ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 1
http://ppantip.com/topic/35715756
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/35717992
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 3
http://ppantip.com/topic/35726142
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 4
http://ppantip.com/topic/35736149
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 5
http://ppantip.com/topic/35744346
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 6
http://ppantip.com/topic/35813047
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 7
http://ppantip.com/topic/35817131
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 8
http://ppantip.com/topic/35823771
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 9
เช้านี้คำรพกับสนั่นเดินทางไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน คำรพอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขาจำไม่ลืม
“ชาวบ้านน่ากลัวมากๆเลยนะ คิดแล้วยังขนลุก”
สนั่นร่วมสำทับด้วย
“ความไม่เข้าใจนำพามาซึ่งความโกรธแค้น เหมือนกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นหลายปีก่อนเลย”
“เหตุการณ์ไรวะ” คำรพสงสัย
“ก็ที่เคยมีคนทำศิลปะแบบจัดวางแล้วทำอ่างน้ำในห้องน้ำเป็นรอบพระพุทธบาทไง คือเขาจะเสียดสีว่าสมัยนี้คนมองศาสนาไม่ต่างจากการเป็นเฟอร์นิเจอร์ประดับบ้าน แต่เขาก็เจอคำวิจารณ์เยอะมากว่าไปดูหมิ่นศาสนา”
แต่คำรพไม่เห็นด้วย
“กูว่าเขาไม่ควรทำศิลปะประเภทนี้นะ คือพระพุทธบาทเองเป็นของสูง จะเอามาทำเป็นอ่างอาบน้ำได้ยังไง”
สนั่นตกใจที่คำรพมีความเห็นอย่างนั้น
“ขนาดหัวก้าวหน้าอย่างเมิงยังโกรธเลยเหรอวะ”
“กูไม่ได้โกรธ กูกำลังจะบอกว่ามันไม่เหมาะสม ถึงแม้ว่าผู้สร้างงานจะมีเจตนาดี แต่ทำอย่างนี้ไม่เหมาะสมนะ คือเราต้องเข้าใจเขาด้วย จะให้สังคมมาเข้าใจเราอย่างเดียวมันไม่ถูก”
สนั่นไม่ค่อยจะเห็นด้วย
“อ้าว ถ้างั้น เราก็ไม่ต้องกระตุ้นเตือนสังคมด้วยศิลปะประเภทนี้เลยเหรอ สังคมก็จะเสียโอกาสในการถูกทำให้ฉุกคิดนะ”
คำรพยังไม่ยอมเห็นคล้อยกับสนั่น
“คือบ้านเรา คนส่วนใหญ่เขานับถือศาสนาพุทธนะ ถ้าเขาเห็นงานลักษณะนี้แล้วเขาเจ็บปวดก็คือเขาเจ็บปวด เราจะไปว่าเขาไม่ได้นะว่าเขาไม่เข้าใจงานศิลปะ คือเห็นก็เจ็บปวดแล้ว มันคนละประเด็นกับการเข้าใจงานศิลปะ”
สนั่นยังงงๆอยู่ แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของผู้เสพงานได้ดี
********************************************************
มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมาก ขณะที่หวานเดินตามลิขิตไป เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอคิดถูกรึเปล่า
ตั้งแต่พงษ์ประสบอุบัติเหตุจนร่างกายท่อนล่างเป็นอัมพาต หวานเองก็ประสบปัญหาอย่างนึงคือการถูกลวนลามจากคนในที่ทำงาน ซึ่งก็คือลิขิต ปัญหานี้ไม่ใช่หวานคนเดียวที่โดน ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่โดนเหมือนๆกัน เพียงแต่ว่าหลายคนต้องทนเอาเพราะงานสมัยนี้หายาก
