สอบถามจากการปฏิบัติเอง โดยวิธี ดูลม หายใจและภาวนาพุทธ โธ ควบคู่กัน เมื่อจิตสงบมากขึ้นเรื่อยๆ จะทิ้งคำภาวนาไปเอง เหลือแต่สติควบคู่ลมหายใจ เมื่อสงบลึกลงไปอีก ความรู้สึกทางกายจะดับสนิท ไม่รู้สึกถึงกาย ลมหายใจอีก ทุกอย่างดับมืดสนิท อยู่ในห้วงที่มืดสนิท ไม่มีทิศ มีทาง ไม่มีขนาดจะประมาณความกว้างใหญ่ ไม่มีเวลา ไม่มีความคิดใดๆ เข้ามาได้ มีแต่ความรู้อย่างเดียวแต่ไม่คิด มีสติครบบริบูรณ์ ตัวรู้สักแต่ว่ารู้วางไว้ในห้วงที่มืดสนิทนั้น ทำให้เกิดปัญญามาว่า แท้จริงนั้น เราไม่มีตัวตนใดๆ เลย ร่างกายเรา ธรรมชาตื ต้นไม้ ลำธาร โลกนี้ จักรวาลนี้ ล้วนถูกสร้างขึ้นเป็นที่กักขังจิต ให้อยู่ในคุกกันกว้างใหญ่ จิตแท้จริงเมื่อเข้าในสมาธิที่สงบลึกนั้นไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า นั้นคือ สิ่งที่เราเป็นจริงๆ ไม่ทราบว่าถูกต้องหรือไม่ครับ