"เอาละ" กัปตันวันชนะ เอ่ยขึ้นพร้อมกับถือหนังสือนิยาย 2 เล่มชูให้ลูกน้องทั้ง 4 ดู "ซ้ายมือของผมนี่ คือ แดนพิศวง เล่ม 2 มีจั๊มเปอร์ 2 ผูกติดไว้ เช่นเดียวกับเล่ม 1 ในมือขวาของผม ทั้งสองเล่มติดอุปกรณ์ติดตามไว้แล้ว"

พูดจบก็ยื่นหนังสือเล่ม 2 ให้แซมรับไปถือไว้

"แซม กดปุ่มเปิดเวลานับถอยหลัง ตั้ง 3 นาที เมื่อนับครบแล้ว โยนไปในอากาศเลย"

หนุ่มลูกครึ่งทำตามคำสั่ง กดปุ่มนับเวลาถอยหลังแล้วรอเวลา

"ของผมนี่ตั้ง 4 นาที จะไล่หลังแซม 1 นาที" กัปตันบอกแล้วกดปุ่มนับถอยหลัง เมื่อนาฬิกาของแซมนับครบนาที

สามนาทีของแซมกำลังใกล้จะครบ เขานับดังๆเมื่อถึง 10 วินาทีสุดท้าย "กำลังจะครบสามนาทีใน...สิบ...เก้า...แปด...เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง"

"โยน!" กัปตันตะโกน และแซมก็โยนหนังสือเล่มนั้นขึ้นไปในอากาศ

"ฟุ่บบ"

มันหายไปทันทีต่อหน้าต่อตาทุกคน!

ลูกน้องทั้ง 4 ปรบมือกันเกรียว

"ยินดีด้วยครับ" แซมกล่าวแทนทุกคน "กัปตันสร้าง นิวจั๊มเปอร์ สำเร็จ และใช้งานได้จริงแล้วครับ"

"ขอบคุณมากแซม ผมต้องเตรียมตัวแล้วหละ จะโยนในสิบ...เก้า...แปด...เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง"

"GO !!" ลูกน้อง 4 คนตะโกนพร้อมกัน ในวินาทีเดียวกันกับที่กัปตันโยนหนังสือ "แดนพิศวง" เล่ม 1

"ฟุ่บบ"

"เล่ม 1 ตามเล่ม 2 ไปแล้ว..." สาวจอยเอ่ยขึ้น

"กัปตัน ตั้งเวลาปลายทางไว้เมื่อไรครับ ?" เอกหันมาถาม

"พรุ่งนี้เช้า ณ เวลาตอนนี้ พวกเราค่อยออกมาค้นหากันครับ"



เช้าวันรุ่งขึ้น...

กัปตันวันชนะ และลูกน้องทั้ง 4 คน พากันมองหาหนังสือทั้งสองเล่มที่หายไปเพราะการส่งข้ามเวลาเมื่อวานนี้

ทุกคนใช้เวลาค้นหาทั่วบริเวณบ้านหลายนาที แต่ก็ไม่พบ

"สงสัย พ้นไปจากบริเวณรั้วบ้านนี้แน่ พวกเราออกไปดูนอกบ้านกันเถอะ"

กัปตันเอ่ยชวน แล้วออกเดินนำหน้าไปเป็นคนแรก

ยังไม่ทันพ้นประตูบ้านดี แม่หมอเล็กก็ชี้ขึ้นไปบนหลังคาบ้านคุณนายฮอฟมานน์

"โน่นค่ะ! มีเล่มหนึ่ง บนหลังคาบ้านคุณป้ามาเรีย!"

ทุกคนหันมายิ้มให้กัปตันซึ่งก็กำลังยิ้มและส่ายหัว

"ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะไม่ไปนะ ดันไปอยู่บนโน้น! ถ้าคุณป้าออกมาเห็นพวกเราตอนนี้แล้วถาม จะตอบยังไงดีเนี่ย ?"

พอพูดจบก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงเสียงและเห็นตัวอดีตนายทหารหญิงที่หน้าประตูบ้านหลังนั้น เอ่ยถามยิ้มๆ

"ออกมาทำอะไรกันแต่เช้า หนุ่มสาวทั้งหลาย ?"

