คืนที่สิ้นหวังกับทุกสิ่ง เขานอนเดียวดายอย่างไร้ความหมาย แล้ววูบนึงเมื่อสายลมพัดผ่านกระทบผิวกาย เขาล่องลอยออกไปไกลแสนไกล
บนทางที่ผ่าน.....โปรยด้วยเมฆฝน พายุ ฤดู ร้อน หนาว

พลันสายตาก็ไปเห็นเด็กเล็กๆคนนึงวิ่งเล่นตากลมฝน
เนื้อตัวเปียกปอนแต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน

ล่องลอยไปเรื่อยๆ...เจอเด็กหนุ่มวัย 15
กับแววตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง
เด็กหนุ่ม 15 ที่สับสนบนทุกๆทาง
เด็กหนุ่มที่มีความสุข...ตื่นเต้นกับทุกอย่างที่แปลกใหม่ในชีวิต
หนุ่มน้อย...ที่พยายยามเป็นผู้ใหญ่

ลมรักกลิ่นละมุนพัดมาวูบไหว เขาเห็นชายหนุ่มสุขสมในรัก...และสุดท้ายก็เสียน้ำตา
สักพัก...ก็ลุกขึ้นแล้วพาตัวเองล่องลอยผ่านทางดอกไม้หลากหลายสีอีกครั้ง

เมื่อใบไม้หยุดเปลี่ยนสี...เขาเห็นชายหนุ่มเติบโตงดงาม ล่องลอยผ่านอุปสรรค ขวากหนาม แม้เจ็บปวดมีบาดแผล ล้มลง
ชายหนุ่มก็กุมหัวใจใส่ในกำมือไว้.....
แล้วก้าวไปสู่หนทางที่โปรยด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตาได้อีกครั้ง

หลังฝนซา....สายรุ้งทิ้งโค้งพาดผ่านขอบฟ้า เขาพาตัวเองล่องลอยกลับมาพร้อม
เด็กน้อย...กับเสียงหัวเราะ
จูงมือเด็กหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
เอื้อมมือไปคว้าชายหนุ่มที่ติดอยู่ในดอกไม้หลากสี และโอบกอดชายหนุ่มที่ทำเพื่อเขาทุกอย่าง...ชายหนุ่มที่กุมหัวใจไว้ในกำมือ ผ่านร้อนหนาว สุข ทุกข์ เพื่อเขามาตลอด

ความสิ้นหวัง...และเดียวดายในค่ำคืนจบลง เขาเก็บคนเหล่านั้นมาไว้ในใจ
เสียงคนเหล่านั้นดังเมื่อเขาลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
"อย่ายอมแพ้...ฉันทำเพื่อนายมาเยอะแล้ว"