณป้า"

"พระเจ้า! คุณหายตัวได้ เป็นมนุษย์ล่องหนไปแล้วหรือ ?"

"ตามที่ผมเคยบอกคุณป้านั่นแหละครับ"

(มีต่อครับ)