"เอ้อ..." กัปตันหนุ่มรีบคิดคำตอบโดยด่วน "พวกเรา กำลังทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์อย่างหนึ่ง แล้ว...เผลอโยนอุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง...ข้ามไปถึงบ้านคุณป้า ครับผม"

"ทดลองเกี่ยวกับเรื่องอะไรกัน ? และมันต้องโยนของด้วยหรือ ?" หญิงชราถามด้วยความสงสัย

"เกี่ยวกับ การส่งวัตถุน่ะครับ และ ใช่ครับ จำเป็นต้องโยนของบางอย่างครับ"

"งั้นเหรอ ?" หล่อนทำหน้าฉงน แล้วจึงพยักหน้าพลางก้าวถอยเปิดทางให้ "เอาสิ! ในเมื่อมันข้ามมาถึงบ้านฉัน ก็เข้ามาจ้ะ ดีแล้วหละ เดี๋ยวถ้าหามันเจอแล้ว พวกเธอก็มานั่งดื่มน้ำชาหรือกาแฟกับฉันเลย"

"ครับผม ขอบคุณครับ" กัปตันกล่าวขอบคุณ ยิ้มและก้มตัวโค้งคำนับ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของหล่อนพร้อมกับลูกน้อง จากนั้นจึงถามหล่อนอีกที

"คุณป้า มีบันไดยาวพอที่จะปีนขึ้นไปบนหลังคาไหมครับ ?"

"ลองไปดูหลังบ้านจ้ะ"

"ผมไปเองครับ" แซมบอกอาสา แล้วเดินไปทางหลังบ้าน

"มันขึ้นไปอยู่บนหลังคาบ้านฉันเลยหรือ ?" หญิงชราหันมาถามด้วยความฉงนอีกครั้ง

"ครับผม...ต้องขอโทษคุณป้าด้วยครับ ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันไปทางนั้นจริงๆ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ การทดลองนี่นา มันมีเหตุสุดวิสัยคาดไม่ถึงเกิดขึ้นได้เสมอแหละ ฉันเข้าใจนะ แต่ก็ ประหลาดใจเหมือนกัน"

คนทั้ง 5 ยืนอยู่บนพื้นดินเบื้องล่าง มองดูแซมซึ่งกำลังปีนขึ้นหลังคา ข้างหน้าเขาปรากฏหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งมี "นิวจั๊มเปอร์" ผูกติดอยู่

"ของอยู่ในสภาพดีครับ กัปตัน" เขาตะโกนบอกเจ้านายเป็นภาษาอังกฤษ

"กดปุ่มเปิดเครื่องส่งสัญญาณบนนิวจั๊มเปอร์" กัปตันตะโกนสั่งตอบกลับ

"ครับผม"

แซมตอบแล้วกดปุ่มเล็กๆด้านข้างนาฬิกานิวจั๊มเปอร์เสียงดัง "ตี๊ดด" ก่อนจะค่อยๆ ปีนบันไดลงมา แล้วส่งนิวจั๊มเปอร์ให้กัปตัน ส่วนหนังสือแอบพกไว้ในอกเสื้อซ่อนเจ้าของไว้ก่อน เพราะถ้าให้เห็นตอนนี้คงจะงานเข้าอีกรอบ ต้องอธิบายยาว

กัปตันวันชนะ หยิบอุปกรณ์อีกอย่างหนึ่งลักษณะคล้ายโทรศัพท์มือถือขนาดจอ 5 นิ้วออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กดปุ่มด้านล่าง จอสว่างเป็นสีน้ำเงิน กราฟฟิกรูปเหมือนเรดาห์ปรากฏ และมีแสงสว่างวาบๆ จากสองจุด จุดหนึ่งอยู่ใกล้ๆตัว อีกจุดหนึ่งอยู่ห่างออกไปมากจนชิดขอบจอ

"โอ้ว์...นั่น อุปกรณ์เรด้าร์หรือจ๊ะ ?" หญิงชราเอ่ยถามและชะโงกศีรษะเข้ามาดู

"ใช่ครับผม" กัปตันตอบ แล้วพยายามมองหาอีกจุดหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไป

"ผมสงสัยว่า ของอีกชิ้นหนึ่ง อาจเลยบ้านคุณป้าไปข้างนอกถนน"

"พระเจ้า...ทำไมมันไปได้ไกลขนาดนั้น ?"

