เศษเสี้ยวของความเดียวดาย...โคโดคุชิ 孤独死 การตายโดยลำพังของคนญี่ปุ่น

เราๆท่านๆอาจจะเคยสงสัยว่า ไอ้มีดเล่มสวยงามล้ำค่าที่อยู่ในมือมันมาจากไหน หรือทำไมมันถึงต้องมา บางทีดูแล้วมันสวย มันดี มันมีค่ามีราคาเกินกว่าจะมีคนหักใจทิ้งมันลง จริงๆแล้วเจ้าของเก่าของมันก็รักมันเหมือนที่เราซึ่งเป็นผู้ครอบครองอันดับถัดมารักเหมือนกัน เค้าไม่ได้ทิ้งมัน เพียงแต่หมดเวลาที่จะยึดถือมันเอาไว้ได้

สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว. เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของเจริญใจทั้งหลายทั้งปวง

ผมเองใช้ของญี่ปุ่นหรือของที่วางขายจากร้านค้าที่เรียกกันว่าตู้ญี่ปุ่น ในสมัยนี้คือสมัยของเราๆท่านๆ ข้าวของพวกนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆก็เห็น ใครๆก็มี ผมเองยังทันในช่วงที่ของญี่ปุ่นเข้ามาเมืองไทยเป็นครั้งแรกๆ ก่อนจะแพร่หลายมีไปทั่วทุกหัวระแหงอย่างทุกวันนี้ เคยสงสัยเรื่องการได้มาของมัน ก็ว่ากันไปต่างๆนานา เช่นของได้รับการบริจาคสำหรับประเทศกำลังพัฒนา ของช่วยงานช่าง ของเพื่อการกุศล จากยูเอ็น ยูนิเซฟ ยูเนสโก ก็แล้วแต่จะคิดปรุงกันไป ของเหลือจากอุบัติเหตุ ของจากภัยธรรมชาติต่างๆ ทซึนามิ โรงไฟฟ้าปรมาณู ของมีกัมมันตภาพรังสี ฯลฯ

ที่ไม่เคยคิดเลยก็คือของที่มาจากคนตาย และกลายเป็นของที่ไม่มีใครต้องการ ทั้งทรัพย์สินของผู้ตาย ร่างของผู้ตาย หรือบางทีแม้แต่ความทรงจำเกี่ยวกับตัวของผู้ตายก็ไม่มีใครต้องการ แม้แต่ญาติพี่น้องผู้ร่วมสายเลือดร่วมทุกข์ร่วมสุขผ่านวันเวลามาด้วยกัน เค้าทิ้งเรื่องราวเหล่านั้นให้ผ่านวันเวลาไปเฉยๆ
ผมไม่กลัวผี คือไม่ได้กลัวว่าจะมีอาถรรพ์หรือวิญญาณตามติดมากับของ ทำนองที่ว่าเอาของกูคืนมา การมีเชื้อโรคหรือแบกทีเรียที่แฝงมายังจะดูน่ากลัวซะมากกว่า

แค่รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของความเหงา สัมผัสได้ถึงเศษเสี้ยวของความเดียวดาย วันนี้ก็เหมือนๆกับอีกวัน เจ้าของหยิบมีดขึ้นมาลับ ทาน้ำมันแล้วก็เก็บ ก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่วันพรุ่งนี้บางทีก็ไม่เหมือนกับวันนี้ เจ้าของของมันไม่ได้ตื่นขึ้นมา เค้าไม่สามารถพามันไปสู่โลกหน้าได้ ได้แต่จำใจทิ้งมันไว้ข้างหลัง อาจจะมีใจอาลัยเล็กๆหวังว่าคนที่พบมันจะดูแลมันอย่างดีต่อไป ท่ามกลางความอ้างว้างในสังคม มีผู้คนที่แบกความเหงาไปในทุกที่ไม่ว่าจะในกลุ่มผู้คนหรือในยามที่นั่งเงียบๆเพียงลำพัง ก็เหมือนๆกับคนรักมีดทั่วๆไป บ่อยครั้งที่เหล็กเก่าๆเคลือบด้วยสนิมบางๆเป็นเพื่อนหนึ่งเดียวที่เค้ามี

วันนี้ดูแลมีดที่เรารักรึยัง ดูแลข้าวของอื่นๆที่คิดว่ามันเป็นที่รักหรือยัง มอบความรักให้คนข้างๆเพียงพอแล้วจริงๆเหรอ มีคนหรือแมวตัวไหนได้รับมันน้อยเกินกว่าที่ควรจะเป็นรึเปล่า ไม่ว่าเราจะใช้ชีวิตผ่านมาอย่างอบอุ่นหรือเดียวดาย ทำเรื่องที่ควรจะทำซะตั้งแต่วันนี้ บางทีเราอาจจะไม่เหลือเวลา ถึงจะคิดว่าเราแข็งแกร่งและพร้อมสำหรับทุกสิ่ง

แต่จะมีวันนึงที่เราล้มตัวลงไปแล้วไม่ได้ลุกขึ้นมา

วันนั้นจะมาถึงแน่นอน

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่