ความรู้สึกไร้ตัวตน ไร้ค่า ถูกเมิน โดนทิ้ง เดียวดาย  ปัญหาชีวิตถาโถมเข้ามา ความรู้สึกเหล่านี้มันเหมือนรวมกันอยู่ที่ผมคนเดียว  จากตอนแรกชีวิตผมที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่าง ครอบครัวที่อบอุ่น เงินทองพอใช้ เพื่อนที่ดี สังคมที่ดี ความรักที่ลงตัว ทุกอย่างเหมือนดีไปหมดในช่วงนั้น จนมีวันหนึ่งมันเริ่มเปลี่ยนไปทีละอย่างๆ คนรักของผมก็ได้ทิ้งผม ในขณะที่ผมกำลังจมทุกข์เพื่อนไม่มีใครเห็นหัวผม บางคนส่วนน้อยนักที่คอยปลอบให้กำลังใจ บางคนก็ซ้ำเติม วันเวลาผ่านไปทุกคนมีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ทุกคนก็เริ่มลืมผม ทิ้งผมไป ไม่มีใครสนใจ ถูกหมางเมิน เหมือนกับเพื่อนที่ร่วมแต่สุข แต่พอมีทุกข์ก็หายหัวไปหมด จนผมมีอคติกับมนุษย์ว่าทุกคนมันก็คบเราเอาแต่ผลประโยชน์กันหมดพอเราหมดประโยชน์มันก็ไป พอเราเจอปัญหาต่างๆมันก็หายไปหมด ยังไม่พอผมมีปัญหากับครอบครัวจนไม่ได้คุยกับใครเลย ตอนนี้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกจริงๆ มันไม่เหลืออะไรสักอย่าง เคยคิดฆ่าตัวตายนะ แต่ก็คิดว่าถ้าไม่เหลือไรจริงๆไม่ไปเกณทหารไปรบแล้วตายยังมีค่ากว่ามาผูกคอตาย มาโดดตึกอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้ท้อกับชีวิตมาก เหมือนหายใจทิ้งไปวันๆไม่มีจุดหมาย ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใครแล้ว บางทีปัญหามันเยอะจนรับไม่ไหว อยากให้มันจบๆไปสักที ไม่จบปัญหาก็จบชีวิต