ตอนนั้นหวานเองทนไม่ได้ เลยต้องลาออกจากบริษัท ตอนนั้นคิดว่าเงินเก็บยังพอมี แต่ถึงวันนี้ เธอต้องเดินทางกลับมาหาเจ้านายคนเดิม
ลิขิตพาหวานไปนั่งในห้องส่วนตัว
“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องกลับมา สามีคุณให้ความสุขคุณไมได้แล้ว คุณก็คงคิดถึงผม”
คำพูดนั้นโหดร้ายกับหวานมาก ที่หวานมาหาลิขิตเพราะไม่มีทางไปจริงๆ เธอไม่กล้าไปสมัครงานที่อื่น เธอเองมีความเครียดสูงมาก ถ้าต้องสัมภาษณ์งานใหม่ ก็ไม่น่าจะผ่านสัมภาษณ์ แต่หวานคิดว่าการกลับมาหาโจทย์เก่าก็อาจทำให้เธอเป็นบ้าได้ แต่วันนี้เธอต้องหาเงินไปใช้จ่ายในครอบครัว
“ฉันอยากกลับมาทำหน้าที่เดิมคือเลขาของคุณ และอยากได้เงินเดือนเพิ่มด้วย คิดว่าคุณคงจะเข้าใจฉัน”
หวานกัดฟัน พูดในสิ่งที่อยากพูด และต้องพยายามลืมพฤติกรรมร้ายๆของลิขิตที่ผ่านมา
ลิขิตเองก็ดูเหมือนว่าจะเลวน้อยลงไปนิดนึง
“ผมเข้าใจนะ ผมอยากช่วยคุณ เมื่อก่อนผมอาจจะปากว่ามือถึงเพราะทนความสวยของคุณไม่ได้ แต่วันนี้ ผมจะรอให้คุณอยากเอง ผมรู้ว่าพงษ์ให้ความสุขคุณไม่ได้อีก และคุณก็มีความต้องการ ผมก็จะพยายามเป็นสุภาพบุรุษ รอเวลาที่คุณอยาก ผมก็จะสนองให้ มันทำให้ผมดูเป็นพระเอกมากขึ้น ใช่ไหมครับ”
ทุกคำพูดของลิขิตทำให้หวานสะอิดสะเอียน เพียงแต่ก็พอรับประกันได้ว่าปัญหาคงไม่หนักเหมือนเดิม จริงๆแล้วลิขิตก็มีส่วนดีเยอะ แต่เขาเป็นโรคติดเซ็กซ์ เลยมักจะชอบลวนลามผู้หญิงโดยที่เขาไม่รู้ตัว ถ้าลิขิตแก้ปัญหาตรงนี้ได้ เขาก็น่าจะเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง
จากสิ่งที่ลิขิตพูด เหมือนซาตานเจาะปากเขามาพูด แต่เอาเหอะ หวานคิดว่าเมื่อเธอมาถึงทางตัน นี่จะเป็นทางออกที่เธอพอจะรับไหว ยังดีกว่าไม่มีงานทำเลย ปัญหาต่อมาคือต้องหาคนมาดูแลพงษ์ หวานนึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครทำหน้าที่นี้ได้นอกจากพิภพ
อีกอย่างหนึ่ง หวานอยากเจอเขา อยากเจอเขามาก ถ้าเธอตัดใจทิ้งพงษ์ไปได้ ปัญหาทุกอย่างก็คงจบ แต่เธอทิ้งเขาไม่ได้ เขาไม่ได้ทำผิดอะไร เขาแค่ผประสบอุบัติเหตุและกลายเป็นอัมพาตท่อนล่าง
หวานเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเครียดจนจะทนแทบไม่ไหวแล้ว และคนที่เธออยากเจอมากๆในตอนนี้คือพิภพ
***************************************************
คนที่แต้มอยากเจอมากๆในตอนนี้คือกำจร เรื่องวันนี้จะได้จบไปอีกหนึ่งเรื่อง
แต่ยังมีเรื่องที่แต้มคาใจ นั่นคือเรื่องของหวาน แต่แพรวไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลย แต้มเลยปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้ ในเมื่อเธอทำงานที่เดียวกับหวาน ต่อไปเธอคงจะรู้เรื่องของหวานไปเอง แต้มคิดอย่างนั้น
ถึงเวลาที่เธอได้เจอกำจรสักที
“พ่อของเธอโทรหาพี่แล้ว ไม่มีปัญหา เธอสามารถมาทำงานกับพี่ได้เลย ในตำแหน่งเลขาของพี่เลยนะ”
แต้มเคยเจอกับกำจรตอนเด็กๆ สมัยก่อนก็สนิทกันพอสมควร
“จริงๆแต้มก็ไม่อยากรบกวน เพียงแต่พ่อ ...”
