หลังจากตกลงปลงใจว่าจะอยู่กับไอ้บอย  ไอ้บอยก็พาไอ้หมูไปแนะนำให้คนในบ้านได้รู้จัก ซึ่งคนในบ้านเกือบทั้งหมด  ก็ทำงานอยู่กองงานยางนี่หล่ะ  บ้านนี้อยู่กันทั้งหมด 5 คน น้าพจน์พ่อบ้าน ไอ้บอย  ไอ้วุธ  ไอ้ยา และน้าแมว  แต่ตอนนี้ไอ้หมูไม่ได้เจอน้าแมวเพราะเค้าอยู่อีกกองงานนึง  
      ตอนนี้เอง น้าพจน์แอบมองไอ้หมู ด้วยสายตาพิศวาสประหนึ่ง  ชายแอบมองสาวที่ตัวเองหมายปอง  มองที่ขาอ่อนจนถึงใบหน้า น้าพจน์นึกในใจ ว่าไอ้หมูนี่มันสวย ขัดสีฉวีวรรณหน่อย จับแต่งตัวนิด น่าจะดี  ตอนนี้เกมของน้าพจน์เริ่มเดินแล้ว
     จนเวลา 16.00 น .ได้เวลาเตรียมตัวขึ้นเรือนนอนกัน  วันนี้เป็นเวรเจ้าหน้าที่ตรวจค้น เป็นคนที่เข้มงวดมากคนนึง  จึงทำให้ช่วงรอแถวขึ้นเรือนนอนนั้น วุ่นวายมากกว่าเดิม เพราะการจะเอาบุหรี่ ของกิน หรืออุปกรณ์สัก หรืออุปกรณ์การพนัน ขึ้นไปด้วยบนเรือนนอน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย.....  แต่ไม่มีคำว่าไม่ได้สำหรับคนคุก  
      เหล่าคนที่ต้องการจะเอาของเหล่านี้ขึ้นเรือนนอนก็จะวิ่งลงไปหาเด็กโรงเลี้ยงที่ขึ้นเรือนนอนตอนเย็น เพราะพวกนี้ต้องทำความสะอาดโรงเลี้ยง และเตรียมข้าวให้พวกที่กลับจากศาลในเวลาเย็น  เพื่อที่จะได้เอาของเหล่านั้นมาฝาก  แน่นอนต้องมีค่าจ้างด้วย
             หลังจากเจ้าหน้าที่นำคนคุกขึ้นเรือนนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เค้าก็จะเดินกลับไปที่ทำการแดน นี่เองคือเวลาทำงานของเด็กโรงเลี้ยง พวกนี้จะรีบแอบวิ่งขึ้นไปบนอาคาร แล้วแอบเอาของยัดผ่านลูกกรง แล้วร่อนไปที่หน้าห้อง ตามออร์เดอร์ที่ได้รับมา  เท่านั้นเองของผิดกฎเรือนนอนก็จะถึงมือผู้รับโดยสวัสดิภาพ  แต่ต้องมีคนดูต้นทางด้วย  ไม่งั้นถ้าเจ้าหน้าที่เดินกลับมาหล่ะก็  โดนหนักทั้งผู้ให้แล้วผู้รับเลย  
       “หมูๆ นายมานอนข้างๆเรานะหมู มีที่นอนแล้วด้วย คนเก่าเพิ่งปล่อยไปเมื่อวันก่อน”  ไอ้บอยเรียกไอ้หมูมารับที่นอน
        “จะดีหรอครับ  ผมนอนที่ว่างข้างหลังก็ได้” ไอ้หมูพูดพร้อมมองตำแหน่งที่นอน