"ไม่รู้เหมือนกันครับผม ต้องลองออกไปค้นหาดูครับ"

"ฉันจะช่วยเธอค้นหาด้วยอีกคน รู้สึกสนุกดี"

พวกลูกน้องหันมามองหน้าเจ้านายอีกครั้ง ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้ม

"ผมว่า คุณป้าอยู่รอที่บ้านดีกว่าครับ มันอาจไปไกลเป็นไมล์เลยก็ได้"

"ยังงั้น ฉันก็ขอช่วยค้นหาเฉพาะในบริเวณบ้านนี้จนถึงหัวมุนถนนโน่นก็แล้วกัน ถ้าถึงตรงโน้นแล้วยังหาไม่เจอ ฉันก็จะรอพวกเธออยู่ที่บ้าน โอเค้ ?"

"โอเคครับผม" กัปตันหันมายิ้มพร้อมคำตอบ แล้วถือ "เรด้าห์" ออกไปจากประตูรั้วบ้านตามด้วยลูกน้องทั้ง 4

แต่พอคนทั้ง 5 เดินห่างออกจากบ้านคุณนายฮอฟมานน์ สัญญาณจากจุดที่สองซึ่งคาดว่าคือจั๊มเปอร์ของกัปตันที่ส่งสัญญาณตอบรับกลับมา ก็ปรากฏห่างออกจากสัญญาณจุดกึ่งกลาง ยิ่งเดินห่างจากบ้านมากเท่าไร ก็ยิ่งห่างออกไปมากเท่านั้น

"เอ๊...มันยังไง ?" กัปตันบ่นอุบ

"มันเป็นยังไงจ๊ะ ?" คุณนายฮอฟมานน์เอ่ยถาม

กัปตันมองหน้าผู้ถาม และลูกน้องทีละคนๆ ก่อนตอบ

"ผมกำลังสงสัยว่า ของอีกชิ้น อาจจะอยู่ในบ้านคุณป้าครับ!"

"โอ้ว์.....มันจะเป็นไปได้ยังไง ?" หล่อนถามและอ้าปากค้าง

กัปตันยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรครู่หนึ่ง แล้วเริ่มเปิดเผยความจริงบางอย่าง

"คุณป้าครับ ผมได้คิดค้น เครื่องมือชนิดหนึ่ง ซึ่งคนสมัยนี้ ยังไม่มีใครสร้างขึ้นมา!"

"อะไร ?" หล่อนถามและทำตาโต

"เครื่องส่งของทะลุมิติครับ !" กัปตันตอบหน้าตาเฉย "ถ้าผมประสบความสำเร็จ ของอีกชิ้น อาจไปอยู่ถึงในห้องน้ำ ห้องนอน หรือห้องครัว หรือในห้องใต้ดินซึ่งเป็น 'กระทรวงการคลัง' ของคุณป้าเลยก็ได้ครับ!"

"พระเจ้า..." หล่อนอุทาน "เธอนี่ ดีนะ ที่เกิดมาในสมัยนี้.."

กัปตันยิ้ม พร้อมกับนึกในใจ 'ผมเกิดหลังจากสมัยนี้ตั้งสองร้อยกว่าปีครับคุณป้า!'

"ทำไมหรือครับคุณป้า ?"

"เพราะถ้าเธอเกิดในสมัยกลาง เธอจะถูกแจ้งความข้อหาเป็นพ่อมดนอกรีต และจะโดนจับไปเผาทั้งเป็นน่ะสิ!"

กัปตันและลูกน้องพากันหัวเราะ

"เอาละ...กลับเข้าบ้านฉันกันเถอะ ไปหาของชิ้นนั้นกัน"

อดีตนายทหารหญิงแห่งกองทัพเยอรมันหันหลังกลับ เดินตรงดิ่งกลับเข้าบ้านโดยมีหนุ่มสาวทั้ง 5 เดินตาม

เจ้าของบ้านพาทุกคนค้นหาของ ในห้องนั่งเล่น ตามด้วยห้องอาหาร ห้องครัว ห้องน้ำทุกห้อง

ไม่มีวี่แวว แต่สัญญาณไฟจากสิ่งนั้น ยังปรากฏบอกว่าอยู่ใกล้ๆ!