“ไม่ต้องพูดแล้วเรื่องนั้น”
แต้มยิ้มให้กับกำจร เธอคิดว่ากำจรดูสุภาพขึ้น ท่าทางเขาเหมือนหมอมาก หน้าตาดีใช้ได้ เมื่อคุยกับกำจรไม่มีปัญหา เรื่องก็จะหมดไปอีกเรื่อง
แต้มสังเกตว่าเวลาเธอเดินไปเดินมาในบริษัท จะมีพนักงานบางคนจับกลุ่มคุยกัน หาว่าเธอเป็นนางเอกหนังโป้กลับใจบ้าง
แต้มเข้าใจว่าบางคนที่เสพข่าวคงจะจำเธอได้ เธอจึงทำเป็นไม่สนใจ หลังจากคุยเรื่องงานกับกำจรแล้วไม่มีปัญหา เรื่องต่อมาที่แล่นเขามาในหัวเธอคือโจนาธาน
เธออยากรู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่พ่อบอกให้คนขับรถที่มาส่งเธอจับตาเธอให้ดี อย่าให้เธอคลาดสายตาได้ แต้มเลยยังไม่มีเวลาไปหาโจนาธาน
จะโทรศัพท์ก็กลัวว่าคุยกันแล้วก็ยิ่งอยากไปหา ก็เลยคิดว่ายังไม่โทรดีกว่า ตอนนี้โจนาธานคงยุ่งมากๆ คงต้องปล่อยให้เขาแก้ปัญหางานต่างๆให้ลงตัวก่อน แล้วเธอคงหาหนทางไปหาเขาก็คงจะไม่สาย
*************************************
“มันสายแล้วนะ” เสียงตะโกนของคณินดังลั่น
“วันนี้เมิงกลับช้ามาก”
พิภพเหนื่อยมากและเขางงมากว่าคณินเป็นอะไรไป เขายังเงียบอยู่ แต่คณินไม่ยอมเงียบ
“ไม่มีใครอยู่บ้านเลย กูปวดหัว กูเครียด ทุกคนไปไหนกันหมด”
จริงๆคณินน่าจะรู้เหตุผลอยู่แล้วว่าเขาหายไปไหนกันหมด พวกเขาก็เครียด ต้องหาเวลาไปพักผ่อนบ้าง ตอนแรกพิภพคิดว่าเขาน่าจะรับมือไหว แต่เขาก็เครียด
“เป็นใบ้เหรอเมิง กูถามทำไมไม่ตอบ”
คณินยังไม่ยอมหยุด จนพิภพเริ่มจะน็อตหลุดแล้ว
“กูไม่ได้เป็นใบ้ กูไม่ใช่คนพิการอย่างเมิง”
คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจของคณินมาก
“ไอ้
ไอ้สารเลว”
“เป็นไอ้โง่ด้วยที่มาจมปลักอยู่กับเมิง”
คณินเริ่มทำลายข้าวของ เขาหาของที่อยู่ใกล้มือมาปาเพื่อระบายความโกรธ
พิภพไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ไอ้ง่อย เมิงจะทำอะไรวะ”
คณินหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาก
“เมิงทนไม่ไหว เมิงก็ไม่ต้องมาดูแลกูก็ได้นะ ไม่มีเมิงกูก็อยู่ได้”
พิภพเริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน
“ได้ ดีเลย เดี๋ยวกูจะไปเก็บของเดี๋ยวนี้แหละ”
พูดจบพิภพก็เดินเข้าไปเก็บของในห้อง ทำให้คณินโกรธแค้นมาก คณินกำลังคิดว่าเขาจะทำอะไรประชดพิภพได้บ้าง เขาจะเข็นรถเข็นลงบันไดไปเลยดีไหม ทุกอย่างจะได้จบ คณินคิดวกไปวนมาอยู่ในใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 9
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/35717992
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/35726142
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/35736149
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 5 http://ppantip.com/topic/35744346