     เพราะตรงที่ไอ้บอยให้ไอ้หมูมานอนเป็นที่ที่  เรียกได้ว่าดีมาก  ตรงกับพัดลมเพดาน และ ดูทีวี ได้ชัดเจนมาก ด้วยความรู้สึกเกรงใจคนอื่นๆ ที่ตัวเองเพิ่งเข้ามาก็ได้ที่ดีแล้ว และที่สำคัญที่สุด คือนอนติดกับน้าพจน์  ในใจมันตอนนี้ ยังไม่ได้กลัวเรื่องอะไร  เพียงแค่รู้สึกว่าไม่เหมาะเท่านั้น
          “มาสิๆ น้าไม่ถือตัวหรอก มาๆ นอนตรงนี้”  น้าพจน์พูดเหมือนอ่านใจไอ้หมูออก
           “ครับ ๆ” ไอ้หมูตอบรับอย่างเกรงใจ
           “เห็นไหม บอกแล้วพ่อบ้านเราใจดี” ไอ้บอยช่วยเชียร์
        พอเข้าที่นอนได้สักพัก น้าพจน์ก็เรียกน้าแมวที่นอนอยู่กลางห้องมานวดขาให้  ตอนนี้เอง ไอ้หมูได้เจอน้าแมว คนอีสานบ้านเดียวกัน ที่ไอ้บอยเคยพูดถึงไว้  จริงๆแล้วสถานะบทบาทของน้าแมว ในบ้านนี้ไม่ได้ดีนัก น้าแมว ไม่มีคนมาเยี่ยม เพราะครอบครัวของเขา อยู่ที่บ้านนอกหมด  สถานะเป็นแค่เด็กนวด  เด็กซักผ้า ล้างจาน ที่ได้เข้ามาบ้านนี้เพราะพอมีฝีมือนวด และดูขยันดี  น้าพจน์เลยเลี้ยงไว้
          น้าแมว ชายวัยกลางคน ตัวเล็กๆ ล่ำๆ  หรือมะขามข้อเดียว  น้าแมวเข้ามาในนี้ด้วยคดีลักทรัพย์ งานข้างนอกของเค้าคืองานก่อสร้าง แต่งานเสริมคือจะคอยตะเวนงัดตู้ซักผ้า ตามใต้หอพัก หรือแหล่งชุมชน  ในเวลากลางคืน ในแต่ละคืนทำเงินให้เค้าไม่น้อยเลย ตู้ซักผ้าตู้นึงเคยงัดได้เกือบๆ 2 พันบาท  น้าแมวมันติดสาวคาราโอเกะ ได้เงินเหรียญมาก็ไปแลกเป็นแบงค์ เอาเงินไปละลายในร้านคาราโอเกะหมด คืนต่อคืนเลย ก็ว่าได้ น้าแมวยิ่งทำยิ่งได้ใจ  
        เริ่มทำบ่อยขึ้นจนโดนเจ้าของตู้ดักจับได้ ที่นี้ตู้ซักผ้าที่ถูกงัดในเขตนี้ ก็มารวมเป็นคดีที่น้าแมวหมดเลย เพราะน้าแมวก็ จำไม่ได้แล้วว่าทำที่ไหนไว้บ้าง เลยจำใจ รับผิดไปทุกตู้  โทษจำคุกรวม 42 เดือน นับต่อ  แยกเป็นตัดสินมาคดีละ 6 เดือน 7 คดี อยู่มาแล้ว 7เดือน เพิ่งชดใช้คดีแรกหมดไปเอง  
         บทสนทนาระหว่างไอ้หมูกับน้าแมว  ตอนนี้ก็รูปแบบเดิมๆแต่เป็นภาษาอีสาน  โดนคดีอะไรมา บ้านอยู่ไหน แต่ถึงแม้จะเป็นบทสนทนาเดิมๆ แต่ไอ้หมูก็รู้สึกดีที่ได้ตอบมันอีกครั้งเพราะมันทำให้  ไอ้หมูอุ่นใจขึ้นมาได้มากเลย ที่มีคนอีสานอยู่ด้วย  
        ในสถานที่ใหม่  บุคคลใหม่   ในห้องนี้จะเป็นลักษณะต่างคนต่างอยู่  ไม่ค่อยก้าวก่ายกัน อยากทำอะไรทำ  แต่อย่ารบกวนใคร  หากใครจะทำไรผิดกฎอะไร  ต้องมาขอหัวหน้าห้องก่อน  ถึงแม้ว่าถ้าถูกจับได้จะต้องรับผิดชอบเองก็ตาม    แต่ก็ต้องให้เกียรติกันไปบอกเค้าสักคำ