เหลือ 2 ที่ คือ ห้องใต้ดินทางหลังบ้าน ทางทิศตะวันตก และห้องนอนคุณนายฮอฟมานน์ ทางทิศตะวันออก!

กัปตันวันชนะ ยื่น "เรด้าห์" ซึ่งจริงๆแล้วมันคือ "สมาร์ท จีพีเอส" ให้เจ้าของบ้านดู

"คุณป้าครับ ตอนนี้เราอยู่ตรงนี้" เขาเอาปากกาชี้แสงไฟจุดกึ่งกลางจอ "ส่วนสิ่งของที่เราต้องการหา อยู่ใกล้ๆกัน ทางทิศตะวันออก ตรงนี้" ย้ายปลายปากกาไปชี้ที่จุดนั้น "คุณป้าว่า มันน่าจะเป็นที่ไหนครับ ?"

"มีที่เดียว ที่ยังไม่ได้ตรวจดูกัน ห้องนอนฉัน!"

"ครับผม..."

"เธอเกรงใจฉันใช่ไหมล่ะ ? ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไปดูกัน!"

พูดจบหล่อนก็กลับหลังหันด้วยลีลาอดีตนายทหารหญิงแล้วเดินไปเปิดประตู ก้าวเท้านำทุกคนเข้าไป...

แล้วตัวเจ้าของบ้านและเจ้าของห้องเองก็ต้องยืนนิ่ง อยู่ในอาการตกตะลึง หน้าเตียงนอน!

บนเตียงนั้น ค่อนมาทางปลายเตียง หนังสือเล่มหนึ่งซึ่งหล่อนจำได้ว่าเป็นของตัวเองแต่เก็บไว้บนหิ้งหนังสืออีกบ้านหนึ่งนอนแอ้งแม้งอยู่ และมีวัตถุบางอย่างลักษณะคล้ายนาฬิกาข้อมือสีดำดูเทอะทะอย่างที่ตนไม่เคยเห็นมาก่อนผูกติดอยู่ด้วยเชือก

"พระเจ้า! มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง !!?? ฉันเพิ่งจัดที่นอนใหม่ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ก่อนหน้านี้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกไปดูพวกเธอ!" ว่าแล้วก็เข้าไปหยิบหนังสือพร้อมกับ "สิ่งแปลกปลอม" นั้นขึ้นมา แก้เชือกออกแล้วส่งมันให้กัปตัน "เอ้านี่! สิ่งทดลองของคุณ คุณกัปตัน"

"ขอบคุณครับผม" เขารับกลับมาใส่แขนของตัวเองยิ้มๆ "การทดลองของผม สำเร็จผลตามต้องการ ครึ่งหนึ่งแล้วครับ"

"หมายความว่าไงจ๊ะ ครึ่งหนึ่ง ?" หล่อนทำหน้างงๆ

"อ่า...คุณป้าครับ ผมทำการทดลอง ส่งของผ่านกาลเวลาและสถานที่น่ะครับ ทีแรก ผมคิดว่าจะปกปิดไว้ก่อน จะไม่บอกคุณป้า แต่พอของมันเข้ามาถึงในบ้านคุณป้า จะปกปิดก็ไม่รู้จะปกปิดอย่างไร ก็เลยตัดสินใจว่า บอกคุณป้าตามตรงดีกว่า" กัปตันวันชนะ ตัดสินใจเปิดเผยความจริงทีละน้อยแก่เจ้าของบ้าน พลางมองหน้าลูกน้องทั้ง 4 คน และเห็นทุกคนพยักหน้าเชิงเห็นด้วย

"ส่งของ ผ่านกาลเวลา และสถานที่ ? ยังไง ? " หญิงชราซักถามต่อ

"ผมทดลอง เอานาฬิกา 2 เรือน ซึ่งผมเรียกมันว่า "จั๊มเปอร์" และ "นิวจั๊มเปอร์" ส่งผ่านกาลเวลา จากตอนเช้าของเมื่อวานนี้ มาสู่ตอนเช้าวันนี้ ส่วนสถานที่ผมยังหาวิธีกำหนดไม่ได้ แต่เข้าใจว่ามันคงไปไม่ไกลจากที่เดิมมากนัก แล้วผลก็ปรากฏว่า หนังสือเล่มแรกอยู่บนหลังคาบ้านนี้ เล่มที่ 2 ก็มาอยู่บนเตียงนอนในห้องนอนคุณป้า"

"เธอส่งพวกมัน เมื่อเช้า วานนี้ งั้นรึ ?"