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 6 http://ppantip.com/topic/35813047
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 7 http://ppantip.com/topic/35817131
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 8 http://ppantip.com/topic/35823771
ร้อนเร่าเร้าอารมณ์ ตอนที่ 9
เช้านี้คำรพกับสนั่นเดินทางไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน คำรพอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขาจำไม่ลืม
“ชาวบ้านน่ากลัวมากๆเลยนะ คิดแล้วยังขนลุก”
สนั่นร่วมสำทับด้วย
“ความไม่เข้าใจนำพามาซึ่งความโกรธแค้น เหมือนกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นหลายปีก่อนเลย”
“เหตุการณ์ไรวะ” คำรพสงสัย
“ก็ที่เคยมีคนทำศิลปะแบบจัดวางแล้วทำอ่างน้ำในห้องน้ำเป็นรอบพระพุทธบาทไง คือเขาจะเสียดสีว่าสมัยนี้คนมองศาสนาไม่ต่างจากการเป็นเฟอร์นิเจอร์ประดับบ้าน แต่เขาก็เจอคำวิจารณ์เยอะมากว่าไปดูหมิ่นศาสนา”
แต่คำรพไม่เห็นด้วย
“กูว่าเขาไม่ควรทำศิลปะประเภทนี้นะ คือพระพุทธบาทเองเป็นของสูง จะเอามาทำเป็นอ่างอาบน้ำได้ยังไง”
สนั่นตกใจที่คำรพมีความเห็นอย่างนั้น
“ขนาดหัวก้าวหน้าอย่างเมิงยังโกรธเลยเหรอวะ”
“กูไม่ได้โกรธ กูกำลังจะบอกว่ามันไม่เหมาะสม ถึงแม้ว่าผู้สร้างงานจะมีเจตนาดี แต่ทำอย่างนี้ไม่เหมาะสมนะ คือเราต้องเข้าใจเขาด้วย จะให้สังคมมาเข้าใจเราอย่างเดียวมันไม่ถูก”
สนั่นไม่ค่อยจะเห็นด้วย
“อ้าว ถ้างั้น เราก็ไม่ต้องกระตุ้นเตือนสังคมด้วยศิลปะประเภทนี้เลยเหรอ สังคมก็จะเสียโอกาสในการถูกทำให้ฉุกคิดนะ”
คำรพยังไม่ยอมเห็นคล้อยกับสนั่น
“คือบ้านเรา คนส่วนใหญ่เขานับถือศาสนาพุทธนะ ถ้าเขาเห็นงานลักษณะนี้แล้วเขาเจ็บปวดก็คือเขาเจ็บปวด เราจะไปว่าเขาไม่ได้นะว่าเขาไม่เข้าใจงานศิลปะ คือเห็นก็เจ็บปวดแล้ว มันคนละประเด็นกับการเข้าใจงานศิลปะ”
สนั่นยังงงๆอยู่ แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของผู้เสพงานได้ดี
********************************************************
มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมาก ขณะที่หวานเดินตามลิขิตไป เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอคิดถูกรึเปล่า
ตั้งแต่พงษ์ประสบอุบัติเหตุจนร่างกายท่อนล่างเป็นอัมพาต หวานเองก็ประสบปัญหาอย่างนึงคือการถูกลวนลามจากคนในที่ทำงาน ซึ่งก็คือลิขิต ปัญหานี้ไม่ใช่หวานคนเดียวที่โดน ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่โดนเหมือนๆกัน เพียงแต่ว่าหลายคนต้องทนเอาเพราะงานสมัยนี้หายาก
ตอนนั้นหวานเองทนไม่ได้ เลยต้องลาออกจากบริษัท ตอนนั้นคิดว่าเงินเก็บยังพอมี แต่ถึงวันนี้ เธอต้องเดินทางกลับมาหาเจ้านายคนเดิม
ลิขิตพาหวานไปนั่งในห้องส่วนตัว