        วันนี้ถึงแม้เจ้าหน้าที่เวร จะเข้มงวดการตรวจขึ้นเรือนนอน แต่เค้าจะไม่ค่อยเดินตรวจมากนัก  พอได้เวลา เด็กโรงเลี้ยงจะเอาของขึ้นมาส่ง  เท่านั้นเอง  บุหรี่และยาเส้น ถูกจุดขึ้นมาทีละหลายๆมวนเลยทีเดียว
       “เฮ้ยๆๆ  ผลัดๆกันดูดโว้ยพวก ควันโขมง ไปหมดแล้ว” น้าพจน์ตวาด พวกลูกขัง          
       “น้าพจน์ครับ ผมขอสักเด็กในบ้านผม ซัก 2 ชั่วโมงได้ไหมครับ” หนึ่งในสมาชิกห้องขัง มาขอเปิดการสักลาย
       “จารย์เหน่ง รับหยุดได้นะ หากนายมาเจอ” น้าพจน์ตอบพร้อมแหงนหน้ามองนาฬิกา
       “ครับเรื่องนั้น ไม่ต้องห่วงครับ” อาจารย์สักรับคำ
     หลังจากเปิดการสักได้ไม่นาน ไอ้หมูก็ขอเข้าไปดู  เพราะนี่เป็นประสบการณ์ใหม่  ไม่เคยเห็นการสักด้วยมือแบบนี้   ในใจของมันก็อยากได้ลายบนตัวมัน  ถึงแม้จะรู้ราคาว่าไม่แพงเท่าร้านสักลายข้างนอก แต่ก็คิดในใจไว้ก่อน  เพราะมันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พ่อและแม่มันจะมาเยี่ยม  เลยได้แต่นั่งดูขั้นตอน อย่างสนอกสนใจ  
     จนถึงเวลาสวดมนต์  ก็ได้เวลาเลิกสักตามตกลงพอดี  ไอ้หมูถึงได้กลับมาที่นอนตัวเอง เพื่อร่วมสวดมนต์   แต่ในใจก็คิดจินตนาการ ว่าจะเอารูปอะไร เอาไว้ตรงไหนของร่างกายดี จิตใจไม่ได้อยู่กับการสวดมนต์เลย   เป็นเรื่องธรรมดาของชายหนุ่มส่วนมาก ที่อยากมีรอยสักเท่ห์ๆ ไว้ในร่างกาย แต่ตอนนี้มันก็ได้แค่คิดไปก่อนเท่านั้นเอง
        “อยากได้หรอหมู น้าเห็นหมูนั่งดูอยู่ตั้งนาน” น้าพจน์ถามไอ้หมู
        “ครับ  แต่ตอนนี้ไม่มีเงิน คงต้องรอให้พ่อแม่มาเยี่ยมก่อนครับ” ไอ้หมูตอบ พร้อมยิ้มแหยๆ
        “น้าให้ยืมก่อนเอาไหม พ่อแม่มาค่อยคืน” น้าพจน์ถามรุกต่อ
        “ไม่ดีกว่าครับ เกรงใจครับน้า”  ไอ้หมูตอบ พร้อมยิ้มแหยๆอีกครั้ง
         “เกรงใจทำไม น้าคิดดอกนะ  ฮ่าๆๆ   แล้วแต่ๆนะ อยากได้เมื่อไหร่มาบอกได้” น้าพจน์พูดพร้อมหัวเราะร่วน
      คืนนี้เป็นคืนแรก ที่ไอ้หมูรู้สึกว่านอนสบายที่สุด ได้นอนตรงพัดลม มีฟูกนิ่มๆให้รองนอน มีหมอนให้หนุนหัว ต่างจากหลายๆคืนที่ผ่านมา ครั้งที่นอนแดนแรกรับ ต้องนอนพื้นกระดาน เอาขวดน้ำใส่ลมมาหนุนหัว  นอนเบียดกันแน่นหน้าแทบจะติดกับเท้าคนข้างๆ   คืนนี้มันเลยนอนไม่สะดุดจนถึงเช้าเลย   หารู้ไม่ความสบายกำลังกัดกินมัน
