ก่อนอื่นเราจะขอเริ่มต้นเล่าว่า ปัจจุบันเรามีครอบครัวแล้ว มีลูก 2 คน ในบ้านมีแม่ เรา สามี ลูก และน้องชาย (น้องชายไม่มีครอบครัวแต่โลกส่วนตัวสูง) ส่วนพี่ชายแยกครอบครัวออกไป แม่เราลำบากเลี้ยงลูกทั้งหมด 3 คน โดยลำพังคนเดียว ตั้งแต่ยังเล็ก (แม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว) ทั้งทำงานก่อสร้าง แบกปูน แบกข้าวสารเพื่อรับจ้างเอาเงินมาเลี้ยงลูก เรารับรู้ความยากลำบากของแม่ที่ทำเพื่อลูกมาตลอด เราจึงตั้งใจเรียน สอบรับราชการอย่างที่แม่อยากให้เป็นได้ จนมีครอบครัวก็อยู่กับแม่ไม่ทิ้งไปไหน แต่มาระยะหลังๆ แม่หันมากินเหล้า แรกๆ ก็ไม่มีปัญหา กินเหล้ากับเพื่อนบ้านและเข้าบ้าน หลังๆ แม่แก่ตัวขึ้น พอกินเหล้าจึงเมาง่าย แล้วพอแยกกับเพื่อนเข้าบ้านมาก็จะเริ่มโวยวาย หาเรื่องด่าคนในบ้าน พูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ บางวันถึงขั้นสาปแช่งลูกหลาน ต้องบอกว่าพอแม่เริ่มเมามากๆ มันทำให้ลูกหลานไม่อยากเข้าใกล้ แยกกันคนละทางสองทาง แม่ก็ยิ่งด่าโวยวายมากขึ้น  เรากับคนในครอบครัวทนสภาพแบบนี้มาเป็นสิบปี จนตอนนี้เราเริ่มรู้สึกไม่ไหว (เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วย) เราอยากแยกออกไปหาที่อยู่ใหม่ แต่เราก็รู้สึกว่าจะกลายเป็นทิ้งแม่อยู่คนเดียว เราจะกลายเป็นลูกเนรคุณไหม เพราะแม่ก็ทำเพื่อเรามาทั้งชีวิต (น้องชายอยู่ด้วยแต่ไม่เคยสนใจแม่) เราคิดไม่ตก อยากพ้นจากสภาพแบบนี้ บ้านไม่เคยทำให้รู้สึกว่ามีความสุข งานก็ปัญหาเยอะ ยิ่งเป็นซึมเศร้า เรายิ่งคิดมาก บางทีคิดสั้น อยากหนีปัญหานี้ แต่ใจนึงก็ห่วงแม่ (แม่อายุ 70 แล้ว) เราควรทำงัยดี เวลาไม่เมา แม่ปกติ แต่พอเมากลายเป็นอีกคน ขอให้เลิกเหล้า เขาไม่ยอมเลิก วันๆ นึงด่าเป็นชั่วโมง สองชั่วโมง จนเหนื่อยแล้วหลับไปเอง เราท้อแท้มาก ไม่รู้จะต้องควรทำอย่างไร ถ้าเราทิ้งแม่ไปอยู่ต่างหาก เราจะใจร้ายเกินไปไหม เห็นแก่ตัวไหม เครียดค่ะ