“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องกลับมา สามีคุณให้ความสุขคุณไมได้แล้ว คุณก็คงคิดถึงผม”
คำพูดนั้นโหดร้ายกับหวานมาก ที่หวานมาหาลิขิตเพราะไม่มีทางไปจริงๆ เธอไม่กล้าไปสมัครงานที่อื่น เธอเองมีความเครียดสูงมาก ถ้าต้องสัมภาษณ์งานใหม่ ก็ไม่น่าจะผ่านสัมภาษณ์ แต่หวานคิดว่าการกลับมาหาโจทย์เก่าก็อาจทำให้เธอเป็นบ้าได้ แต่วันนี้เธอต้องหาเงินไปใช้จ่ายในครอบครัว
“ฉันอยากกลับมาทำหน้าที่เดิมคือเลขาของคุณ และอยากได้เงินเดือนเพิ่มด้วย คิดว่าคุณคงจะเข้าใจฉัน”
หวานกัดฟัน พูดในสิ่งที่อยากพูด และต้องพยายามลืมพฤติกรรมร้ายๆของลิขิตที่ผ่านมา
ลิขิตเองก็ดูเหมือนว่าจะเลวน้อยลงไปนิดนึง
“ผมเข้าใจนะ ผมอยากช่วยคุณ เมื่อก่อนผมอาจจะปากว่ามือถึงเพราะทนความสวยของคุณไม่ได้ แต่วันนี้ ผมจะรอให้คุณอยากเอง ผมรู้ว่าพงษ์ให้ความสุขคุณไม่ได้อีก และคุณก็มีความต้องการ ผมก็จะพยายามเป็นสุภาพบุรุษ รอเวลาที่คุณอยาก ผมก็จะสนองให้ มันทำให้ผมดูเป็นพระเอกมากขึ้น ใช่ไหมครับ”
ทุกคำพูดของลิขิตทำให้หวานสะอิดสะเอียน เพียงแต่ก็พอรับประกันได้ว่าปัญหาคงไม่หนักเหมือนเดิม จริงๆแล้วลิขิตก็มีส่วนดีเยอะ แต่เขาเป็นโรคติดเซ็กซ์ เลยมักจะชอบลวนลามผู้หญิงโดยที่เขาไม่รู้ตัว ถ้าลิขิตแก้ปัญหาตรงนี้ได้ เขาก็น่าจะเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง
จากสิ่งที่ลิขิตพูด เหมือนซาตานเจาะปากเขามาพูด แต่เอาเหอะ หวานคิดว่าเมื่อเธอมาถึงทางตัน นี่จะเป็นทางออกที่เธอพอจะรับไหว ยังดีกว่าไม่มีงานทำเลย ปัญหาต่อมาคือต้องหาคนมาดูแลพงษ์ หวานนึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครทำหน้าที่นี้ได้นอกจากพิภพ
อีกอย่างหนึ่ง หวานอยากเจอเขา อยากเจอเขามาก ถ้าเธอตัดใจทิ้งพงษ์ไปได้ ปัญหาทุกอย่างก็คงจบ แต่เธอทิ้งเขาไม่ได้ เขาไม่ได้ทำผิดอะไร เขาแค่ผประสบอุบัติเหตุและกลายเป็นอัมพาตท่อนล่าง
หวานเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเครียดจนจะทนแทบไม่ไหวแล้ว และคนที่เธออยากเจอมากๆในตอนนี้คือพิภพ
***************************************************
คนที่แต้มอยากเจอมากๆในตอนนี้คือกำจร เรื่องวันนี้จะได้จบไปอีกหนึ่งเรื่อง
แต่ยังมีเรื่องที่แต้มคาใจ นั่นคือเรื่องของหวาน แต่แพรวไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลย แต้มเลยปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้ ในเมื่อเธอทำงานที่เดียวกับหวาน ต่อไปเธอคงจะรู้เรื่องของหวานไปเอง แต้มคิดอย่างนั้น
ถึงเวลาที่เธอได้เจอกำจรสักที
“พ่อของเธอโทรหาพี่แล้ว ไม่มีปัญหา เธอสามารถมาทำงานกับพี่ได้เลย ในตำแหน่งเลขาของพี่เลยนะ”
แต้มเคยเจอกับกำจรตอนเด็กๆ สมัยก่อนก็สนิทกันพอสมควร
“จริงๆแต้มก็ไม่อยากรบกวน เพียงแต่พ่อ ...”
