วันหนึ่ง เมื่อสติ สมาธิ ปัญญาญาณ เข้าตั้งไปในสันดานของชีวิตแล้ว
สรรพสิ่งล้วนลดความหมาย ลดคุณค่าลง พร้อมๆ กับแสดงคุณค่าในตัวเองให้ประจักษ์ในเวลาเดียวกัน
จิตจะไม่สนใจแม้กระทั่งสติ จะมีหรือไม่ ก็ไม่มีความหมาย
แต่สติจะแสดงคุณค่าของมันออกมาเองเรื่อยๆ

นั่นหมายถึงทุกข์ และสุข จะมีหรือไม่มี นั้นก็เป็นไปตามเรื่องของมัน
ไม่มีอะไรที่มีความหมาย .... มันก็เป็นไปตามเหตุ ตามปัจจัย
อะไรดีก็ทำ อะไรชั่วก็อย่าไปทำ
อะไรดีก็คิด อะไรชั่วก็อย่าไปคิด
เรื่องสามัญสุดๆ

เหลืออย่างเดียว "ความกลัวตาย" ที่นานๆ จะปรากฏให้เห็นสักครั้ง ในครองของนิมิต


.... เล่าเรื่องภาวนาครับ ...