      เช้าแรกที่แดนนี้ ความวุ่นวายมากกว่าแดนแรกรับ ทวีคูณตามจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่าตัว  แต่ครั้งนี้ไอ้หมูมีไอ้บอยเป็นพี่เลี้ยง พาไป อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เลยทำให้ไอ้หมูรู้สึกว่าสะดวกไปซะหมด ที่บ้านน้าพจน์นี่  สมาชิกในบ้านจะไม่กินข้าวเช้ากัน แต่จะนั่งกินกาแฟ และขนมปัง อยู่ที่โต๊ะทำงานในกองงานยาง  นั่งคุย  นั่งชมบรรกาศความวุ่นวายยามเช้าของคุก  
       ตอนนี้เองไอ้หมูมองไปทางเพื่อนคนใหม่ที่ย้ายมาเมื่อวานพร้อมมัน พวกที่ไม่มีใครชวนไปอยู่ด้วย หรืออาจไม่อยากไปกับใคร ยังสาละวนต่อแถวอาบน้ำกันอยู่เลย  จึงทำให้มันเริ่มรู้สึกว่าตัวเอง ไม่ได้เป็นคนใหม่เหมือนคนอื่นๆ  ทำให้มันแอบภูมิใจเล็กๆ  
           หลังจากนั่งอ้อยอิ่งกันจนใกล้เวลาเข้าแถว 8.00 น.
       “บอยๆ สัก 8 โมงครึ่ง บอยไปรับหมูที่กองกลางนะ แล้วแกล้งเอาใครก็ได้อีกคน  สองคนมาด้วย บอกขอคนช่วยงาน หมูจะได้ไม่ต้องฝึก ดีไหมหมู หรืออยากฝึก” น้าพจน์สั่งไอ้บอย พร้อมหันหน้าไปถามไอ้หมู
       “แฮ่ๆๆ ให้พี่บอยไปรับก็ดีครับ” ไอ้หมูตอบแบบยิ้มแหยๆ
        “ที่นี่ฝึกแบบ กระจิ๊ก กระจ๊อก ไม่เหมือนที่จ่าศักดิ์มันฝึกหรอก นั่นมันฝึกบีบตั๋ว” ไอ้บอยออกความเห็น
        “นั่นหล่ะ  สมควรแล้ว คงเป็นกรรมของไอ้ศักดิ์ที่มันทำไว้  เลยต้องติดคุกต่อ   ได้ยินว่าคนแก่มันก็ไม่เว้น” น้าพจน์เสริม
         หลังจากเคารพธงชาติ  เช็กยอดกันเป็นที่เรียบร้อย คนใหม่เมื่อวานก็ถูกนำมารวมกันที่ใต้อาคาร  เพื่อรอการอบรมเล็กๆน้อยๆ เพิ่มเติม สำหรับระเบียบและเวลา ที่ต่างจากแดนแรกรับ  ที่นี่ทุกอย่างจะเร็วกว่าแดนแรกรับประมาณ 15 นาที เพราะคนเยอะกว่า ทั้งกินข้าว อาบน้ำ ขึ้นห้อง
         “เป็นไงหมู นอนห้องไหน”  ไอ้หรั่งถามเสียงต่ำๆ ขณะนั่งกันในแถว
         “ห้อง 3/16 ครับน้า” ไอ้หมูตอบ
         “ห้องน้าพจน์เสมียนยางนี่ เออดีๆ  น้าพจน์มันจิ๋กโก๋  ไม่ค่อยเขี้ยว ทำไรก็ทำ อย่าเดือนร้อนถึงมันล่ะกัน แล้วหมูมีบ้านหรือยังหล่ะ” ไอ้หรั่งถามต่อ  