“ไม่ต้องพูดแล้วเรื่องนั้น”
แต้มยิ้มให้กับกำจร เธอคิดว่ากำจรดูสุภาพขึ้น ท่าทางเขาเหมือนหมอมาก หน้าตาดีใช้ได้ เมื่อคุยกับกำจรไม่มีปัญหา เรื่องก็จะหมดไปอีกเรื่อง
แต้มสังเกตว่าเวลาเธอเดินไปเดินมาในบริษัท จะมีพนักงานบางคนจับกลุ่มคุยกัน หาว่าเธอเป็นนางเอกหนังโป้กลับใจบ้าง
แต้มเข้าใจว่าบางคนที่เสพข่าวคงจะจำเธอได้ เธอจึงทำเป็นไม่สนใจ หลังจากคุยเรื่องงานกับกำจรแล้วไม่มีปัญหา เรื่องต่อมาที่แล่นเขามาในหัวเธอคือโจนาธาน
เธออยากรู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่พ่อบอกให้คนขับรถที่มาส่งเธอจับตาเธอให้ดี อย่าให้เธอคลาดสายตาได้ แต้มเลยยังไม่มีเวลาไปหาโจนาธาน
จะโทรศัพท์ก็กลัวว่าคุยกันแล้วก็ยิ่งอยากไปหา ก็เลยคิดว่ายังไม่โทรดีกว่า ตอนนี้โจนาธานคงยุ่งมากๆ คงต้องปล่อยให้เขาแก้ปัญหางานต่างๆให้ลงตัวก่อน แล้วเธอคงหาหนทางไปหาเขาก็คงจะไม่สาย
*************************************
“มันสายแล้วนะ” เสียงตะโกนของคณินดังลั่น
“วันนี้เมิงกลับช้ามาก”
พิภพเหนื่อยมากและเขางงมากว่าคณินเป็นอะไรไป เขายังเงียบอยู่ แต่คณินไม่ยอมเงียบ
“ไม่มีใครอยู่บ้านเลย กูปวดหัว กูเครียด ทุกคนไปไหนกันหมด”
จริงๆคณินน่าจะรู้เหตุผลอยู่แล้วว่าเขาหายไปไหนกันหมด พวกเขาก็เครียด ต้องหาเวลาไปพักผ่อนบ้าง ตอนแรกพิภพคิดว่าเขาน่าจะรับมือไหว แต่เขาก็เครียด
“เป็นใบ้เหรอเมิง กูถามทำไมไม่ตอบ”
คณินยังไม่ยอมหยุด จนพิภพเริ่มจะน็อตหลุดแล้ว
“กูไม่ได้เป็นใบ้ กูไม่ใช่คนพิการอย่างเมิง”
คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจของคณินมาก
“ไอ้
“เป็นไอ้โง่ด้วยที่มาจมปลักอยู่กับเมิง”
คณินเริ่มทำลายข้าวของ เขาหาของที่อยู่ใกล้มือมาปาเพื่อระบายความโกรธ
พิภพไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ไอ้ง่อย เมิงจะทำอะไรวะ”
คณินหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาก
“เมิงทนไม่ไหว เมิงก็ไม่ต้องมาดูแลกูก็ได้นะ ไม่มีเมิงกูก็อยู่ได้”
พิภพเริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน
“ได้ ดีเลย เดี๋ยวกูจะไปเก็บของเดี๋ยวนี้แหละ”
พูดจบพิภพก็เดินเข้าไปเก็บของในห้อง ทำให้คณินโกรธแค้นมาก คณินกำลังคิดว่าเขาจะทำอะไรประชดพิภพได้บ้าง เขาจะเข็นรถเข็นลงบันไดไปเลยดีไหม ทุกอย่างจะได้จบ คณินคิดวกไปวนมาอยู่ในใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป