คือผมมักจะชอบอ่านพระสูตรต่างๆ และจดจำศัพท์บาลี เวลนได้เจอภาษาสวยๆ มันเหมือนได้เก็ยสะสมดอกไม้หอมๆไว้กระใจตัวเองตลอด
เห็น สมณะโพธิรักษ์ เวลา บรรยายอะไร และร่ายบาลีรัวๆ ละมันเท่ มันเร้าอารมณ์
ยิ่งเวลาอธิบาย เจาะไปในสภาวะที่มันละเอียดเกินมนุษย์มนา นี่ ใจเเทบจะฉีกขาดเลย เร้าใจถึงเพียงนั้น

แต่ว่า ผมก็มักจะกลายเป็นคตที่เอาตัวไม่รอด เวลาต้องเผชิญกับตัณหาในโลกความจริง
ยังอารมณ์ร้อน ชอบเอาชนะ เจ้าคิดเจ้าแค้น ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่เหนือคนอื่น


แต่ว่า ผมมีวาสนา ได้มีครูบาอาจารย์ ที่เป็นผู้สำเร็จทางฤทธิ์ สำเร็จทางอาคม  ท่านไม่ได้รู้พระสูตร รู้บาลีอะไรมากมาย
ก็พอรู้บ้างระดับนึง ท่านมีความเจนจัดในไสยศาสตร์ที่สูงมาก ชนิด1ใน3ของแผ่นดิน
แต่ว่า ในสายตาของศิษยท์ ท่านกลับสามารถ ที่จะเอาชนะการเผชิญ การผจญของกิเลส ระดับเอาเลือดเอาเนื้อ เอาทรัพย์สินมีค่าทั้งชีวิตมาแลกท่านก็สละได้ แต่ท่านไม่เสียการบำเพ็ญ ไม่เสียธรรมที่ปฏิบัติ

แต่กับผมที่รู้มากมายกลับเอาตัวไม่รอด ก็มักจะโดนท่านตำหนิมาบ่อยๆว่า เราหลงตำรา ท่านบอกว่า ไอ้ธรรมมะโลกุตระที่เธอร่ายมายาวๆแล้วเราไม่ตอบเธอเพราะเราดูที่ตัวเธอ ว่าชีวิตเธอจริงๆน่ะไปถึงไหน เธอพูดไปถึงเชียงใหม่ เเต่ตัวเธอยังไปไม่พ้นมกรุงเทพ และไอ้ตำราทั้งหลายๆแหล่ของเธอมันมีประโยชน์อะไร ถ้ามันไม่สามารถขัดเกลามานะทิฏฐิในตัวเธอได้


พอเจอแบบนี้ผมก็ได้แต่สะอึกเถียงไม่ออก เพราะมันก็จริงอย่างท่านว่า
เลยอยากถามพี่ๆว่า เราจะศึกษา พระไตรปิฏก พระสูตรยังไง ไม่ให้หลงทาง หลงตำรา หรอครับ