         “ใช่ครับๆ  ผมก็อยู่บ้านน้าพจน์นั่นหล่ะ ” ไอ้หมูตอบ
        ไอ้หรั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย  เอานิ้วชี้ขวาคลึงที่จมูกตัวเอง พร้อมประมวลสถานการณ์ของไอ้หมูอยู่ในใจ  ไอ้หรั่งพอเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร  เพราะมันเห็นมาเยอะแล้ว ใจนึงก็อยากจะแนะนำไอ้หมูว่ามันกำลังตกเป็นเหยื่อ  แต่อีกใจก็บอกมันว่า  อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นจะดีกว่า  ในคุกถ้าไม่จำเป็นไม่มีศัตรูจะดีที่สุด  และที่สำคัญ บวก ลบ คูณ หารแล้ว ไม่มีกำไรเลย ไอ้หรั่งคงไม่เอาตัวไปแลกกับการเป็นโจทย์กับน้าพจน์แน่ๆ
       “ดีนี่ๆ  บ้านน้าพจน์  หมูสบายเลย น้าพจน์นี่ก็ถือว่าเป็นขาใหญ่ในแดนคนนึงเลยนะ ดีแล้วๆ” ไอ้หรั่งแสร้งพูดไป  
       “ครับ คืนแรกก็นอนตรงพัดลมเลย นอนสบายกว่าแดนแรกรับเยอะเลย” ไอ้หมูพูดอย่างภูมิใจ
      นั่นยิ่งทำให้ไอ้หรั่งมั่นใจ  ว่าอนาคตของไอ้หมูจะเป็นไปยังไง   แต่มันก็ทำได้เพียงยิ้มและพยักหน้าให้ไอ้หมู  จวบจนได้เวลาที่นัดกัน  ไอ้บอยมาขอคนจากกองกลางคนใหม่  ไอ้หมูและคนใหม่อีก 2 คน  ถูกไอ้บอยเลือกขึ้นมา พาเดินเข้ากองงานยาง
        “เอ้าหมู ลงไปช่วยกลุ่มนี้ พวกนาย 2 คน ลงตรงกลุ่มนั้น ช่วยๆ คนเก่าเค้าตัด ไปก่อน  ดูๆเอา  หมูๆวันนี้มีงานออกเยอะ เราไม่ว่างเลย ยังไงหมูดูๆคนอื่นเค้าทำไปก่อนนะ”  ไอ้บอยบอก ก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะตรวจงาน
       “ครับพี่” ไอ้หมูตอบ  พร้อมลงนั่งในกลุ่มที่เค้ากำลังนั่งตัดยางกัน  
         งานก็ง่ายๆ ไม่ต้องใช้ทักษะอะไรมาก ตัดชิ้นงาน คอยเล็มยางที่เกินออกมา ตกแต่งให้เป็นชิ้นงานที่เรียบร้อย  ต้องถือว่าเป็นงานสบายๆ นั่งทำงาน  แต่จะมียอดการทำในแต่ละวัน  ให้พอได้ลุ้นๆ นั่งทำงานแบบตั้งใจหน่อย ไม่ใช่มัวแต่ไปเดินเกะกะจนเสียระเบียบ   แต่ถ้าทำครบยอดได้จะเดินให้ตีนแตกก็ตามใจ  รับผิดชอบหน้าที่ตัวเองได้ก็ไม่มีใครมายุ่งกับเรา แต่ถ้าถึงเวลาส่งงานแล้วยอดไม่ถึง  ก็ต้องรับผิดชอบตัวเองเช่นกัน
         “อย่ายอมมันนะ” เสียงปริศนาดังมาจากด้านหลังของไอ้หมู  
(ติดตามต่อใน ตอน 5/3ครับ)