เราเป็นเด็กคนนึงที่เกิดมา แตกต่างจากคนอื่น ทั้งความคิด คำพูด วิธีคิด การกระทำ แม้กระทั่งการแก้ปัญหาปรัชาญาการใช้ชีวิต และการคิด ที่แตกต่างจ่ากคนอื่น แม่มักจะบอกเราบ่อยๆว่าคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน คนอื่นก็บอก เรามักจะคิดต่างๆจนไปถึงจุดสูงสุดแล้วในวันที่เราถึงจุดสูงสุด เราจะทำอะไรต่อไป ศักศรี? เกียรติยศ? ชัยชนะ? ที่ได้มา พอมีทุกอย่าง ตอนแรกก็มีความสุขหลงระเริงไปกับสิ่งเหล่านั้น พอเเวลาผ่านไปนานเข้า ก็จะกลายเป็นความเบื่อหน่าย คำถามผุดขึ้นมา วันพรุ่งนี้ต่อไป จะทำอะไรดี? มีชีวิตอยู่เพื่อเฝ้ารอคนอื่นตายไปทีละคนตามกาลเวลา ทั้งความสุข ความทุกข์ เราล้วนไม่ต้องการมัน  เราตั้งคำถามว่า ตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไร? เราถามกับเพื่อน เพื่อนก็ตอบว่า เพื่อเอาเกรดไปยื่นที่ดีๆไง จะได้ทำงานที่ดีๆ ชีวิตคนเรา เรียน มีความสุข ทำงาน สร้างครอบครัว สุดท้ายก็สูญสลายไป แค่นั้นหรอ? สิ่งที่เรียกว่าการมีชีวิตน่ะ? เรื่องเรียน วิชาบางวิชาเอามาทำไมก็ไม่รู้ ไร้ประโยชน์กระบี่กระบอง ประวัติศาสตร์ ทำไมเราถึงไม่เรียนอย่างอื่นบ้าง อย่างการใช้ชีวิต ไม่สอนให้เด็กคิดนอกกรอบ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างต้องล้วนอยู่ในความจริง คิดแตกต่างจากคนอื่นหรือไม่มีใครเคยคิด/ทำ =ประหลาด/บ้า การศึกษาต่ำ  เราไม่อยากเกิดมาเลย บางคนก็บอกว่าเราเกิดมาชดใช้กรรม ที่ทำในอดีตชาติ  พระเจ้าส่งเราเพื่อมาชดใช้บาป มีชีวิตอยู่แล้ววนลูปตาย  แล้วเราจะเลือกเกิดมาทำไม? ทั้งๆที่เป็นเทวดาอยู่บนสวรรค์ มีความสุข แต่เทวดากลับหลายตนกลับบอกว่าอยากเป็นมนุษย์มากกว่า  การได้ลิ้มรสการใช้ชีวิต ในสิ่งที่เรียกว่า "มนุษย์" มันดีขนาดนั้นเลยหรอ? ในวันใดวันหนึ่งที่เราได้ทุกอย่างมาครอง เราจะพบเพียงความว่างเปล่าอ้างว้างอยู่ข้างหน้า มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เราปราถนา....นั่นคือ "ความตาย"