"ส้มโหนด" หลายคนคงแปลกใจ ว่าชื่ออะไร ฟังดูแปลกๆ
วันนี้ ตะโก จะเล่าแบบรวบรัดให้ฟังนะครับ

น้ำตาลพร้าว น้ำตาลโหนด น้ำตาลจาก น้ำตาลอ้อย เกิดจากการนำน้ำที่ออกจากพืชต่างๆ
มาต้ม มาเคี่ยว จนข้น เพื่อเปลื่ยนเป็นน้ำตาล เก็บไว้กิน ไว้ปรุงอาหาร จะเรียกรวมๆว่าน้ำผึ้ง
เช่น น้ำผึ้งโหนด น้ำผึ้งจาก น้ำผึ้งทราย ทั้งๆที่ไม่มีน้ำจากรังผึ้งแม้แต่น้อย
บรรพบุรุษ  รู้จักการปรุงแต่งรสหวาน ให้กลมกล่อมขึ้น หรือ ช่วยให้เก็บได้นาน ด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่นนั้นๆ
ด้วยการใช้ เปลือกไม้ หรือยางของไม้บางชนิด ใส่ลงไปในกระบอกไม้ไผ่ ที่รองรับน้ำจากช่อตาล หรือ ช่อโหนด
เช่น ไม้เคี่ยม เปลือกหัวครก (มะม่วงหิมพานต์) นับเป็นการปรุงแต่รสให้ดียิ่งขึ้น
การนำน้ำตาลสด มาหมักในโอ่งดินเผา หรือไหดินเผา เมื่อได้ระยะเวลา
น้ำตาลจะเปลื่ยนเป็นน้ำส้มหมักสีขาวขุ่น หรือใส แล้วแต่ระยะเวลาที่หมัก และการปรุงแต่งรส
เมื่อได้น้ำส้มที่เกิดจากการหมักของโหนดแล้ว ก็นำไปปรุงอาหาร เช่น ทำพริกน้ำส้มใส่ก๋วยเตี๋ยว
หรือทำพริกน้ำส้มไว้จิ้มกับปลาย่าง ใช้ใส่แกงหรือต้ม จะได้รสเปรี้ยวเช่นเดียวกับ มะขามเปียก
หรือมะนาว ที่เรานิยมนำมาใช้ใส่อาหารเพื่อให้เปรี้ยว  บางคนที่ไม่คุ้นกับกลิ่นของน้ำส้มก็จะไม่ชอบ
คนใต้เองแท้ๆ ที่ใช้ชีวิตในเมือง อาจจะไม่ค่อยได้สัมผัสกับน้ำส้มพวกนี้
ต่างจากคนชนบท ที่พ่อแม่ ปูย่า ตายาย ปรุงอาหารด้วยน้ำส้มโหนด น้ำส้มจาก