จนถึงวันสุดท้ายที่ไอ้เอกขีดเส้นตายไว้   วันนี้ทั้งวัน ไอ้หมูไม่มีกระจิตกระใจทำงานเลย ลุ้นระทึกกับเสียงประกาศในทุกๆรอบ  เพียงหวังว่าจะมีสักรอบที่มีชื่อมัน จนถึงรอบสุดท้ายเกือบๆ บ่าย 3 โมง     แต่แล้ว...ความหวังรอบสุดท้ายก็สลายลง เพราะไม่มีชื่อของมัน  
     ในใจมันเริ่มอาฆาตแค้นพ่อและแม่  ตั้งใจว่าออกไปจะทำตัวเลวกว่าเดิมให้พ่อแม่ต้องเสียใจ  เพื่อประชดที่พ่อแม่ไม่สนใจจดหมายที่มันเขียนเลย แล้วกริ่งเลิกงานก็ดังขึ้น ทำเอาไอ้หมูถึงกับสะดุ้ง เพราะตอนนี้มันต้องลงไปเจอกับไอ้เอกเจ้าหนี้มันแล้ว ไอ้หมูคิดในใจ จะทำไงดี มันจะต้องเจออะไร
        “อ้าว...ไง ญาติไม่มา ถึงเวลากำหนดแล้วด้วย เอาไงดี” ไอ้เอกพูดพร้อมเดินเข้าไปโอบไหล่ไอ้หมู
         “ขออีกอาทิตย์นึง ได้ไหมครับพี่” ไอ้หมูก้มหน้าตอบ เสียงจ๋อย
         “ได้สิว่ะ แต่วันนี้ต้องส่งดอกกูก่อนนะ” ไอ้เอกพูดพร้อมกับเอามือบีบตูดไอ้หมู
          “เฮ้ยไรครับพี่” ไอ้หมูพูดและพยายามดิ้น ให้พ้นโอบ
          “จะดิ้นทำไม เดี๋ยวกูแทงไส้แตก” ไอ้เอกขู่พร้อม เอาเหล็กแหลมที่เตรียมมา จิ้มที่พุงของไอ้หมู  ทำให้ไอ้หมูหน้าซีดเลยทีเดียว
          “เฮ้ยๆ มีไรกัน” เสียงของน้าพจน์ไล่หลังลงมาทางบันได  
          “อ๋อ ไม่มีไรน้า เก็บดอกลูกค้าหน่อย กำลังให้มันเลือก ว่าจะเอาเหล็กหรือเอาเอ็น” ไอ้เอกบอกสวน พร้อมแหงนหน้าขึ้นด้านบน ที่มาของเสียงน้าพจน์
          “อ้าว ไอ้นี่มัน ไอ้หมูนี่ เด็กบ้านน้าเอง เดี๋ยวก่อนๆ” น้าพจน์พูดพลางเดินลงมาจนถึงด้านล่าง
          “มันเป็นหนี้เอกเท่าไหร่  มาเอาที่น้านี่” น้าพจน์พูดออกตัวจ่ายแทน  
          “รวมดอกแล้วก็ 1,250 ครับน้า” ไอ้เอกตอบ
           พอเคลียร์กันเรียบร้อย น้าพจน์ก็เรียกไอ้หมูกลับเข้าบ้าน นั่งกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิม แล้วก็ให้ไอ้บอยพาไปอาบน้ำแบบไม่ต้องต่อแถวเช่นที่เคยเป็น และแน่นอน พอขึ้นห้อง ไอ้หมูก็กลับมานอนที่เดิม ข้างน้าพจน์  
           ระหว่างนั้นไม่มีคำพูดอะไรจากปากไอ้หมูเลย มีแต่เสียงจากไอ้บอยที่คอยยกยอปอปั้นน้าพจน์  ดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ ประหนึ่งจะสะกดจิตให้ไอ้หมูสำนึกบุญคุณครั้งนี้ให้มากๆ  
          ไอ้หมูไม่สบายใจเลย และไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ด้วย แต่นี่เป็นทางรอดเดียวของมัน  ตอนนี้ความเครียดของมันมาเปลี่ยนเป็นเรื่องที่ว่าคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นกับมันไหม  ไอ้หมูล้มตัวลงนอนเมื่อถึงเวลา แต่ในใจยังคงครุ่นคิดจะทำอย่างไร  หากน้าพจน์ขอในสิ่งที่มันให้ไม่ได้ และก็มีอีกหลายแวบในห้วงความคิด ที่นึกโมโหพ่อและแม่ขึ้นมาอีก
