สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวตอนที่ก็อยู่กลางวัยของวัยรุ่นนะคะ ตั้งเเต่เด็กๆมา พ่อกับเเม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด พ่อกับแม่เราอายุยังไม่เเก่นะคะ ทั้งคู่ห่างกัน3ปี ตั้งเเต่เราเรียนถึงปัจจุบันเราสอบได้ ไม่เกินที่มากกว่าที่4เลย ค่ะ ได้1-3ตลอด พ่อเเม่เราเคร่งเรื่องเกรดมาก เรื่องเรียนด้วยค่ะ เราก็พยามทุกครั้งเพื่อให้คะเเนนออกมาดี ชอบเปรียบเทียบเรากับคนอื่นตลอดเลยค่ะ เห็นคนอื่นดีกว่าเราไม่ได้ ก็จะพูดดูถูกอย่างนั้นอย่างนี่จนตอนนี้เราก็โตพอสมควรเเล้ว เเล้วชอบเมินเฉยใส่เราบางครั้งเราพูดด้วยดีๆ ถามด้วยเหตุผลก็จะเมินทำเป็นไม่สนใจ ถึงจะเป็นลูกคนเดียวยังไม่เคยได้ความรักจากพ่อเเม่ที่มากพอเลยค่ะ เช่น เราทำอะไรท็อปห้อง สอบได้อะไรเเบบนี่ พอเราไปพูดไปเล่าให้ฟังก็เฉยเมินไปเหมือนไม่มีอะไรเลยเรารู้สึกว่าเราไม่เคยทำอะไรให้เค้าภูมิใจเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเค้ารักเราบ้างไหม เราไม่เคยออกไปไหนกับเพื่อนเลยค่ะ ไปเที่ยวก็ไม่เคย ทำงานกลุ่มยังไม่ให้ไปเลย โดยใช้เหตุผลเดิมๆว่า กลัวเราไม่ตรงเวลา ทั้งๆที่เราไม่เคยได้ไปเลยนะคะ เป็นเเบบนี้นานมากเลยค่ะ จนวันนั้นเรานอนอยู่ในห้องเราเหนื่อยมากเลยเราทำการบ้านงานกลุ่มเรา้ก็ยของเรียบร้อยเเล้ว เเต่มันมีของบางชิ้น 4-5 ชิ้นที่ตั้งไว้ เรานอนอยู่เเล้วเราได้ยินเค้าพูดว่า ถ้าไม่เก็บจะเอาทิ้งให้หมดเราก็ไม่ได้อะไร ก็หลับไปพอตื่นมาของที่ตั้งไว้ หายไปอยู่ในถังขยะหมดเลยค่ะ แล้วเราจะหยิบมาใช้ต่อก็ไม่ได้เเล้ว แล้วของพวกนั้นสำคัญมากเลย ทั้งเอกสาร กระดาษ เค้าก็เอาไปทิ้งหมด ไม่รู้จะทำยังไงเเล้วค่ะ เอะอะก็ยึดโทรศัพท์ ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ยึด ขนาดเราเป็นลูกคนเดียว เวลาที่เราไม่ทานข้าวกับพ่อเเม่ไม่ก้นพร้อมกัน กับข้าวยังเหลือให้เรานะคะ เเต่หมู2-3ชิ้น เป็นเเบบนี้ทุกครั้งเลยค่ะ เราก็บอกเเล้วนะคะว่าเรากินด้วย ซึ้งที่เหลือไว้ให้เเทบไม่มีอะไรให้กินเลยค่ะบางครั้ง จนตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงแล้วโครตไร้ค่าเลยทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง