ห้องรับแขก – อาคารสำนักงานเอกภพ

โซฟากลางห้องเต็มไปด้วยเอกสารเก่า กล่องแฟ้มผุ ๆ และถ้วยกาแฟที่เย็นจนจับตัวเป็นวงบนกระดาษ

เอกภพนั่งพิงพนักเก้าอี้ ใบหน้าเคร่งเครียด
เยาวภานั่งฝั่งตรงข้าม ไฟล์เสียงจากเครื่องบันทึกถูกเล่นคลอเบา ๆ

เสียงในเครื่องบันทึก:
“เขา…ฆ่าพ่อฉัน…”

บรรจงยืนพิงหน้าต่าง สูบบุหรี่เงียบ ๆ สายตามองออกไปนอกกระจก
ก่อนหันกลับมาเอ่ยช้า ๆ

บรรจง
“คำพูดแค่นี้ไม่ใช่หลักฐาน แต่ก็เพียงพอจะทำให้ใครบางคนกลัว”

เยาวภา
“กลัวว่าอะไรจะถูกขุดขึ้นมาอีก… หรือกลัวว่าเธอคนนี้—” (เธอชี้ภาพอรสา)
“—จะจำเรื่องทั้งหมดได้?”

เอกภพลูบขมับ รู้สึกถึงความคืบหน้าที่ปะปนกับอันตราย

เอกภพ
“คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ไม่ธรรมดา เรากำลังเดินอยู่ในบ้านที่มีกับดักซ่อนอยู่ทุกมุม”

บรรจงเดินกลับมานั่ง เขาเปิดแฟ้มอีกเล่ม แล้วดันเอกสารหนึ่งไปทางเอกภพ

บรรจง
“นี่คือการเคลื่อนไหวล่าสุดของ ‘ประทีป’…ที่น่าสนใจคือ เขาเริ่มเข้าไปเกี่ยวข้องกับแผนกทรัพย์สินของห้าง ทั้งที่หน้าที่เขาไม่มีสิทธิ์”

บรรจง
“เขาถูกหลอก…และไม่รู้ตัวเลยว่าโดนใช้เป็นเครื่องมือเข้าถึงเอกสารที่พวกเราเองยังเข้ายาก”

เยาวภา
“แล้วคนที่อยู่เบื้องหลัง…คือใครกันแน่?”

ทุกอย่างเงียบไปชั่วขณะ

เอกภพวางปากกาลง แล้วหยิบภาพถ่ายเก่าออกมาหนึ่งใบ
ใบหน้าของชายคนหนึ่งในภาพ — แต่งกายเรียบ มีท่าทีสุขุม นัยน์ตาคมลึก

เอกภพ (เสียงต่ำ)
“พิเชษฐ์…เขาไม่ใช่แค่นักธุรกิจธรรมดา“

เยาวภาเงยหน้าขึ้นทันที

เยาวภา
“หมายความว่า…เขารู้เรื่องทั้งหมด?”

เอกภพ
“และบางที…เขาอาจเป็นคนเดียวที่รู้ว่า ‘วิภา’ ยังไม่ตาย”

กล้องค้างที่ภาพใบหน้าของพิเชษฐ์
รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้านั้น ดูเผิน ๆ ก็เหมือนคนธรรมดา

แต่เมื่อมองนานเข้า…มันคือรอยยิ้มของคนที่ไม่มีวันลืมอดีต
แม้อดีตจะเต็มไปด้วยเลือดก็ตาม


ตัดสลับ – ห้างวรภักดิ์พานิชย์, แผนกเก็บเอกสาร

ประทีปถือแฟ้มในมือ หน้ายิ้มระรื่น เขาเดินเคียงข้างกับหญิงสาวคนหนึ่ง
หญิงสาวคนนั้นแต่งตัวสุภาพ พูดจาอ่อนโยน แต่แววตาเยียบเย็นราวกับมีดที่ยังไม่ถูกชัก

หญิงสาว
“คุณประทีปคะ…เรื่องเอกสารนี้สำคัญมาก ถ้าเรามีข้อมูลเรื่องกรรมสิทธิ์เดิมก่อนห้างจะสร้างเสร็จ…เราจะได้ต่อยอดโปรเจกต์ใหม่ได้เลย”

ประทีป (หัวเราะนิด ๆ)
“ได้เลยครับคุณอรสา ผมเต็มใจช่วยเต็มที่อยู่แล้ว…”