           ตอนนี้จิตใจของมันพลุ่งพล่านหาทางออกไม่ได้   แม้ร่างกายมันจะส่งสัญญาณว่าง่วงเต็มที  แต่ก็ไม่สามารถข่มตานอนได้ อยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นาน
           จนกระทั่งถึงเวลาที่ค่าบริการต่างๆที่ไอ้หมูได้รับ  กำลังจะมาเรียกเก็บแล้ว   ช่วงกลางดึกน้าพจน์ก็พลิกตัวมากอด  ไอ้หมูสะดุ้งแต่ไม่กล้าขัดขืน
           “เห็นไหม น้ารักหมูนะ ถือว่าช่วยน้าหน่อยนะ ไม่มีใครรู้หรอก” น้าพจน์พูดที่ข้างหูไอ้หมู พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
           ไม่มีเสียงตอบใดๆ จากไอ้หมู นั่นเป็นสัญญาณให้น้าพจน์รู้ว่า ตอนนี้ไอ้หมูตกอยู่ในกำมือมันแล้ว น้าพจน์จึงเริ่มภาระกิจกามของมัน  ไอ้หมูได้แต่นอนยินยอมรับสภาพเมีย  โดยที่มันไม่ได้เต็มใจ  ได้แต่เจ็บใจตัวเอง ที่ตัดสินใจผิดตั้งแต่แรก ที่ไม่ปฎิเสธไอ้บอยไปตอนที่ถูกชวนเข้าบ้าน
           “เห็นไหม แป๊บเดียวเอง  ไปล้างไปหมู  น้ารักหมูจริงๆ อยากได้อะไรบอกน้า น้าจะหาให้”  น้าพจน์พูดข้างหูไอ้หมูหลังเสร็จกิจกามของมัน   
            คืนนี้ผ่านไปได้  เพราะสิ่งที่ไอ้หมูกลัวมันผ่านไปแล้ว  ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องวิตกอะไรอีก ไม่มีอะไรให้เสียอีก สมองโปร่งเพราะแก้ปัญหาต่างๆไปได้  ไอ้หมูคิดปลอบใจตัวเอง  ช่างมันเถอะ แล้วจิตของมันจึงค่อยๆเริ่มปล่อยให้ร่างกายได้พักผ่อนสักที
            เช้าวันเสาร์  ท้องฟ้าวันนี้อึมครึม มีท่าทีฝนคงจะตก หลังจากที่ร้อนอบอ้าวมาหลายวัน  วันนี้ที่กองงานเลิกแค่ครึ่งวัน จะไม่มีการจ่ายงานใหม่ให้  แต่จะมาช่วยกันรุมงานเก่าที่ยังไม่เสร็จ เพื่อที่จะออกในเช้าวันจันทร์  ทุกคนในกองงานจะเร่งมือช่วยกัน  หากเสร็จก่อน ก็จะได้แยกย้ายไปพักผ่อนกัน   ไอ้หมูเริ่มสังเกตปฎิกิริยาของคนรอบข้าง ดูแล้วก็ปกติดี  ไม่มีท่าทีว่าใครจะรู้เรื่องเมื่อคืนของมัน  
             วันเวลาผ่านไป ไอ้หมูเริ่มทำตัวเป็นปกติ คุยเล่นกับไอ้บอย ชวนน้าแมวเล่นหมากรุก  กลับมาใช้ชีวิตสบายตามเดิม  เป็นอภิสิทธิ์ชน อาบน้ำไม่ต้องเข้าแถว กินแกงซื้อ นอนตรงพัดลม มีคนช่วยซักผ้า ล้างจาน  ได้เสียงดังเบ่งคนอื่น เวลาเร่งยอดงาน   ไอ้หมูเริ่มพอใจในสิ่งที่ตัวเองได้รับ ถึงแม้ว่ามันจะต้องแลกด้วยร่างกายของมัน ในทุกคืนที่น้าพจน์ต้องการ
          “หมูๆๆ ชื่อนายไม่ใช่หรอ ที่ประกาศญาติมาเยี่ยมหน่ะ เรียกตั้งนานแล้ว” ไอ้บอยมาตะโกนเรียกหน้ากองงาน ขณะที่ไอ้หมูกำลังเช็คงานอยู่
