คิดว่าทุกคนคิดว่า "หัวใจคนรอ" หมายความถึง "คุณอุบล" หากสำหรับเราแล้ว เราคิดว่า "หัวใจ" ของตัวละครหลักในเรื่องนี้ล้วนเป็นคนที่ "รอ" การรอคอยที่เวียนวนเหมือนงูกินหาง การรอคอยด้วยเหตุผลและวัตถุประสงค์ที่แตกต่าง การรอคอยที่แม้รู้แน่ชัดว่า "ต้องการ" อะไร หากไม่แน่ใจเลยว่าจะได้รับคำตอบอย่างที่หวังไว้หรือไม่ หรือ ปลายทางมีสิ่งไรกันแน่ที่รออยู่

หัวใจของ "คุณอุบล" นั้น "รอ" มานาน รอเพื่อทวงถาม ความรัก ความภักดีที่เธอมีให้ผู้ที่เป็นสามี สิ่งไรก็แล้วแต่ที่แสดงออกมาตลอด ไม่มีค่าอันใดเลยหรือ ? สิ่งเหล่านั้นบ่มเพาะความเกลียดชังขึ้นตามวันและเวลา เธอคิดว่าสิ่งที่เธอรู้สึกในเวลานี้คือความแค้นเคืองและตัดขาด เธอมั่นใจและแน่ใจแล้วว่า เขาคนนั้นจะต้องเป็นตัวตายตัวแทน ให้สมกับสิ่งที่เขาได้กระทำไว้กับเธอ การรอคอยของคุณอุบลนั้นทุกข์ทรมานด้วยความไม่รู้ ไม่เข้าใจ ความเสียใจผิดหวัง จนยกระดับมาเป็นความกราดเกรี้ยวและอาฆาต เมื่อต้องปรับตัวกระทำหน้าที่ในสิ่งที่ละเลยมิได้ แต่ก็ไม่สามารถจะปรับใจให้เคยชินได้เต็มร้อย สิ่งที่เป็นอยู่นี้คือการฝืนธรรมชาติ เธอผู้ไม่เวียนว่ายตายเกิด เธอผู้เป็นที่หวาดกลัวแก่ดวงวิญญาณเนื่องด้วยหน้าที่อันถูกยัดเยียด เป็นทีรังเกียจแห่งเทพเทวาด้วยจิตอาฆาตและมือที่ฟุ้งด้วยคาวเลือดของคนชั่ว หากใจอีกครึ่งหนึ่งก็ไม่อาจตัดขาดความรักที่เธอก็สามารถจะสัมผัสถึงส่วนเสี้ยวความอาทรที่ละอองวิญญาณของคุณพระในร่างของอัคนีที่มีให้เธอ แม้นความแค้นเคืองจะมากมายเพียงไรก็ไม่อาจกลบฝังความรักแต่หนเก่าได้  ความในใจของคุณอุบลในเวลานี้ คือ ทั้งรัก และ ทั้งเกลียด ทำได้เพียงให้เขาระลึกในสิ่งที่เขาทำ แต่จะให้รุนแรงกว่านั้นก็หาได้ไม่ เพราะหากเขาเป็นอะไรไปจริง ๆ ก็รู้ดีทีเดียวว่ามีแต่ "เรา" เท่านั้นที่เสียใจ

หัวใจของ "อัคนี" นั้น "รอ" มานาน รอเพราะมีอะไรคั่งค้าง แม้จะผ่านมากี่ชาติกี่ภพ สิ่งที่ติดค้างก็ยังคงคิดค้าง และ เขาก็พยายามจะค้นคว้าหาคำตอบเสมอ การติดค้างนั้นคือเรื่องอะไรและกับใคร อัคนี้รู้สึกว่ามีใคร "รอ" เขามาตลอด และ เขาเองก็เกิดมาเพื่อคน ๆ นั้น แม้ชาติปัจจุบัน เทคโนโลยีก้าวไปไกล มนตราคาถาอาคมเป็นเรื่องล้าสมัยและโบราณ เขาไม่เคยคิดว่าอาการที่เป็นจะเกิดจากอะไรที่เหนือกว่าธรรมชาติ มันก็อาจจะเป็นเพียงความรักที่ยังไม่ถึงเวลาสุกงอม หากความรู้สึกที่ขาดหายกลับเข้มข้นรุนแรงเมื่อเจอกับคุณสโรชินี เขาควรจะกลัวเธอ หลังจากที่เจออะไร ๆ แปลก ๆ ว่าปกติ หลังจากวาจาแหลมคมยอกย้อน โกรธเคือง ดูไม่มีความสุข แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยังดึงดูดเขาเข้าหาเธอ ราวกับว่าเธอปลุกส่วนเสี้ยวบางอย่างในตัวให้ตื่นจากหลับไหล และ มันค่อย ๆ รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถึงไม่อยากยอมรับกับตัวเอง แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่การเผลอไผล ถึงไม่แน่ชัดในสิ่งที่รอคอยอยู่ แต่เขาแน่ใจในสิ่งที่อยากจะพูด และ น่าจะอัดแน่นในใจเป็นระยะเวลายาวนานดังข้ามชาติข้ามภพ "หากทำได้ .... อยากดูแลเธอให้ดีกว่านั้น" ไม่รู้เลยว่าทำไมถึงมีน้ำตา เขารู้แต่เพียงว่า "ความในใจ" ที่อยู่ส่วนลึกในตัวบอกให้เขาแสดงออกมาแบบนั้น แสดงออกอย่างที่ไม่เคยสามารถแสดงออกได้ในหนก่อน เมื่อได้เจอกับเธออีกครั้ง "ฉันอยากจะทำกับเธออย่างที่ฉันทำอยู่นี่" ไม่ได้อยากเย็นชาแบบนั้น ไม่ได้อยากจะนิ่งเงียบดังแต่ก่อน หากฉันทำได้คงจะจุมพิตที่หน้าผากเธอแบบนี้ ลูบไล้เธอแบบนี้ และ กอดเธอไว้ในอ้อมอกแบบนี้

