ท่ามกลางห้องกระจกเงากลาดเกลื่อน
ฉันแนบฝ่ามือลงรอบคอของเธอ
สวมวิญญาณวาทยกรเลิศล้ำ
บัดนี้...บทเพลงแห่งเสียงประสานเริ่มต้นขึ้นแล้ว…

ช้า! ช้า!  
อิสตรีเอ๋ย...
ค่อย! ค่อย!  
ปลดปล่อยกรงขังนางแมวป่าวายร้ายของเธอออก
นั่นแหละ! นั่นแหละ!  
ปักษาแห่งเสรีเจ้าได้สยายปีกเริงร่า
แลกลบฝังฉันไว้ภายใต้โคลนตมสิเน่หาแห่งตน  
กะลาสีคนใดกันเล่า..?  จะถอนสมอไปจากทะเลอันร้อนเร่านี้ได้
โอ้!....อ้า!!!  
บัดนั้น...ห้วงอารมณ์ดุริยางค์ก็ไต่เต้าถึงขีดสุด !!..

โอ้!!...ค่ำคืนแห่งผ้าซาตินสีขาวผืนน้อย
ฉันปรารถนาจดจำ…
เส้นผมสีดำแลดวงตาร้ายกาจแสนหวานของเธอ
ประวัติศาสตร์ศิลปะทุกยุคสมัยมิได้เป็นหนี้ทรวงอกคู่นี้ของเธอดอกหรือ?
ขอฉันมองกลีบดอกแห่งบุพผาชาติ ให้แจ่มชัด
ไฉนคนโง่เขลาจึงได้เชยชมมันอย่างฉาบฉวยแลบ้าคลั่ง