ขอท้าวความคือแต่ก่อนผมน้ำหนัก 82 กิโล พอไปบวช 15 วันกลับมา ลดลงไป 10 กิโล เอวจาก 36 เหลือ 32 ทีนี้ เหมือนร่างกายคงจำ น้ำหนักนี้ไปแล้ว น้ำหนักก็เลยคงตัวมาตลอด 70 กิโล มีเคยลงไปถึง 68 แต่ทำให้หน้าซูบตัวบางๆ ผ่านมาสองปี ระยังหลังๆ ผมทานเก่งขึ้น กลางคืนก็ไม่หยุดทาน มาชั่งน้ำหนักขึ้นมาเป็น 74 กิโล เวลาถ่ายรูป เห็นพุง เริ่มใส่เสื้อผ้าอึดอัด ผมเลยตั้งใจลด ด้วยการวิ่งออกกำลังกาย ตอนนี้พุงยุบแล้วล่ะครับ น้ำหนักลงไป 2 กิโล ผมไม่ได้เอาตัวเลขเป็นเกณฑ์ประเมิน ว่าต้องลดให้ได้เท่าโน้นนี่ แต่ผมพอใจที่รู้สึกคล่องตัว พุงไม่ยื่น ตัวดูแน่นๆ ขึ้น (เริ่มออกกำลังกายมาเดือนครึ่ง แบบทุกวันครับ ทานปกติไม่ได้ลดข้าวเย็น แต่ไม่ทานแป้งมาก) ทีนี้การออกกำลังกายผม

คือ การวิ่ง เเต่เนื่องจากหมู่บ้านผม มีลานให้วิ่งก็จริง แต่มีรถยนตร์ผ่านไปมา อีกทั้งมีรถจักรยานปั่นด้วย ผมกลัวจะไม่ปลอดภัย ผมเลยวิ่งอยู่ที่บ้าน แบบวิ่งอยู่กับที่น่ะครับ ผมไม่มีลู่วิ่ง แต่ผมอาศัยวิ่งในจังหวะปกติ ไม่ได้เร่งยกขา แต่ผมแกว่งแขนด้วย ไม่รู้จะเรียกว่าวิ่งที่ไหม เรียกว่าย่ำอยู่กับที่ แต่ไม่หยุดครับ นับเวลาครั้ง 30 นาที แล้วหยุดพัก แล้วก็ทำแบบเดิม ประมาณนี้ สองสามรอบ ออกแบบนี้ต่อเนื่องทุกวัน ไม่ได้หยุด มาเดือนกว่าแล้ว
บางครั้งก็ถือ ดัมเบิล ขนาด 1 กิโล ถือซ้าย-ขวา แกว่งไปมา แล้วก็ย่ำกับที่ไปด้วย ประมาณ 10-15 นาทีก็เลิกแกว่ง

ผมจะรบกวนถามว่า ถ้าผมไปวิ่งจริงๆ แบบก้าวไปข้างหน้ามันจะเหนื่อยกว่า วิ่งย่ำอยู่กับที่ใช่ไหมครับ แล้วจะปวดเมื่อยกล้ามเนื้อมากกว่าเดิมประมาณนั้นหรือเปล่า ผมควรจะหาอะไรมากกว่าการย่ำ เพื่อให้ร่างกายได้ใช้พลังงานเต็มที่ประมาณนั้น เพราะตอนนี้เหมือนทำมาเดือนกว่าแล้ว ร่างกายมันคุ้นชิน ที่บ้านบอกว่า คนรู้จักที่ทำงาน เริ่มจากการวิ่ง แล้วพัฒนามาลงแข่งมาราธอน เขาว่าผมน่าควรจะลองไปวิ่งบ้าง แต่ผมกลัวไม่ไหว หรือผมควรออกไปวิ่งจริงๆ สักสองสามเดือน แล้วค่อยหาเพื่อนลองไปวิ่งกัน