หัวใจของ "ทิพอาภา" นั้น "รอ" มานาน เธอรออย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่มีข้อแม้ เธอคิดว่าเธอได้ใจเขามาเพราะเขาไม่เคยใส่ใจหญิงอื่นนอกจากเธอ มีเพียงเธอที่รู้จักกว่าดีที่สุดดีกว่าใคร เธอและเขาผูกพันเป็นคู่หมั้น เขาไม่มีใครเขามีแต่เธอเพียงผู้เดียว เพียงแค่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น หากทิพอาภาก็ไม่อาจหลอกตัวเองได้เช่นกันว่า "เวลา" ที่เหมาะสมนั้น มันดูจะเป็นเรื่องเลื่อนลอยขึ้นทุกที ยิ่งเมื่อผู้หญิงชื่อสโรชินีเข้ามา ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงล็อกไปอย่างประหลาด ผู้ชายของเธอสนใจผู้หญิงคนนั้นเป็นพิเศษ หากสิ่งที่รู้สึกไม่ถึงกับเป็นความหึงหวง แต่ความเป็นความรู้สึกไม่สบายใจระคน "ต้อยต่ำ" แปลก ๆ ราวกับตระหนักลึก ๆว่าอัคนีและผู้หญิงตรงหน้ามีประวัติศาสตร์ร่วมกันมายาวนาน ประวัติศาสตร์ที่เธอร่วมอยู่ในนั้นในฐานะ "ตัวประกอบ" แม้ในวันนี้สถานะของเธอคือ "ตัวเอก" ในชีวิตของอัคนี หากความรู้สึกแท้จริงในเวลานี้ เธอรู้สึกที่มันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเธอ "ไม่ใช่" แต่เธอก็เต็มใจจะ "รอ" ต่อไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ แม้ปลายทางจะไม่ได้รับอะไรกลับมาเลยก็ตาม

หัวใจของ "หมอเชษฐา" นั้น "รอ" มานาน รออย่างคนไม่มีความหวัง แต่ถึงกระนั้นก็ยังรอคอย รอที่จะปลอบใจ รอที่จะเป็นเพื่อน รอถ้าหากวันหนึ่งหัวใจของทิพอาภาพังทลายลงเขาก็อาสาจะเป็นคนเก็บชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายและต่อเติมมันขึ้นมาใหม่ เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ควรเสียใจ ... ประมาณนั้น สำหรับทุกคนหมอคงเป็นขาเผือก แต่สิ่งที่เขาเผือก ก็เผือกเพราะความเป็นห่วงทุกคนที่อยู่ในชีวิต เผือกไม่ใช่เพื่อตัวเองเสียทีเดียว แต่เพื่อเป็นกาวใจรักษาความสัมพันธ์ของคนที่เขารักไม่ว่าจะเป็นพี่อัคนี หรือ ทิพอาภา หัวใจคนรอของหมอค่อนข้างจะเจ็บช้ำเพราะโดนตราหน้าเป็นตัวเจือกแส่สาระแม่ยิ้ม แต่หมอก็รับมันไว้ด้วยความยินดี เพราะไม่มีอะไรจะต้องเสีย ขอแค่ให้คนที่เขารักมีความสุขจะกลายเป็นผู้ร้ายบ้างก็คงไม่เป็นอะไร ยังไงสิ่งที่หวังมันก็ไม่มีอยู่แล้ว