           “อ้าวหรอครับ ไม่ได้ฟังเลย” ไอ้หมูพูดพร้อมวางงานที่ทำ แล้วเดินไปที่ทำการแดนเพื่อรายงานตัว ขอรับการเยี่ยมญาติ
          ห้องเยี่ยมญาติต้องเดินออกจากแดน  ตรงไปเกือบๆ ถึงประตูหน้าเรือนจำ  ทางเรือนจำจะจัดห้องยาว  มีการก่อปูนเหมือนโต๊ะยาว สูงราวๆเอว ก่อตรงยาวเป็นแนวกึ่งกลางห้อง มีพลาสิกใสหนา สูงถึงเพดานห้องต่อติดบนโต๊ะปูนอย่างแข็งแรง และถูกกั้นเป็นล็อคๆ  ให้ใช้หนึ่งคนต่อหนึ่งล็อค  การพูดคุยกับญาติจะมีโทรศัพท์ต่อพ่วงกันทั้ง 2 ฝั่ง
        ระหว่างที่ไอ้หมูนั่งรออยู่ในล๊อค ก่อนที่ญาติทางด้านนอกจะเข้ามา ไอ้หมูสังเกตเห็นคนในล๊อคข้างๆดูคุ้นตา เหมือนออกมาจากแดนเดียวกัน ดูผิวพรรณดี หน้าตาสดใส และออกจะมีหน้าอกนิดๆ  ไอ้หมูนึกในใจคงจะเป็นหนึ่งในกระเทยที่อยู่แดนเดียวกับมัน   
        แล้วก็ได้เวลาที่ญาติเข้ามาด้านใน  พ่อและแม่ของไอ้หมูเดินงกๆเงิ่นๆ มาในกลุ่มคน ไอ้หมูจึงลุกยืนแล้วโบกมือเรียก
        “เป็นไงบ้างลูก ลำบากไหม ดูหนูดำๆไปนะ” แม่ไอ้หมูทักทาย โดยมีน้ำตาปริ่มๆที่ขอบตาทั้ง 2 ข้าง
        “ผมสบายดีครับแม่  แล้วพ่อกับแม่เป็นไงบ้าง  สบายดีไหมครับ เอ่อ ได้รับจดหมายของผมไหม” ไอ้หมูถาม  แอบปนเสียงสะอื้นลึกๆ
        “ไม่มีนะ จดหมายอะไร  ลูกส่งมาหรอ” พ่อไอ้หมูถาม  ทำหน้าตางงๆ  
        “ช่างเถอะๆ ครับ” ไอ้หมูพูด และนึกในใจ จดหมายคงตกหล่นไปแล้ว
         ในการสนทนาครั้งนี้ของ 3 คน พ่อแม่ลูก  ดูจะเป็นการสนทนาที่ใช้เวลาร่วมกันมากที่สุด   มันนานมามากแล้ว  ที่ทั้ง 3 คนเคยได้คุยกันนานๆแบบนี้    ไอ้หมูนึกย้อนไปตอนมันยังเด็กๆ  ตอนที่พ่อแม่พามันขึ้นรถประจำทางเข้าไปในตัวจังหวัด เพื่อพามันไปหาซื้อชุดนักเรียน  พาไปกินของดีๆ  พาไปซื้อของเล่น  ตอนนั้นมันมีความสุขมาก  และมันจะร้องไห้จ้าทุกครั้ง  เวลาที่พ่อแม่ต้องกลับไปขายของที่กรุงเทพอีก นึกๆไปน้ำตาไอ้หมูมันก็ไหลโดยไม่รู้ตัว   มันนึกในใจว่าหากย้อยเวลากลับไปได้  มันคงตั้งใจเรียน  ช่วยพ่อแม่ทำงาน
        กริ๊งๆๆๆๆๆ....เสียงอ่อดยาว เป็นสัญญาณว่าหมดเวลาเยี่ยม  ไอ้หมูเช็ดน้ำตาก่อนยกมือไหว้ลาพ่อแม่  แม่ของไอ้หมูยื่นมือมาแตะที่กั้นพลาสติกใส  พร้อมน้ำตาที่ไหล  ด้วยใจอยากสัมผัสลูก ไอ้หมูรีบตัดใจเดินออกจากห้องเยี่ยม
         ขณะที่กำลังเรียงแถวเดินกลับเข้าแดน  พร้อมกับคนแดนเดียวกัน
         “เราบอกนายแล้ว ว่าอย่าไปยอมมัน” เสียงปริศนาดังมาจากหลัง ระยะประชิดตัว
         “อะไรนะ” ไอ้หมูหันควับ ไปด้านหลัง
         เจ้าของเสียงคือชายคนเดียวกันที่ไอ้หมูแอบมองในห้องเยี่ยมญาติ  คนที่มันคิดว่าเป็นกระเทย  
