ครั้งนั้น จขกท  ภาวนาโดยการฟังเสียงนกบริเวณนอกบ้านซึ่งค่อนข้างจะร้องดังมาก     โดยการไม่ให้ค่าของเสียงนกนั้น ว่าเพราะ ไม่เพราะ ดัง ค่อย  อยู่ในหรือนอกบ้าน คือไม่ให้ค่า ความหมายอะไรใดๆทั้งสิ้น คล้ายๆเป็นแค่สิ่ง รู้ของจิต เป็นเครื่องระลึกของสติ  กำหนดในลักษณะเช่นนั้นสักระยะหนึ่ง   จึงเกิดอาการลักษณะที่ว่า  เสียงนั้น เหมือนปรากฏที่จิตคือไม่ใด้ยินที่ หู แล้ว   ไม่ใด้ว่านั่นคือเสียงนกแล้ว  เป็นแต่เป็นสิ่งหนึ่ง เกิดขึ้นที่จิต จิตรับรู้ว่ามีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น แล้วดับไป แล้วเกิดขึ้น ดับไป หลายครั้งติดต่อกัน จนที่สุด การเกิดขึ้นแล้วดับไปนั้นเกิดช่องว่างเว้นห่างไป ( คือ เมื่อเสียงนกนั้นหายไป ) เกิดอาการเหมือนทุกสิ่งอย่าง คือ การ รู้ ทั้งหมดทั้งมวลดับลง  เหมือนจิตตกภวังค์  เมื่อเกิดการ รู้ ขึ้นมาใหม่ กลับมีลักษณะที่ รู้นั้น ไม่มีขอบเขต  ไม่อยู่ในกายหรือนอกกาย  ไม่มีสัณฐานลักษณะใดๆ   รู้นั้น รู้ ตัวเองไม่ใช่สิ่งอื่น คือ รู้ลักษณะดังข้างต้น และ รู้การมีอยู่ของสติที่แนบแน่นเป็นเนื้อเดียวกับรู้  ทุกสิ่งอย่างเหมือนจะรวมลงอยู่ภายใน รู้นั้น      ท่านใดมีความคิดเห็นหรือข้อชี้แนะอธิบายขยายความเพื่อเกิดคุณก่อประโยชน์ต่อไปก็ขอเชิญครับ ขอบคุณครับ