ค่ำคืนที่ดวงดาวพราวพร่างพร้อย
เรไรร้อยบรรเลงบทเพลงฝัน
ระรินร่ายจำเรียงเสียงจำนรรจ์
เพลินฟังทั้งโศกศัลย์เคล้ารัญจวน
  
เพียงเดียวดายซานซมกลางลมหนาว
เหม่อมองดาวเลือนลับไม่กลับหวน
น้ำตารินหลั่งแต้มสองแก้มนวล
ละเมอครวญร้าวรอนสะท้อนจินต์

จะต้องอยู่อย่างไร?"เมื่อไร้รัก"
ที่เคยภักกดิ์ภิรมย์สมถวิล
เหลือแต่เพียงภาพฝันอันพังภินท์
เมื่อเธอสิ้นอาลัยร้างไกลเรือน

โอ้..เอ๋ยอก..หญิงหนึ่งรำพึงโศก
หวั่นวิโยควาบไหวหาใครเหมือน
จะเหลียวซ้ายแลขวายังพร่าเลือน
ดุจดั่งเดือนทิ้งร้างกลางฝนโปรย..


“สุนันท์ยา”