         “เราชื่อเต้ เคยเป็นหน้าอ่อนที่น้าพจน์เลี้ยง” ชายคนเดิมขยายความ
         แล้วเรื่องราวต่างๆก็ถูกเปิดเผย เมื่อไอ้เต้เริ่มเล่า  ไอ้เต้เคยเป็นหน้าอ่อนของน้าพจน์  จนถึงวันที่ไอ้หมูย้ายแดนมา  ไอ้เต้ถูกขายและย้ายห้องให้ไปอยู่กับคนอื่นในวันนั้นเอง  เพียงเพราะน้าพจน์เริ่มเบื่อไอ้เต้  จึงถึงเวลาขายต่อ  เพื่อหาหน้าอ่อนใหม่  ไอ้เต้เคยแอบเตือนไอ้หมูหลายครั้ง  แต่ไม่กล้าแสดงตัว  กลัวจะถูกน้าพจน์เล่นงานได้   ในวันที่ไอ้หมูย้ายมาเข้ากองงาน  ไอ้เต้ก็ถูกย้ายไปกองงานอื่น  เพราะน้าพจน์กลัวว่าไอ้เต้จะทำแผนของมันแตก  เพราะรู้จากน้าแมวว่า ไอ้หมูได้ยินเสียงคนเตือน “อย่ายอมมันนะ”
        แล้วที่ไอ้เอกพ่อค้า  เอาของขายมายัดให้ จนไอ้หมูเป็นหนี้ ก็เป็นส่วนนึงของแผนที่น้าพจน์มันวางไว้ เรื่องจดหมายที่ส่งแล้วไม่ถึงมือพ่อแม่ของไอ้หมู ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร หากน้าพจน์ยอมจ่ายพวกหน้าแดนเพื่อไม่ให้จดหมายได้ออก   ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอ้หมูผ่านมา มันถูกกำหนดจากน้าพจน์แล้ว
        ไอ้หมูอึ้งพูดอะไรไม่ออก   ทั้งๆที่กำลังเดิน  มันเริ่มประมวลเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา  ทั้งเรื่องห้องที่ได้ไปนอน  เรื่องเสียงปริศนา  เรื่องพ่อค้า  เรื่องจดหมาย  มันก็พอวิเคราะห์เองได้  ว่าเรื่องที่ไอ้เต้เล่ามาทั้งหมดน่าจะเป็นเรื่องจริง  ไอ้หมูเลยแต่อึ้ง  ฟังเรื่องของไอ้เต้โดยไม่ได้ปริปากเลย
         ไอ้เต้ยังเล่าสิ่งที่ไอ้หมูจะต้องเจอต่อจากนี้ว่า น้าพจน์มันจะหายาคุมมาให้กิน  เพื่อให้ผิวพรรณผ่อง และเริ่มมีหน้าอก เหมือนที่ไอ้เต้เป็น  และจะเริ่มถูกบังคับให้ใช้ปากสำเร็จความใคร่ให้  กิจกามก็จะเริ่มรุนแรงมากขึ้น   ไม่ต่างจากที่ระบายอารมณ์ของน้าพจน์  ถ้าหากขัดขืนไม่ยอมทำตาม ก็จะถูกขายต่อให้คนที่อยากได้หน้าอ่อนไว้เลี้ยง อย่างที่ไอ้เต้โดน
       หลังจากได้ยินเรื่องราวต่างที่ผ่านมา ทำให้ตอนนี้สมองของไอ้หมูมึนงง ไม่รู้จะคิดอะไร   ทำอะไร  เดินเข้าแดนแบบไร้สติ   แต่ในห้วงลึกๆ มีเสียงเบาๆ ในจิตใจว่า “ทำไมกูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย”   
          จงพึงสังวรณ์ไว้ว่าในคุก  ทุกอย่างมีค่าใช้จ่าย  หากสิ่งนั้นไม่ได้มาด้วยความสามารถของตัวเอง  ไม่มีใครหยิบยื่นอะไรให้เราฟรีๆ  จงอยู่อย่างระวัง  อย่ารับอะไรจากใครง่ายๆ
          ในตอนต่อไปจะมาพูดถึง กระเทย ว่าพวกเค้าเล่านี้ อยู่อย่างไร เอาตัวรอด หรือ เอาเข้าแลก ยังไงในที่คุกกันนะครับ ขอบคุณทีติดตามครับ ยินดีรับทุกคำวิจารณ์ครับ