🌑🌒🌓🌔🌕🌖🌗🌘🌑

อนิจจัง เที่ยงแทัสุด พุทธพจน์
สรรพสิ่ง ทั้งหมด ล้วนแปรผัน
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ทุกสายพันธุ์
กลายเป็นควัน คืนสู่ ธุลีดิน

ทุกขัง ต่างต่างหรือ คือ ชีวิต
ดิ้นรนตาม ความนึกคิด นิจศีล
ทุกข์เก่าไป ทุกข์ใหม่มา เป็นอาจิณ
ไม่หมดสิ้น เศร้าหมอง ที่ครองนาน

อนัตตา ปราศไร้ ซึ่งตัวตน
ที่แสนทุกข์ - สุขล้น ล้วนล่วงผ่าน
ดังลมพัด ระลอกไหว ในบึงธาร
เพียงแผ้วพาน ผิวบ้าง แล้วจางเลือน

ธรรม อยู่ ต่อหน้า ตาไม่เห็น
ธรรม เป็น โคมส่องทาง สว่างเสมิอน
ธรรม คอย นำชัก ช่วยตักเตือน
ธรรมดา ดังเดือน ผ่าน ขึ้น-แรม