"ใช่ครับผม"

"Amazing!" หล่อนเม้มริมฝีปาก "แปลว่า เธอส่งของจากเวลาปัจจุบันไปในอนาคตได้!"

"ก็ คงเป็นอย่างนั้นแหละครับ"

"แล้วที่ว่า 'สำเร็จไปครึ่งหนึ่ง' หมายความว่าไงจ๊ะ ?"

"เราต้องทดลองกับ 'อดีต' บ้างครับ ซึ่งจะยากกว่า สำหรับการพิสูจน์"

"ให้คนในอดีตไปตามหาของซึ่งส่งจากอนาคต งั้นรึ ?"

"ใช่ครับผม"

"ทำยังไงดีล่ะเนี่ย ? อดีตคือเวลาที่ผ่านมาแล้ว เธอจะใช้คนในอดีต ให้หาของที่เธอจะส่งในอนาคต ซึ่งเป็นเวลาที่ยังมาไม่ถึง ได้ยังไง ?"

กัปตันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดีดนิ้วดังเปาะ

"เอาอย่างนี้ครับ พวกผม กับคุณป้า เลิกติดต่อกันก่อน สักสองสามวัน"

"อื่อฮึ! แล้วไง ?"

"ผมจะ 'ส่งของ' มาให้คุณป้า จากบ้านโน้น เย็นวันนี้ โดยจะตั้งเวลาให้ของนั้นมาถึง เย็นวันพรุ่งนี้"

"อืม...มันก็เป็นการส่งของจากอนาคต...ไม่ใช่สิ จากปัจจุบันนี้ต่างหาก ไปอนาคตนี่นา เพราะของจะมาพรุ่งนี้ตอนเย็น ไม่เห็นเกี่ยวกับอดีตตรงไหนเลย!"

"เดี๋ยวสิครับคุณป้า...ใจเย็นๆ ผมยังอธิบายไม่จบ" กัปตันเบรคเจ้าของบ้านยิ้มๆ

"อ่าฮะ! มีอะไรแปลกพิสดารอีกล่ะเนี่ย ?"

"พอคุณป้าได้รับของแล้ว ให้คุณป้า ส่งของนั้น กลับมาหาผม ตามวิธีการซึ่งผมจะเขียนบอกไว้ในจดหมายซึ่งจะแนบมาพร้อมกับการส่งครั้งแรก ในวันถัดไป คุณป้าก็โปรดเขียนจดหมายส่งมาพร้อมกับมันด้วย"

"แล้วหลังจากนั้นล่ะ ?"

"หลังจากนั้น จะเป็นวันที่ 4 ถ้าการทดลองสำเร็จ ผมจะได้รับของในตอนเช้าวันนั้น และจะเอามาให้คุณป้าดู พร้อมทั้งจดหมาย"

"โอเคจ้ะ ฟังดูน่าสนุกดีจัง!"

"ครับ!" กัปตันตอบรับยิ้มๆ แล้วกล่าวกำชับ "แต่คุณป้า อย่าเพิ่งทำอะไร ก่อนเวลาที่กำหนดในจดหมายนะครับ เช่น สมมติว่า หลังจากพวกผมกลับบ้านไปแล้ว คุณป้าได้รับของเย็นวันนี้เลย อย่าเพิ่งทำอะไรก่อนเวลาซึ่งจะบอกไว้ในจดหมายนั้น ถึงเวลาที่บอกไว้ก่อนจึงค่อยทำ และไม่ต้องร้องเรียกพวกผมด้วยนะครับ เว้นเสียแต่ว่ามีเหตุด่วนเหตุร้ายที่จำเป็นต้องเรียก"

"ตกลงจ้ะ! ตื่นเต้นๆ อยากได้รับของไวๆเสียแล้วสิ!"

"ยังงั้น พวกผมขอตัวลาคุณป้าก่อนนะครับ อีก 4 วันข้างหน้า พวกเราจะมาหาคุณป้าเองครับ"

"โอเค...บาย! ซียูว์.." หล่อนยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางประกบกันทำท่าตะเบ๊ะเหนือหางคิ้ว

(มีต่อครับ)