ก่อนอื่นเลยต้องขอสดุดีแด่ความพยายามของพ่อกับแม่เสียก่อน สองตายายขับรถกลับมาจากขอนแก่นมุ่งสู่กทม.เนื่องด้วยไปทำธุระกันมา ปรากฎว่าเห็นโพสในโซเชียลเกี่ยวกับทุเรียนราคาย่อมเยาว์ แถวสิงห์บุรีจะว่าทางผ่านก็ไม่น่าใช่ แต่ด้วยความมุ่งมานะ จึงพากันเปิดกลูเกิ้ลแมพ "แม่เปิดจอพ่อขับไป" กลับมาเล่าให้ฟังว่าหลงกันอยู่สองรอบกว่าจะหาเจอแหล่งที่ขาย เท่านั้นแหละ จากหลงทางกลายเป็นหลงอยู่ในดงทุเรียนกันมันส์เลย กี่เข่งไม่แน่ใจ แต่หมดไปสองพันหก เสียตังค์แล้วท่านก็สบายใจไปต่อจนกลับมาถึงบ้าน

พอกลับมาถึงบ้านกองทุเรียนประหนึ่งว่าเปิดร้านขาย เราชอบกินแบบแข็งๆ หน่อย กรอบๆ แม่ก็บรรจงเคาะให้แล้วสอนฟังเสียงว่ามันจะต่างกัน ลองฟังดู ฟังดูสักครู่แยกไม่ออกหรอกจ้ะ กินเป็นอย่างเดียว ลูกแรกเปิดมา กรอบได้ใจ ไม่หนำใจต่อลูกสอง แต่สงสัยฟังเสียงแล้วเพี้ยนไปหน่อย แข็งโป๊กกกกเลย 555555 ขำกันทั้งบ้าน แต่แล้วก็ไม่ย่อท้อ เอาไปใส่ตู้เย็นหวังใจรอให้มันสุก วันแล้ววันเล่าผ่านไป นางยังคงอยู่สภาพเดิม เพิ่มเติมคือมีน้ำเยิ้มๆ แม่เห็นเริ่มไม่ได้การเลยจับมาฝานซะเลย